Vorige week was mijn moeder jarig. Als oudste kwam de verantwoordelijkheid om cadeautjes te kopen bij mij te liggen. Was ik eindelijk klaar met examens, kon ik twee dagen door de stad zwoegen! En dat terwijl ik de dag erna ook op vakantie zou gaan. Mijn broertjes en zusje hadden school dus moest ik het alleen doen. Wat was dat vermoeiend. Fysiek door het slepen van een keukenmachine, en nog 20 andere cadeautjes, maar vooral emotioneel. Ik voelde me weer in de steek gelaten door mijn vader, het is immers zijn schuld dat dit weer bij mij terecht kwam. Was ook wel een beetje chagrijnig op mijn twee jaar jongere broer die weken de tijd heeft gehad om cadeaus te kopen en de verjaardag uiteindelijk zelfs bijna vergeten was. Dan weet je dat mijn moeder ons nodig heeft en dan vergeet je zoiets.
Nu had mijn moeder wel gezegd dat het allemaal niet hoefde, ze wilde het liefst zelfgebakken taarten, maar ik wist dat ze het niet leuk zou vinden als ze niks kreeg. Niet omdat ze verwend is, maar omdat ze zou denken dat we niet aan haar dachten. Uiteindelijk wilde ze het geld voor de cadeaus terugstorten, maar een cadeautje kopen voor iemand en diegene er vervolgens zelf voor laten betalen vond ik niets. Aan mijn vader wilde ik het ook niet vragen dus maar zelf betalen. 200 euro armer (lang leve de stufi) en super vermoeid heb ik ’s avonds nog twee taarten gebakken en vervolgens mijn tas voor de vakantie ingepakt. De volgende dag bleek dat alleen mijn jongste broertje nog iets had gekocht. Gelukkig had ik genoeg cadeautjes gekocht om iedereen iets te laten geven.
Er was nog even een emotioneel momentje toen bleek dat ze niet gefeliciteerd was door mijn vader. Niet eens een smsje kon er vanaf, terwijl ze de donderdag ervoor nog samen hadden gegeten (ouderdag bij mijn broertje zijn vereniging). Dat vind ik wel erg trouwens, dat mijn vader na 22 jaar huwelijk opeens zo afstandelijk kan doen. Gelukkig hoef ik niet meer aan de verjaardag van mijn vader te denken, want dit nog eens meemaken zou ik niet aankunnen. Hoewel ik wel weet dat mijn moeder ons zou helpen met het uitzoeken van cadeaus.
Hoe ervaren jullie de verjaardagen van je ouders? Hebben jullie het er ook zo moeilijk mee. En verschilt dat per ouder?
Klara (17)
REAGEER OP DEZE BLOG