Partneralimentatie niet meer van deze tijd? Een wetsvoorstel moet een eind maken aan de huidige regelgeving. Met als uitkomst dat er alleen nog partneralimentatie betaald wordt als een van de partners aantoonbaar inkomensverlies heeft geleden tijdens het huwelijk.
Een altijd aanwezig strijdpunt bij complexe scheidingen, naast uiteraard de zorg voor de kinderen, zijn de financiën en specifiek de partneralimentatie.
Wat voor effect heeft de wetgeving op het weer zelfstandig en onafhankelijk na het huwelijk je eigen boontjes doppen?
Even wat cijfers om aan te geven over welke omvang we het hebben:
Op jaarbasis worden er 65.000 huwelijken gesloten en 35.000 scheidingen uitgesproken. In weerwil van wat veel mensen denken, is het aantal gevallen waarin bij een scheiding partneralimentatie wordt toegekend echter relatief klein. In 6.300 van de ruim 35.000 scheidingen, dat is 18%, is er sprake van partneralimentatie, waarvan het merendeel door de man aan de vrouw betaald wordt.
Slechts 1% van de mannen ontvangt partneralimentatie.
Bron G.van Driem, WNL opiniemakers
Wetsvoorstel modernisering regelgeving alimentatie
De belangrijkste veranderingen in de doorlooptijd:
- Het betalen van partneralimentatie is nu maximaal 12 jaar. Dit maximum wordt bijgesteld naar 5 jaar. De partner moet zijn ex alimentatie betalen over de helft van het aantal huwelijksjaren, met 5 jaar als maximum.
- Er hoeft geen partneralimentatie betaald te worden als een stel minder dan 3 jaar is getrouwd.
- Wie langer dan 15 jaar is getrouwd, betaalt maximaal 10 jaar
Ook het bedrag dat een ex-partner krijgt, gaat omlaag. Het is nu zo dat de ex-partner na de scheiding hetzelfde welvaartsniveau moet behouden. PvdA-Kamerlid Jeroen Recourt zegt dat de betalende partner daardoor soms zelf onder dat niveau komt te zitten. ‘We hebben daar veel schrijnende verhalen over gehoord.’
Dat is gezien vanuit het standpunt van de man en veelal kan je deze schrijnende verhalen, is mijn ervaring, onder de categorie ‘complexe’ scheidingen plaatsen. Daar is meestal meer aan de hand. Nu al wordt binnen de huidige wetgeving bij het vaststellen van de hoogte van de alimentatie gekeken naar de verdiencapaciteit van de vrouw. In toenemende mate wordt verwacht, dat zij op afzienbare termijn in de kosten van het eigen levensonderhoud gaat voorzien.
De andere kant van de medaille, de uitgangspositie van vrouwen, wordt echter onvoldoende belicht volgens advocate Gabi van Driem. Zij geeft in WNL Opiniemakers (16 februari 2016) aan dat vrouwen na een scheiding met de huidige wetgeving er al 27% in koopkracht op achteruit gaan en dat mannen na een scheiding er 7% op vooruitgaan. In de huidige wetgeving zit genoeg ruimte voor maatwerk voor wat betreft de looptijd en de hoogte van de partneralimentatie. Er verandert met de nieuwe wet eigenlijk niet zo veel, aldus Van Driem.
Eigen boontjes doppen
Bij Het Familiehuis kom ik ouders tegen die al langer gescheiden zijn en financieel nog met elkaar verbonden zijn. Een doorn in het oog is juist vaak de hoogte of doorlooptijd van de partneralimentatie. In Europa zijn wij kampioen parttime werken, let wel de vrouw, want slechts 6% van de mannen gaat in Nederlandminder werken bij het krijgen van het eerste kind. Annemarie van Gaal stelt in WNL dat de partneralimentatie het leven van vrouwen juist op slot zet. De nieuwe wet zou volgens haar juist een stimulans zijn om weer te gaan werken. Gabi van Driem geeft aan dat advocaten bij rechters daar nu al om vragen: ‘hoe lang heeft de vrouw nodig om weer her in te treden en haar curriculum bij te werken?’
Mijn universitaire studie heb ik ooit afgerond met een onderzoek naar de loopbaan van vrouwen. Tussen nu en meer dan twintig jaar geleden is er veel én helemaal niks verandert op de Nederlandse arbeidsmarkt. Er zijn meer vrouwen aan het werk, maar bij het eerste kind gaan vrouwen nog steeds massaal, 44%, parttime werken. En die keuze tijdens het huwelijk heeft voor vrouwen nadelige gevolgen bij een scheiding. Het welstandsniveau van de vrouw is daarmee gekoppeld aan het inkomen van de man die veelal fulltime werkt.
Hoe kunnen we onafhankelijkheid stimuleren? Niet alleen met wetgeving over partneralimentatie, dat is een doekje voor het bloeden achteraf. Dit is een vraagstuk op meso-niveau, het gaat over de werking van de arbeidsmarkt in Nederland en opvattingen over hoe de zorg van de kinderen ten tijde van het huwelijk geregeld moet worden.
Ik stel me dan ook de vraag hoe jonge meiden van nu zich op hun toekomst kunnen voorbereiden, zodanig dat ze hun eigen lucratieve pinautomaat zijn in welke relatie dan ook!
Heeft u suggesties? Ik hoor ze graag.
Cécile Schlangen
Het Familiehuis
REAGEER OP DEZE BLOG