De praktische scheiding van tafel en bed is één. Maar dan is er nog de gevoelsmatige kant van een scheiding.
Rouwperiode
Na een scheiding volgt vaak een rouwperiode. In ieder geval voor één van beiden. Dat is een natuurlijke reactie. Er volgt een periode van shock, van verdriet en van woede. Zo’n periode is ook heel gezond.
Wat niet gezond is, is daarin blijven hangen. Hoewel er voor rouwen geen vastomlijnde periode staat, moet er wel vooruitgang zijn. Hoe klein die ook is.
Vasthouden aan woede
Ikzelf merkte na een aantal maanden alleen zijn, dat ik vasthield aan mijn woede. En ik was me er zo bewust van dat ik dat deed. Als ik geen woede had, dan was ik alles kwijt. Zo voelde het voor mij op dat moment.
Bovendien was ik erg bang voor de periode die daarna kwam. In mijn ogen was dat leegte. En voor die leegte was ik bang. Mijn boosheid was mijn vuurtje. Het hielp me om te vechten voor mezelf en voor mijn kinderen. Het hielp me om door te gaan, maar tegelijkertijd werd ik er ook zo moe van. Maar voor mij was dat goed, als er maar geen leegte was.
Bang voor leegte
Ik weet inmiddels dat ik niet de enige ben die bang is voor die leegte. In de afgelopen jaren ben ik verschillende mensen tegengekomen die hetzelfde ervaren.
Ik ken mensen die vluchten in drank en drugs, die vluchten in veel daten en mensen die vluchten in een nieuwe relatie. Zij vullen hun leegte op met een nieuwe partner. Van de omgeving krijgen ze felicitaties die meestal aangeven dat ze nu eindelijk “het geluk” gevonden hebben. Maar is een nieuwe relatie het geluk wat je nodig hebt? Maak je jezelf dan niet afhankelijk van een ander? Is het niet beter om het geluk bij jezelf te zoeken? Ik denk zelf van wel.
Je moet je partner loslaten
Wat je ook ‘kiest’ voor opvulling, je zult de scheiding en daarmee je partner achter je moeten laten. Of je nu de achterblijver bent of degene die vertrekt, allebei moet je leren om je ex los te laten.
Je kunt natuurlijk op allerlei vlakken afspraken met je ex maken over de invulling van jullie nieuwe leven. Maar is het logisch om te verwachten dat hij elke ochtend de hond komt uitlaten? Is het logisch om te denken dat je nog iedere dag bij haar kunt komen eten? Maak je die afspraken omdat je het graag wil of maak je die afspraken stiekem om niet kwijt te raken wat je hebt.
Kwijtraken wat je hebt, is een zekerheid bij scheiden. Sommige dingen blijven, soms in een andere vorm, maar het meeste verdwijnt. En dat is ook goed. Er komen ook zoveel mooie, nieuwe en leuke dingen in de plaats. Je vindt vanzelf nieuw ritme, je maakt vanzelf nieuwe keuzes en je krijgt vanzelf nieuwe verwachtingen. Maar je ex loslaten, of beter gezegd jezelf vrijmaken, is daarin een belangrijke stap.
Thera is 48 jaar, heeft twee kinderen en is sinds 2007 gescheiden. Ze merkt iedere dag nog de gevolgen van haar scheiding, ook al doet het geen pijn meer. Ze blogt bij ons over haar leven na de scheiding. Vandaag vertelt ze over haar ex leren loslaten.
Lees ook de andere blogs van Thera.
Frank - 31 mrt 2022
Hoi thera Je heb het mooi verwoord. En hoop dat ik het op dezelfde manier kan gaan beleven. Het is nu nog best onwerkelijk ook omdat we nog samen in een huis leven. Er heerst vaak nog ongeloof maar ook van is eigenlijk wel goed zo. Wil me eigen leven wel weer hebben Ik heb zoveel ideeën om alleen te gaan doen maar moet het wel dan gaan doen Dat is nog wel een stap maar dat moet ik gewoon gaan doen. Groeten frank
Thera - 1 apr 2022
Hoi Frank, elkaar loslaten terwijl je nog in één huis woont, lijkt me heel erg lastig. Ben heel benieuwd naar alle dingen die je wil gaan doen alleen. Begin klein. Heel veel succes, Thera
Frank - 2 apr 2022
Het is ook soms best lastig. Dan gaat het redelijk en dan heb je weer even dat het stuk.minder gaat. En dan denk ik kon maar verder of niet in dissicussie. Ik voel me wel wat vrijer in me eigen. Ik zou graag met Hemelvaart weekend dagje ergens heen willen maar ik vind het moeilijk om te zoeken naar waar. Naar de bios ofzo
Vliona - 31 mrt 2022
Vooral wat je zegt in de eerste alinea. Ik zit er nog vers in maar merk dat na heel veel verdriet , het ietsje beter ging , ik toen dacht, maar ik wil helemaal niet dat ik er aan " wen". Ik wil t llefst mijn fijne relatie terug. Ook als mensen ( incl psychologe) zeggen, " maar wat wil jij, waar heb jij behoefte aan," dacht ik, ik wil nog helemaal niets. Ik hield vast aan mn verdriet en wanhoop. Nu 4 maanden verder ga ik wat vooruit en zie dat ik zelf wat sterker wordt, zelfstandiger en meer initiatieven neem om dingen zelf te regelen. Daarnaast ben ik erg bezig om t voor de toekomst tussen ons goed te laten zijn, wil ontspannen contact houden... dus loslaten, nog niet voor mij. Wel kleine stapjes.
Thera - 1 apr 2022
Zo te horen ben je heel goed bezig, en vier maanden is nog zo pril. Heel logisch dat je dan nog niet los kunt laten. Groet, Thera
Frank - 2 apr 2022
Wat voor periode staat er voor dat je het los kan laten. Het is natuurlijk verschillend kwa persoon. Kijk het contact tussen ons zal er altijd blijven ivm kinderen. Maar nu denk je wel wat zeg je wel en wat ga je juist niet vertellen.
PJ - 15 apr 2022
Hi allemaal. Wat een fijn stuk om te lezen, want ik herken het zo. De woede als houvast. Ik ben zelf gescheiden nadat ik hardop tegen haar "ik kan niet meer" heb uitgesproken. Ik heb mij pas jaren later herinnerd dat ikzelf degene was die de stekker eruit trok, na jaren van huwelijk waarin ik moest voelen hoezeer ik tekort schoot. Ik dacht serieus dat zij het was die de scheidingsmelding had gedaan. Na dat moment hield ik vast aan het huis, dat, zoals de mast van het vergande schip die ik in de woeste baren terugvond, fungeerde als houvast. Dat was allemaal eind 2017, begin 2018. Al best lang geleden en ergens ook weer best kort geleden. Sinds een jaar heb ik dat huis verlaten en een nieuwe woning betrokken, waarbij ik de gehele inventaris van wat was echter me heb gelaten. Mijn kinderen hebben nu alle drie een eigen kamer, met een eigen bed. Huishouden moet ik opnieuw leren, er is heel veel kapot, in mijn hoofd vooral maar ook in het lijf. Werken bijvoorbeeld is bijna niet te doen, ik heb de concentratieboog van een goudvis. Al met al ben ik nu vier jaar verder en is die boosheid eraf en is er ruimte voor de primaire emotie die die boosheid veroorzaakte: verdriet. Dat moet nog verwerkt worden, zover zijn we blijkbaar nog niet. De ex heeft inmiddels geen naam meer, ze is de moeder van mijn kinderen, "jullie moeder". Ik wil nooit meer iets met haar te maken hebben, ik hoef niet te vergeven. Ik merk dat ik dit in een soort van therapeutisch gevoel van me afschrijf... Zo is het voor mij.
Erik - 11 mrt 2023
Vandaag is het precies 7 jaar geleden dat wij gescheiden zijn , de reden was dat ik verliefd ben geworden en nog steeds verliefd ben op mijn lieve vriendin , maar onze relatie staat nog steeds onder druk door het feit dat ik uit schuldgevoel mijn ex niet kan loslaten .Omdat ik diegene ben die is weggegaan zit ik met een gigantisch schuldgevoel en wil ik alles doen om mijn ex geen pijn te doen . Dit brengt zoveel druk met zich mee dat ik na 7 jaar nog steeds niet kan genieten van mijn nieuwe leven , door deze schuld doe ik mijn huidige partner veel te kort , en dit brengt ook weer een schuldgevoel met zich mee . Wij zijn nu op een punt aangekomen dat wij een time out nemen.Ik zal en moet nu knopen moeten doorhakken ,en besef dat dit niet zonder pijn kan , nu zijn er alleen maar verdrietige mensen , waarom is het zo moeilijk om los te laten ???