
Mijn stiefzoon kwam een beetje boos en chagrijnig bij ons thuis. Weinig reactie op vragen en snel geïrriteerd. ‘Ik kan maar beter nooit meer bij jullie komen’, kwam er uiteindelijk uit.
Omdat ik zag dat er weinig mee was te beginnen op dat moment heb ik hem maar gelaten en ging weer verder met mijn eigen dingen.
Toen kwam ook de jongste thuis na een weekje bij moeder te zijn geweest volgens omgangsregeling, en ik dacht, het zal wel weer even de omschakeling zijn.
Ze gaan op vliegvakantie en wij mogen niet mee
Maar bij het avondeten kwam het er dan toch ineens uit. Hun moeder doet altijd alleen maar leuke dingen met hun oudste twee zussen en haar jongste kindje als zij bij ons zijn.
En nu wilde ze ook nog op vliegvakantie en mochten zij niet mee.
Als zij ook gewoon bij hun moeder hadden blijven wonen en niet naar hun vader hadden gegaan vanaf de scheiding hadden zij ook mee gemogen op vliegvakantie.
Tsja, hoe ga je hier nou weer mee om, en hoe kan het dat ze deze beslissing neemt?
Ik weet dat deze gevoelens al langer bij vooral stiefzoon spelen. We hebben daarom twee jaar geleden eens een bon voor een dagje uit voor 3 personen gegeven, zodat beide stiefkinderen hun moeder even een dagje voor zichzelf hadden. Maar daarvan had hun moeder gezegd dat die nog heel lang ‘houdbaar’ was en dus was het er tot op heden nog steeds niet van gekomen.
Eerlijk is eerlijk, een vakantie, zeker een vliegvakantie, is een stuk goedkoper als je met zijn vieren gaat dan met zijn zessen. Dus financieel kan ik het zeker begrijpen. Maar de gevoelens van mijn stiefkinderen en hun teleurgestelde bekkies kon ik op dat moment wat sterker voelen. ‘Hoe moeten we dit nu voor ze verzachten?’.
Ik zei ze dat het ook kon zijn dat moeder nu eerst met de grote op vakantie ging en daarna misschien apart nog met hen. Dat ze op die manier wat kon sparen.
Maar dat hadden ze al nagevraagd. Moeder ging met hen op vakantie omdat zij anders niet op vakantie konden, zij gingen tenslotte al met papa mee op vakantie.
Niet eerlijk
‘Ja, zegt stiefzoon, en dat vind ik dus niet eerlijk, want zij kunnen kiezen of ze wel of niet met papa mee willen op vakantie, maar zij willen zelf niet, en nu krijgen ze omdat ze niet met papa mee gaan dan lekker een vliegvakantie met mama’.
‘Ik mocht niks kiezen van de rechter, ik moest gewoon.’
Verder dan… ‘wij gaan er in ieder geval ook een hele leuke vakantie van maken’ kwam ik even niet.. en afleiding met een spelletje. Sommige keuzes die ‘aan de andere kant’ worden gemaakt kan ik gewoon ook niet altijd uitleggen… en tsja… is dat ook aan mij ? Aan ons? Voor nu laat ik ze maar even aan paar potjes winnen…
Ik ben Kim, 33 jaar en heb een relatie met een ontzettend lieve man en vader van 4 kinderen (3 meiden en 1 jongen) waarvan er twee parttime bij ons wonen. Ik schrijf over mijn (soms moeilijke) rol als stiefmoeder.
Lees ook de andere blogs van Kim.
Tessa - 23 jul 2019
Fijn dat je weer een blog hebt geschreven!
Eline Stap - 24 jul 2019
Wat moeilijk lijkt me dit. Mijn eigen kinderen en die van mijn partner zijn al (bijna) volwassen, alles gaat gelukkig in goede harmonie. Maar met jongere kinderen lijkt het me zo lastig laveren tussen alle emoties. Chapeau voor hoe je dit aanpakt, Kim.