En ineens zijn de kaarten opnieuw geschud.
Het is zondagavond, Moederdag, en ik zie op mijn telefoon een gemiste oproep van de een na oudste puberdochter van mijn vriend en een whatsappje. ‘Wil je vragen of papa me even belt?’.
Je moet me nu komen halen
Hij kijkt op zijn telefoon en er staan wat berichtjes van haar in het scherm. Ruzie met moeder en de vriend van moeder die tijdelijk bij hen logeert.
Hij appt en vraagt wat er is. Ze belt op, ‘papa, je moet me nu komen ophalen, anders gaat het echt mis’.
We zaten net bij vrienden te eten, maar een huilende dochter in paniek maakt dat we gelijk in de auto stappen. ‘We’ want mijn vriend had al een biertje gedronken.
In de auto speculeren we wat, nog nooit eerder zo’n telefoontje gehad. De vorige dag waren wij nog bij ze langs geweest om de verjaardag van haar broertje in klein gezelschap te vieren.
Alleen in goed overleg
Eerst even haar moeder bellen, andersom zou hij het namelijk ook niet fijn vinden dat als hij een ruzie heeft met (een van) hun kinderen, moeder gelijk voor de deur staat om hem/haar op te komen halen.
Er wordt eerst geïrriteerd opgenomen. ‘Blijkbaar heb jij al besloten haar op te halen?’. “Alleen in goed overleg, dus vandaar dit telefoontje”. Ik kijk hem trots aan, normaal hadden dit soort telefoontjes volledig kunnen escaleren, nu niet.
Rust komt weer wat terug in het gesprek en moeder geeft aan dat puberdochter met alles en iedereen ruzie maakt, lui is en met niks mee helpt. Ze had haar buik er van vol, dus prima dat ze met mijn vriend mee gaat.
Tranen
Aangekomen zien we puberdochter samen met haar broertje, die later naar ons toe zou komen, op een hekje zitten met rode ogen en een tas in haar hand.
Mijn vriend stapt uit en pakt haar spullen aan. Iedereen stapt weer in en we rijden weg.
Op de achterbank ontstaat hyperventilatie en tranen, heel veel tranen.
In eerste instantie vertelde ze dat ze met iedereen ruzie kreeg, maar voornamelijk met de vriend van haar moeder en haar moeder haar verhaal niet geloofde.
Eerst maar even tot rust bedaren, even stoppen met praten en vooral ademhalen.
Het is al laat. Morgen maar weer even verder zien…
Ik ben Kim en heb een relatie met een ontzettend lieve man en vader van 4 kinderen (3 meiden en 1 jongen) waarvan er twee parttime bij ons wonen. Ik schrijf over mijn (soms moeilijke) rol als stiefmoeder.
Lees ook de andere blogs van Kim.
Tessa - 1 jul 2020
Het is wat hè! Sterkte. Ben benieuwd naar hoe het verder gaat...
Fien - 1 jul 2020
Wat ik lastig vind aan pubers die in een ruzie vertrekken naar de andere ouder: gaan ze het zo niet uitspelen? Want wat als.t nu bij jullie misloopt. Gaat ze dan weer terug? Als je als ouders samen was gebleven was er ook geen vluchtplek ook dat op zicht. Maar.. ik zit niet in die schuit dus praat wellicht makkelijk.... ik wil dan ook niet oordelen. Alleen hardop afvragen
Tessa - 1 jul 2020
Bij ons halen we ze niet op. We bellen, praten, praten met de ex, maar ze moeten het daar oplossen. Wel kan ik me voorstellen dat situaties verschillen en er situaties denkbaar zijn dat ophalen wel de beste oplossing is.
Sarah - 2 jul 2020
Wat mij stoort is de standaardzin onderaan deze blog "Ik ben Kim en heb een relatie met een ontzettend lieve man en vader van 4 kinderen", niet alleen tenenkrommend weeiig maar het geeft ook meteen al aan dat wat inhoudelijk , dr strijd tussen vader en biologische moeder die herhaaldelijk beschreven worden, niet aan de " ontzettend lieve man" ligt.
Pien - 2 jul 2020
Wat ik hier nu tenenkrommend storend vind is dat je hier over valt en niet inhoudelijk op de blog. Ik heb echt met dit gezin te doen en weet uit ervaring dat pubers en scheiding in combi met nieuwe partners moeizaam is
Tessa - 2 jul 2020
Ik lees in deze standaard zin dat ze stapelgek is op deze kerel... En dat heb je in dit soort ingewikkelde verhoudingen nodig, anders trek je het niet als stiefouder en lukt het je niet om te kunnen blijven relativeren en in perspectief te zien en om de rust te bewaren voor jezelf en de anderen.