Even nog terug naar toen er nog geen corona was. Want in al onze drukte geen tijd gehad om eerder een blog te schrijven. Dit terwijl het wel nog belangrijk is deze periode te delen.
Nadat de kinderen steeds meer hun vader begonnen op te zoeken, los van hun moeder, werden de ruzies tussen hem en zijn ex ook steeds milder. De gevolgen werden minder groot en de (in mijn ogen) onnozele ruzie-onderwerpen werden steeds minder belangrijk.
Logistiek
Met dat mijn stiefzoon naar de middelbare school ging bij ons om de hoek afgelopen september ontstond er een logistiek probleem met ophalen en was het nodig, ook voor hem, dat zijn ouders daar een nieuwe afspraak over gingen maken. Nu hij op zondag niet alleen met de fiets naar huis wilde terwijl zijn zusje in de auto mocht stappen en zich aan de andere kant schuldig voelde als hij pas de volgende dag uit school weer naar huis ging en dus niet mee ging naar zijn moeder.
Loyaliteitsconflict ten top en hij had behoefte aan duidelijkheid.
En dus stelde ik voor aan mijn vriend om met zijn moeder eens af te spreken. Het ouderschapsplan was immers al jaren oud en misschien goed om eens samen door te spreken.En zo geschiedde.
Agree to disagree
Ze spraken af in een voor hun bekend café en zaten er uiteindelijk ruim 2 uur. Mijn vriend had zich voorgenomen geen discussies te creëren en bij elk meningsverschil dat er naar boven kwam, wat niet van belang meer was voor de toekomst, hebben ze een ‘agreement to disagree’ afgesproken.
Onderwerpen waarbij het ging over de pijn uit het huwelijk bijvoorbeeld. Voor allebei belangrijk om toch nog na zoveel jaren erover nagedacht te hebben aan elkaar uit te spreken, maar geen belang meer verder voor de toekomst van de kinderen.
Waardering voor de stiefmoeder
Doe eens normaal
Kort daarna kwam zijn ex in een burn-out terecht en kreeg daarbij professionele hulp. Een tweede gesprek tussen hen volgde en dit keer was 1,5 uur genoeg.Ze benadrukte dit keer de positieve kanten van mij in het leven van hun kinderen en zelfs waardering! Toegegeven, mijn vriend zijn mond viel even open, maar liet haar direct weten dit ontzettend fijn te vinden en te hopen dat er misschien nu ruimte is om ‘normaal’ met elkaar om te kunnen gaan.
En ineens na zoveel jaren strijd kwam er rust. Hun kinderen moesten er nog wel even aan wennen. Dat na slechts een maand geleden waarin hun moeder nog dreigde de politie te bellen als hun vader ook maar de straat in kwam rijden… ze nu samen grapjes aan het maken waren in haar achtertuin. ‘Dit is echt heel gek hoor, jullie moeten echt even normaal doen’…Terwijl ik dacht… eindelijk, ze doen weer een beetje normaal…
Ik ben Kim en heb een relatie met een ontzettend lieve man en vader van 4 kinderen (3 meiden en 1 jongen) waarvan er twee parttime bij ons wonen. Ik schrijf over mijn (soms moeilijke) rol als stiefmoeder.
Lees ook de andere blogs van Kim.
REAGEER OP DEZE BLOG