Hunkerend naar liefde en affectie heb ik me ingeschreven bij verschillende datingsites. Ik woon in een omgeving waar niet veel (voor mij aantrekkelijke) mannen gebruik maken van dat soort sites denk ik. Kon niet echt iemand vinden.
Mijn ervaringen met daten na mijn scheiding
Toen ik een keer een man trof die koffie wilde drinken voelde ik angst. Ik werd ziek van angst en durfde niet. Ik heb de afspraak afgezegd, zo onzeker was ik.
Kwam later nog een aardige man tegen. Hij was heel lief voor mij, vond mij mooi en aantrekkelijk. Toen ik dat hoorde kon ik alleen maar huilen. Ik dacht alleen maar; ” Kan dat echt? Kan een man mij echt nog leuk vinden? Hoe kan een man nou zo lief voor me zijn?”
Een derde man wilde al snel afspreken, maar wilde alleen seks. Wat een worsteling. Het lukte me niet om me echt open te stellen, dus liet ik het even rusten.
Na een paar maanden zat ik veel beter in mijn vel en kreeg ik contact met weer een lieve en leuke man. Die bleek niet echt te zijn. Hij gebuikte een profielfoto van iemand anders en had mooie praatjes die totaal niet klopten. Dat heeft mijn vertrouwen wel weer behoorlijk beschadigd, durfde opnieuw niet meer te vertrouwen op mijn gevoel en intuïtie.
De ware
Ik ben de “ware” nog niet tegen gekomen. Heb wel leuke contacten met een paar lieve mannen. Wie weet gaan we elkaar ontmoeten en vloeit er iets moois uit voort. Ik mis iemand die voor mij zorgt, met mij op de bank zit en de dag door spreekt, naar me luistert, met me knuffelt. Samen leuke dingen doen. Waar ik eens mee kan overleggen voordat ik een beslissing moet nemen. Waar ik lief voor kan zijn, met wie ik kan genieten van de leuke dingen in het leven.
Het is lastig daten na mijn scheiding
De ervaringen uit mijn huwelijk en de tijd daarna hebben mij blijvende littekens gegeven. Het vertrouwen in mannen en me veilig voelen blijft lastig. Ik heb wel zeker de behoefte aan een partner, een maatje voor het leven. Iemand om lief en leed mee te delen. Want eigenlijk heb ik dat nooit écht gehad.
Tevreden
Ik ga vast iemand tegenkomen en weer heel gelukkig worden. Maar voor nu ben ik heel tevreden met het leven dat ik heb. Dit leven is zoveel beter dan de tijd in mijn huwelijk. Ik heb het op dit moment goed, samen met mijn kinderen en de hond. Daar mag alleen een man bijkomen als die iets mooi toevoegt, in ieder geval niet voor gedoe zorgt. Daar hebben we nu genoeg van gehad.
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn.
Jan Willem (gastheer) - 18 apr 2018
Wat beschrijf je je twijfels mooi! Ik herken dat, ik zou het liefst ook iemand vinden waar ik alles mee kan delen etc. Maar de littekens en de onzekerheid spelen bij mij een hele grote rol. Bovendien heb ik ergens (in ieder geval op dit moment) iets tegen datingsites. Maar dat is mijn persoonlijke smaak. Leuke blog, mooi geschreven!
christien - 18 apr 2018
ik heb ook wel wat dates gehad, en wat me opviel is dat de profielfoto niet is wat de werkelijkheid is. zoals groeiend neushaar,oorhaar, uit zijn mond ruiken, of dat zijn huid [gezicht] zo grauw eruit zag dat dat op de foto niet herkenbaar was. en toch was de foto recentelijk. en wat ik ook wel belangrijk vind je voelt niet de energie van iemand via de profielfoto,in die zin zijn de datingsite maar oppervlakkig.
Eline Stap - 18 apr 2018
Ik denk dat je vooral zelf goed in je vel moet zitten voor je je op het datingpad stort. Als je dingen meesleept uit het verleden, reken je iemand af op dingen die een ander jou heeft aangedaan. Eerst je eigen basis creëren, pijn uit het verleden verwerken / een plek geven, zodat die geen invloed meer heeft op je beoordelingsvermogen. Makkelijk gezegd, ik weet het... En het geldt niet voor iedereen hoor, kan best dat je iemand treft die daar goed mee om kan gaan. Voor mij werkte het niet, dat ik allerlei shit meezeulde naar een date. Of dat iemand de eerste date eerst drie kwartier zat te spuien over zijn ex en alle ellende die daaruit voortgekomen was. Daar had ik geen trek in.
Helma - 11 mei 2018
Hoi Cathy, Was het in jouw relatie ook zo dat je passie miste met je ex-man? Mijn relatie van 20 jaar was vanaf het begin al problematisch qua sex. Altijd maar vragen erom. :-( En het echt vervelende was dat hij dan wel naar pornosites kijkt en plaatjes van blote vrouwen verzameld op zijn laptop, maar intiem zijn met zijn vrouw ho maar! Zo vernederend. Zeker op dit gebied heb ik mij de afgelopen 20 jaar vreselijk eenzaam gevoeld.
Cathy - 24 mei 2018
Dank voor jullie reactie Christien en Eline. En Helma, wat je schrijft is zeer herkenbaar. Inmiddels 3 jaar gescheiden, mijn leven goed opgepakt en alle datingsites afgesloten. Ik kan het heel goed alleen en kom bast ooit iemand tegen. Ik geef de hoop niet op, maar ben gestopt met actief zoeken. Dat geeft heel veel rust!
Floke - 16 jun 2018
Ik heb na 31 jaar huwelijk net mijn scheiding achter de rug. Ook ik heb van bij het begin een heel problematische relatie gehad met onwaarschijnlijk veel pijn en verdriet. Gelukkig hebben we ook wel mooie momenten gehad en heb ik aan mijn huwelijk 2 schitterende dochters overgehouden. Een paar jaar geleden heeft mijn ex zich volledig herkend in een artikel over autisme (dat was na een zeer zware crisis waarbij ik duidelijk had gezegd dat zijn gedrag nu écht een grens had overschreden en dat ik er voor het eerst in mijn leven ook met familie over gepraat had). Hij kreeg op slag een aanval van hyperventilatie en we zijn naar spoed gereden. Ik heb hem toen met veel liefde opgevangen en plots kregen heel veel zaken in mijn huwelijk een plaats... maar, nadat hij even in therapie is geweest (na 3 sessies vond hij het gewoon gezellig om met de psycholoog over boeken enzo te praten en werd er niet veel meer aan het probleem gewerkt, want zowel mijn man als zijn therapeut vonden dat hij goed bezig was). Nadien is het een tijdje beter geweest, maar hij heeft daarna ook nooit meer kunnen toegeven dat er wel degelijk een probleem was. Na nog een paar jaar van heel veel pijn en verdriet met als klap op de vuurpijl de dood van mijn moeder met Kerst en zijn totaal negeren van mijn verdriet, heb ik besloten dat de stap van scheiding moest gezet worden. Ik heb gevochten als een leeuw voor dat huwelijk. Tot op het laatste moment van zijn vertrek, is hij blijven zeggen dat een scheiding voor hem echt niet “HOEFDE”. Dat hij nog jaren bij mij kon blijven. Dat als ik mijn zin wou “doordrijven” hij mij met niets ging helpen, dat ik alles maar alleen moest regelen. Tot 2- maal toe heeft hij mij gezegd: we zullen eens zien wie hier het beste uit zal komen. Omdat ik in die periode zelf in therapie was en omdat ik veel over het onderwerp wilde weten, kwam ik bij Asperger uit. Nog steeds een diagnose die je eigenlijk met de mantel der liefde kunt bedekken en zeggen “hij kan er niet aan doen, hij kan hier niet mee omgaan”. Maar toen we zopas na 6 maanden feitelijke scheiding naar de rechtbank moesten, vertelder hij me zowat langs zijn neus weg, 5 minuten voor het binnengaan, dat hij iemand ander had sinds een maand. Met dit ene zinnetje heeft hij mij tot op het bot geraakt, hoewel ik me net helemaal beter begon te voelen. Ik heb de laatste dagen niets anders gedaan dan nadenken, schrijven, alles op een rijtje zetten, huilen, kortom een mokerslag had er niets tegen. Ik zou hier nog een heel relaas kunnen doen van alles wat hij mij in al die jaren heeft aangedaan maar dat doet effe niet terzake. Na heel veel denk- en opzoek werk ben ik eigenlijk tot de conclusie gekomen dat mijn ex eerder onder de term “narcist of manipulator” valt. Zouden deze diagnoses inderdaad zo dicht bij een autisme/asperger spectrum kunnen liggen? Na al wat er na dat ene zinnetje nog gezegd is, zijn er schellen van mijn ogen gevallen en besef ik dat ik zelf ook schuld heb omdat ik al deze dingen getolereerd heb en verzwegen heb voor de buitenwereld waardoor ik nu van de meeste mensen niet veel begrip krijg omdat mijn ex naar de buitenwereld toe een echte vriendelijke, joviale mister sympatico was/is. Nochtans word ik over het algemeen beschouwd als een sterke vrouw maar hij heeft me telkens opnieuw kunnen overtuigen dat het beter zou worden en dat hij toch heel erg zijn best deed maar dat ik dat niet zag of niet wilde zien. Eigenlijk heb ik me heel mijn huwelijk schuldig gevoeld omdat het niet goed werkte tussen ons (ook niet in bed). We (ik toch zeer zeker) wilden er allebei voor zorgen dat we als gezin best nog wel eens dingen samen konden nu. Dat is nu natuurlijk uitgesloten want ook de kinderen kunnen niet begrijpen dat hun papa die zo hulpeloos was (voor hen had ik hem zowat aan de deur gezet) na amper 6 maanden alweer een nieuwe liefde heeft. Vraag is dus eigenlijk wanneer spreekt men van een manipulator ipv een asperger... (dat laatste klinkt voor mij iets “gemakkelijker” om te aanvaarden :-(.
Conny - 31 jul 2018
Beste Floke, Even een reactie op jouw verhaal. Ook als is dit de blog van Cathy, ook van haar verhaal is alles herkenbaar helaas. Ik zit in exact hetzelfde schuitje, 30 jaar getrouwd met man die sinds twee jaar diagnoses had autisme en ADHD met narcistische trekjes. Wat hebben wij veel gedoe, ruzies, onduidelijkheden gehad. Ook tussen ex en kinderen. Altijd was er wat, altijd deed ik iets verkeerd, waardoor hij overprikkeld was en in woede ontstak. Nu de kinderen de deur uit zijn heb ik de scheiding aangevraagd. Ex was meteen akkoord en was ook “blij”. Vreemd want hij heeft nooit een signaal gegeven dat hij wilde scheiden. Nu net uit elkaar, en jawel..... hij ging meteen daten en nu een dame met twee puber kinderen ontmoet. Wat hij hier dus totaal niet kon en wilde, doet hij nu opnieuw. Ongelooflijk. Ik ben er kapot van. Ook onze kinderen zullen dit niet kunnen begrijpen. Gaat hij dan straks leuke dingen doen met haar kinderen?? Dingen die hij hier niet kon en wilde. Bahhhhh!! Zooo verdrietig allemaal. Hoopte dat hij de rust zou vinden die hij al 30 jaar zocht. Maar nee, nieuwe problemen opzoeken. Zal altijd zo blijven. Dat weet ik. Ik moet hem loslaten dat weet ik. Maar is erg moeilijk! Sterkte!!!! Gr Conny
Een vader - 20 jul 2019
Beste Conny en Floke, herkenbaar. Mijn vraag aan jullie is ten dele waar ik mee worstel. Geen idee wat jullie werkveld is. Zelf ben ik een groot deel van mijn leven hulpverlener geweest in het werkveld maar ook in de relatie. Is dat niet waar mogelijk een deel verklaring ligt van het gebeurde? Mijn voorgeschiedenis kent een ex met een woedende vader misbruik van broer, een die depressief was. Een met borderline, en nu net gescheiden met een die niet gediagnosticeerde ASP heeft (mijn mening ben geen psychiater maar heel veel jaar in zorg voor zeer uiteenlopende psychische varianten). Een op een met het indicatie profiel alleen gelukkig niet agressief. Nu co ouder van onze kinderen van 3 en 6, een lange weg te gaan met onzekerheid kan ik je vertellen. Nieuwe partner....wat was mijn keuze tot nu, waarom heb ik deze gemaakt. Dat is waarom ik niet zo sta te springen om een partner. Denk dat ik genoeg werk aan mijzelf heb, kids zijn by far no. 1. Elke foute keuze die ik maak in de toekomst met een mogelijke partner kan impact hebben op hen. Hoop dat het jullie (allen) goed gaat. Alle liefs M.
Mike - 6 sep 2019
Mensen alle begrip voor wat jullie meemaken maar waar 2 vechten hebben 2 schuld! Is het niet juist narcistisch van jezelf om de amateur psychiater uit te gaan hangen en allerlei diagnoses aan je ex vast te plakken? Wanneer het in bed niet werkte was t gewoon op! Daar gaat ieder gezond mens zich lastig van gedragen.. wanneer iemand dat wel bij een ander vind, gun diegene dat! En ga niet zitten rouwen over waarom niet bij jou+ Liefde komt en gaat.. laat het waarom los.. en wijt niet alles aan de ander zou ik zeggen..
Reinier - 25 mei 2022
Niet met je eens Mike. Er wordt inderdaad soms een strijdbijl opgepakt maar niet perse door beide partners. Waar de één zijn/haar best doet de relatie goed te houden en de uiteindelijke scheiding in betrekkelijke vrede te doorlopen, daar blijft de ander vijandig en egoïstisch. Het 'waar er 2 vechten...' is iets waar veel mensen zich achter verschuilen en gebruiken als een excuus voor hun eigen gedrag.