Menu

Zo heb ik de eenzaamheid na de scheiding overwonnen

232 reacties
eenzaamheid

Eenzaamheid na scheiding

Eenzaamheid na de scheiding is de meest gebruikte zoekterm van de bezoekers van mijn website. Blijkbaar zijn er veel mensen op zoek naar informatie over eenzaamheid na een relatiebreuk. Ik neem aan dat ze die informatie voor zichzelf zoeken. Ook neem ik aan dat ze last hebben van angst om alleen te zijn na een relatie of last hebben van eenzaamheid, dat dat de reden is waarom ze de zoekterm Eenzaam(heid) na (echt)scheiding gebruiken.

Eenzaamheid en angst voor eenzaamheid hebben lange tijd een grote rol in mijn leven gespeeld. Hebben veel invloed gehad op hoe ik mijn leven ervoer en welke beslissingen ik nam. Ik woon alleen, sinds een jaar of 6, na ruim 20 jaar in gezinsverband geleefd te hebben. Sinds bijna 4 jaar ben ik single. Nu voel ik mij vrij van eenzaamheid; ik ben niet eenzaam, ik voel me niet eenzaam. In deze blog vertel ik je hoe ik dat bereikt heb. Stap voor stap. Zodat jij die stappen ook kunt zetten.

Zo heb ik de eenzaamheid na mijn scheiding overwonnen

Toen mijn laatste relatie eindigde viel ik in een groot gat, merkte ik dat er niet veel mensen om mij heen waren. Ik moest na de scheiding alleen verder. Ik voelde me alleen na de scheiding. De voorafgaande 25 jaar had ik mij voornamelijk gericht op mijn gezin en mijn partners. Dus staarde de eenzaamheid mij van alle kanten aan. Ik kon niet anders dan erkennen dat ik me eenzaam voelde.

*Bewust worden en erkennen is het begin. Zolang je je situatie en gevoelens daarover ontkent, kan je er niks mee. Het voelde verschrikkelijk, ik miste gezelschap, aandacht, waardering, stimulatie enz. Soms deed het fysiek pijn, het verdriet, het gemis aan (lichamelijke) warmte. In die periode heb ik mezelf gedwongen om te voelen. Ik liet het binnenkomen, ik voelde het verdriet, de angst, de kou, de afzondering, het niet verbonden zijn, het niet alleen kunnen zijn na een relatie. Dat was een zware periode.

*Voelen is de tweede stap. Misschien geen makkelijke, maar wel een vruchtbare. Door het ´contact´ maken met je gevoelens voel je niet alleen je ´moeilijke´ gevoelens beter, maar ook de ´fijne´ zoals vreugde, liefde, trots. Je gevoelsleven wordt rijker. En misschien nog wel belangrijker, door te voelen en te uiten heel je jezelf. Hier meer info over ‘voelen’.

Alleen leven, maar je niet eenzaam voelen

Omdat de eenzaamheid na de scheiding zo zwaar was en ik niet wilde dat ik me altijd zo zou blijven voelen, ben ik op zoek gegaan naar hoe andere mensen dat doen. Alleen leven, maar zich niet eenzaam voelen. (Een nieuwe partner zoeken vond ik geen optie. Ik was me er van bewust dat ik in mijn relaties erg over mijn grenzen ging om de ander niet kwijt te raken en dat dat te maken had met mijn angst om alleen te staan.

Zo wilde ik het niet nog een keer, dat waren geen goede relaties. Ik wilde verder na de scheiding en mijn leven opbouwen na de scheiding.) Wat ik leerde was dat de mensen die alleen leven en zich niet eenzaam voelen, tevreden zijn met zichzelf en hun situatie. Ik heb toen voor mezelf op een rijtje gezet wat ik nodig had om tevreden te worden, om het naar mijn zin te hebben.

Wat miste ik van die ander en in hoeverre kon ik dat mezelf geven? Wat zocht ik bij de ander? Waardering, aandacht, zorg, klankbord, stimulatie, warmte…. Voor een deel kon ik dat mezelf geven, zeker meer dan ik tot dan toe gedaan had. Dit is een keerpunt in mijn leven geweest. Ik heb ervoor gekozen om het goed met mezelf te krijgen, om daaraan te werken. Na een tijdje heb ik het zo geformuleerd; “ik wil mijn eigen vriendin worden”. (Daarnaast natuurlijk graag nog een paar andere goeie vriend(inn)en , fijne collega´s, lieve familie…. etc.)

Geluk in eigen hand nemen

Ik heb op allerlei manieren energie gestoken in het goed met mezelf te krijgen na de scheiding, oa door:

# Goed voor mezelf te zorgen:

op lichamelijk gebied; genoeg bewegen, gezond eten

op geestelijk gebied oa gewerkt aan een positiever zelfbeeld en een positievere kijk op het leven

# Gelijkgestemd gezelschap op te zoeken door activiteiten te ondernemen met andere mensen vrijwilligerswerk te doen.

Misschien denk je nu, ja, dan ben je toch ook in gezelschap, dan ben je niet alleen. Dat klopt. Het is ook goed voor jezelf zorgen, als je actief het gezelschap zoekt van mensen waarbij je het naar je zin hebt. Het was leuk om te merken dat ik al snel in een positieve spiraal terecht kwam. Door mezelf serieus te nemen en goed voor mezelf te zorgen, ging ik mijn eigen gezelschap steeds meer op prijs stellen. En dat werkte als aanmoediging om er mee door te gaan. Het leven wordt er een stuk gezelliger van als je het goed met jezelf kan vinden!

Geluk in eigen hand, je leven oppakken na scheiding

Kortom, ik heb mijn geluk in eigen hand genomen. Mijn geluksgevoel is niet meer afhankelijk van het gezelschap van mensen of het hebben van een relatie. Wat trouwens niet wil zeggen dat ik niet geniet van samen-zijn met anderen. Kies voor jezelf, maak er werk van om goed gezelschap voor jezelf te zijn. Dan ben je misschien nog wel alleen, maar niet meer eenzaam.

Nooit meer gelukkig na scheiding

Ben jij bang om nooit meer gelukkig te worden na scheiding? Wanneer je mijn tips hebt gelezen, wens ik je alle geluk! Ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken.

Vriendelijke groet, Yolanda de Boer

Benieuwd naar Femke en hoe zij de eenzaamheid na scheiding heeft ervaren? Dat kun je lezen in de blog: eenzaam na scheiding.

REACTIES

Nikki - 16 nov 2014

Hoi Yolanda, Je verhaal inspireert me echt super veel. Mijn partner heeft vier weken geleden aangegeven niet verder met me te willen. Een klap in mijn gezicht. En inderdaad, nu gebeurde júist waar ik altijd zo bang voor was: Hij gaat weg. De man die me als het nodig was geen 10 x zei dat ie van me hield, maar 11 keer. Bah, als ik er op terug denk kan ik me voorstellen dat je niet oud wilt worden met een vrouw die zo afhankelijk van je is. Maar, eerlijk is eerlijk. Hij was ook wel een persoon die me deed laten likken of mijn leven en mijn prestaties minder waren. Nu merk ik nog steeds, de afgelopen weken heb ik misschien wel met 20 mensen gepraat. Alle twintig zeggen ze: Jij komt er wel! Jij verdient een man die voor je gaat en wel tijd voor jr maakt" maar het komt niet binnen. Ik heb alsnog die 21ste persoon nodig die dit bevestigd. Het liefst zou ik willen weten hoe ik er over 5 jaar bij zit. Mijn zelfvertrouwen is helemaal niks meer :-( Liefs Nikki

    Meertje - 17 okt 2017

    Hoe gaat het nu met je?

    Laura - 26 dec 2017

    Met tranen in mijn ogen lees ik jullie verhalen..eerste kerstdag vandaag. Allereerste kerst zonder hem. Geen gezin meer samen. Erg pijnlijk. Na 23 jaar zijn we definitief uit elkaar en het is zijn beslissing. Ik had hoop dat het toch nog goed zou komen tussen ons. Zeker ook omdat hij mij het gevoel heeft gegeven dat er nog hoop was. Tenminste..dat dacht ik. Ik dácht dat het weer goed zou komen tussen ons, ik dácht dat we nooit uit elkaar zouden gaan, ik dácht dat we samen oud zouden worden, samen onze kinderen zien opgroeien, opa en oma worden samen(!) Maar helaas...niet meer, nooit meer. We wonen apart en dat voel ik dagelijks. Mis van alles. Erg fijn om te lezen dat het gevoel van gemis toch ooit een plekje gaat krijgen. Ik werk hard om het te begrijpen en het ook te gaan accepteren, met vallen en opstaan weliswaar. Sterkte allemaal!

    Rico - 21 sep 2018

    Ik maak nu net hetzelfste mee. Relatie van 16 jaar, kinderen van 10 , 8 en 3 en op 48 jaar plots alleen. Pfff. Voor het moment is m'n toekomst één groot zwart gat maar heel misschien het begin van iets nieuws. Hopelijk moet ik er geen 10 jaar op wachten. Gelukkig dat ik m'n kindjes nog af en toe zal hebben maar als vader die het nooit gewoon was (werken) zal het ook een grote opdracht worden. Maar er is blijkbaar geen weg terug. Hoe moeilijk ook, we moeten er door.

    Moeder van 3 kids - 28 sep 2018

    Tjonge, wat lijkt dat op mijn verhaal. Inmiddels ben ik ook alleen met 3 kinderen. Voor mij heel onverwacht, voor mijn ex niet na een dubbel leven van 3 jaar. . De eenzaamheid kan je aanvliegen en niemand kan dat invullen. Nu zoeken hoe je zelfwaardering er weer kan komen.

    Puck - 9 okt 2018

    Wat een vergelijkbare verhalen. O jee ik dacht dat alleen mijn man een ... was maar er zijn er toch echt meer die hun vrouw verlaten als de kinderen groter zijn en wij de overgang ingaan. Al die pijn en al dat verdriet na 28 jaar samen, twee kinderen en het echt heel moeilijk gehad. Nu gaat de nieuwe versie pronken met hetgeen wat ik heb opgebouwd. Vrouwen, van die typjes, doen alles om een getrouwde en gesettelde man aan de haak te slaan zodat zij luxe kunnen leven.

    Heidi - 18 dec 2018

    Ken dit gevoel volledig... sinds 1/10/17 ben ik ook voor de eerste keer in mijn leven alleen.. waren bijna 20 jaar getrouwd en samen een zoon van16. Echtscheiding is bijna rond en sinds augustus heeft hij een nieuwe vriendin waarvoor hij zelfs onze zoon voor in de steek laat... 1 jaar co-ouderschap gedaan en vanaf 1/1/19 gaat zoon volledig bij mij wonen en om de 14 dagen eventjes naar zijn papa die op termijn 130 km verder gaat wonen. Nu met de Feestdagen is het dubbel zo zwaar voor mij, dit laatste kan ik echt niet verwerken... dat hij mij heeft verlaten tot daar aan toe maar ONZE zoon, dat gaat er niet in bij mij... Ben nog maar 43 jaar jong en hoop natuurlijk niet alleen te blijven maar eerst mezelf leren gelukkig te maken, da's het belangrijkste...

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 20 dec 2018

    Hoi Heidi, Kijk eens rond op ons gratis forum Hier zijn veel mensen die in dezelfde situatie zitten en bij wie je herkenning kan vinden. Sterkte deze feestdagen!

    Dave - 11 aug 2021

    Wauw Heidi! Ik word enorm geraakt door je verhaal, en met name het feit dat hij zijn bloedeigen kind in de steek laat. Dat kan toch niet! Ik heb zelf 2 fantastische dochters e ik kan me niet voorstellen dat ik ze ooit in de steek zou laten, hoe erg het ook is. Zelfs al zouden ze aan de drugs raken of zich prostitueren, bij mij zal de deur altijd voor ze open staan. Zelf ben ik gescheiden op een niet alledaagse manier. Mijn ex is door een verleden van misbruik zowel geweld als seksueel enorm beschadigd en daardoor kan ze een relatie niet aan. Ze kon geen liefde/intimiteit aan, wat voor ons allebei zeer frustrerend was. Om ieder een kans te geven om toch een fijn leven te hebben op zijn manier zijn we uit elkaar gegaan. ik vind het vreselijk voor mijn ex dat ze nooit in staat zal zijn een normale relatie te kunnen hebben. Hoogstens een vriendschappelijke, dus zonder intimiteit. Moet je voorstellen. Hopelijk krijg ik nog de kans op dat geluk in dit leven. Ik wens je het allerbeste, en weet dat er ook mannen zijn die zeer veel om hun kinderen geven en ze nooit in de steek zullen laten. Ook als het een hobbelige weg is.

    george - 21 okt 2021

    heidi je klinkt aantrekkelijk. heb je zin in een koffie?

    Profielfoto van

    Carola - 20 feb 2020

    Ik herken je verhaal Puck. Zo voelt dat voor mij ook. 20 jaar keihard gewerkt voor mijn ex en mijn gezin en simpelweg ingeruild voor een jong leuk ding. Die nu mee mag naar dure tripjes en luxe restaurants. Het oogsten mag de jonge blom doen en ik kan met mijn 51 jaar weer opnieuw beginnen in alle eenvoud. Vreselijk.

    Marie - 7 sep 2021

    Hi Carola, zeer herkenbaar! Mij is het ook overkomen na 34 jaar. Altijd hard gewerkt en dan kom je erachter dat meneer al bijna 3 jaar 2 levens aan het leiden is. De nieuwe jongere versie profiteert idd van alle voordelen van een oudere man die zijn schaapjes op het droge heeft. Hard gelach! Heb het gevoel of alles een leugen was. Ik zou ger niet in mijn hoofd halen om iemand zo te behandelen. Zelfs de kinderen bekijkt die niet meer. Dat vind ik nog het ergste.

    jeroen vermeulen - 8 feb 2019

    hier hetzelfde . Mijn partner ook een dubbelleven. Doet wat met het vertrouwen in de mens.

    Harold - 14 nov 2019

    Na 33 jaar, waarvan 25 jaar getrouwd, biecht ze op dat ze anderhalf jaar een app-relatie heeft gehad (?) met een 35 jarige man. Zij wilde sex, hij niet, wilde de volgende ochtend zichzelf in de spiegel kunnen aankijken. De apps hadden een hoog seksueel gehalte. Sinds 1 juni wonen we apart, relatietherapie heeft ze nooit serieus genomen. Nu, 14 november zijn we redelijk ver in de scheiding die zij wil. Wat voel ik me alleen, eenzaam. Nee, zei iemand in mijn vriendenkring: je hoeft het niet alleen te doen, maar wel zelf. Oh, wat een waarheid, maar zo moeilijk. Daten? en het risico lopen dat ik haar met mijn sores opzadel, kan/mag niet. Of.. zou het me kunnen helpen door weer aan iets nieuws te bouwen? Toch vreselijke behoefte aan iemand die op mij wacht wanneer ik thuiskom en waar ik op wacht wanneer zij thuiskomt. Maar zal ik ooit nog weer een onvoorwaardelijk gevoel van eerlijkheid krijgen in een relatie, nu ik deze ervaring heb? Mijn mensbeeld heeft door de hele situatie een vreselijke knauw gekregen; ik vertrouw mensen anders (niet meer 100%) dan voorheen, daar heb ik het erg moeilijk mee. Harold

    Gerard - 5 jan 2020

    Hoi, ik wil niet zeggen dat ik weet wat je voelt maar kan het me heel goed voorstellen. Na bijna 35 jaar samen waarvan iets meer dan 34jaar getrouwd, kreeg ik van mijn vrouw te horen dat ze me niet meer ziet zitten en wil scheiden. Het kwam als donder bij heldere hemel. Nog geen twee dagen ervoor kreeg ik nog te horen hoeveel ze van me houdt, niet zonder me kan en nooit zo een man nog zou vinden die zo goed voor haar, haar kinderen en kleinkinderen zou zijn, eentje die letterlijk en figuurlijk alles voor haar deed. En toch was ik na 2 dagen de grootste klootzak, was ik ineens een controlefreak, een narcist en noem het allemaal maar op. Hoe nu verder, ik ben gebroken, heb geen vertrouwen meer, de eenzaamheid en angst die je sloopt, Zoveel vragen die onbeantwoord blijven en als ze beantwoord worden is het de waarheid of weer een leugen. Ze wilde de scheiding vredig regelen maar niets is minder waar want ze behandeld me als een stuk vuil, communiceren gaat via een tussen persoon en daar heb je dan 35 jaar samen meegewoond. Ik kan niet begrijpen dat iemand in staat is een ander zo kapot te maken. Letterlijk alles gaat kapot, van familie tot vrienden/kennissen kring en sta je ineens alleen op de wereld. Hoe kom ik hieruit, mijn wereld is ineen gestort. Kinderen die je niet aankijken en kleinkinderen die van je afgehouden worden dat terwijl je alles uit de kast gehaald hebt om ze allemaal gelukkig te maken. Afleiding zoeken, gewoon werken het lukt allemaal niet. Ben nu nog steeds in de ziektewet, hoe kom ik hieruit??

    Profielfoto van Eline

    Eline Stap - 6 jan 2020

    DagGerard, wat verdrietig. Ik kan me je radeloosheid goed voorstellen. Ik raad je aan om eens naar de huisarts te stappen, hij kan je doorverwijzen naar een goede hulpverlener. Dan kun je weer handvatten krijgen om grip op alles te krijgen. Hebben jullie mediation? Of heb je al een advocaat?

    Gerard - 29 jan 2020

    Hoi Eline, Me reactie is wat laat ( verontschuldig me hiervoor ) doordat ik heel erg worstel met van alles, er gaat zoveel door me heen en er moet zoveel geregeld worden en het loopt allemaal niet zo vlot. Het dreigde allemaal uit de hand te lopen. Met hulp van een tussenpersoon en mediator proberen we de scheiding nu te regelen. Ik heb nu Hulp van de GGZ en toch is het allemaal niet zo eenvoudig en makkelijker geworden. Het is gewoon slopend allemaal. De eenzaamheid is gewoon moordend want je hebt niemand en de muren komen op je af, afleiding zoeken helpt niet echt. De dagen duren ontzettend lang. Met medicatie probeer ik de onrust enz. Een beetje tegen te gaan. Je weet gewoon niet wat je moet doen en zo kan ik nog wel meer aangeven maar op dit moment helpt niets. Rusteloos, radeloos, angst en ga zo maar Door hebben de overhand. Elke week op gesprek en dan gaat het even maar dan wat later op de dag stort je weer in. Het missen van je beste maatje na 35 jaar is enorm pijnlijk en nog meer omdat ik ontzettend veel van haar hou en nog steeds niet kan bevatten wat ze gedaan heeft. Ik vraag me echt af of ik hier nog wel overheen kan komen. Het hoeft allemaal niet meer zo voor mij en zie wel waar het schip strand. Bedankt voor je advies hè.

    Profielfoto van Eline

    Eline Stap - 30 jan 2020

    Hi Gerard, wat fijn dat je van je laat horen. En wat een goede stappen zet je. Ja, als je eenmaal hulp gaat zoeken, voelt het net of je eerst nog veel dieper wegzakt in de put. Je gaat de pijn aanraken, en dat is overweldigend. Maar het is wel de enige manier om ermee om te leren gaan. Ik raad je daarom aan om echt door te zetten, want dit is de manier om een nieuwe weg in te kunnen slaan. Die gesprekken zijn zwaar, maar blijkbaar zit het verdriet heel diep en moet je veel stappen zetten. En vele kleine stappen maken uiteindelijk ook verschil. Hou vol dus, er is licht aan het einde van de tunnel.

    Gerard - 30 jan 2020

    Hi Eline , Dank voor je reactie en opbeurende woorden. Ik hoop dat ik inderdaad vol kan houden en dat er inderdaad licht aan het eind van de tunnel is. De gesprekken helpen ondanks dat het soms best confronterend is, maar wat ik heel erg mis is dat ik verder met niemand kan praten. Ik heb 2 mensen waar ik goed mee overweg kan maar die val je ook niet steeds lastig omdat je toch bang bent dat mensen gaan denken o daar heb je die zielepoot weer. Wat ik al aangaf de eenzaamheid is slopend. Fijn je reactie en ontzettend bedankt.

    Profielfoto van Eline

    Eline Stap - 30 jan 2020

    Fijn dat je er wat aan hebt. Misschien is het een goed idee om je aan te melden bij het forum hier, daar vind je altijd een luisterend oor.

    Gerard - 30 jan 2020

    Ik zal daar zeker over na denken. Bedankt.

    Gerard - 30 jan 2020

    Hi Eline, Ik vroeg me af of je zelf ook een soort gelijk proces hebt doorstaan. Zo ja, wil /kun je aangeven hoe jij je er door heen hebt geworsteld? Je reactie mag ook op mijn opgegeven email adres als je dat wilt tenminste. Misschien kan ik er wat uit putten.

    Profielfoto van Eline

    Eline Stap - 31 jan 2020

    Hi Gerard, je kunt mijn blogs op deze site lezen: https://nieuwestap.nl/category/gescheiden-en-een-zoon-met-een-depressie/ Voor mijn scheiding heb ik een therapie-traject doorlopen om het misbruik in mijn jeugd te verwerken. Daar herken ik wel het een en ander van. Het lijkt je te verzwelgen, maar mijn ervaring is dat de pijn en het verdriet alleen in het begin overweldigend zijn. Bij elke stap die je zet, wordt het een stukje kleiner. Sterkte.

    Gerard - 31 jan 2020

    Hi Eline, Dank voor je reactie, ik weet even niet wat te schrijven. Hoop niet dat de wond weer open is gegaan. Bedankt nogmaals. Groetjes

    Profielfoto van Eline

    Eline Stap - 31 jan 2020

    Nee hoor, wees niet bang. Ik kan er goed mee omgaan. Dank je.

    Dave - 14 feb 2020

    Hoi Gerard, Wat herkenbaar ik kreeg vorig jaar eind oktober te horen van me vrouw dat ze wilde scheiden. Bij mij kwam dit ook als donderslag bij heldere hemel binnen. Na 17 jaar getrouwd te zijn en 3 dochters is het sprookje afgelopen. Het gemis de angst om alleen te zijn is zo erg. Ik hou nog zoveel van haar en kan het nog steeds niet verkroppen dat het over is. Ik zit ook al vanaf oktober in de ziektewet omdat ik helemaal op ben en in een depressie terecht ben gekomen. Er zijn vaak van die dagen dat ik denk kom ik hier nog uit. Ik probeer alles om me, op andere gedachten te zetten maar het malen in me hoofd stopt gewoon niet. Slapen gaat niet meer heb slaapmedicatie gekregen maar hier lijk ik nog onrustiger van te worden. Ik heb ook gesprekken maar zoals je al zei het maakt je weer even sterk. Maar zodra je weer alleen bent komt alles weer binnen. Ik wil me zo graag weer goed voelen maar dit voelt als een rouwproces waar ik doorheen moet. En vaak denk ik ook kom ik hier nog overheen. Het is slopend 😔

    danielle pot - 15 feb 2020

    Dave wat verschrikkelijk he. Om er knetter van te worden. Ikzit ook in het schuitje. Net een relatiebreuk na een fijne tijd van anderhalf jaar met mijn toenhuidigevriend. Afgelopen september wilde hij in zn eentje naar kenia reis boeken en dan met de kerst. Zonder overleg met mij heibel erover gehad. Hij is toch gegaan. En liet mij met kerst alleen. Vreselijk hij had daar penvrienden. Maarhij vertelde mij niet dat eenvandievrienden een vrijgezelle vrouw zich aanbood als zijn reisgids. Ook had hijvoorhaar aparteen kamer geboekt. Ik denk jaja dat moet ik geloven. Nade kerst was hij weer terug maar er is zoveel stuk gegaan. En hij gaat inaugustus dit jaar wil hij weer die kant op. Sinds oudejaarsdag zijn we uit elkaar. Zijnkeus. Ik wordt knetter van verdriet. Loop bij ggz heb depressiepillen waar ik mee gestopt bent. Werd er kotsmisselijk van. Krijg andere. Ik doe niks anders danverdrietig zijn overleven. Het alleenvermaak en zijn is moordend. Ik moethierdoorheen. Maarvalt zo zwaar.denk continu aanhem en mn gedachten maarmalen.

    Dave - 17 feb 2020

    Hoi Daniëlle, Bedankt voor je reactie het is elke dag weer opnieuw beginnen. Ik probeer me zinnen te verzetten met sporten maar dat valt ook zwaar. Het gevoel dat je in de steek gelaten bent is moordend. Alleen maar dat malen om gek van te worden. Ook uit jou verhaal zie ik dat als je nog steeds gek of van iemand houd je dit moeilijk uit je hoofd kan zetten. Ik wens je heel veel sterkte toe. En eens moet voor ons allen die aan de kant gezet zijn, de zon weer schijnen.

    Gerard - 5 mrt 2020

    Hoi Dave, Vervelend dat ook jou dit is overkomen. Ik kan me ontzettend voorstellen hoe je je voelt, ook ik doorsta het allemaal. Het is leuk al die gesprekken en medicatie maar ik ben nu zowat 7 maanden verder en blijf me af vragen of ik wel echt hier uit kom. Ook ik hou nog ontzettend veel van ( mijn vrouw, op papier nog steeds getrouwd ). Ik kan nog steeds niet bevatten dat ze me in de steek gelaten heeft en weet je ik kan niet eens boos worden op haar. Ik vergeef het haar ondanks dat alles voor mij kapot is, letterlijk en figuurlijk. Ik zit in pure eenzaamheid wat moordend is en heb de nodige gedachten gehad. Heb 3 tot 4 mensen die ik wel eens kan bellen naast de specialistische gesprekken maar ook dat is maar voor heel even en voor mezelf word het ook bezwaarlijk om ze steeds te bellen omdat ik het niet meer zie zitten, dan denk je soms wat zullen ze wel niet denken. Ik heb wel geleerd dat je in nood je mensen leert kennen en dat je weinig tot niemand meer ziet en hoort. Eenzaamheid is echt moordend. Je hebt nergens meer zin in, geen levens plezier meer en ga zo maar door. Ik zie wel waar ik strandt want voor mij hoeft het allemaal niet meer. Ik wens je alle sterkte toe en hoop dat het je lukt want mij lukt het nog steeds niet en het is inderdaad een rouw proces. Sterkte beste kerel.

    Gerard - 5 mrt 2020

    Hoi Dave, Heel vervelend dat je dit allemaal ook moet doorstaan. Het is inderdaad heel erg slopend en moordend. Ben nu 7 maanden verder en heb inmiddels 3verschillende pillen maar het schiet niet op. Ik heb nu verwijzing voor het Delta. Weet het allemaal niet meer, zie het niet zitten, probeer me rug te rechten maar lukt niet. Kerel ik wens je heel veel sterkte en hoop dat het je lukt hier uit te komen.

    Dave - 8 mrt 2020

    Hoi Gerard, Bedankt voor je berichtje ik wens jou ook heel veel sterkte en kracht om er doorheen te komen. Uiteindelijk moeten we door hoe moeilijk het ook is. We zullen het redden met hindernissen en obstakels maar eruit komen we. Ze zeggen vaak je komt er sterker uit maar daar moeten we ons maar aan vasthouden.

    Gerard - 6 mrt 2020

    Hoi Dave, Ik kan me heel goed plaatsen in wat je voelt, maak immers hetzelfde mee. Het maakt niet uit of je 1 jaar of 35 jaar samen bent geweest, de pijn en verdriet is net zo groot. Het gemis, het alleen zijn en alles er om heen, man dat is gewoon moordend. Ook ik hou nog ontzettend van haar en zal dat blijven doen ook want ze is en blijft mijn grote liefde. Ik zei haar elke dag hoeveel ik van haar hou en dat mijn liefde alleen maar sterker is geworden na zoveel jaren. En van de medicatie lijk je inderdaad alleen maar onrustiger te worden. Alles wordt je in één keer ontnomen, letterlijk en figuurlijk. Je ziet en hoort niemand meer en zo leer je dus ook je mensen kennen, hetzij familie, vrienden en kennissen, je leert ze stuk voor stuk kennen nu. En dit maakt de eenzaamheid nog erger. ik mag niet liegen ik heb een 4 tal mensen waar ik met mijn verhaal terecht kan maar dat doe je ook niet iedere keer want het wordt voor hun ook éénzijdig hé om steeds maar hetzelfde te horen. Het doet ontzettend pijn als je je kinderen en kleinkinderen niet ziet. Het is gewoon hartverscheurend en de pijn is niet te beschrijven. Dit is een rouw proces waarvan ik me afvraag of ik hier wel ooit uit kom want me gezin was en is me alles, daar leefde ik voor. Ik wens je in elk geval heel veel sterkte beste man en hoop dat het je mag lukken hieruit te komen.Mijn gevoel is dat deze wond er ééntje is die nooit heelt en zolang je leeft pijn zal blijven doen.

    Edwin - 29 jun 2022

    Hallo Dave, Mijn vrouw heeft vier weken geleden de knoop doorgehakt. Ze wil niet meer verder. We hebben 3 kinderen bonen de 17, maar ook een jochie van 7. Mijn vrouw is zeer voortvarend, heeft al een huisje. Er is geen ander in het spel. Ze wil na een relatie van 31 jaar met hobbels, maar ook goede tijden op eigen benen staan en dat recht heeft ze. Moeilijk vind ik dat ze nu geen of weinig gevoel toont. Ze zit echt in een modus van doorpakken. En dat terwijl ik me met mezelf geen raad weet. Kan de hele dag wel janken. Vraag aan jou en wellicht anderen: je bent nu een goed half jaar verder. Hoe gaat het inmiddels met je?

    Marga Leiker - 15 feb 2020

    16 febr. 2020 hoi gerard ja het is heel erg om weer alleen te zijn, maar het komt echt goed. Ik ben kort geleden bij mijn partner weggegaan. Ik ben 67 jaar en we woonden aan de rand van het bos. Doordat ik al 2 x terug ben gegaan, dacht ik nu wordt het heel mooi. Maar helaas, ik was en ben nog heel verdrietig, ook ik denk weleens, gaat dit wel weer over, huilen huilen en nog eens huilen. Momenteel slik ik een oxesepan 5 mg en daar zwakken de ergste gedachten van af. Ik zit er ook middenin, maar het moet gaan lukken. Ik ben erg over mijn grenzen gegaan om maar niet alleen te zijn. Als je wilt mag je me mailen.

    Gerard - 5 mrt 2020

    Hallo Marga, Dank voor je reactie, wat aan de late kant. Vervelend dat ook jij dit allemaal moet doorstaan. Ik zit zelf ook aan de oxzazepam, prometazine en Amitriptyline. De onrust en alles er om heen is gewoon moordend. Eenzaamheid is moordend, er gaat van alles Door me heen, mijn gedachten gaan alle kanten op. Ik wil je best mailen hoor maar heb je mail adres niet.

    Gerard - 5 mrt 2020

    Hallo Marga, Ik bedoel dat ik wat aan de late kant reageer hoor. Komt doordat ik heel veel met mezelf bezig ben Hoe dit te overleven. Het piekeren blijft ondanks de medicijnen gewoon aanhouden. Soms weet je het gewoon niet meer

    Marga Leiker - 29 mrt 2020

    Ik wil wel mailen

    Marga Leiker - 29 mrt 2020

    Mijn mail is margaleiker@hotmail.com

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 30 mrt 2020

    Hoi Marga, Ken je ons forum al? Daar kun je in contact komen met heel veel mensen die in eenzelfde situatie zitten.

    Marga Leiker - 18 okt 2020

    Ik wil zo graag met iemand masilen die het ook zo morilijk heeft met alleen zijn

    bo - 19 mrt 2020

    mijn vader is onlangs overleden!!!! wil wel met hem ruilen!!!!! niemand begrijpt hoe ik me voel

    Marga Leiker - 3 okt 2020

    Wie wil de emotionele ellende met mjj delen en weer een toekomst zien ik vind het erg moeilijk allemaal. Zie geen opening.

    Chantal - 25 feb 2021

    Beste Gerard, Probeer positief te denken. Ikzelf maak ook iets zeer zwaar mee,het is zo slopend, Pijnlijk,dat je op een gegeven moment denkt ,wanneer komt er rust in mijn hoofd. Hou je sterk ,groetjes alvast

    Gerard - 15 feb 2022

    Hallo Chantal bedankt voor je reactie. ik reageer wel heel erg laat omdat ik al die tijd behoorlijk in de put heb gezeten en bijna doorgedraaid was, maar met behulp van de psychiater en psychologen en medicatie loop ik er nu een beetje anders bij. het is nog niet wat het is maar ik doe me best om me er over heen te zetten. de eenzaamheid is verschrikkelijk, net zo erg als al het verlies. de tijd zal uitwijzen of ik er uit eindelijk uit kom of niet. in elk geval bedankt voor je reactie. Groetjes Gerard

    Tim - 27 feb 2020

    Gerard. Ik snap je helemaal. Hoe mensen hiertoe in staat zijn (vrouwen die zichzelf jarenlang profileren als degelijk en betrouwbaar. Tevreden met jou) maar de realiteit is denk ik. Zo mooi en zo echt als alles kan zijn zo lelijk en fake kan het blijken te zijn. Niets is wat het lijkt. Das het leven. Zacht als een donsje en hard als een steen. Het hele leven bestaat uit tegenstellingen. De extreme tegenstelling in van deze persoon veroorzaakt de ergste innerlijke pijn. En leert je loslaten op een heel pijnlijke manier. Ik ga hier zelf ook doorheen......

    Gerard - 5 mrt 2020

    Hoi Tim, Wat vervelend voor je, wens je alle sterkte toe en hoop dat het je lukt hier uit te komen. Mij lukt het nog steeds niet. Ik heb weleens gezegd dat ze me beter een kogel hadden kunnen geven want dat doet maar heel even pijn want deze wond blijft pijn doen zolang je nog in leven bent. Sterkte kerel

    Janus - 2 jul 2020

    Beste Gerard Mij is helaas exact hetzelfde overkomen. Na een relatie van 32 jaar en 25 jaar huwelijk was ze ineens foetsie. Ik had die zondag een super late dienst. Een gewone dag als normaal. Me dochter was thuis op haar slaapkamer. Totaal niets aan haar opgemerkt. Ik gaf haar een kus en zij tot morgen. Ja schat tot morgen was haar antwoord. Ongeveer anderhalf uur later kreeg ik een telefoontje van mijn zoon. Pa ga even zitten want ik heb slecht nieuws. Mama is weg en heeft ons verlaten. Er ligt een brief op tafel. Op dat moment stortte mijn wereld totaal in elkaar. Mijn dochter was thuis toen zij door twee totaal vreemde mensen werd opgehaald. Arme kind was totaal in paniek en wist niet wat ze moest doen. Ze mocht van haar moeder niet bellen en moest wachten tot ze weg was. Ze had de belangrijkste spullen die ze nodig had meegenomen. Zelfs al mijn beestjes. Drie hondjes en twee katten. Ik bespaar je verder alle ellende die ik de afgelopen 8 maanden nu inmiddels heb moeten doorstaan maar laat ik zeggen dat ik alles maar dan ook alles ben kwijt geraakt wat ik samen met haar heb opgebouwd. Verder is mijn verhaal en ervaring exact een replica van jouw verhaal en ervaring. Ik hou zo zielsveel van haar. En dan die enorme klote eenzaamheid. Het zoeken naar antwoorden, het waarom, het verdriet, de pijn, het ongeloof. Ik proef mijn eten niet meer en ben geheel leeg. Ik ervaar geen geluk en heb een leeg gevoel. Als ik nu een enorme prijs zou winnen kan ik niet eens blij zijn. Tot op heden zijn we op papier nog steeds getrouwd. Mijn vrouw zit in een depressie en burnout. Heeft daar nu medicatie voor en eindelijke behandeling. Lichamelijk is ze ook enorm ziek. Een langzaam slopende longziekte. Mijn dochter is bij haar vriend gaan wonen en ik heb helaas ons huis moeten verkopen. Heb gelukkig een leuke woning op mijn pad gekregen maar de happy feeling is er niet meer terwijl ik echt hier heel blij mee moet zijn met dit huis. Ik begrijp je gevoel dat het leven geen zin meer heeft op deze manier. Dat ervaar ik exact hetzelfde. De klap in mijn gezicht die ik nog steeds moet incasseren is enorm. Alles wat ik voor haar gedaan en gelaten heb, heeft ze op haar manier gewoon overboord gekieperd. Dat is niet te bevatten hoeveel pijn dat doet. Inmiddels is nu ook 1 van mijn hondjes ingeslapen. Ik heb niet de gelegenheid gehad om afscheid van mijn hondje te kunnen nemen. Hoeveel kan een mens incasseren? Binnen vijf jaar mijn vader, moeder, broer, vrouw, hondje en mijn huis verloren. En dan nu ( door de corona) misschien ook nog mijn baan na 27 jaar trouwe dienst. Mocht er een hemel dan zit daarbinnen vast iemand met wie ik een appeltje te schillen heb. Maar Gerard ook ik zat eerst ziek thuis en had zelfs twee psychologen waarvan ook 1 vanuit me werk. Dat hielp helaas niet veel. Kreeg het er alleen veel drukker door en kreeg niet de dingen te horen die ik wilde horen. Op de vraag hoe ik Het beste met mijn partner moest omgaan kon hij en zij niet eens antwoord geven. Wat kan ik het beste kon doen aan de eenzaamheid kreeg ik ook geen oplossing. Dus na 12 sessies volhouden maar niet meer gegaan en ben direct daarna weer volledig gaan werken. Dat heeft me wel geholpen om weer invulling te geven aan mijn leegte. Met collegae in gesprek zijn en mijn gedachten weer op andere dingen kunnen zetten. Uiteraard heeft het maar een klein beetje geholpen maar het begin naar herstel is er. Ietsiepietsie! Dus thuis zitten en me iedere dag zielig voelen was niet de oplossing. Ook ben ik veel buiten met wandelen en fietsen. Momenteel heb ik het idee dat ik als dorpsgek wordt aangezien. Ik lul enorm in mezelf heb ik het idee. Voordeel is dat ik de antwoorden op mijn gestelde vragen dan ook zelf kan invullen. Krijg ik geen ruzie ook 🤪. Ze zeggen dat het na een paar jaar gaat slijten. Ik heb tegen mijn vrouw gezegd dat mijn deur altijd voor haar blijft openstaan. Ik heb er alle hoop op dat ze nog tot andere gedachten komt. Heb haar wel aangegeven dat er ook bij mij een moment zal komen dat er plotseling een knop om zal gaan. Of er dan nog een weg terug is? Helaas ontvang ik van haar geen enkel sprankje positieve boost om het vol te houden. Zal het dan toch allemaal over zijn? Als ik nu zie hoeveel mensen op bijna geheel dezelfde manier in de steek gelaten zijn, ben ik nu toch heel bang dat het toch allemaal afgelopen is. Auw!!!

    Jan - 5 aug 2020

    Hoi Gerard en Dave...Is het een leuk idee als ik voor jullie een kop koffie zet ???. Zodat we er SAMEN over kunnen praten...Gewoon uit het niets van dan !!!????

    Gerard - 31 aug 2020

    Hoi janus, Dank voor je reactie. Ik herken alles wat je geschreven hebt, ik zit nog steeds heel erg in de put en vraag mij af of ik ooit wel hierover heen kom.Zoveel gesprekken gevoerd maar niks opgeschoten. ik ben nu aan het Re-integreren aan het werk maar ben gewoon kapot daarna. het vergt zoveel energie van me. Ik hoop nog steeds elke dag dat ze tot bezinning komt maar denk niet dat het zal gebeuren. Ik weet gewoon niet wat ik met me zelf aan moet. officieel zijn we nog steeds getrouwd. Wat betreft mijn woning, weet ik nog niet of het verkocht moet worden of dat ik het kan behouden. Corona maakt alles nu extra moeilijk. Ik zit soms nog steeds te denken aan wat voor zin het nog heeft verder te leven. Heel mijn leven naar de bliksem en dan druk ik me nog netjes uit.Vrouw weg, kinderen weg, kleinkinderen die je niet meer ziet, kleinkind die je niet mag kennen, en je leert natuurlijk ook je vrienden en familie kennen. en dan ook nog de gezondheid die me parten speelt zoals COPD, hart en vaat ziekten en ga zo maar door. Dus kort om alles weg, gewoon kapot en we hadden het zo mooi voor elkaar dacht ik 35 jaar lang. dus niet en dat doet zo ontzettend pijn, is gewoon niet te beschrijven. Ik denk dan ook regelmatig om euthanasie aan te vragen. Ik hoop dat het je lukt om uit alle ellende te komen, van mij hoeft het allemaal niet meer. Nogmaals sterkte in de strijd.

    Chantal - 12 aug 2020

    Zo erg ,eenzaamheid kan pijn doen,de schuldgevoelens nog meer😔

    K - 1 dec 2021

    Moeder van 3 kids (43) zo herkenbaar nu sinds 5 weken uitelkaar omdat mijn ex (vader van onze 3 kinderen van 17,16 en 11 al 2 jaar een dubbelleven blijkt te hebben .. Tuurlijk zegt ie dat zij de reden niet is van de relatie beëindigen en ze maar een aantal keren afgesproken hebben, maar ik weet wel beter want heel toevallig word ik de laatste 2 jaar gekleineerd . Hoe is het met je en is je ex nog altijd samen met die ander? Hoor vaak dat dat ook niet blijvend is, vandaar!

    Loes - 6 mrt 2022

    Hi K bij mij hetzelfde ook december 2021 uit elkaar en ook hij heeft een dubbelleven gehad . Is een narcist ben helemaal kapot . We hebben 4 kinderen heb elke dag paniekaanval en weet niet hoe ik de knop kan omzetten

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 6 mrt 2022

    Hoi Loes, Heb je onze blogs over narcisme al gelezen? Of heb je al gezien dat we een online training ontwikkeld hebben over je eigen ontwikkeling na het leven met een narcist?

    g leushuis - 9 dec 2018

    je zult zien dat je dat gaat lukken stond als internationaal chauffeur 18 jaar geleden voor het zelfde ,had ook 2 kids toen 10 en 9 .mn wereld stond op zn kop maar kon er zijn voor mn kids en dat gaat jouw ook lukken nu 18 jaar later overkomt me het weer maar nu erg veel steun aan mn grote dochters probeer positief te blijven iedereen zegt het komt wel goed maar jij bent de gene die het moet doen alles krijgt wel weer zn plek

    Jeroen - 17 dec 2018

    Na 15 jaar in de steek gelaten voor een andere man die ze 5 maanden kent en ook mee samen woont. De vrouw die vertelde wat een lieve zorgzame vader en echtgenoot ik was. Loog recht in mijn gezicht. Alle foto’s van mij heeft ze opgeruimd in een ouwe schoenen doos. Ik voel me veraden maar vooral eenzaam. Sterkte voor iedereen. Jeroen

    Papa - 17 dec 2018

    Jeroen, ik wens je heel veel sterkte toe , helaas heb ik vrijwel dezelfde ervaring als jij :(. 14 jaar getrouwd geweest, 4 dochters gekregen , altijd te horen gekregen wat een fijne en liefdevolle vader ik was. En ineens PATS BOEM ze wil scheiden , gooit alle herinneringen weg, wil niets meer weten over vroeger , heeft geen enkele foto meer van de kids als baby , alles is bij mij thuis gelaten of verdwenen en 5 maanden na de scheiding heeft ze alweer een andere man ontmoet en meteen gaan samenwonen. Ik weet hoe je je moet voelen , want ik voel zelf dagelijks de enorme pijn van kei en keihard gedumpt te worden en ineens niet meer die liefdevolle vader te zijn in de ogen van mijn ex, gelukkig denken onze dochters daar anders over . Maar het verdriet blijft. STERKTE JEROEN, BLIJF IN JEZELF GELOVEN ALS VADER EN MAN !

    R - 1 jan 2019

    Hoi allemaal, hier ook een vader die aan de kant is gezet. De reden moet ik nog achterkomen. Krijg geen normale uitleg. Ze maakt er nu zelfs van dat het onze gezamelijke keuze is. (Hoe haalt ze het in haar hoofd) Ik wil nu co ouderschap, maar ze werkt nergens aan mee en vind op 1 of andere manier dat ze meer recht heeft op de kinderen. Heel egoistisch bezig. Ondanks dat ik naast mijn werk eigenlijk alles draaiende hield. Echt onvoorstelbaar ben benieuwd hoe het allemaal verder af gaat lopen. En net als jullie allemaal zeggen wat een gemis. Moet van de andere kant toch ook zo zijn?! Wat kan een mens je teleurstellen. Sterkte aan alle lotgenoten

    Hendrikje - 2 jan 2019

    Ook mij overkwam dit... donderslag bij heldere hemel. Man komt zondag 9 december thuis van de kroeg en vertrekt. Voorgoed zo liet hij 2 dagen later weten. 3 dochters pal voor hun examens, feestdagen ... nu zijn we 24 dagen verder en ik krijg het niet voor mekaar. Althans zo voelt het voor me. Kan niet vooruit... zou zo graag concreet advies krijgen. Ook al weer ik met mijn verstand dat tijd raad brengt. Ergste van al is dat ik nog elke minuut van elk uur van elke dag hoop dat hij terugkomt...

    T - 14 okt 2019

    Dankjewel hier precies zo! Zo jammer voor de kids! Hoe gaat het nu met je?

    Puck - 9 okt 2018

    Ik wil graag weten hoe het nu gaat. Ik zit in dezelfde situatie en het is nu pas oktober maar O wat zal die kerst er in hakken.Hoe heb je je staande gehouden?

    Ann - 1 jan 2019

    Ik zit echt in dezelfde situatie als Laura 1jaar geleden. 29 jaar samen, 25 jaar getrouwd en plots beslist hij dat het niet meer gaat. We zeiden nog heel vaak tegen elkaar dat we elkaar graag zagen. Bij mij is dat gevoel nog volledig aanwezig, bij hem is het plots volledig verdwenen. De feestdagen nu waren een verschrikking. Ik heb mijn thuis verlaten omdat hij mij ook hoop gaf en zei dat het nog goed zou komen. Ik wilde onze kinderen (4) hun thuis niet afnemen omdat ik het huis alleen niet kan afbetalen. Dus nu zit ik hier alleen op een appartement en hij woont in ons huis, mijn thuis, met de kinderen en de honden. Ik heb al die jaren gezorgd voor de kinderen, het huishouden, deed alles alleen omdat hij vaak werkte. Nu valt dit alles weg en heb ik veel te veel tijd om te piekeren en verdriet te hebben. Ik voel me ook heel eenzaam. Mijn familie en vrienden steunen me heel erg, maar de pijn kunnen zij niet wegnemen. Ik heb ook veel pijn om wat nooit meer zal zijn en vraag me af wat de toekomst zal brengen. Laura, jij bent nu ook een jaar verder. Als je dit nog leest, kan je dan wat hoop geven dat ook jij het doorgekomen bent? Jouw verhaal is gewoon het mijne!

    Pem - 27 apr 2019

    Dit is helaas ook mijn verhaal. Ben radeloos

    Heleen - 14 jul 2019

    Ann Hoe gaat het nu met je? Mijn verhaal lijkt zo op dat van jou. Ik voel me vreselijk

    Barb - 27 aug 2019

    Ook ik nu alleen na 16 jaar getrouwd. 2 kinderen. Ik heb beslissing genomen, en ex volgde daarin heel snel met ik wil scheiden. Achja is beter voor ons allemaal. Maar wat nu? Blij ben ik niet. Zwaar gevoel. Net 2 nachten in nieuwe huis. Kinderen willen niet vo ouderschap maar 1 vaste plek. Pa blijft onduidelijk in wat hij gaat doen. En ik, ik ben totaal geïsoleerd geraakt in dit huwelijk. Misschien herkent iemand dit. Het lijkt dat ik zoveel boel dat ik niks meer voel. Automatische piloot. Weet het effe niet meer. Bah wat een nare tijd

    Kate - 11 jan 2020

    Hoe ver sta je nu. Ik zit nu in hetzelfde schuitje. Probleem is dat mijn man naast mij wil gaan wonen. Hoe kom ik dan ooit die breuk te boven als hij met zijn nieuwe vriendin naast mij gaat wonen. Bovendien trekt hij megahard aan de kinderen. Mama is triestig en hij is vrolijk

    Claudia - 10 apr 2020

    Hoi Anne..ik ben Claudia ik zit ook In een zeer lastig en pijnlijke situatie..4 kinderen,22 jaar huwelijk en 30 jaar waren we bij elkaar..ik wou scheiden omdat ik te maken had met een man die alleen maar kon mopperen ,ongezellig ,deed geen liefde kon tonen en nooit een lief woord of compliment voor me had..en agressief werd als ie boos werd.Nu zit ik Ook Alleen met 1 dochter en de andere drie kinderen zitten bij hem ..omdat ik ook Het huis niet van ze af wou pakken..vreselijk dat gemis van de kinderen..wou je vragen hoe het inmiddels met je is.Zliefs Claudia

    Profielfoto van Claudia

    Claudia - 10 apr 2020

    Hoi ann Ik ben Claudia zit precies in jou dezelfde situatie,alleen is gelukkig mijn dochter meegegaan met me..heb ook vier kinderen als jij..voel me ook heel eenzaam...hoe is het met je ?

    Josine - 16 mei 2020

    Hoi Claudia, ik ben Josine en zit in een soortgelijke situatie. Ben binnenkort 25 jaar getrouwd en 33 jaar samen en nu wilt mijn man scheiden. We hebben 3 kinderen ( volwassen, wel nog thuiswonend) Ik weet me geen raad, ben emotioneel op sommige momenten een wrak. Ik weet niet hoe ik dit te boven moet komen. Ben al bij psycholoog en neem medicatie. Ik vind het 'loslaten' ontzettend moeilijk. Niemand kan mij hierbij helpen, ik moet zelf de pijn dragen maar weet niet hoe... Voel me vaak radeloos en vooral de avonden alleen thuis kom ik moeilijk door. Lieve groeten..

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 18 mei 2020

    Hi Josine, misschien is het fijn voor je om lid te worden van het gratis en anonieme forum, dan kan je contact maken met anderen in een vergelijkbare situatie. Sterkte!

    Marga Leiker - 22 mei 2020

    Hoi josine, ik zit ook in die nare tijd. Ik ben 68 jaar en 7 jaar een relatie. Ik heb de stap genomen om bij hem eeg te gaan. Er was geen empathie geen aanraking geen zoen, geen antwoord op mijn vragen. Ik werd er gek van. Ja en nu heb ik ook vreselijk veel pijn emotioneel. Slik ook kalmeringsmiddelen maar soms denk ik gaat dit wel over. Wil uit angst voor alleen zijn wel weer terug maar het is niet verstandig. Als je mij wilt mailen kunnen we misschien elkaar steunen. Margaleiker@hotmail.com

    Pem - 27 apr 2019

    Beste Laura Dit is ook mijn verhaal na 29 jaar huwelijk en 2 volwassen dochterd. Ik ben radeloos. Hoe is t nu met jou? Gr Pem

    Sabrina - 6 nov 2019

    Beste Laura, Ik zou willen weten hoe het nu met je gaat. Ik zit nu in dezelfde situatie, na 21 jaar aan de kant gezet, totaal onverwachts. Ik ben benieuwd hoe jij het hebt opgepakt en verder bent gegaan. Groetjes Sabrina

    Lien - 8 feb 2020

    Lieve lotgenoten, Helaas herken ik vreselijk veel in jullie ervaringen.. Afgelopen woensdag 5 febr heb ik de handtekening onder de scheiding gezet. Was 30 jaar bij mijn man en 25 jaar getrouwd. We hadden de grootste boerderij in het dorp, een goed lopend hoveniersbedrijf met 8 werknemers en geld als water... We waren een succesvol gezin, met 2 mooie kinderen waar we supertrots op zijn. Heb mijn man altijd op een voetstuk geplaatst, we hebben samen hard gewerkt. Het is een mooie, knappe en succesvolle man. Afgelopen zomer ben ik niet met hem op vakantie gegaan. Ik kon het niet meer.. Besef me dat hij ongeveer 20 jaar niet tegen mij praat... Daardoor hebben we nooit ruzie, heb hem nog nooit zijn stem horen verheffen, of boos gezien.. Maar ik voelde me zo eenzaam, en hij wil nooit iets van mij horen. Heeft geen interesse in mij, in wat ik doe of wat ik meemaak. Hij kleineert me, domineert me.. dat voel ik wel, maar dat blok ik, ik weet niet anders. Ik heb tegen een vriendin in vertrouwen verteld dat hij al 20 jaar niet tegen mij praat, want dat weet en ziet natuurlijk niemand. (alleen mijn kinderen) Mijn vriendin gaf me de tip om te googlen op: stiltebehandeling en gashligting. Twee weken dag en nacht gelezen.. Na 30 jaar is mijn puzzel compleet.. Alles klopt 1000%. Daarna 4 maanden 2 uurtjes per nacht geslapen, alleen maar gehuild en herinneringen en bevestigingen van 30 jaar opgeschreven. Ik wist dat ik de grote stap moest zetten. Ik houd van hem, heb een fantastisch leven. Heb zoveel verdriet en angst voor de toekomst. Maar ik weet en zie dat hij steeds erger wordt, hij kleineert steeds meer mensen om zich heen. In 14 jaar therapie heeft geen therapeut dit gezien, hij zit altijd in de slachtofferrol, en draait alles zo dat alles bij mij ligt. Besef me dat hij me gehersenspoeld heeft, ik wist niet meer wie ik was. Had geen gevoel van eigenwaarde. Heb gelukkig altijd wel mijn werk gehad waar ik wel gewaardeerd werd. Dat is met mijn sociale leven mijn redding geweest. Besef me dat ik anders op een psychiatrie afdeling had kunnen belanden. Hij moest altijd overal zijn zin in hebben, en ik gaf hem maar gelijk. Je bent ten alle tijden een voetveeg. Hij is een grote verborgen narcist. Heeft geen empathie en geweten. Heeft grootheidswaanzin, en twee 'foute' vrienden die hij aanbid. Toen ik vertelde dat ik op mezelf wilde wonen vond hij dat prima. Sindsdien praat hij tegen me. Heeft een huis voor me gekocht, en ik heb de scheiding doorgezet. Hij heeft nooit gevraagd waarom ik zo verdrietig was...Alles doet hem niets. Op de vraag; wat is liefde voor jou, zegt hij: Ik heb vreselijk hard gewerkt, kijk eens naar de mooie boerderij, het bedrijf... Alles klopt, en alles is zo verdrietig... Ben nu gescheiden, zit in een heerlijk huisje.. Maar voel me verdrietig, eenzaam en ik besef me dat ik in de rouw zit. Ook dat is een fase waar ik doorheen moet. Naar de buitenwereld ben ik sterk. Wanneer ik boodschappen doe en ik kom bekende tegen. Dan zijn er mensen die niets zeggen, ze omhelzen me. Zonder woorden laten ze me voelen dat ze respect voor me hebben. En dat geeft me de kracht om het te dragen. In 6 maanden grote stappen gezet, met hulp en steun van echte vriendinnen. Had dit niet op eigen kracht kunnen doen.. Lieve lotgenoten, dank voor het lezen van mijn levensverhaal. Fijn dat we via deze site elkaar kunnen steunen.. Lieve groet, Lien

    Amelie - 9 feb 2020

    Dag Lien, lieve, sterke vrouw, ook jij mag kwetsbaar zijn op de momenten dat dat oke voor jou voelt. Ik wens je veel kracht, wijsheid en liefde toe van alle lieve mensen om je heen. Dank voor het delen van jouw verhaal.

    Profielfoto van Martine

    Martine - 9 mei 2020

    Hoi Lien, wat een verhaal en deels herkenbaar. Wat ben je sterk! Liefs!

    Susan - 5 mei 2020

    HOi, Ik lees dit van aantal jaar geleden en ik zit er zelf nu ook zo bij. Vraag me af hoe het nu met je gaat en hoe je op alles terug kijkt. gr Susan

    Suus - 7 sep 2020

    Ben zo benieuwd hoe het nu met je gaat? Jouw verhaal is vergelijkbaar met die van mij, maar ik blijf zo intens verdrietig..

    Joost - 15 apr 2023

    Ik ook

    LS - 7 nov 2020

    Dag Laura, hoe is het nu met je?

    Profielfoto van Brabo

    Brabo - 13 aug 2021

    Hi Laura, ik lees jouw verhaal met tranen in mijn ogen, het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Onze breuk is sinds eind april 2021. Het enige verschil daarnaast is dat het mijn eerste zomervakantie is zonder het gezin ;-). Ben toch wel heel erg benieuwd hoe het jou vergaat na 4 jaar. Op dit moment zou ik in mijn ogen dicht wille doen en als ik ze weer open doe dat ik een jaar of twee verder ben in dit afgrijselijke proces. Groetjes Lot

    BoAnne - 8 okt 2022

    Hi, Hoe gaat het nu met je? Ik had dit verhaal kunnen schrijven… Ben benieuwd na 5 jaar hoe het met je gaat…. Ik hoop heel goed.

    Sushan - 5 mei 2020

    Hoi Nikki, Nu zoveel jaar later... hoe kijk je er nu op terug? gr Susan

    Maria - 27 aug 2020

    We zijn nu ruim die 5 jaar verder. Benieuwd hoe het nu met je gaat!

    Anoniem - 12 nov 2020

    Hi Jolanda, knap dat je jezelf uit je eenzaamheid hebt getrokken! Zelf ben ik ook eenzaam, weer dat gezelschap opzoeken. Verbinding voelen, met mensen, met de natuur. Voor mij zijn dit ook de zaken, waar je kracht en geluk uit kunt halen. Mijn passie was altijd dansen. Ook yoga. Tuinieren. Koken. Zorgen voor. Ik heb echter een relatie met een narcist gedurende 50 jaa !!!! Idioot die ik ben . Ooit in 2009 werd mij gezegd dat ik HPS ben. De combinatie met NPS is fataal !!!!!!!! 50 jaar chronische stress , 15 jaar slaspproblrnen , “freeze” ... dat maakt blokkades in de meridianen, energie die niet meer kan stromen. Ik heb 2 jaar geleden een hersenbloeding gehad. Al veel eerder in mijn leven “waarschuwingen” van mijn lijf, naar nooit willen luisteren . Ik kan nu niet veel meer, en zeker de dingen júist die zouden helpen ( zijn inde natuur. Tuinieren, koken. Contacten maken etc) ik heb nooit gepraat, wilde anderen niet belasten . Altijd over mn grenzen gegaan, mezelf kapot gemaakt . Ik ben (nog) niet gescheiden maar wel van hem weg... éindelijk. Mezelf kwijt , weet me vaak geen raad meer, dit is uiteraard een totaal onvollefig verhaal. !!! Ik wil graag mensen. Die weten dat hun partner ( ik leerde dat pas in 2012, wist niet dat dat bestaat)..... naar als je het weet: GA AJB ZO SNEL MOGELIJK WEG !!!!! Scheiden van een narcist is heel erg moeilijk, MAAR GA IIG WÉG!!!!!!!

    Hans - 22 jan 2021

    Ik ben zelf ervaringsdeskundige en (relatie)psycholoog. In mijn praktijk gebruik ik vaak EMDR als behandel methode. Dit wordt vaak gebruikt als behandeling bij trauma´s. Een plotseling relatiebreuk is vaak ook een trauma. Met name omdat het bij een scheiding gaat over elementaire biologische behoeften zoals veiligheid, geborgenheid en liefde. Met EMDR wordt vaak de emotionele heftigheid minder en krijg je meer controle over je leven. Het blijft pijnlijk maar de beleving van de pijn voelt anders.

    Vio - 11 jun 2021

    En hoe is het nu na 6jaar ??

Profielfoto van Nieuwe Stap

Nieuwe Stap - 18 nov 2014

Beste Nikki, Wat fijn om te horen dat je inspiratie uit mijn verhaal haalt! En hoe herkenbaar waar je nu tegen aanloopt; je gebrek aan zelfvertrouwen. Geloof me dat veel net gescheiden mensen daarmee worstelen. Je zelfvertrouwen krijgt natuurlijk een knauw als je partner zegt dat ie niet meer met je verder wilt. Je gaat aan jezelf twijfelen..."ben ik niet goed genoeg?" Dat je het vertrouwen dat andere mensen blijkbaar wel in je hebben niet kunt laten binnen komen, is ook niet zo vreemd; je tot nu toe meest belangrijke persoon heeft net het vertrouwen in je opgezegd. Dat kwetst en beschadigd je diep; de mensen die je het naast staan kunnen je het diepst raken. Ik kan me voorstellen dat je graag wilt weten hoe het je over 5 jaar gaat. Hoe zou je willen dat het met je gaat? Kleur het plaatje van je toekomst maar in zoals jij wilt. De wereld ligt voor je open! Maar nu eerst rouwen! Das niet leuk, maar wel noodzakelijk! Ik wens je veel sterkte toe! Ook ik zeg: "Jij komt er wel!" Lieve groet, Yolanda

To - 10 apr 2016

Wat een mooi herkenbaar verhaal. Hier zelfde verhaal na 16 jaar samen.. nu alleen met 3 kleine kinderen . Weinig mogelijkheden om er savonds op uit te gaan.. langzaam voel ik mij eenzamer en onzeker worden! Ik geniet van mijn kinderen maar ben vergeten wie ik zelf nou ben ! Interessante zoektocht maar ook pittig ! Gr to

    Sandra - 30 jul 2016

    Hoi To , Ik herken mezelf ontzettend in wat Je schrijft. ook ik heb er best moeite mee weinig kansen te hebben om er op uit te gaan. Terwijl dit juist belangrijk is om jezelf opnieuw te ontdekken.

wilma - 26 apr 2016

Heel herkenbaar op dit moment, ben nu 1 1/2 alleen en vond het tijd voor een nieuwe partner....nu heb ik heel veel gevoelens voor een man maar hij niet voor mij....zit nu ook in een gigantische dip...mijn zelfbeeld was al nooit hoog maat is nu lager dan laag okk mijn zelfvertrouwen is verdwenen en op dit moment man ik alleen maar huilen....

Pepe - 1 mei 2016

Eenzaamheid en gebrek aan waardering. Na bijna 18 jaar samen, 11 getrouwd en twee kleine kinderen krijg ik een paar maanden terug de ergste woorden te horen. Ik kan dit niet meer, ik wil scheiden. Op dat moment weet je, maar besef je nog niet dat alles gaat veranderen. Alles wat normaal was en de toekomst die je had bedacht is weg. Poeff! En daarmee gaat een hele heftige periode van start. De zakelijke kant in combinatie met het gevoel. Losmaken en loslaten. Maar hoe doe je dat als je noodgedwongen nog drie maanden in een huis woont.. Voor de kinderen. Een ex die zich stort in een andere relatie terwijl jij je wonden nog likt. Spanningen, afspraken, familie en vrienden. Netjes uit elkaar en snel regelen. Niet naar over elkaar praten. En zeker niet naar de kinderen toe. Die zijn uiteindelijk de grote verliezers. Je maakt afspraken, maar die worden als nutteloos en overbodig beschouwd. Je doet je best het voor iedereen zo netjes mogelijk te regelen. En dan barst de bom. Ineens is ze echt weg. Opluchting, maar ook diep besef dat je er nu echt alleen voor staat. De zorg voor twee kleintjes alleen moet doen. Natuurlijk heb je familie waarop je terug kan vallen. Maar jij bent verantwoordelijk. Niet dat ik daar voor terugschrik. Ik heb de afgelopen jaren alles al geregeld. Ook haar scheiding. Dus kom maar op. Naast een drukke en onregelmatige baan vang ik de twee nu tijdelijk vijf avonden en nachten op. Geen echte vrije tijd meer voor jezelf. En dat alles omdat de tijdelijke opvangmogelijkheid geen veilig blijkt te zijn voor die twee. De waardering voor wat je voor die twee doet is er niet. Jij bent in haar ogen de grote boosdoener van dit alles. Je zit avond aan avond alleen op de bank, zonder enige mogelijkheid even weg te kunnen. Natuurlijk kan je oppas inschakelen, maar dat is afgesproken vrije tijd. Echt vrij is wat nodig is. Die avonden geven je wel de ruimte om wat dieper te graven. Heel wat uurtjes van nadenken zijn al gepasseerd. Dit is een opgelegde eenzaamheid. Voor vrienden en familie is de nieuwigheid er wel af na een paar weken. Zij gaan verder met hun leven terwijl jij nog stil staat. Niet weet wat en wanneer er iets gaat gebeuren. Wachten en afhankelijk zijn van anderen voor de afwikkeling van de scheiding. Maar de realist in mij weet dat dit alles kan gebeuren. Het geeft je een flinke deuk in je zelfvertrouwen. Jij bent het niet meer waard om voor te vechten. Afgedankt en weggegooid. Probeer dan maar weer met trots in de spiegel te kijken. Bedenk vooral goed wat je er zelf uit kan halen. Probeer samen te zijn met de leukste persoon op aarde, jezelf! Want zodra je die persoon weer vindt, kan je verder. Ben ik al zover? Ik doe mijn best, meer kan ik niet doen. Ik ben trots op wat ik voor die twee nu kan en mag betekenen. Rust en veiligheid. En alleen de vrolijkheid en knuffels geven kracht om door te zetten.

    Lotus - 17 dec 2016

    Wauw wat een kracht bericht. Ik lees hem net een aantal keer en vind hem steeds duidelijker binnenkomen. Ook ik ben na 18 jaar getrouwd en 27 jaar samen te zijn geweest aan de kant gezet. Uw bericht is precies wat ik voel. Dank dat het geschreven staat. Sterkte met alles

    Japio - 3 mrt 2017

    Pepe, Je verhaal grijpt me aan omdat het zoveel lijkt op mijn situatie na een scheiding in 2015 en 3 jonge dochters om in co ouderschap voor te zorgen.. Ben er zelf nog steeds kapot van , ook een ex vrouw die binnen 5 maanden alweer een nieuwe vriend had en zelfs voor de scheiding al constant uit wilde gaan , met 3 jonge meisjes thuis en een extra dochter uit haar relatie voor ons huwelijk..... Ik vraag me af hoe het nu met jou gaat, bijna driekwart jaar later na deze post ? Heb je al iets meer zelfvertrouwen en hoe gaat het met je kinderen nu ?

    Judith - 3 mrt 2019

    Beste Pepe, wat heb he dit mooi verwoord!! Hoe is het nu met je? Gr judith

Jan - 22 jul 2016

natuurlijk vind ik het ook belangrijk alleen te kunnen zijn, eigen hobby,s, interesses te hebben; Maar waarom kiezen we dan allemaal voor een relatie, het is toch vele leuker om met iemand waar je van houdt, samen te genieten, samen te evolueren, samen bewuster te worden. We moeten niet van iemand houden omdat we die persoon nodig hebben. We hebben iemand nodig omdat we van hem of haar houden. Neen, geef mij maar een leuke relatie met de nodige commitments, ja toch.

    Marcel - 6 aug 2016

    Samen is leuker ja. Ik ben na een huwelijk een nieuwe relatie begonnen met een vrouw met een dochter. Alleen wil zij Latten en ik wilde het graag met zijn drieën proberen. Dat deed zeer. Ik ervaren het als een afwijzing. Dat ligt aan mij natuurlijk, maar zij is vooral onafhankelijkheid en heeft vooral ook tijd voor haarzelf nodig. Dit maakt dat we anders kijken naar hoe een relatie in te vullen. Al die sites die latten propageren...Tsja...nou, ik vind het samen leuker, maar daar moet je er wel twee voor hebben

    Mar - 10 jul 2017

    Ja Jan! Zo is het! Ik kan prima met mezelf opschieten, ben zelfstandig, handig en blij van nature, maar ik mis het delen. Het Delen van het Leven welteverstaan. En hoewel ik genoeg vriendinnen heb, lieve familieleden en kunnen ze me allerlei goede raad geven: een partner is voor mij de andere helft van het team. Jan, ik gun het je, dat jij die andere helft inmiddels al gevonden hebt!

DRE - 1 sep 2016

Na 24 jaar samen geweest te zijn ben ik nu 2 1/2 jaar alleen. De laatste jaren van onze relatie gingen niet meer goed..mn ex werkten alleen maar nachtdiensten en ik deed het bedrijf thuis naast mn baan van 40 uur in de week. De weekende zorgde ik dat het huis, boodschappen en alles eromheen in orde was. Mn ex draaide 2 weekenden nachtdienst en doordeweeks een aantal dagen. Je begrijp mischien dat je relatie daar zwaar onder te lijden heeft. Er zijn in de laatste jaren wel wat dingen gebeurd..aandacht van andere naar beidde partijen. Wel moet ik erbij zeggen dat ik met heel mn hart van mn ex heb gehouden en nog steeds en dat maakt t voor mij zo ontzettend moeilijk. In april 2014 heb ik er voor gekozen om een tijdje ergens anders te gaan wonen..gewoon wat afstand en rust..in de hoop dat na een tijdje op ons zelf we weer tot elkaar konden komen met t besef dat de liefde die er altijd is geweest we alle onzin achter ons konden laten en gewoon weer samen ertegen aan maar wel op een andere manier dan we de laatste jaren hebben gedaan. Ik voelde me namelijk niet gesteund en eenzaam in deze relatie..ik was altijd maar bezig om alles in de lucht houden..werd ik natuurlijk ook niet de leukste man ter wereld van..begrijp dat heel goed. Maar t werd allemaal als vanzelsprekend beschouwd. Afin na de periode uit elkaar is mn ex gaan daten..was een klap in mn gezicht..ik was in grote paniek..zag t ff niet aankomen..om t kort te houden..ben gescheiden..ben mn huis kwijt..mn dochter zie ik af en toe en alles wat ik gewend was behoort tot t verleden..zag t toen niet aankomen..nu na 2 1/2 jaar natuurlijk wel. Ik heb ruim de tijd gekregen om te analyseren waarom het is gegaan zoals t is gegaan. Mn ex woont nu al een tijdje met haar date..het afscheid was de dag dat ze me af zetten bij het adres waar ik verbleef toen we tijdelijk uit elkaar gingen. Toen beseften ik niet dat het moment was dat ik haar kwijt was. Heb gehuild op dat moment van afscheid en voel dat verdriet vandaag nog steeds. Van een vader die heeft gezorgd voor wat me lief was naar een situatie van eenzaamheid verdriet vechten op mn bek gaan en elke nieuwe ochtend weer vechten om t vol te houden. De eerst volgende kerst dagen en verjaardag weer alleen zoals de 2 voorgaande jaren. Familie al 3 jaar niet gezien..was al niet best. Geen vrienden..mn eigen schuld..heb me 24 jaar alleen maar op mn grote liefde gericht..ja ik weet t stom maar zo ben ik ik richt me op die ene. Voor t eerst schrijf ik dit nu op..loop er al die tijd mee in mn kop. Ik merk nu ook dat ik eenzaam ben..doe mn ding wel hoor, werken, gezond eten en bewegen maar god ik mis gezelschap. Kom altijd alleen thuis en dan bekruip dat nare gevoel van alleen zijn. Niet dat ik daardoor in een relatie wil om dat te verdringen begrijp me niet verkeerd want dat is niet wat ik wil..ik mis gewoon iemand waar ik mee kan praten en samen t gewoon gezellig kan hebben. Heb dating sites geprobeerd maar is niet mijn ding. Onlangs iets stoms gedaan..op de facebook van mn ex gekeken. Had ik niet moeten doen one happy familie..deed en doet nog veel pijn. Op het moment van schrijven heb ik een slechte dag morgen vecht ik me weer terug in de werkelijkheid..god ben t vechten moe..de spoken in mn kop maar diep van binnen voel ik ook dat t niet zo zal blijven..er zijn ook goede dagen dagen waar ik me weer zeker voel..t zou mooi zijn als op een van die dagen ik tegen die ene leuke aanbotst en er een klik is waarna ik haar uit zou nodige voor een drankje..wie weet. Moest dit gewoon ff kwijt.

    Lotus - 17 dec 2016

    Wauw wat een kracht bericht. Ik lees hem net een aantal keer en vind hem steeds duidelijker binnenkomen. Ook ik ben na 18 jaar getrouwd en 27 jaar samen te zijn geweest aan de kant gezet. Uw bericht is precies wat ik voel. Dank dat het geschreven staat. Sterkte met alles

    Lotus - 29 jul 2017

    Wauw wat schrijf je dit duidelijk en mooi op! Krachtige tekst waar ik veel aan heb. Mijn ex heeft het ook erg leuk met zijn nieuwe vriendin. Het doet zeker zeer, vooral omdat mijn dochter en ik zo hard werken om het verleden te verwerken. Ik houd moed en het gaat zeker beter en krijg steun als ik teksten als deze zo af en toe lees! Het helpt! Dank en heb het goed. Groet

    Dre - 30 jul 2017

    lotus, teksten als die van mij zullen best een tijdje troosten. maar de spinsel die toeslaan op t moment dat je t niet wilt en kunt gebruiken zijn de moeilijkste momenten. dan breek je en vecht je weer op volle sterkte. uiteindelijk raak je uitgeput en ben je weer een aantal dagen verder. soms wordt je s' ochtends wakker en voel je een goede energie die je de dag doorhelpt en merk je (althans ik) dat je sterker bent dan iedereen om je heen en vraag je jezelf af hoe kan dit? nou weet je dat is wie je echt bent..sterk vanuit je basis. niet de verliezende partij maar gewoon wie je bent. ik weet wat ik zeg want ik zie nog steeds wat ik mn hele leven al voel en zie. ik waardeer een mooie dag en ben niet met bezit bezig. verlang wel naar iemand die me eindelijk eens ziet zoals ik ben..gewoon puur van hart en emotie en zonder mooie praatjes. je weet wel zoals in een film..maar hee een film..zoals we t allemaal zouden willen..t leven is geen film..ja een slechte soms. ben sterkt in emotie sterk in zorgen voor, maar dat doe ik op t moment voor mezelf. leef in een omgeving met veel..te veel mensen en geen van die mensen heeft ooit echt met me gesproken. tot dan blijf ik hopen op die ene die echt bij me past. heb nog veel te geven maar wil nu eindelijk toch ook ontvangen..en dat recht heb ik nu toch wel verdiend vindt ikzelf.

    Anne - 27 mrt 2019

    Hoe is het nu met je?

Stommertje - 3 sep 2016

Mijn vrouw heeft 6 weken geleden na 15 jaar huwelijk (2 kinderen 5 en10 jaar) medegedeeld dat ze wil scheiden. We hadden afgelopen 10 jaar (we kennen elkaar 22 jaar) al flink wat problemen, incl relatietherapie. Toch is de klap enorm voor me. Dat komt denk ik doordat ik het gevoel heb dat we er samen niet genoeg aan gedaan hebben. Nooit in elkaar geïnvesteerd, alleen in kinderen en (financiële , werk) zaken erom heen. Ik wilde zo graag samen alleen met haar eens tijd doorbrengen, maar vond dat zij het initiatief moest nemen. Zo stom. En nu ben ik haar kwijt. Heb haar heel veel geschreven en aangegeven hoeveel ik van haar houd en hoeveel ik haar mis (ik weet het: moet je nooit doen, maar ik kan niet anders). Maar zij is zeker van haar zaak: ze heeft geen gevoelens meer voor me. En ze lijkt verliefd te zijn op een getrouwde collega waar ze heel goed mee kan praten. Ik ben radeloos en kom niet meer uit de put. Heb in de vakantie de jongens bijna continue bij me gehad en geprobeerd ze een fijne vakantie te geven, terwijl ik van binnen kapot ging. Ben nu helemaal ingestort en kan alleen maar huilen. Kan de kinderen nu gelukkig een week bij mijn vrouw kwijt om tot rust te komen. Maar nu alleen maar leegte. Ik kan hier met niemand over praten. Iemand hier die mij kan helpen? Hoe lang duurt deze hel nog? Kan het zijn dat ze nog terugkomt bij me? Help!

    DRE - 4 sep 2016

    Hee, Ik weet hoe je je voelt..echt geloof me maar..ben een ervarings deskundige...hoe lang t duurt ligt er aan hoe emotioneel je ingesteld ben en hoe lang je het gevoel van houden van blijft vast houden. Het gaat er om dat je het houden van een plek kan geven en geloof me elke dag ga je t op een andere manier proberen. Ben zelf 24 jaar samen geweest met de liefde van mn leven...heb alles in dit leven met haar beleeft..verdriet..geluk..hou nog steeds van haar en heb t allermoeilijkste gedaan wat je kunt doen als je van iemand houdt..heb haar gezegd maak er iets van met je nieuwe liefde. Want samen komen is wat er nooit meer zal gebeuren. Dit is niet wat je horen wilt ik weet t maar hoe moeilijk t ook voor je gaat worden..blijf sterk.zorg voor jezelf en doe geen stupide dingen..heb ik wel gedaan en t lost niets op. Ik hou van haar vanaf een afstand en voel dat er ook voor mij nog geluk is omdat ik weet dat ik een goeie vent ben met heel wat power in mn lijf om de tijd die ik nog heb t met een ander ook leuk te hebben. Ben alles wat je maar kan kwijt raken ook kwijtgeraakt..maar ben mezelf na een aantal jaar opnieuw tegengekomen en heb nog steeds recht op geluk..en dat geldt ook voor jou..reageer maar en ik zal je helpen waar ik je kan helpen..ben namelijk erg goed in zorgen voor iemand die t nodig heeft. Ben door een hel gegaan en soms nog steeds maar ik weet nog steeds waar t om draait. Ik hoor t wel..sterkte man.

    sinned - 9 mrt 2017

    hey dre.. ik herken me in jou verhaal. zou je me eens kunnen contacteren

    Dre - 10 jun 2017

    Hallo iedereen, Klein berichtje van mij. Heb t van een afstandje gelezen en gezien dat er nog een hoop geworsteld wordt. Ikzelf heb heb me wat teruggetrokken van t steeds maar weer terugvallen in t verleden. Doe mn ding...ben nog steeds alleen maar ben alweer flink sterker geworden.nu 3 1/2 jaar single en eigelijk voel ik dat ik nu pas weer ga openstaan voor een leuk iemand. Heb t een plekje kunnen geven. Zo ga ik ermee om. Ben blij dat ik niet veel eerder in een relatie ben gestapt want ik had deze tijd nodig. Aan ieder die worstelt met deze fase in zijn leven kan ik maar 1 ding zeggen. Houd je kop erbij, zorg voor jezelf en luister naar je innerlijke stem..je weet zelf heel goed wat je wel en wat je niet moet doen. Bekijk t van bovenaf en op een gegeven moment zul je weer landen. Als je dit leest sinned reageer dan maar. Stommertje veel geluk en kracht.

Stommertje - 12 sep 2016

Sjee, Dank je Dre! Bikkel ben jij. Ik hoop dat ik ooit ook die kracht krijg. Het is allemaal zo dubbel. Afgelopen donderdag hadden we weer een gesprek. We hebben van 20h tot 1h bij een strand tent gebabbeld, gelachen en gehuild. Zij wilde een gesprek over de praktische invulling, ik poogde haar over te halen tot mediation. We zijn 5 jaar geleden geëmigreerd, en waar ik druk was om eigen bedrijfje op te zetten en kinderen te verzorgen was zij bezig met haar fulltime baan. Nooit hebben we ons tijd gegund. Wel vaak gezegd we moeten meer in elkaar investeren. Ik vond dat zij initiatief moest nemen, maar zij heeft dat nooit gedaan. Terugkijkend en terug lezend in brieven van haar zie ik een duidelijke rode lijn: zij houdt ontzettend veel van mij en zoekt bevestiging en ik houd ontzettend veel van haar en zoek bevestiging. Heb haar dat in het (zeer goede) gesprek kunnen uitleggen. Heb haar meerdere malen kusje kunnen geven en heb haar met arm om haar middel naar haar auto gebracht. Ze blijft echter zeggen, dat het gevoel weg is. Vecht er dan voor! Dan komt het gevoel vanzelf wel weer. We hebben altijd zo diep van elkaar gehouden! Ik kan haar nog niet opgeven. Ze ziet er nu ook zo mooi uit. Is enorm aan het lijnen en is zichzelf echt op de markt aan het zetten. Dat zei ze ook het eerste gesprek: ik ben nu nog 40 en kan nu nog een nieuwe man tegenkomen. Doet zo pijn. Als ik me inbeeld dat ze met een andere man is. Verliefdheid op kantoor was niet serieus heeft ze me bezworen. Zonder kinderen weet ik niet wat ik gedaan zou hebben. Ben zo bang dat als ik haar loslaat dat ik haar dan echt kwijt ben en denk dat ik nu nog een heeeeeeel kleine kans heb. Hoe kan het anders zo gezellig zijn geweest afgelopen gesprek. Er is toch nog een klein vlammetje ergens. Die wil ik voeden. Ik geef nooit op. Ben bang dat dit tot mijn ondergang leidt..

DRE - 13 sep 2016

Hee man, Ik herken zo veel in je tekst, de wanhoop en de gedachte dat je ex zichzelf weer in de markt zet..dat is killing. Ik weet wel dat als een vrouw eenmaal haar keuze heeft gemaakt ze hier dan ook vaak aan vast houdt.de liefde die er ooit was en nog steeds is voor ons mannen genoeg om te zeggen kom op we beginnen opnieuw we maken het beter dan t ooit is geweest. Ik denk dat vrouwen voor zichzelf al hebben uitgemaakt dat dat er niet meer inzit..ze zal altijd van je blijven houden op haar manier.wij gaan daar toch anders mee om. Je blijft vechten zeg je en als je dit zo voelt moet je dat zeker doen maar maak t gene jullie nog hebben niet verder kapot. Wat ik heb gedaan (afstand nemen en nog steeds van haar houden) zal niet snel lukken. Je krijgt met zoveel verschillende emoties te maken die je zo van je stuk brengen. Er komt een periode van boosheid, verslagenheid, intens verdriet en hopelijk ook berusting. Heb je vrienden om je heen? Ik heb dit alles alleen moeten doen..zoals ik eerder zei heb mn 24 jaar gericht op mn gezin en werk, geen vrienden ernaast.die was ik lang geleden al kwijt. Dus ik heb zware en pikzwarte dagen gehad en soms nog steeds. Het valt niet mee om op je 50ste weer vrijgezel te zijn. Maar hee ik ben er nog steeds..zorg redelijk goed voor mezelf en waardeer de kleine dingen in t leven welk de meeste mensen als vanzelf sprekend zien. Wat ik t meest moeilijk vond en nog steeds is dat er geen hapklare oplossing is voor t gevoel van gemis. Op zoek naar een andere leuke vrouw is de oplossing denk je in t begin..maar zo werkt t niet. Mn ex heeft dat wel gedaan, ik heb zo nu en dan wel contact met haar ivm onze mooie dochter van bijna 19. Ze laat me dan ook wel weten dat ze t moeilijk heeft want ze houd nog van me en man dat is zo ontzettend moeilijk om dat te horen omdat we beidde weten dat we nooit meer samen komen. Daar sta ik nog elke dag mee op. Dus ik weet wat je van binnen voelt. Probeer jezelf niet te verliezen en wordt niet boos, doorleven met dat gevoel maakt je kapot en daar zul je lang last van houden. Ik heb gelukkig mn dochter waar ik mee kan praten en ze begrijpt precies hoe ik me voel. Als t je een keer te veel wordt zal ik naar je luisteren..en geloof me dat gaat gebeuren. Indien je de behoefte voelt kan ik je me nr.geven.. kijk maar. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe voor wat er komen gaat. Andre

Stommertje - 13 sep 2016

Bedankt voor je steun, André. Fijn om een metgezel (met ervaring) te hebben... Ik ben 2 weken geleden 50 geworden. Ook niet echt lekker voor je zelfvertrouwen. Je ex houdt nog van je. Heeft ze wel eens laten merken dat ze spijt van haar beslissing heeft gehad? Ze lijkt ook niet echt gelukkig. Kun je ooit nog echt gelukkig worden net zo'n verleden met een andere partner dan je huidige? Als er nou continue ruzie was (bij ons wel veel ergernissen, maar vooral door oververmoeidheid van beide kanten) of overspel dan kan ik me indenken dat je mogelijk je ex wilt vergeten. Maar in ons geval gaat dat mij in ieder geval nooit lukken. Komt bij dat onze zoons van 5 en 10 natuurlijk een gelukkig leven verdienen. Ik doe mn uiterste best. Maar hoe moeilijk bij vragen van 'komen jullie weer bij elkaar' of 'vinden jullie elkaar niet meer lief genoeg' , om dan te moeten liegen, met de tranen in je keel. (We hebben kinderen gezegd dat het een gezamenlijke beslissing was, schijnt beter te zijn voor de kinderen). En keer op keer vragen over mama dit en mama dat. Ze missen haar natuurlijk enorm. En ik natuurlijk ook. Maar ja, moet voor hun dan relativeren. Maakt het allemaal niet gemakkelijker. Moet zeggen dat ik vanmorgen voor het eerst paar uurtjes geen steen in mn maag had (was ook druk aan het werk). Lijkt dus iets vooruitgang in te zitten. Ik heb overigens ook geen netwerk. 5 jaar geleden dus naar Spanje geëmigreerd en alleen maar keihard werken en geen energie/tijd/ zin in opbouwen netwerk. Nu wel spijt van. Geen hulp dus. Gelukkig wel familie (op afstand). Die slepen me er wel doorheen. Boos worden zal ik nooit meer op mn vrouw. Ben dat in de hectiek in het verleden te vaak geweest. Zo n spijt van.. En een andere vrouw: no way. Ik moet er niet aan denken. Ben altijd womanizer geweest. Mede door zelfvertrouwen wat ik had dankzij mijn beeldschone vrouw. Altijd chickies kijken, vond zij ook wel leuk. Maar ik ben sinds de melding asexueel. Daarom doen haar toespelingen over iets hebben met andere man ook zo n pijn. Misschien wel idee om eens te bellen ja. Bedankt voor aanbod. En jij ook sterkte!

Dre - 13 sep 2016

Je hebt nog erg jonge kids en ik begrijp dat dat erg moeilijk is. Mijn dochter was 16 en dat vondt ik al heel erg moeilijk. De vragen die je op je af krijgt komen hard aan. Weet je ik vind dat er erg snel voor wordt gekozen om uit elkaar te gaan. Op t moment lijkt t de beste oplossing maar vind nu dat t niet zo is. Zij was 18 en ik 23 toen we elkaar leerden kennen, we hebben een half leven gedeeld en zij was mn thuis. En nee ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit nog met een ander kan opbouwen omdat ze in mn hart zit en ben bang dat dat zo nog wel een tijd zal blijven. Wie weet als je weer verliefd wordt op een ander dat t wel zal lukken. Tis ook zo dat liefde liefde doet vergeten. Mijn werk zorgt er wel voor dat ik er niet constant aan denk, het lastigste is na werktijd. Als de mogelijkheid er is tot overwerk dan pak ik dat ook mee..dus ja ik vlucht nog steeds. Mn vrije dagen probeer ik zoveel mogelijk op te vullen met allerdaagse dingen en ik loop heel veel..t lopen heeft mij erg geholpen omdat ik dan beter met mn gedachten kan omgaan. Eerlijk gezegd ben ik t alleen zijn wel steeds vaker beu hoor. Ik weet ook dat je niet moet proberen om bij een ander t oude gevoel terug te halen want dat kan niet. Voor jou is het nog heel erg vers en vecht je nog voor haar. Als je gevoel je zegt dat je dat moet doen dan denk ik dat je daar naar moet luisteren. Raad je wel aan om realistisch te blijven hoe moeilijk ook. O ja wat je zei over asexueel voelen..haha ik heb 1 1/2 geen gevoelens gehad op dat gebied..totaal niets. Is wel weer teruggekomen hoor maar kun je nagaan wat een impact dat op mij heeft gehad. Als ik t goed begrijpt woon je dus ook op dit moment in spanje? En je ex? Nou jij ook bedankt dat je naar mij luisterd en sterkte..tot later man.

    Mar - 10 jul 2017

    Beste Andre, ik lees, dat je een enorm moeilijke tijd achter de rug hebt EN dat je je leven weer terug op de rails aan het krijgen bent. Whauw! Daar wilde ik je even een compliment voor geven. Ook voor je medeleven met anderen hier! Je bent een warme man. Ja, misschien eentje van 50. Een heerlijke leeftijd! ;) Eentje waarbij bij velen een andere fase begint. Eentje van voelen, emotie en anders-gevoede-trots! Werk is nog steeds belangrijk, maar je ontdekt, dat je zelfvertrouwen meer nodig heeft dan alleen de omschrijving 'is een harde werker'. Je eigenwaarde komt daarmee weer terug in balans. Je komt er wel. Ik wens jou in ieder geval heel veel goeds! 48-jarige Mar

    Dre - 14 jul 2017

    Beste Mar, Bedankt voor je compliment..doet toch goed ;-).ik lees veel verdriet hier, verborgen verdriet welk ik op straat en werk niet zie maar weet dat t er is. Vandaag heb ik vrij genomen om gewoon niets te doen, muziek luisteren, koken (wat ik graag doe) kook elke dag voor mezelf. Dat is wat ik bedoel met goed voor jezelf zorgen. Emoties laten binnenkomen soms janken maar wel doorgaan..t lucht ook op. Verdriet heeft een functie dus laat t maar gebeuren vindt ik. Het verhaal van Fred hierboven is er een van de vele. Dus Fred ik voel je pijn hoor..begrijp hoe moeilijk je t hebt. Ik denk dat je meer hulp nodig hebt dan alleen een stuk tekst met de woorden " kom op blijf vechten" want er moet iets zijn om voor te vechten. Maar vergeet niet dat je t voor jezelf moet doen. Heb ik best een tijdje over gedaan. Ik begrijp dat jouw situatie voor jou te zwaar is zonder werk en met je rug problemen en de scheiding. Pff....moeilijk Fred. Iedereen begrijp me niet verkeerd..ik draag de pijn van mn scheiding nog elke dag met me mee, maar ik heb wel mn eigen wereld weer gecreeerd en daar zal mn verleden altijd onderdeel van zijn. Omdat mn maatje uit t verleden veel meer was dan alleen mn vrouw. Heb vergeven en zoals ik eerder heb gezegd geen boosheid in mn hart wil hebben. Zij loopt haar pad af en ik de mijne..en soms merk ik stiekum dat ik moet lachen om haar stomme maar aandoenlijke dingen die we samen hebben meegemaakt. En ik denk dat dat gevoel echte liefde heet. Liefde op afstand. Dag allemaal t gaat jullie hopelijk beter in de toekomst. :-)

Stommertje - 14 sep 2016

Bedankt weer! Heel zwaar vanmorgen. Mannekes alleen aankleden en voorbereiden voor de schooldag. Allemaal in onze thuis omgeving waar nu mijn liefje niet meer bij is. Word ik iets te boos op oudste omdat hij niet goed luistert. Enorme spijt daarna. Bij schoolplein bijna tranen niet binnen kunnen houden. Terug naar huis alleen maar huilen. Verwijt mezelf zo dat ik niet als eerste stap gezet heb om tijd in ons te investeren. En nu lijkt het te laat te zijn. Zo ontzettend erg. Dat ik het uit mijn handen heb laten glippen. Bij alles wat ik doe denk ik aan haar. De laatste jaren vaak in ergernis. Nu alleen met liefde. Heb er veel over gelezen. Schijnt dat als je niet de liefde ontvangt die je verwacht dat je dan een muur om je hart zet. Hebben we beiden gedaan. Ipv elkaar te helpen een deurtje open te zetten. Zo stom. Ik vind ook dat er veel te makkelijk gescheiden wordt. En op internet zie ik bijna alleen maar stimulatie daartoe (is uiteindelijk ook een business). Mijn vrouw verliest zich in spreuken, die ze dan op facebook zet, wetende dat ik die zie. Variërend van spreuken over: eindelijk vrijheid, tot laat los wat je tot last is, ed. Heb haar ook gezegd dat voor alle tegengestelde situaties wel een spreuk te vinden is. Ik heb nu op facebook: GELUK IS HOUDEN VAN DAT WAT JE HEBT. Ja, we wonen allemaal in Spanje. Redelijk dicht bij elkaar. Is ook kleinschalig hier. Zij was 18, ik 28 toen we elkaar ontmoetten. Ik probeer veel te sporten. Werkt positief en houd mn lichaam in shape. Maar het is allemaal wel heel druk. Met mannekes om 14h van school halen, eten, huishouding, buitenschoolse activiteiten, en mijn eigen zaak er nog bij. Dit deed ik voorheen ook al ivm fulltime baan van mn vrouw. Maar toen deed ik het nog ergens voor: een mooie toekomst voor ons gezin. Dat gevoel is nu helemaal weg. Stuurloos. Het vervelende is dat ik er zo van overtuigd ben, dat met de kennis van nu (voorheen nooit iets over relaties gelezen, veel te soft) ik zeker weet dat het goed kan komen tussen ons. Bij elk dreigend conflict kan ik me afvragen: is dit conflict het risico waard dat ze me gaat verlaten? Daarbij optellend dat er geen onzekerheid meer zou moeten zijn of we wel genoeg van elkaar houden (dat was ons basis probleem), kan dat toch alleen maar goed gaan? Maar zij gelooft er niet in. Ik heb wel het geluk, dat ik bijna geen vrije tijd heb. Hoewel ik nu vaak geen energie heb zaken op te pakken, ben ik toch vrijwel continue bezig. S nachts veel aan het denken. Om het uur schrik ik wakker, zwetend met bonkend hart. Hopende dat het een nachtmerrie was, maar telkens weer de keiharde werkelijkheid. Nu al dik 2 maanden. Ongelooflijk hoe weinig slaap een mens nodig heeft. Ik kan het nu ook niet meer opbrengen de mannekes leuk bezig te houden. Zij vluchten op tablet en Wii. Mijn liefje zegt wel dat ik een ontzettend goede vader ben. Ik hoop dat ik dat kan blijven, maar betwijfel dat. Mn drive is helemaal weg. Vraag me af of dat ooit terug komt. Blij dat ik dit even kan tikken. Hopelijk later beter bericht, maar nu is alles gewoon kut. Sorry dat ik jou (nog?) geen tips kan geven, hoe je beter te voelen. Sterkte! Adios

Stommertje - 17 sep 2016

Voel me iets beter, kan af en toe ook wat meer uren slapen. Kinderen zijn nu (weekend) bij mijn vrouw. Ik probeer te genieten van de rust. Moeilijk icm gemis. Ik mis haar vele malen meer dan mn kinderen. Wat raar is, want ik ben helemaal gek op mn kinderen. Vandaag verzekerde ze me dat ze nog niet op zoek is naar nieuwe relatie. Geeft me een wat rustiger gevoel. Ik heb haar in gedachten al zo vaak met andere man gezien, zo erg. Verder smeekte ze me op te houden met mijn lijm pogingen. Is moeilijk maar ik heb aangegeven mn best te gaan doen. We moeten proberen het zoveel mogelijk gezellig met elkaar en vooral met de kinderen te hebben. Ik hoop nog veel dingen samen te kunnen doen. Ik voel me gewoon heerlijk met haar in de buurt. Zonder haar is nog steeds een dikke hel. Waarschijnlijk dit weekend paar uitstapjes en dinsdag verjaardag jongste. Ze neemt dan hele dag vrij, zodat we samen kadoos kunnen kopen en feestje in ouderlijk huis kunnen voor bereiden. Heerlijk vooruitzicht. Met z'n tweeën wat doen. Proberen niet te aanhankelijk te doen en vooral genieten. Hoop zo dat dat goed gaat. Ik weet nu wel dat ze, zeker op korte termijn, niet bij me terug komt. Ik blijf hopen dat ze op langer termijn toch wel mijn meerwaarde kan inzien, gecombineerd met mijn veranderde gedrag en mijn bewustzijn van mijn enorme liefde naar haar. Houd me in ieder geval op de been. Dus. Voel me in ieder geval wat beter en nuttig.

Stommertje - 19 sep 2016

Jaaaaaaaahhhhhh!!!! Mijn liefje is weer terug bij me. Na zo n 10 weken, waarbij haar gevoel voor me helemaal weg was, is ze gister, na weer een super gezellige dag met ons gezin, weer bij ons / mij blijven slapen. Loslaten is dus niet altijd de beste optie. Maar dat zal voor iedere situatie verschillen. Ik ben super blij, hoewel ik weet dat we nog heel veel stappen moeten maken. De pure liefde was er bij ons allebei en is, hoewel weggedrukt, nooit verdwenen. Dre, bedankt voor je support en je positieve feedback. Je hebt me erdoorheen gesleept man! Ik hoop van harte voor je dat je je draai nog beter gaat vinden. Aan je behulpzaamheid zal het zeker niet liggen. Het allerbeste!

Stommertje - 19 sep 2016

Onderstaande link heeft mij enorm geholpen in de overtuiging dat het nog niet over kon zijn. Voor diegene die aan het begin van een scheiding zitten of een scheiding overwegen. Doe er je voordeel mee. En diegene die een scheiding overwegen: bezint eer gij begint. Zorg dat je er beiden alles aan gedaan hebt om het huwelijk mooi te maken. Gemis is een emotie die je niet wilt meemaken als het ook maar enigszins te voorkomen is. http://www.tripleimpact.nl/artikel/kan-mijn-gevoel-voor-mijn-partner-weer-terugkomen/

Stommertje - 20 apr 2017

Tsja, En nu geeft ze dan toch opeens aan opnieuw geen gevoel meer te hebben. Ze is bij me terug gekomen. En gaat nu weer weg. Sinds ze terug gekomen is heb ik alles gedaan om goed te maken wat ik in het verleden niet goed gedaan heb. Heb haar verwend in alle opzichten, dagelijks m'n liefde betuigd. M'n ziel open gezet en al mijn gevoelens (voor haar) bloot gelegd. Het enige wat ik terug kreeg was ik heb meer tijd nodig. Nu blijkt dat ze gewoon door is gegaan met die relatie met haar (getrouwde) collega. Ik heb hem gewaarschuwd eerlijk tegen haar te zijn, omdat ik anders zijn vrouw op de hoogte stel. Hij is een (zeer overtuigende) leugenaar pur sang. Ik heb echter bewijzen over hun (platonische) relatie. Mijn vrouw is wanhopig verliefd op iemand die een spelletje speelt. En daarom heeft ze ons (mij en onze 2 jongens) nooit een eerlijke kans gegeven. Ik snap niet waarom ze terug gekomen is, ze lijkt geen intentie te hebben gehad om er wat van te maken. Onze oudste gaat helemaal kapot als hij dit hoort. Ik ben verdoofd. Ze heeft verder ook geen plan. Consequenties zijn enorm, maar ze heeft daar nietover nagedacht, laat staan dat ze weet hoe daarmee om te gaan. Hell continues.....

Amsterdam - Brabant - 4 mei 2017

Stommertje, vreselijk om te horen dat je vrouw gewoon doorgegaan is met de relatie met haar getrouwde collega, wat zal je je bedrogen voelen. Maar eerlijk gezegd verbaast het me niet, ik heb al je teksten gelezen in deze Posts , en je vrouw heeft al een jaar geleden afstand van je genomen , ze is tijdelijk terug gekomen voor jullie kinderen, maar de liefde voor jou was verdwenen. Dit klinkt keihard uit mijn mond, terwijl ik helaas ook in die klote situatie verkeer met 3 jonge dochters en een ex die mega snel een andere relatie kreeg na de scheiding,.. maar als een vrouw beslist dat de relatie voorbij is, dan IS die al een tijdje voorbij in haar hoofd. Het is vreselijk pijnlijk voor je wat er nu gebeurt, maar helaas waren de voortekenen er al en ik vrees dat je ze niet hebt willen zien en alles aangreep om het toch maar weer te proberen. Je bent je vrouw al een tijdje kwijt als ik je teksten lees, en nu dringt de waarheid keihard door bij je. Ik wens je heeeeeeel veel sterkte de komende tijd.....

Stommertje - 5 mei 2017

Bedankt Amsterdam Brabant. Ik vrees dat je helemaal gelijk hebt. Er was tot vandaag nog steeds hoop bij me. Afgelopen weekend was ik even bij haar weg ivm crematie in Nederland. Het leek alsof ze me miste. Veel whatsap s en toen ik terug kwam had ze hele huis opgeruimd. Maandag heel gezellige dag gehad. Dinsdag echter weer terug gekomen op gesprek dat we week ervoor hadden: als ik terug kom moet ze echt beslissing nemen: 1) ze kiest voor ons en dan gaan we er keihard aan werken 2) ze gaat definitief weg 3) ze neemt nog geen beslissing en krijgt bedenktijd. Bij laatste 2 gaat ze het huis uit. Ik trek het niet om haar elke dag mooi te zien vertrekken naar haar werk, en zo..... Heel moeizaam gesprek, maar uiteindelijk gaat ze via optie 3 naar appartement. Ik vraag haar nog (voor mij) haar trouwring weer om te doen in die tussentijd. Zou ze over nadenken. Ochtend erop zie ik dat ze trouwring niet om heeft en op mijn vragende blik, trekt ze haar schouders op. Ik breek (hopelijk) voor het laatst. Vanavond gepoogd te achterhalen hoe het kan dat ze het ene moment wel door wil met me (ze maakte zelfs vakantieplannen naar Nederland met de jongens!) En nu opeens weer niet. Er komt weer een heleboel oud zeer naar boven en verwijten maar mij. Ik geef opnieuw toe dat ik veel verkeerd gedaan heb (wij allebei) maar dat ik veranderd ben sinds de zomer toen ze voor het eerst weg ging. Ze neemt plotsklaps de beslissing dat ze geen hoop meer heeft en nu definitief van me weggaat. Ik vind het heel erg, maar mijn verzet is op. Ze heeft geen enkele stap in mijn richting gezegd en ik trek dit gewoon niet meer. Telkens weer die (valse) hoop. Ik vertrouw haar ook niet meer na alle aantoonbare leugens. Ze heeft me op een onbeschrijfelijke manier in haar macht en ik denk, dat als ze wil, ik haar weer terug zal nemen. Heb nu echter eindelijk weer eens geen blok in mijn maag. Zou ik er nu eindelijk vrede mee hebben? Toch hoop ik dat als ze in het appartement zit, ze me gaat missen. Ik doe uiteindelijk alles in huis. En misschien krijgt ze eindelijk eens de rust, zonder dat iedereen (ik, haar moeder, haar collega) aan haar trekt, om eens rustig na te denken over wat ze nu precies wilt. Maar moet ik dat wel willen? Ik moet nu mijn eigen route (met de kinderen) uit gaan zetten. Zegt m'n verstand..... Maar m'n gevoel (nog steeds) niet.. Wat een k. Zooi...

Stommertje - 5 mei 2017

Hoe lang is jouw vrouw al weg? Kon jij haar loslaten? Hoe gaatie nu met je?

Amsterdam - Brabant - 5 mei 2017

Stommertje, mijn ex vrouw is in juni 2015 ons huis uit gegaan , we hebben 4 kinderen, 1 dochter uit haar eerdere relatie en wij samen hebben 3 dochters gekregen . Midden oktober 2015 waren we al gescheiden , tot mijn grote verdriet . En binnen 5 maanden daarna was er alweer een andere man. Hoe het met mij gaat : helaas niet best, ik mis mijn ex vrouw nog steeds , hou nog steeds van haar, maar dat zijn allemaal vergeefse emoties, ze is volledig klaar met me en haar focus ligt volledig bij haar nieuwe vriend en nieuwe vriendinnen kring. Ze is overal boos om , veel emoties heen en weer ...... maar genoeg over mij. Stommertje, je bent je vrouw al een jaar kwijt , ik begrijp je gevoel en je hoop dat ze toch weer van je gaat houden , maar je bent haar kwijt. En dat weet je diep van binnen allang. Als ze blijft liegen en een relatie onderhoudt met die getrouwde collega en haar eigen trouwring niet meer wil dragen, dan weet je toch allang dat je haar definitief kwijt bent ? Zoek maar eens een paar websites op die gaan over MIDLIFE CRISIS , je zal er veel herkenning vinden. Nu moet je er zijn voor je kinderen en je focus en energie op je kids richten, zij hebben je extra nodig nu. Hun moeder is voor jou een verloren zaak, ookal wil je dat nog niet geloven, wat ik heel goed begrijp. Laat haar gaan , je houdt een vrouw niet vast met smeken of er van alles bij halen, als ze niet meer van je houden is het simpelweg einde verhaal. Klinkt kei en kei hard , maar is helaas wel einde verhaal. Natuurlijk zal ze af en toe een aantal herinneringen aan jou hebben en bepaalde dingen missen, maar blijf niet zoals ik hangen. Ik word al bijna 2 jaar lang verdrietig en soms depressief wakker omdat ik mijn ex vrouw zo mis . Dat vinden mijn kinderen verschrikkelijk en ze willen graag dat ik een nieuwe vriendin ga ontmoeten, heel lief gedacht van ze maar zo werkt het niet ;) mijn advies aan jou : neem echt emotioneel afstand van je vrouw, ze heeft haar keuze helaas allang gemaakt , wees er voor je kinderen en maak niet dezelfde fouten als ik, blijf niet hopen tegen beter weten in,,,,,,je gaat daaraan kapot..... STERKTE MET ALLES

Stommertje - 7 mei 2017

Je hebt uiteraard helemaal gelijk, maar je weet ook hoe moeilijk dat is. Bedankt voor je verhaal. Geeft me houvast. Ik krijg echter telkens hoop, ook door haar gedrag. Maar nu nemen we echt stappen. De toekomst zal uitwijzen of we er goed aan gedaan hebben. Je hebt gelijk dat mijn focus bij de kinderen moet liggen. Ga ik ook mijn uiterste best voor doen. Het voelt alleen zo ontzettend slecht aan, dat ze weg gaat. Ze geeft ook aan dat ze depressief is en we zijn momenteel allebei enorm labiel. Lijkt wel burnout na hectische jaren. Nogmaals bedankt. Fijn om ervaringsdeskundige te horen. Jij ook heel veel sterkte. Ik hoop dat er een moment komt dat je je weer aan een andere vrouw kunt binden. Lijkt me een must om het oude los te kunnen laten. Nogmaals sterkte!

Profielfoto van

Amsterdam-Brabant - 7 mei 2017

Stommertje, ik weet helaas uit eigen ervaring hoe vreselijk moeilijk het is om afstand te nemen, en dat je altijd hoop blijft houden . Maar mag ik eerlijk zijn tegen je ? Volgens mij wil je er niet aan , volgens mij durf je niet te erkennen dat je je vrouw al kwijt bent, en ja, ik zou precies hetzelfde als jij doen, ik zou ook gewoon hoop houden op herstel van jullie relatie. Maar alle tekenen zijn helaas zeer duidelijk en negatief. Als je ex haar trouwring niet meer wil dragen, als ze al die maanden doorgegaan is met de relatie met die getrouwde collega , als ze die verboden relatie niet kan opgeven voor jullie kinderen en voor jou, dan weet je diep van binnen best dat het voorbij is. Ik denk eerlijk gezegd ook dat je vrouw in een enorme midlifecrisis beland is. 9 van de 10 midlifecrisissen eindigen in een scheiding, ik help je hopen dat jullie die ene van de 10 is waarbij de scheiding NIET doorzet. Maar ff wat anders : vertrouw je je vrouw nog wel ? Ze heeft je een paar maanden geleden gezegd te stoppen met die verboden relatie , maar is al die tijd doorgegaan. Kan jij je vrouw echt nog wel vertrouwen ? Ik wens je mega veel sterkte ! En hoe het met mij verder gaat ? Of ik ooit nog een andere vrouw ontmoet ? Geen idee, sowieso is mijn ex vrouw mijn grote liefde en ik zal nooit meer diezelfde liefde voor een andere vrouw ervaren.

Stommertje - 9 mei 2017

Bedankt weer! Ik weet dat het klaar is. We proberen al afspraken te maken over hoe verder. Over wanneer we het de kinderen moeten vertellen (ik zeg direct, zij zegt net voor zomervakantie), daar komen we al niet uit. Dat belooft nog wat. We gaan proberen mbv professionele hulp daar uit te komen. Tot dan blijft ze hier wonen, daarna gaat ze naar appartement. Het lijkt wel een heel slechte droom. We praten nu heel veel, veel meer dan vroeger. Tot diep in de nacht. Ik geniet daarvan. Zelfs als ze over die collega praat. Hoe morbide kun je zijn.... Ze heeft vrij genomen. Lekker. Kan ik mijn batterij opladen en is zij dicht bij me. Geeft me weer energie Telkens denk ik: Geef me nou een kus en laten we ff normaal doen. Maar die kus gaat er niet meer komen. Dus verder. En ik ben er ook van overtuigd dat ze de liefde van mijn leven is. Die vind ik niet meer. Toch maar proberen er het beste van te maken. Voor de kinderen dan in ieder geval. Sterkte!

Amsterdam - Brabant - 9 mei 2017

Stommetje , Het is ook een grote lange boze droom . Je klinkt ineens een stuk zekerder over de toekomst , je lijkt je erbij neergelegd te hebben , of is dat een kortstondige opleving ? Ik wens je veel sterkte de komende tijd en ik zou ook niet te lang wachten voor je het de kinderen vertelt , daar hebben ze recht op . We horen wel van je hoe het verder gaat , maar geloof mij : je vrouw heeft helaas al heel lang haar keuze gemaakt . Maar ja , ik ken haar niet dus kan alleen op basis van jouw input reageren . Je houdt volgens mij nog veel van haar .

Stommertje - 9 mei 2017

Klopt. Emotionele achtbaan. Nu weer even zeker. Heb teruggelezen in mijn 'dagboek'. Objectief lezend klopt het wat je zegt: ze heeft al veel eerder afstand genomen. Is daar ook meestal eerlijk in geweest. Maar ja, liefde maakt blind. Heb nu een lijstje gemaakt met haar slechte eigenschappen. Vooral het feit dat ze is zoals ze is als levensmotto heeft, maakt het moeilijk / onmogelijk in een relatie. Van beiden kanten zul je in een relatie aanpassingen moeten doen om tot elkaar te komen. Dat heeft zij nooit gedaan. Ze blijft mijn grote liefde en ik houd ondanks alles van haar. Nu is mijn verstand weer even sterker dan mijn gevoel. Maakt het makkelijker. Hoop dat vast te kunnen houden. En hoop dat we vredelievend tot praktische stappen kunnen komen. Jij bedankt voor je berichten. Helpt enorm!

Amsterdam - Brabant - 9 mei 2017

Stommertje , graag gedaan . Ik hoop je te kunnen helpen , iets wat ik bij mezelf niet kan namelijk . Mijn eigen leven is een totale puinhoop geworden sinds de scheiding , loop constant tegen de lamp zelf, heb te maken met een vrouw die overal achterdochtig over is en die als een razende tornado verder wil met haar nieuwe vriend , ongeacht wat onze kinderen er van zeggen of denken . Dus als ik jou kan helpen en behoeden om dezelfde fouten als ik te maken dan doe ik dat graag . Je houdt zielsveel van je vrouw , ondanks alles , en dat siert je , vind ik dan .

Profielfoto van

Amsterdam-Brabant - 9 mei 2017

Stommertje, ik begrijp je hoop, je wanhoop, je verbijstering , de onmacht . Ik begrijp heel goed dat je de liefde nog een kans wil geven. Sterker nog, ik heb dat 2 jaar lang gedaan, hopen op de terugkeer van mijn grote liefde en moeder van onze dochters.....maar.....valse hoop kan je ook kapot maken helaas.....dus pas daar wel voor op....

Stommertje - 9 mei 2017

Tsjee man! Wat mij nu helpt is een lijstje met al haar negatieve eigenschappen. Als ik naar haar verlang / stuk zit, lees ik dat lijstje keihard op. Dat werkt echt. Ik ben wel gek op haar, maar zij is verre van perfect. Heel.moeilijk karakter. Maar ik ben iemand die van uitdagingen houd, en daarom ook zoveel van haar. Mijn verstand zegt al heel lang: wegwezen. Maar mijn gevoel is nog steeds veel sterker. Ondanks dat ze me bedrogen heeft en gelogen. Ik ben (te) principieel. Heb haar ooit beloofd in voor en tegenspoed te beschermen / bij te staan. Stom hè.... Proberen te relativeren. Vergelijken met doodzieke mensen of mensen in hongersnood. Kan ook helpen. Het is maar liefdesverdriet. En er zijn nog zoveel andere dames die misschien wel het type man zoekt dat wij zijn. Kop op! Ik ga eruit komen, en ik trek jou mee, ok?

Amsterdam - Brabant - 9 mei 2017

Positieve insteek stommertje ! Je bent nu al veel verder dan ik ooit ben geweest de laatste 2 jaar :)

Stommertje - 11 mei 2017

Vandaag hulp ingeroepen van een psycholoog (als mediator) om ons te begeleiden in het scheidingsproces. We liepen namelijk gelijk al tegen problemen aan. Voor mij tevens een laatste kans om te kijken of het tij te keren was. Helaas. Ik heb haar aangegeven haar los te laten. Hoe moeilijk ook. Het werkte te verstikkend voor haar. Waar ik slechts mijn enorme liefde wilde tonen. We zouden er beiden aan onderdoor zijn gegaan, denk ik, als ik langer zou volhouden. Dus, dat is klaar. Maar ontzettend moeilijk. Iemand waar ik bij alles wat ik deed aan dacht. Die iemand bestaat niet meer als de persoon zoals ik haar zag. Alle dromen die ik nog had met haar. Alles weg. Gezamenlijk genieten van de kinderen. Weg. Vertrouwd alles kunnen vertellen wat me dwars zit. Weg. Haar heerlijke geur. Weg. Haar hulpeloze, lieve koppie als haar iets niet lukt / of als ze iets niet weet. Weg. Onwerkelijk. Confronterend ook vandaag: ze klaagde dat ik haar altijd onder druk zette. Nooit bewust gedaan. De psycholoog zag dat echter ook in mijn gedrag. Iets om aan te werken dus. Nooit zelf zo gezien. Altijd oprecht, eerlijk, maar mogelijk te direct geweest. Verdriet. Onbegrip. Teleurstelling. Waarom hebben we het nooit echt geprobeerd. We zullen het nooit weten. Zo jammer, zo n gemiste kans. Bijna een jaar bezig geweest om mijn hoop op haar over te brengen, haar mee te krijgen. Als ik al die energie nu kan gebruiken om mijn leven en dat van die mannekes opnieuw in te richten..... Dat zou mooi zijn. Maar eerst vooral de tranen bedwingen, die me ook al bijna een jaar dwars zitten. Schakelen. En dan verder in een geheel andere richting dan gepland / gehoopt / ooit voor mogelijk had gehouden...

Amsterdam - Brabant - 12 mei 2017

Mooi beschreven stommertje . Zoals ik al vreesde , je bent haar al een jaar kwijt en wellicht al langer .... Als een vrouw beslist dat ze klaar is met de relatie , met het huwelijk , dan kan je als man blijven roepen dat je het samen zijn nog een kans wil geven , maar de strijd is dan allang gestreden . Ik ken GEEN vrouwen die de relatie alsnog een kans willen geven als ze er in hun hoofd al klaar mee zijn . En ik ken inmiddels vele gescheiden vrouwen . Klaar is klaar bij een vrouw , het is de keiharde realiteit ....

Amsterdam - brabant - 16 mei 2017

Zijn er nog nieuwe ontwikkelingen Stommertje ?

Stommertje - 21 mei 2017

Tsja, Vorige week zondag is ze echt weg gegaan naar tijdelijk appartement. Met de kinderen. Zij heeft ze van zondag tussen de middag tot woensdag ochtend. Ik de rest. Is goed. Ik heb ze ontzettend gemist en mijn vrouw ook. Toen ze hier woensdag weer waren, voelde ik me sterk en blij en opgelucht. Ik had nu alle tijd en energie voor de jongens ipv zoals afgelopen jaar alleen voor mijn vrouw. We hebben het super gehad, maar het gemis blijft. Ook voor de jongens. Moeilijk voor ze, vooral de oudste met huilbuien. Gelukkig heb ik mezelf hervonden en heb ik de kracht hun bij te staan. Straks Breng ik ze weer weg. Voel me gelijk slecht. Maar genoeg werk gepland. Knallen en proberen te vergeten. Moeilijke tijd. Tijdzal uitwijzen of we er beter van zijn geworden. Op dit moment betwijfel ik het nog. Maar ja, van een kant kan het niet komen, en als zij niet wil, houdt het echt op. Bedankt voor je interesse. Hoeshet met jou? Helpt een neg punten lijstje je? Sterkte.

Amsterdam - Brabant - 21 mei 2017

Hi Stommertje , je moet er flink aan wennen denk ik, dat je vrouw ergens anders woont en de kinderen een paar dagen bij zich heeft, en jij de andere dagen jullie zoons ? Het zal ook heel erg wennen zijn voor de kinderen om hun vader en moeder niet meer bij elkaar te zien . Hoe oud zijn je zoons ook alweer ? En wat jou betreft : heb je nu de hoop opgegeven dat het nog goed gaat komen tussen je vrouw en jou ? Merkt je verschil in haar houding tegenover jou ? En hebben jullie al plannen qua scheiding ? Hoe zit het trouwens met haar relatie met die getrouwde vent ? Gaat dat nog steeds door ? Gaat hopelijk met jou allemaal goed komen, focus je maar goed op je zoons, ze hebben je nu kei en keihard nodig. Hoe het met mij gaat ? Beter gelukkig. Het is nu 2 jaar geleden dat mijn ex vrouw ineens wegwilde bij me, en ik heb die 2 jaar flink in de put gezeten zoals je gelezen zult hebben...MAAR ik heb alle tijd genomen om te rouwen en er voor mijn kinderen te zijn. Totaal geen behoefte gehad om als een dwaas op zoek te gaan naar een nieuwe partner , zoals velen op deze site, Met als gevolg dat mijn relatie met mijn dochters alleen maar sterker is geworden en ze zelfs steeds meer bij mij willen zijn , omdat hun moeder zich alweer zo snel in een vlucht relatie stortte. Dat speelt haar nu steeds meer parten omdat onze dochters het niet langer pikken. Tja, haar pakkie an, ik ben er altijd voor de kids geweest zonder aan andere vrouwen te denken. En wat gebeurt er deze vrijdag ? Ik ga uit met een vriend en ontmoet zomaar een andere vrouw in een discotheek . En ja hoor, ik heb me laten gaan voor het eerst in 2 jaar tijd en we hebben gezoend , HEERLIJK, de eerste keer een andere vrouw gezoend in 15 jaar tijd ...... we gaan wel zien waar dit toe leidt, ik mis mijn gezin nog steeds heel erg, maar misschien gaat mijn hart weer open , en ondanks alle financiële problemen en emotionele problemen begint er toch weer een klein vuurtje te branden in me. Zo zie je maar , als je rustig de tijd neemt om te rouwen om je scheiding en je niet als een dolle meteen een andere partner zoekt, komt het allemaal op zijn pootjes terecht .....

Stommertje - 22 mei 2017

He man! Dat is hartstikke goed nieuws! En in the end kun JIJ tevreden terug kijken op je leven en hoe JIJ alles aangepakt hebt. Geniet ze van de mooie momenten, zeker nu! Ik ga het ook wel redden. Voel me eigenlijk best goed (nu ook zonder de mannekes). En ja ik heb haar opgegeven, Hoewel alsze nu voor de deur zou staan, zou ik hem wijd open doen (maar met bepaalde voorwaarden). Enjoy!

Amsterdam - Brabant - 22 mei 2017

Thanks stommertje ! Ik vind het wel vreselijk eng hoor om na 2 jaar ( op de kop af ) een andere vrouw te zoenen . Sinds 2002 heb ik alleen maar gezoend en gevreeën met mijn ex vrouw, dus deze nieuwe dame is mijn eerste andere vrouw sinds 15 jaar en het voelt HEEL ENG en onzeker aan . Maar ook spannend ! Heb al een beetje kriebels in mijn buik maar het is allemaal nog erg pril.... dus ik kijk nog ff de kat uit de boom. Ik kreeg wel van haar al een compliment dat ik niet meteen in een troost relatie ben gedoken en rustig 2 jaar de tijd heb genomen om te rouwen en de juiste beslissingen te nemen voor onze kinderen :) Stommertje, jij gaat er ook wel komen, kies svp voor je kinderen nu en laat je ex gaan, ze heeft haar keuze al gemaakt ....

Stommertje - 23 mei 2017

Kan ik me voorstellen. Ik heb al ruim 20 jaar geen andere vrouw gehad: moet er nu nog niet aan denken. Maar goed het lijkt me geweldig voor je. Goed aangepakt allemaal. En idd de tijd genomen, heel belangrijk denk ik om redelijk fris in evt nieuwe relatie te kunnen stappen. Ik kies voor mijn kinderen en geniet enorm van ze. Heb nog heel soms mijn rotmomenten, maar dat wordt minder. Gister op school verteld dat we gaan scheiden, vanmorgen had ik het wat moeilijker. Het lijkt dat het de jongens goed doet, maar het is nog erg pril (ze is pas 9 dagen weg). Zoals je zegt: we komen er allebei wel!

Amsterdam - Brabant - 23 mei 2017

Stommertje , ik heb zo'n vermoeden dat ook jij het op een rustige manier aanpakt en er wil zijn voor je kinderen . Al dat gehaast en van de ene in de andere relatie springen , het leidt nergens toe en zorgt voor enorm veel stress bij de kinderen en bij de achtergebleven partner . Sowieso zijn alle opvoedings experts het allang over eens dat een snelle relatie na een huwelijk met kinderen desastreus kan werken voor de kinderen , maar ook voor de achtergebleven ouder . Er zou eigenlijk een soort van bezinnings tijd moeten zijn voor gescheiden ouders , dat ze niet binnen 2 jaar met een andere partner gaan samenwonen , om eens een tijdje alleen met de kinderen te zijn en hun energie daaraan te besteden ipv aan de snelle nieuwe partner . Maar ja , men is zooooooo ongeduldig tegenwoordig ... Anyway , ik zie wel wat er gaat gebeuren tussen mij en de lieve vrouw die ik een paar dagen geleden heb ontmoet .....

Amsterdam - Brabant - 30 mei 2017

Stommertje, hoe gaat het nu met je ??

Stommertje - 9 jun 2017

Hey, Sorry voor late reactie. Druk druk druk...... Tsja, met ups en downs. Haar zusje is hier voor een lang weekend en ik zoek helaas toch nog steeds bevestiging. Het uit elkaar gaan voelt zo niet goed. Ik heb haar dus een berichtje gestuurd en gevraagd of zij eens wat kritische vragen aan mijn vrouw kan stellen (haar moeder praat alleen met haar mee). En of het inderdaad echt einde verhaal is. Ik weet het: het zou me nu heel duidelijk moeten zijn, maar ik kan me er pas echt bij neerleggen als ik alle escapes gebruikt heb. Haar zusje is een wereldwijd meisje die met beide benen op de grond staat. Als zij eens tot haar door zou kunnen dringen, dat het leven niet altijd over rozen gaat en dat het geven en nemen is, wie weet. Maar ik verwacht dat ik de laatste bevestiging krijg dat het echt klaar is. Waarna ik er vrede mee zal moeten hebben. Tussendoor ga ik uiteraard door met mijn leven en ben het aan het inrichten voor een toekomst zonder haar. Wat me ook goed af gaat. Ik kan meer van kids genieten en heb toch ook meer tijd voor andere zaken. Het gaat me goed, maar ik kan nog niet voor 100% denken aan een leven zonder haar. En jij? Nog wat geworden met je nachtelijke liefde?

Stommertje - 16 jun 2017

Bedankt Dre. Goed dat je er zo mee om kunt gaan. Ik ga volle kracht op alles wat mijn energie nodig heeft. Heb m'n gevoelens genoeg tijd gegeven. Nu weer tijd voor praktische zaken. Hoewel ik gedacht heb dat ik dit nooit te boven zou komen, lijkt het inderdaad dat de tijd alle wonden heelt. Hoe moeilijk ook.

fred - 30 jun 2017

Ik ben een man van 47 sinds november ben ik ook single na tien jaar met haar en dochters te hebben samengewoond maar ik kan maar niet wennen aan de eenzaamheid ik word gek in mijn gedachten ik heb ook geen vrienden meer en ook geen werk afgekeurd me vrienden zeiden dat het tuscenario me hoofd zat maar ik ben ik weet niet meer hoe vaak geopereerd aan me rug en nu is er echt niks meer aan te doen maar ik heb 24 uur per dag pijn en nu ook de pijn van het alleen zijn erbij ik weet niet hoe ik hier uit kan komen help help help wie wil mij helpen

Stommertje - 1 aug 2017

Hey Dre, Mooi dat je weer wat laat horen. Het blijft moeilijk en onbegrijpelijk he? Het echte leven kan inderdaad hard zijn. En alleen jij zelf kunt er wat moois van maken. Het liefst gesteund door een geliefde, maar zolang die er niet is, door jezelf. Maak er wat moois van. Uiteindelijk gaat het goed komen. Die overtuiging steunt mij enorm. Benieuwd hoe het met Amsterdam - Brabant is.

Nes - 2 aug 2017

Hi, Wat herken ik ontzettend veel in bovenstaande reacties, maar ik heb nog geen idee wat er op mij af gaat komen als ik echt alleen ben. Zit nu nog in de laatste administratieve handelingen tot de definitieve scheiding. Mijn aanstaande ex heeft me medegedeeld geen gevoelens meer te hebben voor me. 2 jonge kinderen en 17 jaar lief en leed verder. Kijk uit naar de momenten met mijn kinderen, maar kijk als een berg op tegen de momenten alleen. Ik kan prima alleen zijn, maar ben zo gefrustreerd dat ik nauwelijks aan me zelf denk. Mijn aanstaande ex is veel verder en inderdaad druk bezig haar zelf in de markt te zetten na motiverende gesprekken met een mannelijke collega. Ook de optimistische spreuken komen me heel bekend voor. Afgelopen tijd vaak twee wijsvingers op me gericht, want ik was de veroorzaker van deze ellende. Dat heeft mijn zelfvertrouwen een dreun gegeven, onvoorstelbaar. Me zelf verwijten maken helpt mij niet verder, maar ik ben iemand van de eindeloze analyses. Ik zoek bewust de sport op en dat geeft me energie. Andere momenten zit ik te janken op de bank. Het rouwen is begonnen. Fijn om te lezen dat ik niet alleen ben en dat een dergelijk proces door velen goed is doorlopen.

G - 5 aug 2017

Jeetje, wat herken ik ook een boel uit bovenstaande berichten. Enkele weken geleden kwam mijn vrouw met de mededeling dat er geen gevoel meer is en dat we in haar ogen zo ver uit elkaar zijn gegroeid dat het niet meer goed gaat komen. Het heeft me zo ontzettend overvallen dat mijn beste maatje van al bijna 20 jaar er 'opeens' klaar mee is, we zijn al vanaf de middelbare school samen! Met twee jonge kinderen stort mijn wereld en toekomst in. Maar eerlijk is eerlijk, gaandeweg herken ik veel van wat ze zegt en ik voel me nu vooral erg schuldig dat ik me de afgelopen jaren zo op mijn werk en kinderen heb gestort en mijn lief flink tekort heb gedaan. Ben voor mezelf aan het ontdekken wat ik eigenlijk zelf wil en welk voorbeeld ik wil zijn voor mijn kinderen, maar het doet zo'n ontzettend pijn dat mijn vrouw vind dat ik al genoeg kansen heb gehad om te veranderen. Ik heb echt nooit doorgehad dat er al zoveel mis zat...wat een oen ben ik geweest! Tijdens het uitstippelen van de definitieve toekomst rouleren we met de kinderen in 'ons' huis. Ik had wel verwacht dat de dagen alleen zonder kinderen uit het huis moeilijk zouden zijn, maar niet dat de dagen mét de kinderen thuis me ook moeilijk af zouden gaan. Ik vecht om ze niet teveel in mijn verdriet te betrekken, maar dat kost zoveel energie die ik dan niet aan de kinderen geef. Hoop maar dat dat snel slijt. Mijn ex lijkt vooral niet stil te willen staan en is al zoveel verder; het geeft me gelukkig een beetje troost te lezen dat ik haar waarschijnlijk inderdaad al veel langer kwijt ben zoals hier al eerder genoemd is. Wat dat betreft heeft mijn hoofd zich er wel bij neergelegd en wil werken aan de toekomst, gelukkig een toekomst met beiden de intentie om weer zo goed mogelijke vrienden te worden. Maar heel regelmatig roept mijn hart toch nog om haar niet los te laten en verval ik toch in een half wanhopig appje. Inmiddels vraag ik me toch ook wel af of ik nog echt zoveel liefde voel, of dat het de angst is om als dertiger opeens voor het eerst echt zelfstandig een leven op te bouwen. Zie daar flink tegenop want sociale contacten heb ik nauwelijks, daar heb ik nooit echt in geïnvesteerd want tja ik had een geweldig gezin. Achteraf iets wat zij als zeer beklemmend heeft ervaren en waar ik ook eigenlijk best ongelukkig over ben. Misschien dat ik daarom ook blij verrast ben dat ik deze pagina tegenkwam met gelijksoortige verhalen, geeft me het gevoel dat ik zeker niet alleen sta en een kans mijn hart even te luchten bij lotgenoten. Praten doe ik natuurlijk ook wel met familie, maar die komen vooral voor mij op en onderdrukken daarmee eigenlijk een beetje dat ik dingen wil veranderen in mijn leven en veel bezig ben met naar mezelf kijken. Tja, herken dus die 'eindeloze analyses' wel ;) Ik hou nu maar zoveel mogelijk vast aan de gedachte dat het alles me ergens ook wat goeds brengt: de kans om nu nog beter voor mezelf te gaan zorgen en een mooier mens te zijn als voorbeeld voor mijn geweldige zoontje en dochtertje. Maar gelukkiger voel ik me er nog niet echt door en ben best benauwd dat dat nog een flinke tijd gaat duren...

    Nes - 7 aug 2017

    @G, ik herken het helemaal. Soortgelijk bericht en zelfde kijk op de toekomst. Ook ik dacht dat het goed zat; goede baan, leuk gezin, gezellige familie..... Nu weet ik beter. Maandenlang is er een scheiding voorbereid achter mijn rug om. Als ze je dan eindelijk verteld (na héél véél aandringen) dat HET gevoel er niet meer is, dan zakt de grond onder je voeten vandaan. Een nieuw leven opbouwen is moeilijk, ook ik heb me volledig op het gezin gestort. Ik weet wat je door maakt, maar ik zou zeggen; kom op, met een beetje geluk heb je nog 30+ jaar voor je. Zo zie ik het. Als je ex het geen enkele kans meer geeft dan moet je je eigen weg zien te vinden samen met de kinderen. Sterkte!

    Malu - 13 aug 2020

    Hou G, Nu een paar jaar verder? Hoe is het nu met je? Mijn man is me nu aan het verlaten na 22 jaar. Ik stuur alleen maar wanhopige appjes . Terwijl ik weet dat dat juist averechts werkt. Het vervelende is we moeten samen nog werken , eigen zaak, en ik heb het daar heeel moelijk mee. Hij is vrolijk en lijkt alsof het hem allemaal niks doet. Zegt ook de hele tijd tegen me als ik me rot voel, alles komt goed hè. Zoooo irritant . Alsof het niks is. Alsof je ff niet bent aangenomen voor een baan ofzo. Het doet me heeel veeel pijn om te zien dat het hem lijkt wel niks doet.

PapavanElla-June - 19 aug 2017

Hoi allemaal, Wat ben ik enorm blij dat ik deze pagina ben tegengekomen. Ook ik/wij zitten nu in een dergelijke situatie nu mijn vrouw, precies 1 jaar en 8 maanden na ons huwelijk gezegd heeft geen weg meer ziet om verder te gaan. Een kleine opsomming: Ik, Dominique, uit Rotterdam, ontmoet mijn vrouw, Een Belgische. Na een tijdje toch besloten het een relatie te noemen en na een kleine 8 maanden heb ik alles achter gelaten en me in het diepe gestort, verhuisd naar Belgie, baan opgezegd en nieuwe baan vlakbij de grens, vrienden die je amper ziet... een nieuw leven bouwen. 16-1-16 zijn we getrouwd, paar maanden later weten we dat we zwanger zijn.. en toen gebeurde het: - Schoonmoeder ongeneeslijk ziek, en helaas overleden - Baan kwijt, financieel gezeur -Auto totall loss -huis nog in verbouwing, leven in de rommel -onze dochter te vroeg geboren -ik nieuwe baan in Belgie, alleen avonden en nachten werken Dit doet veel met iemand, beide liepen op het tandvlees, en bij haar nog het verlies van haar moeder, bevalling en hormonen erbij. Na de bevalling( vandaag 8 maanden) GEEN intimiteit meer geweest, maar ook geen tijd meer samen gehad, we verzonken steeds dieper, zonder dat ik het doorhad. Het verwijt dat ik er mentaal niet was hoorde ik nu vallen, te veel discussies,maar mijn onzekerheid en achterdochtigheid ( heb moeite met vertrouwen ) spelen ook mee. Wanneer ik mij in een hoekje geduwd voelt worden reageer ik heftig, kan ik mij niet uiten en zeg en doe ik domme dingen... dag heeft haar nu toch echt tot de comclusie doen komen te scheiden, ik heb geen krediet meer, alles was verspeeld. Ik weet ondertussen dat ze contact heeft met een vroegere vlam, een leuke babbel natuurlijk, maar ze wist dat ik dit al absoluut niet kon waarderen, ... het boeit haar niet, en ik ben er misseijk van. Zelf denk ik nog altijd dat haar beslissing niet rationeel is, gezien alles wat er gebeurd is in minder dan een jaar. Ze gewoon moe is, en nu die leuke babbel er is, dat nu interresanter is. Maar in het geval er niet zijn: ikdoe al sinds de geboorte alles in het huis, wassen, schoonmaak, elke ochtend onze dochter zodat mijn vrouw kan blijven liggen...ze hoefde niets te doen, kon ze bijkomen! En nu, nu zakt de wereld onder mijn voeten vandaan, want ik Hou oneindig veel van haar, van minn dochter en ga kapot aan de gedachte hun niet elke dag te zien. Ik huil heel veel, en weet me geen raad meer. Mijn dochter staat boven alles, maar zou zo graag het gezin weer willen hebben. Bang voor wat komen gaat. Ik snap punten van haar wel, ik werkte verstikkend, amper sociale contacten in belgie en mijn gezin is heilig! Ik ga kapot,ben bang, bang voor alles wat komen gaat. Deze 33 jarige moet veer het eerst echt alleen verder.. en dan de keuze ( NL of BE)... Help....

G - 21 aug 2017

Hey PapavanElla-June, Potverdorie wat heb je een zware periode achter de rug als ik het zo lees, en dan krijg je dit als toetje... Tja, of haar beslissing rationeel is... anderzijds, zelfs als het emotioneel is, maakt dat eigenlijk uit? Heb bij mijn vrouw me ook gestoord aan het gebrek aan ratio en de vooral emotionele beweegredenen. Maar ja, haar hart had mij inmiddels al een tijdje buitengesloten doordat er te lang geen echt contact meer is geweest. Het was eigenlijk al een gelopen race toen ze het mij vertelde, en dan is het wat laat om er nog eens goed rationeel over na te gaan denken. Kan me jouw angst voor wat er gaat komen goed voorstellen, herken dat erg goed. Mijn eerste gevoel was ook zeer sterk dat ik nog zoveel van mijn vrouw hield en het gezin kostte wat kost wilde behouden. Maar na heel veel denken, praten en huilen (heb het af en toe zo fijn gevonden om potje goed te janken!) denk ik dat het voor een groot deel ook die angst wat er gaat komen is, of anders gezegd het wegvallen van de toekomst die ik veilig gesteld dacht te hebben. Dat besef maakt het inmiddels wat makkelijker om vooruit te kijken. En dan nog is dat vooruit kijken vaak pijnlijk, maar ik werk nu tenminste ergens naar toe ipv te verdrinken in het verdriet over wat er mis is gegaan. Het verdriet wordt beetje bij beetje echt minder. Ik zou zeggen, ga op zoektocht naar jezelf. In hoeverre voel je nog echt liefde voor haar? Of is het vooral angst om zekerheden te verliezen? Ik probeer me bij de 'zekerheden' die ik kwijt raak nu één voor één voor te stellen hoe ik die kan tackelen. Dat maakt de 'grote' angst voor mij wat overzichtelijker, en daardoor al een stuk minder eng. Welke dingen maken jou eigenlijk gelukkig? Wat vind je nu echt belangrijk in het leven? Mijn kinderen zijn een enorme drijfveer geworden (nog meer dan voorheen). Ik vond het prettig eens goed na te denken over de rol van mijn werk in mijn leven, en heb eens een goed gesprek met mijn leidinggevende gehad om de balans werk-prive eens te benadrukken. Daarnaast probeer ik dingen te doen die ik graag als voorbeeld zou willen meegeven aan mijn kinderen: lekker buiten actief zijn (was eerst zo sportief als een zak aardappelen, en heb nu echt lol in hardlopen en fietsen bijvoorbeeld), vrijwilliger bij de plaatselijke kindervakantieweek, een sociale sport zoeken, etc.. Neem de tips in het oorspronkelijke artikel hierboven ter harte: zorg voor jezelf, want het klinkt alsof je erg druk bent geweest met zorgen voor vooral anderen. Werk aan jezelf en dan komen die sociale contacten ook wel weer. De dagen dat ik de kids niet zie zijn vervelend, kan dat niet mooier maken, en dat zijn de dagen dat ik vaak afleiding zoek. Ik vind die nu in sporten, appen met wat oude 'verloren' vrienden en een borrel met collega's. Maar moet zeggen dat er tegenover staat dat ik nu zoveel meer plezier haal uit de dagen dat ik ze wel zie! Doordat het minder vanzelfsprekend is ze te zien maak ik er meer werk van om ze echt aandacht te geven. En dat is echt leuk, laten zien dat ik een toffe papa ben! Haal plezier en trots uit jouw vaderschap zou ik je willen meegeven. Tot slot: zoals Nes hierboven ook tegen mij zei: 33 jaar, das nog heel veel leuke jaren in vooruitzicht!

Kaatje - 25 aug 2017

Wat heerlijk te lezen dat er ook mannen zijn met een hart en die niet meteen in een rebound relatie stappen. Dat doet me goed, sorry mannen. Om me heen zie ik alleen maar mannen die hopeloos weer verliefd willen worden na hun breuk. De moed zakt me dan in m'n schoenen, zijn er alleen maar eikels en zijn ze allemaal hetzelfde ? Nee, dat lees ik hier en dat geeft me weer hoop. Na 30 jaar heb ik de stekker uit ons huwelijk getrokken, uit pure wanhoop want mijn man zit in een echte midlifecrisis en het lijkt wel of er een alien inzit. Wij, het gezin trokken het niet meer. Het is nu bijna 2 jaar geleden en ik ben blij dat ik het eerste jaar heb overleefd. Ik neem ook mijn tijd. Onze tijd komt wel weer, ik wens jullie allemaal sterkte met jullie eigen proces

Norman - 4 sep 2017

Het was in oktober 2016 dat mijn vrouw aangaf niet verder te willen. We zijn 15 jaar bij elkaar waarvan 10 jaar getrouwd en 2 super lieve meiden van 8 jaar. Los van de redenen die aan deze heftige beslissing ten grondslag lagen begon er een nieuwe onzekere fase met enorm diep veel verdriet. Allereerst heb ik in niets tegen gewerkt en zelfs meegeholpen om de woning naar haar smaak aan te passen. De bestaande meubels heb ik nu in mijn woning staan. We hadden afgesproken lief te blijven voor elkaar en dat is op 1 incident na ook gebeurt. Dat ene incident heeft nog veel meer pijn gedaan dan de gehele scheiding dat kan ik wel oprecht zeggen. We hebben de kinderen pas in de mei vakantie verteld dat we gingen scheiden. Dat moment zal ik nooit meer vergeten in heel mijn leven. Mijn ex vrouw en ik zaten op de bank en vroegen aan de kinderen om ook even te komen zitten. We vertelden dat we uit elkaar zouden gaan in het kort, zonder al te veel emotie te laten blijken. Wat er toen gebeurde was zo verdrietig, de ene dochter rende naar boven terwijl de andere bleef zitten en zo hard begon te huilen, hemelschreiend gewoon. Ik huil er weer opnieuw om nu ik het aan het typen ben. Vervolgens allebei op schoot genomen en verteld op welke manier we zaken wilde gaan afhandelen. Dat papa op zoek zou gaan naar een ander huis en dat papa en mama lief voor elkaar zouden blijven en ik mocht blijven totdat ik een woning naar mijn zin had gevonden. Uiteindelijk hebben de kinderen het goed opgepakt. Ik heb ze ook meegenomen naar verschillende huizen en nu, 4 september 2017 woon ik er een week en zijn de kinderen happy. Ze blijven overigens gewoon in het bestaande huis met mama wonen en gaan nog steeds naar dezelfde school. Gisteren op zondag de verjaardag gevierd en ook dat was heel goed verlopen. Alhoewel de scheiding op zich goed is verlopen heb ik het emotioneel gigantisch zwaar. Ik was ook de ontvanger van het nieuws om te gaan scheiden, het was niet mijn keuze. Wat ik ook in de voorliggende periode heb gedaan is veel vakantie foto's bekeken, dat is beslist geen aanraden kan ik je wel zeggen, toen werd ik nog verdrietiger. Mijn ex vrouw heeft zich ten doel gesteld om als vrienden met elkaar om te blijven gaan, al was het alleen maar voor de kinderen. Ik realiseer me dat dit ook de enige manier is en ga daar mijn best voor doen. Ik zou zo graag in de toekomst willen kijken hoe het over een maand of een jaar met me gaat. Puur om daar kracht uit te putten om door te gaan. Die kracht ontbreekt volledig momenteel, ik functioneer als een robot op dit moment. Ademhalen in combinatie met mijn werk. Ben ook heel benieuwd wanneer ik mij beter ga voelen, voel mij momenteel erg alleen, gespannen en verbitterd.

Ellema - 7 sep 2017

Wat een herkenbare reacties. Met dit verschil dat ik zelf na 30 jaar de handdoek in de ring heb gegooid en daar nu, 3/4 jaar later, enorm spijt van heb. Inderdaad, door afstand komt inzicht. En ik mis mijn ex man en gezin enorm. Maar in dit geval wil manlief van geen toenadering meer weten. De deur is dicht en op slot. Mijn ex heeft ondertussen een andere dame om gezellige dingen mee te doen. En hij kan zo lekker lachen met haar. Ja duh, bij haar komt hij niet thuis met stress van t werk, blessures etc. Ik word ondertussen gek van het alleen zijn. Waarom hoor je als getrouwd persoon zoveel jubel verhalen van mensen die gescheiden zijn terwijl hier blijkt hoeveel verdriet en ontwrichting het geeft. Ik had het me allemaal heel anders voorgesteld.

Papab - 18 sep 2017

Ik weet het nu 4 weken dat ik ga scheiden. Mijn dame haar gevoel is weg. Vorig jaar december is ze vreemd gegaan en ik hoorde dat 4 weken later van iemand anders. Ik heb haar hiermee geconfronteerd en ze had spijt en was bang dat ik weg zou gaan. 3 dagen later vertelde ik dat ik het ga proberen te vergeven en er samen voor te gaan. Maar geef me wel tijd had ik gezegd. 3/4 jaar later was haar gevoel weg. Leek wel omgedraaide wereld opeens. Ik kan het zelf ook niet meer opbrengen,maar ga deze vrouw toch echt wel missen,want ik weet dondersgoed waar ik op gevallen ben 14 jaar geleden. En nu is t klaar...ik ben moe,voel me gekwetst en verlaten. 2e afspraak is al geweest bij een mediator. Ik krijg me gezin nooit meer terug?.

Eva - 22 sep 2017

Hoi Ellema, en ook alle andere dappere strijders! Ook ik ben gescheiden, na bijna 25 jaar samen, 2 prachtige kinderen als cadeautje... x Ik ben degene die het 3 jaar geleden genoeg vond, en nu toch ook vaak zo'n spijt! heb... Toch troost ik me met de gedachte dat de keuze niet anders dan juist was, want hij had binnen 2 maanden een nieuwe lief met wie hij nu wil gaan trouwen, verder heeft hij al het contact verbroken. Wat ik mis is het gezinsleven, de geluiden in huis, onze jarenlange verzameling aan spulletjes, de patronen en het herkenbare, het gewone alledaagse, het vertrouwde. Nu is alles nieuw en moet ik mezelf weer ontdekken en leren kennen, een nieuw leven bouwen, met mijn 2 moppies, die ook al half uitvliegen. Hoe mijn toekomst eruit ziet? Ik weet het niet, ik durf nog niet zo goed te dromen. Ik werk aan mijn zelfvertrouwen en lief proberen te zijn voor mezelf. Sporten, gezond eten, bij mensen zijn die van mij houden... Ik kan nog steeds niet echt voluit lachen, pieker soms nog regelmatig, dat betekend dat er nog wat verwerkt mag worden. Ik voel me schuldig, maar ben ook te trots om het alleen te moeten dragen, we waren er samen bij. Ik doe m'n best, ben maar mens... Ik hoop gauw weer meer rust en ruimte, lucht in mijn ziel te voelen en weee heel hard te kunnen lachen en me echt Vrij te voelen! Dat wens ik jullie allemaal hier ook toe. Liefs!

gerrit - 17 okt 2017

Zo, dat ziet er allemaal herkenbaar uit hier zeg. Al die reacties hier... alsof ik ze zelf geschreven zou kunnen hebben. Ik, man van 42, ben sinds 2 weekjes weg bij de vrouw waar ik 22 jaar mee samen ben geweest en een mooie dochter heb. Ongeveer 8 weken geleden heeft zij mij verteld dat het nu echt over is en we uit elkaar gaan. We hebben heel vaak ruzie gehad en beide hebben we verschillende keren op het punt gestaan op ermee te stoppen maar dat kwam er nooit echt van. Nu zij de beslissing heeft genomen is mijn wereld gewoon compleet verwoest. Want ruzie maken en erover praten was één ding maar het echt doen was iets anders. En dat is me zo verdrietig en nutteloos zou gaan voelen had ik nooit verwacht. Ik dacht altijd dat de ruzies erbij hoorde. Bij de sleur van het lang samenzijn. Dat je elkaar niet meer veel te vertellen had ook. Of dat je niet meer samen op de bank naar een film keek. Of dat je minder vaak seks had. Blijkbaar had ik oogkleppen op want bij haar was de liefde aan het verdwijnen. Bij mij niet. Ik koesterde de dingen die wel leuk waren. Samen het weekend in, leuke uitjes, etentjes, verjaardagen noem maar op. Blijkbaar stonden we allebei anders in onze relatie. En dan word je aan de kant gezet. Je hebt alles goed voor elkaar. Een kast van een huis, allebei een dure auto, een goedgevulde bankrekening en de duurste spulletjes in je huis. Het resultaat van 22 jaar samen hard werken en systematisch een mooi leven opbouwen. En nu is alles weg, als sneeuw voor de zon. En dan zit je in een goedkoop appartementje af te wachten hoe je de dagen door moet komen terwijl je ziet dat je vrouw al volop plannen aan het maken is voor haar toekomstige leventje. In haar goedkope huurhuisje want luxe daar geeft ze niks om. Blijkbaar geeft ze alles op om maar bij me weg te kunnen zijn. En alhoewel ze zegt dat ze geen hekel aan me heeft en we beide schuldig zijn aan het stuklopen van onze relatie voelt het toch alsof je uitgekotst wordt. Bij het grofvuil gezet. En dat doet pijn. Nu mag je ineens voor jezelf zorgen. Ik ben vanuit huis met mijn vrouw gaan samenwonen en nu zie je ineens hoe afhankelijk je bent. Ik hielp heus wel mee in huis maar je merkt gewoon dat je eigenlijk helemaal niks kan. Wassen, strijken, poetsen, koken, boodschappen. Alles gaat moeizaam en kost gewoon kracht. Maar dat is allemaal peanuts natuurlijk want wat je echt pijn doet is dat je je vrouw gewoon mist. Je mist het om lang haar in bed tegen d'r aan te kruipen en je mist het om met haar te praten. Als ik haar dat vertel zegt ze "Denk maar aan alle slechte dingen, onze ruzies en wat voor heks ik soms tegen je was". Maarja ik ben na een ruzie altijd snel niet meer boos, en ik herinner me nu ook alleen maar de mooie dingen. Zoveel meegemaakt samen, verdriet en geluk en nu is alles niet meer als een herinnering. Het vreet me op van binnen. Ik ben nog nooit ongelukkig geweest maar nu, nu ben ik echt doodongelukkig. Ik weet echt niet hoe ik hier in godsnaam uit moet komen. Praten met mensen die het ook meegemaakt hebben werkt wel even. Een avondje weg met een vrijgezelle kameraad ook. Maar als ik dan 'smorgens wakker word is het eerste waar ik aan denk de ellende waar ik nu in zit. Mijn zelfvertrouwen heeft wel zo'n grote klap gehad, terwijl ik voorheen trots en sterk door het leven ging. Ik zie mezelf nooit meer gelukkig worden zonder haar. Ik ben pas 2 maandjes onderweg en weet nu al, omdat ik al emotioneel van mezelf ben, dat ik hier over 2-3 jaar nog steeds mee rondloop. Pff wat een vooruitzicht. Heb al gedacht dat ik beter de pijp uit had kunnen gaan. Was makkelijker geweest. Een waardeloze gedachte natuurlijk want ik heb mensen om me heen die van me houden dus die gedachten druk ik snel weg maar mijn god wat mis ik haar nu al zeg. Nooit verwacht dat ik me zo ellendig zou kunnen voelen. Een kleine troost is het wel om te zien dat ik niet de enige ben. Voorheen dacht ik altijd dat alleen vrouwen zo'n verdriet konden hebben maar hoe ik die kortzichtige gedachte ooit heb kunnen hebben is me volkomen onduidelijk. Ik voel met jullie mee in ieder geval. Jullie staan niet alleen.

Profielfoto van Jan Willem

Jan Willem (gastheer) - 17 okt 2017

Gerrit, Ik herken je verhaal. Van het houden van de ander tot het gevoel hebben niet uit je verdriet te komen. Ikzelf zit nu 1,5 jaar in deze situatie. En ik voel me al een stuk beter dan in het begin. Kwa tijd denk ik dat je geen tijd moet zetten. Ik bedoel daarmee dat je niet moet denken: Na 2 jaar ben ik er wel vanaf.. Want als je dat doet, raak je misschien over 2 jaar gefrustreerd omdat je er NOG niet bent. Zo heb ik dat inmiddels voor mezelf losgelaten. Toen mijn Ex in december uit huis vertrok, dacht ik mijn leventje wel even op orde te krijgen in een maand tijd.. Niet dus.. Nu is het bijna een jaar verder en heb ik mijn leven nog niet op orde.. Dus geef het tijd zonder tijdsbestek. Verwerk het, geef het een plekje (en ik weet dondersgoed dat dit niet zomaar kan. Makkelijker gezegd dan gedaan dus haha).

Stommertje - 31 jan 2018

Hoi Laura Het komt goed. Echt waar. Het heeft zijn tijd nodig en het leven wordt nooit meer zoals het was. Maar. Je kunt er ook sterker uitkomen. Leren van de dingen die mis zijn gegaan in jullie relatie. En nu is het goed om verdrietig te zijn. Om zijn beslissing niet te kunnen begrijpen. Met de tijd klim je weer uit het dal. Ga niet bij de pakken neerzitten. Probeer je leven weer op te pakken hoe moeilijk ook. Verwen jezelf. Focus op de positieve zaken. Ikzelf begin er ook weer langzaam bovenop te komen. Eerste tijd nooit gedacht dat dat zou lukken. Wel dus. Geef het tijd en zorg goed voor jezelf. Heel veel sterkte!!

    Paul - 20 okt 2018

    Hoi hoe is het nu met je? Ik zit helaas in het begin van jouw verhaal met heel veel overeenkomsten. Grote moeite met accepteren en dat wordt vooral gevoed door de angst voor het leven na de scheiding. Het doet me goed om jouw verhaal te lezen, geeft me wat vertrouwen. Ben erg benieuwd waar je nu staat in het leven

Iris - 1 apr 2018

Na 15 jr bleek mijn ex een verhouding te hebben met mijn getrouwde beste vriendin. We waren net uit elkaar toen ze betrapt werden door haar man. De vriendin die er zo op aandrong dat ik een eigen leven op ging bouwen. Zonder mijn ex, want hij en ik zouden samen nooit gelukkig kunnen worden volgens haar. Ze hielp me met klussen zodat ik snel kon verhuizen en leek een steun te zijn in alle financiële afhandelingen. Ondertussen had ze haar eigen motieven..... Ik heb geen spijt van de scheiding. Eens te meer blijkt dat mijn keuze de juiste was, bij zo'n man wil ik niet oud worden.Maar de levens van mijn vriendin en mij zijn in elkaar verweven. Kennen elkaar via de kinderen die op dezelfde school zitten. De vriendinnengroep daar is kapot. De kinderen hebben voortdurend nare confrontaties. Zij liegen en bedriegen er op los en mijn leven is kapot. Leeg, alles en iedereen weg. Gelukkig heb ik inmiddels een nieuwe vriend die alles van dichtbij heeft zien gebeuren. Hij snapt mijn woede en verdriet over dit alles. We gaan samen een nieuwe start maken in een andere woonplaats. Maar toch, de leegte is enorm groot. Ik wil weer vriendschappen opbouwen, maar het vertrouwen in mensen is heel ver weg gezakt.

    Kris - 1 mei 2018

    Hoi Iris, Zojuist je bericht gelezen en ik zie dat nog niemand gereageerd heeft.Wat erg wat je meemaakt, het lijkt me afschuwelijk als je vertrouwen zo beschaamd wordt door je man en je vriendin.. de gedachte komt bij me op dat ze het misschien uit schuldgevoel heeft gedaan, jou te helpen. Maar ik begrijp dat je er een hele vieze smaak van hebt overgehouden.. Ik wens je heel veel sterkte en ook geluk met je vriend.

Rik - 4 mei 2018

Ongelooflijk, al deze verhalen zijn zo herkenbaar voor mij. De tranen biggelen over mijn wangen bij het lezen van zoveel emotie die een scheiding teweeg brengt.Ik ben al zes jaar verder maar heb het nog steeds niet verwerkt.Mijn ex en ik hadden een relatie van 27 jaar waarvan 14 jaar gelukkig getrouwd.Het heeft ons twee prachtige kinderen opgeleverd.Zal proberen het kort te houden wat mij is overkomen. In de zomer van 2011 kwam ik er achter dat de vrouw waar ik zoveel van hield vreemd ging met een getrouwde man bij mij uit de buurt.Iets wat ik nooit van haar verwacht zou hebben, als ik iemand vertrouwde dan was zij dat wel. We zaten gezellig op een zomerse avond met vrienden op een terrasje terwijl ze ondertussen druk met haar telefoon bezig was.Op een gegeven moment opent ze een berichtje en ik zag aan haar gelaat een verrukking op haar gezicht komen waarvan ik dacht,,(klopt dit wel,,) In die tijd was ze anders, ging veel uit, zag er uit als een prinses, en was niet altijd even aardig.Ik kreeg een gevoel dat dit wel eens mis zou kunnen zijn. Een week hiervoor vond ik haar ook al zo amicaal op een feestje met andere kerels.Zo kon ik haar niet! Bij thuis komst kreeg ik de kans om haar telefoon te checken. Dat viel niet eens mee want ik wist niet eens hoe dat ding werkte.Toen ik begon te lezen stortte mijn wereld in,de grond zakte onder mijn voeten vandaan. Vanaf toen alleen maar leugens, verdriet en ruzies. Volgens haar stelde het allemaal niet zoveel voor, het een was een zoentje van niets en had meteen spijt. Maar ik las dat ze zelfs een afspraak met hem maakte op de avond dat ik moest werken. Vanaf dat moment werd ik een rechercheur die de waarheid wilde weten, en ik kwam er achter dat het een vieze wereld was die zich achter mijn rug afspeelde. Het is nooit meer goed gekomen tussen ons ondanks dat we nog een halfjaar geprobeerd hebben eruit te komen.Je kan begrijpen dat het niet meer werkte, zij bleef alles ontkennen en had overal wel weer een leugen op. We groeiden helemaal uit elkaar en uiteindelijk betrap ik haar midden in de nacht met mijn vrijgezelle buurman in de tuin. De ruzies gingen aan onze kinderen niet voorbij, die vangen meer op dan je denkt. Ik had zo graag gewild dat ze eerlijk was geweest over wat ze allemaal had uitgespookt, zodat ik het boek kon sluiten.Maar ze bleef stug volhouden dat er niets aan de hand was en dat ik spoken zag. Ze wilde ook geen relatie therapie, want ik had een probleem, en niet zij. Het heeft zoveel pijn gedaan en stuk gemaakt. Uiteindelijk heeft zij de knoop doorgehakt en binnen drie maanden was de scheiding geregeld.Ik heb me uitlaten kopen en alle spullen achtergelaten. Twee weken na onze scheiding zat er een nieuwe man in mijn huis, zat op mijn bank en lag in mijn bed en keek op mijn t.v. Dat mijn leven zo zou lopen had ik nooit verwacht. Nu zes jaar verder ben ik zo gaan wennen aan mijn vrijgezelle bestaan dat ik de grootste moeite heb om me zelf weer te binden.Ik ontmoet de leukste vrouwen maar het moet niet te echt worden. We zijn allemaal beschadigd, ieder op zijn eigen manier.En mijn kinderen doen het gelukkig goed, daar ben ik zo blij om. Want die hebben een gigantische knauw gehad. Ik wens iedereen heel veel sterkte en geluk toe.

Ronald - 14 mei 2018

Wat herkenbaar allemaal. Na 32 jaar samen lief en leed (best wel veel leed) gedeeld te hebben, 3 prachtige kinderen samen opgevoed tot prachtige jong-volwassenen. De laatste tijd ging het huwelijk niet meer helemaal je-van-het, maar ja... dat soort dingen gebeuren. Uiteindelijk werd de vrouw invalide en heb ik jarenlang als een mantelzorger gefungeerd. Maar echt leuk was het al niet meer. En toen ging het met mij mis. Een onverwachte date met een cardioloog deed mij in het ziekenhuis belanden. Tijdens de opname leek het er even op dat mijn vrouw weer toenadering zocht. Achteraf bleek dat een illusie te zijn. Ik kwam thuis na de opnamen, liep ineens met een rollator, een bed beneden in de kamer. Stukje naar de gang, naar het toilet was al een opgave. En toen vertelde ze dat ze weg ging. Jezus... wat een verschrikkelijke klap in mijn gezicht! Juist op mijn zwakst en dan zo'n bericht. Dat kwam ècht even binnen zeg! Roepen, razen, woede, angst, verdriet... Alle mogelijke emoties raasden door me heen! Inmiddels is de scheiding uitgesproken, maar het blijft moeilijk. Gelukkig ben ik weer redelijk mobiel en kan ik aan mezelf werken. Maar het maalt nog wel steeds...

ad - 27 aug 2018

Ja wat moet ik er van zeggen en wat kan ik er van zeggen, zit er nog midden van 6 op 7 november Intussen hadden we zoveel ruzie dat mijn vrouw maar is gegaan Ik dacht dat ze eventjes een rondtje ging rijden en toch wel weer terug zou komen Maar dit was niet zo, mijn vrouw verliet me naar 28 jaar getrouwd te zijn Ik bleef achter in het huis, met drie volwassen kinderen 18 22 26 jongens Ik kon niets nog niet eens internet bankieren, mijn vrouw die nogal voor harmonie was Kwam in het begin nog wel eens , maar zij had mij allang los gelaten voor een vriend van 30 jaar geleden, ze was terug bij haar vriend waarvan ik alleen maar slechte verhalen van had gehoord Ik kon niet bankieren , maar kookte al wel voor de kinderen toen ze nog bij ons woonde Ik heb jaren lang in mijn jeugd op kamers gewoond dit alles verleer je niet Wassen strijken koken, het ging me zelf wel goed af het bankieren was ook geen probleem, mijn vrouw , wilde niets geen bemiddeling ze wilde het op haar manier, samen een advocaat, maar hier in werd zo weinig of helemaal niets aan mij gevraagd, dat ik het er niet mee eens was, maanden later heb ik ze voor gesteld om nog eens te praten werd wel beloofd maar steeds kwam er iets tussen ze had nog altijd de sleutel van ons huis en mocht van mij graag zelf de helft mee nemen, maar ze liet me met alles zitten,ook betaalde ze niets, geen hypotheek geen boodschappen niets helemaal niets, en zoals ook hier wel is verteld, wij hadden een stacaravan, hij slaap in mijn bed en pronk met de dingen van mij, ze verbouwde de caravan ?? hoe zat het met mijn spullen, ik gooide van haar toch ook niets weg, ik vond alles maar raar alles maar wel op haar manier tot op een dag dat ik het beu was en zelf ook een advocaat nam, vanaf toen, verbrak ze alle contackt Voelde d'r eigen aangevallen, en wilde niets meer met mij te maken hebben Soms haalde ze de kinderen op twee dan de van 22 jaar wil niets meer van zijn moeder weten de andere ik kan en wil ze niet weg houden, maar moet wel normaal blijven, normaal is het soms zeker niet, hij wil zijn regels toepassen aan mijn kinderen in onze ook mijn caravan ? Ik ga niet alles vertellen, maar ik bemoei me ook niet met hem kinderen, zo moet hij dat ook niet doen Mijn vrouw wilde dat ik haar uit kocht, maar iemand uitkopen terwijl het huis onder water sta is geen spraken van, ik kan er blijven wonen, maar dan wel zou ze haar levensverzekering aan mij of haar kinderen moeten schenken, alleen zo zouden wij in het huis kunnen blijven, dit wilde ze nu wel aan haar kinderen gunnen, want anders zouden de kinderen op straat komen Zelden hoor je toch dat de vader de zorg op zich neem Maar hier zou het zo wel moeten, in het begin heb ik het echt moeilijk gehad het liefst zou ik er uit gestapt zijn toen Maar wat zou er gaan veranderen voor de kinderen Niets daarmee zou ze niet terug komen, haar besluit sta vast Nooit meer, terug Nu denk ik prima zo, ik ben nu 9 maanden verder, ik werk, mijn kinderen kunnen en doen het super goed, naar mijn werk kook ik was en strijken en alles zo wat wel door moet gaan het valt niet altijd mee Soms sla de eenzaamheid toe Maar ik wil het niet meer, dan nog liever alleen Mijn kinderen gaan boven alles een nieuwe vriendin ? ik voel aan de buitenwereld dat dit voor mij leuk zou zijn maar wat vind ik zelf Ik vind het super erg waar in ik zit Maar steeds meer voel ik ook een soort van vrijheid Ik ben een hardloper en kan nu zo vaak gaan lopen waar ik ook maar wil Dit jaar zelf de marathon van rotterdam voor het eerst gelopen Ik ben 53, die marathon dat kon echt niet, ik zou dan de hele dag van huis zijn Nu kan ik alles, kan lopen, praten met vrouwen, muziekconcerten bezoeken en eens lekker thuis blijven als ik niet naar een koop zondag wil Natuurlijk zit ik met het idee, het had zo mooi kunnen zijn En ik had nog wel zo nog wel 28 jaar door kunnen gaan Maar zo is het niet de toekomst, ach word zo voor mij ook wel makelijk Als zij mijn toch niet wil spreken, , dan ga ik dit toch ook niet opzoeken Zal ook niet zo vaart lopen de kinderen zijn niet zo van dan als ze op hun eigen wonen Van thuis blijven want mijn vader of moeder komt Niet zoals ik ben opgegroeid ik wel komt nog altijd wel bij mijn moeder of hun bij mij Maar de kinderen zijn meer met hun eigen geluk bezig waarom ook zouden dan in de toekomst thuis blijven, voor het geval de ouders komen Nee liever zie de kinderen graag iemand anders komen Of dan liever , mij alleen dan gezeik in hun kamer of huis Zo ver ben ik ook nog lang niet, ik kan er ook niets van zeggen wanneer dan de kinderen op hun eigen gaan, nu nog hebben ze het veel te goed met mij als vader ik heb ook het idee dat ik er meer mee zit dan hun Ze zijn erg sterk En ik red me wel , zal toch ook wel moeten Het went

Sophie - 1 sep 2018

Jeetje wat een herkenbare en heftige verhalen. Wat doen mensen elkaar aan? Vreselijk. Ik ben sinds 1 jaar ook weer single en moeder van een zoontje van 7. Na 7 jaar samen heb ik uiteindelijk besloten (wanhoop) om weg te gaan. Ik was eenzaam in de relatie en er waren ook veel ruzies. Hij dronk overmatig veel (veel ruzies over gehad) eigenlijk al sinds ik hem kende. Mijn leven blijkt nu achteraf zo verweven met hem en zijn familie (daar waren wij vaak) dat ik mij vaak zo ontzettend eenzaam voel en ik hem vreselijk mis. Ik word elke dag wakker met pijn in mijn buik, ik slaap slecht...en ook overdags ervaar ik deze vreselijke beklemmende pijn. Ik heb er spijt van dat het zo gelopen is. Hij heeft na maanden van pijn, hij was er erg aan toe depressief paniekaanvallen enz (en dat begrijp ik, ik ben weggegaan en dat is natuurlijk heel erg) een nieuwe relatie. Ik begrijp niet waarom mannen zo snel aan een nieuwe relatie beginnen? Ik lees en hoor niet anders. Het is alsof je uitgegumd wordt. Ik zit nog middenin het verwerken en hij heeft het ws al helemaal naar zijn zin. Ik ben hier erg gefrustreerd over. We hebben samen heel veel meegemaakt... waarom geen tijd om te rouwen? Waarom niet geprobeerd het toch weer goed te krijgen. Hebben we er alles aan gedaan? Ons kind heeft nu gescheiden ouders en dat doet zo'n pijn. Dit was nooit de bedoeling. Ik had geen keuze op dat moment... het zou een te lang verhaal worden om hier op te schrijven. Wanneer voel ik mij weer beter en kan ik weer genieten van het leven.. Ik wens edereen heel veel sterkte en liefs toe.

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 10 sep 2018

    Beste Sophie, Misschien kun je je inschrijven op ons forum. Daar kun je je verhaal kwijt en zijn er veel mensen die met je meedenken.

Frans - 12 nov 2018

Na het lezen van al deze verhalen kom ik tot de conclusie dat ik nog een lange weg heb te gaan. Afgelopen Mei, een week voor me met vakantie zouden gaan kreeg ik de mededeling dat mijn vrouw wilde scheiden. Een relatie van 25 jaar, waarvan 22,5 jaar getrouwd. Poef in een keer een zwart gat onder de voeten. Zes weken later, vrijdag 13 juli was de scheiding uitgesproken en bekrachtigd. Vrijdag de dertiende zal nooit meer hetzelfde zijn. 48 jaar, en dan sta je er alleen voor, vrienden heb ik niet, net zoals vele te veel gefocust op de relatie en vriendschappen laten verwateren. Familie, laat ik daar maar niet over beginnen, die bestaan niet voor mij. Kinderen, ik heb er vier waarvan de jongste reeds 21 is, hij woont op zichzelf en communicatie met hem is vanwege autisme heel erg moeizaam. Dan zijn er nog twee jongens waarvan de oudste (30) al ruim vijftien jaar uit beeld is en de middelste een jongen van inmiddels 27, (beide geen biologisch kind van mij) woont bij mij maar daar heb ik, ondanks dat hij bij mij woont, geen goede relatie mee. Verstandelijk is deze jongen nog in zijn puberteit. Nummer vier, een dochter van mij uit een voorgaande relatie is ook 27, met haar heb ik nooit een emotionele relatie kunnen ontwikkelen, ik hoorde van haar bestaan toen ze reeds 22 jaar was. We hebben wel kontakt met elkaar dat is echter beperkt omdat ze veel te ver weg woont. Ik ben boos en verdrietig tegelijk en weet niet waar ik moet beginnen het is moeilijk, vooral omdat mijn ex al in een nieuwe relatie zit, samen woont met een collega van haar, dingen doet waar ze tijdens ons huwelijk een hekel aan had zoals bijvoorbeeld met verjaardagsvisite gaan of gezellig met vrienden zijn. Een hekel heeft ze aan voetballen, ze wilde er nooit naar kijken, nu draagt ze voetbal kleding en gaat ze met haar vriend naar voetbalwedstrijden van Ajax. Alsof ze ineens een heel ander persoon is. Wat moet ik, ik slijt mijn dagen nu alleen, ik ga naar mijn werk, kom thuis, koken, huishouden, naar bed, en weer van voor af aan. Ik woon in een te groot en te duur huis, het, financieel is het nu ook geen vetpot en zie ik het licht aan het eind van de tunnel ff niet meer. Frans

Jan Willem - 13 nov 2018

Beste Frans, Wat een nare manier om zo snel te worden geconfronteerd met waar je staat. Ik kan me goed voorstellen dat het even uitzichtloos is. Heb je mensen in je omgeving met wie je hierover kunt praten? MIsschien even een maatschappelijk werker contacteren? Zo kun je het grootste gedeelte van deze donkere periode wellicht overbruggen. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het nu even uitzichtloos lijkt, maar er komt echt wel weer licht aan het einde van je tunnel! Het belangrijkste nu is zorgen voor jezelf op elke mogelijke manier! Neem je tijd, ga er op uit (al dan niet alleen) en probeer tot rust te komen. Het allemaal even te laten bezinken. Wellicht is het een idee om je aan te melden op ons forum om daar van je af te schrijven, mee te lezen en wellicht nog wat meer tips te krijgen? Sterkte, Groet, Jan Willem

Bert - 1 dec 2018

Wat een herkenbare verhalen hier allemaal. 3 weken geleden heb ik enorme ruzie gehad met mijn vrouw en ze wil scheiden. We zouden naar relatietherapie gaan, maar dat wil ze niet meer. Ben 3 weken in een zwart gat geweest. Ook sta ik op het punt om mijn baan te verliezen. Op dat moment lijkt het bestaan op te houden. Alles waar je voor geleefd hebt verdwijnt. En natuurlijk heeft een relatie altijd 2 kanten. Op een bepaald moment neem je alles voor lief en modder je maar met elkaar aan. Je spreekt geen verwachtingen meer uit, maar je gaat er maar van elkaar uit dat de andere de signalen wel oppakken. Ik wil ook heel graag vechten voor onze relatie. We hebben 2 kinderen. Een van 6 en een van 4. Ik vind het een vreselijk idee dat ik ze niet volledig zie opgroeien. Het enige wat mij op dit moment op de been houd is mijn 2 schitterende kanjers. Het besef begint eindelijk na 3 weken te komen. Maar weet en lees dat ik nog een enorme weg te gaan heb. Gelukkig liep ik al bij een psycholoog en een psychiater, aangezien er onlangs ADD bij mij geconstateerd is. Mijn vrouw heeft toen wel kort een opmerking gemaakt dat zij blij voor mij is, maar dat het voor haar een klap was. Zij had gehoopt dat het nog steeds een overblijfsel was van een burn-out/overspannenheid van de afgelopen 4 jaar. We hebben dat weekeinde erna ook een korte ruzie gehad. We hebben eigenlijk nooit echt schreeuwende ruzie gehad, maar nu 2 keer achter elkaar. De laatste keer ben ik te ver gegaan en ik leef nu 3 weken in schuld en schaamte. Ergens hoop ik nog dat ik haar kan overtuigen, maar ik besef nu wel steeds beter dat het voorbij. Het enige dat ik kan doen voor mijn kinderen is om hier zo snel mogelijk sterker voor te worden, zodat ik co-ouderschap zou kunnen/willen krijgen. Dan zie ik ze in ieder geval nog fatsoenlijk opgroeien. Ik wil geen weekeinde-papa worden. Ik ben erg blij met de ondersteuning van de psycholoog en de psychiater. Ik raad ook iedereen aan die er zelf niet uit komen en richting zelfdestructie neigen om dit te bespreken met de huisarts. Het leven is op het moment erg donker, maar ooit zal de zon toch wel weer gaan schijnen?

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 3 dec 2018

    Jeetje Bert, wat heftig allemaal. Jazeker zal de zon ooit weer voor je gaan schijnen! Maar je geduld zal misschien nog wel even op de proef gesteld worden. Wellicht is het fijn voor je om lid te worden van het gratis forum, daar kan je in contact komen met andere mensen die met een (meer en minder uitdagende) scheiding te maken hebben. Heel veel sterkte!

    Profielfoto van Bert_warnsveld

    Bert_warnsveld - 8 dec 2018

    Beste Nieuwe Stap, Bedankt voor de steunbetuiging. Ik heb afgelopen week een "goed" gesprek gehad met mijn aanstaande ex-vrouw en de psychiater. Zij gaat echt niet terug komen en heeft mij ook uitgelegd waarom. Het was niet alleen de ADD, maar ik ben ook emotioneel afhankelijk van haar. Hierdoor moest zij de zorg van zowel de kinderen als van mij op zich nemen. Dit is haar teveel geworden en met de laatste ruzie ben ik dermate te ver gegaan in mijn wanhoop, dat ik haar bang heb gemaakt. Dit is nooit mijn bedoeling geweest, maar het is toch gebeurd en is niet meer terug te draaien. Terug kijkend op onze relatie is deze ook al een tijd niet meer gelijkwaardig geweest en heb ik ook ontzettend veel op haar geleund. Teveel. Ik ga nu met kleine stapjes vooruit. Ik slaap al iets beter. Ik kan alleen nog steeds moeilijk bij haar in de buurt zijn, zonder dat ik emotioneel word. Als ik haar dan alweer wat vrolijker zie, wat ze al een tijd niet meer was, dan besef ik mij des te meer wat voor mooie, lieve en sterke vrouw ik heb laten lopen. Destijds heb ik dit allemaal niet gezien en ik weet nu waar ik aan moet werken. Ik heb nog steeds de stille hoop, dat als ik weer sterker ben en weer de oude, dat ik misschien weer een plekje in haar hart kan veroveren. Maar tot die tijd ben ik bezig met mijn herstel. Ik zie inmiddels wel een lichtje, maar die is nog heel ver weg. En soms is die even weg.

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 11 dec 2018

    Wat waardevol dat je inzicht hebt gekregen in waar het is mis gegaan. Ik hoop dat dat je gaat helpen in het verwerken van alles. Goed om te lezen dat je inmiddels wel een lichtje ziet, al is het nog ver weg. Je bent op de goede weg!

    Bert - 27 aug 2020

    Inmiddels bijna 2 jaar verder en de zon is zeker wel weer gaan scheiden. Het leven weer redelijk goed op orde en ook (redelijk) goed contact met mijn ex. Zolang het maar over de kinderen blijft. Omtrent ons en wat er gebeurt is kunnen we beiden nog steeds niet echt praten en dat belemmert ons af en toe in het ouder zijn. Gelukkig gaan we hiervoor in relatietherapie. Ik weet en verwacht ook niet dat ze hierdoor terug komt of andere ideeen krijgt omtrent ons. Maar het inzicht in elkaar en het alsnog leren communiceren met elkaar kan alleen maar ten goede van de kinderen komen. Helaas lees en hoor ik vaak genoeg dat dit niet zo is. Erg jammer en vooral triest voor de kinderen. De eenzaamheid is gelukkig ook minder dankzij een aantal mensen in mijn omgeving die mij enorm gesteund hebben. Soms ook uit onverwachte hoek. Voor iedereen die in dezelfde situatie zit wens ik veel sterkte en zorg dat je altijd eerlijk naar jezelf bent.

Bianca - 20 jan 2019

Wauw ik ben niet de enige. Soms is dat al een beetje steun. Eind september komt mijn man vertellen dat hij verliefd op een ander is. We gingen de twijfel periode in. Hij ging uit huis om na te denken. Na een tijdje bleek het niet alleen een verliefdheid te zijn maar al een verhouding. In december hak ik de knoop door. Ik ben zijn twijfel zat en begin met de scheiding aan te vragen. Ik heb mezelf uit die put getrokken en wou weer vooruit. Begin van het nieuwe jaar kreeg mijn man spijt. We beginnen te praten of we nog een kans hebben samen. Hij hield van mij en ik van hem. Dat duurde niet zo heel lang...toen was bij hem de twijfel erweer. En voor mijn gevoel wordt ik weer terug in die put gegooit. En weer moet ik eruit zien te komen. Soms zie ik het even niet meer...heb het gevoel dat ik stappen terug maak ivp vooruit. Ik heb 2 jongens uit een vorige relatie...het is dus niet de eerste keer voor ons. Ergens maakt dat het extra pijnlijk. Ik weet ook dat het uiteindelijk wel goed komt alleen zo voelt het nog niet.

Noel - 6 jul 2019

HAllo allemaal, Wie heeft behoefte AAN LOT GENOTEN CONTACT?

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 6 jul 2019

    Hoi Noel, heb je je Al aangemeld op ons forum? Daar zijn veel mensen die graag met anderen over hun situatie praten.

    rudi knaack - 13 jul 2019

    Hoi Noel ,is die lotgenoten contact er nog wil me graag aanmelden . Gr Rudi Tel 0618497941

rudi knaack - 13 jul 2019

Hallo allemaal na een relatie van 30 jaar waarin ik alles voor me ex heb gedaan ben ik voor een andere man ingeruild en dit doet toch zoveel pijn en verdriet . Dat ik zelfs wil stoppen met leven en het niet meer zie zitten . Deze situatie voelt rot de leegtes de stiltes de eenzaamheid en ga maar door wat een kut situatie is een scheiding toch . En weet je wat het is ik hou toch zoveel van deze vrouw ondanks haar bedrog

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 13 jul 2019

    Jeetje Rudi, wat heftig voor je! Je kan je ook aanmelden voor ons gratis forum zodat je met anderen in scheiding in contact kan komen. Heel veel sterkte man en geduld, echt, ook jij gaat je uiteindelijk weer beter voelen.

    Papa - 14 jul 2019

    Heel veel sterkte Rudi ! Er is nog genoeg om voor te leven hoor , ookal is de pijn en eenzaamheid haast niet te verdragen soms ( vaak ? ). Heel veel sterkte in deze enorm zware tijd in je leven ! Heb je vrienden, familie , kinderen waar je om geeft en die om jou geven ? Zoek ze op en vindt steun !

Lois - 22 jul 2019

Wat fijn om te zien dat er zoveel vergelijkbare situaties zijn, bij zowel mannen als vrouwen. Maar wat leven we in een onwijs lelijke wereld dat we elkaar zoveel pijn kunnen doen. Na 10 jaar relatie met 2 kleine kinderen gaan wij uit elkaar. De laatste 3 jaar kwamen er ruzies door financiele problemen bij hem, gokverslaving, mijn partner kreeg naar zijn zeggen een burnout. Ik kon het niet over mn hart verkrijgen op deze manier uit elkaar te gaan, we hebben 2 kleintjes dat doe je niet ‘zomaar’. Tot een maand geleden er een beerput openging. Ik kwam erachter, dat hij jarenlang een dubbelleven leidde, hij ging vreemd met veel vrouwen. Veel mensen wisten ervan. Je vertrouwen in de mens is weg. ik kon niet meer voor mn kinderen zorgen zo’n klap kreeg ik ervan en kon er met mn verstand niet bij hoe dit kon zijn gebeurt. Dat ik jarenlang in zijn onschuld geloofde, en de kar maar bleef trekken. Inmiddels gaat het oke. Ik zorg voor mn kinderen en haal daar kracht uit, snachts kamp ik met de eenzaamheid en met paniekaanvallen. Gaat dit ooit over? En hoe ga je ermee om dat heel de toekomst zwart is.. En het zwaarst van alles, hoe vind ik mn weg met hem? Hij is de vader van mn kinderen. Ik hou nog steeds van hem, en hij van mij. Ik zie zijn spijt en dat hij dit nooit had willen doen, maar toch is het gebeurt. En dat doet pijn veel pijn. Want dit kan niet meer. Hoe kun je van iemand houden en tegelijk zo’n leven er op na houden?!

Mar - 28 jul 2019

Hallo iedereen. Wat heb ik veel herkenbare situaties gelezen op deze pagina. Vooral het gedeelte over eenzaamheid spreekt me erg aan. Ik ben 9 weken geleden na een huwelijk van 23 jaren weggegaan bij mijn man. Ik ben de laatste jaren zo ontzettend ongelukkig geweest, alles moest gaan zoals hij wilde. En ik was (en ben) totaal het gevoel van houden van hem kwijt en ik weet nu dat dat gevoel ook nooit meer terug komt. En nu zit ik hier, eenzaam en alleen, op een camping in een stacaravan met mijn 2 honden. We hebben geen kinderen. Mijn toekomstige ex blijkt er een financiële puinhoop van te hebben gemaakt. Ik heb altijd alles aan hem overgelaten, hij wist het altijd beter en toegegeven; wanneer iemand alles voor je regelt wordt op een gegeven moment normaal. Niemand in onze omgeving begrijpt waarom ik ben weggegaan, niemand heeft mij ook maar één keer gevraagd waarom. Niemand wil nog contact met mij. En dat alleen omdat ik nu, na 23 jaren, eindelijk voor mezelf heb gekozen. Ik heb nog één goede vriendin, mijn lieve ouders en mijn allerliefste honden. Maar ik kan geen rust vinden. Ik heb nog geen avond op de bank gezeten met de televisie aan omdat ik niet kan ontspannen. Ik weet niet wie ik ben, ik maak me vreselijke zorgen over de toekomst. Wat is het vreselijk zwaar om je zo alleen te voelen, iedere dag weer, bijna elk moment van de dag.... Het was zo gemakkelijk geweest om 'thuis' te blijven wonen, maar dat zou gaan escaleren. Ik zou zo graag van jullie willen horen hoe jullie weer rust in je leven hebben gevonden en weer konden genieten van het leven. Ik geniet natuurlijk wanneer mijn honden samen plezier hebben, maar dat zijn ook mijn enige lichtpuntjes van de dag... Ik voel me echt heel eenzaam. Komt ook bij dat ik niet meer kan werken vanwege een chronische ziekte dus mijn sociale contacten zijn nihil. En de mensen die hier op deze camping verblijven zijn totaal andere mensen dan ik gewend ben en ik voel me hier totaal niet op mijn gemak. Ik zou heel graag contact willen hebben met lotgenoten die verder zijn dan mij, en die mij kunnen geruststellen dat het ooit weer beter wordt. Want ondanks gesprekken met mijn huisarts en de praktijkondersteuner moet ik eerlijk toegeven dat ik het leven niet meer de moeite waard vind.... Gelukkig heb ik mijn honden, waarvoor ik iedere dag weer mijn best moet doen, maar genieten? Wat is dat......

Profielfoto van Eline

Eline Stap - 28 jul 2019

Dag Mar, wat heftig voor je, maar wat dapper dat je de stap gezet hebt. Als je hierboven aan de pagina kijkt, zie je ook een tabblad 'forum'. Daar vind je meer gelijkgestemden. Veel sterkte.

    Mar - 28 jul 2019

    Hoi Eline. Dankjewel voor je reactie. Ik heb me vandaag 3 keer geprobeerd aan te melden voor het forum, maar er wordt telkens een foutmelding aangegeven :-( ......

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 29 jul 2019

    Hoi Mar, ik zal morgen even meekijken met je

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 29 jul 2019

    Zo te zien is het wel gelukt intussen! Welkom op het forum.

Fred - 16 aug 2019

Hier hetzelfde meegemaakt, 18 november 2018 wordt mijn vrouw om meningsverschil heel boos en roept heel boos dat ze wil gaan scheiden. De dagen erna goeie en mooie gesprekken, ze zat in een dip na de dood van haar vader in januari 2018 en ze wilde even wat rust en aan zichzelf werken en ook gezien haar leeftijd (eind 30) had ze opeens wat levensvragen van is dit het nu allemaal etc. Ook had ze wat puntjes voor mij waar ze graag wilde dat ik aan ging werken. Allebei dus aan de slag zou je zeggen, zij ging tijdelijk (1-2 maanden) even op zichzelf... maar ik zie haar heel hard van me weg rennen, afstandelijker worden, en plots zelfs heel boos en verwijtend reageren en mij op een gegeven moment mijden. Er waren verder geen echte redenen om te scheiden, geen drank/drugs/vreemdgaan/schulden/agressie ofzo in het spel, maar gewoon een gevoel van een ietwat verwarde vrouw in een dip. Iedereen om ons heen zag het gebeuren en maande mij tot rust, geef haar de tijd, ze komt er vanzelf wel uit. Niet dus helaas, in januari kwam ze vertellen dat ze toch echt wilde scheiden, 2x keer bij een mediator gezeten en het ging haar alleen om hoeveel ze zou gaan krijgen (en dat viel tegen door de huwelijkse voorwaarden. Ik ben met de mediator gestopt daardoor en heb gezegd als je echt wilt scheiden ga jij dat via de advocaat en rechtbank regelen. Niks mee gehoord tot april toen ze plots voor de deur stond en in meerdere lange gesprekken tegen mij en mijn zoon vertelde dat ze het weer wilde proberen. Twee keer leuk weg geweest met elkaar, waarna ik wederom weer helemaal niets hoorde, en als er al contact was, dan klonk ze weer boos, verbitterd en verwijtend. Begin juli viel toch nog redelijk plotseling de scheidingsaanvraag in de bus. Plotseling omdat ze aan had gegeven in therapie te zijn en haar therapeut mocht mij ook melden dat ze inderdaad een depressie/burn-out/midlifecrisis had. Ik voel me bizar teleurgesteld, voorgelogen, bedonderd, in de steek gelaten, gedumpt... noem maar op. Een relatie van 21 jaar waarvan 15 jaar getrouwd met een zoon van 12 is voor mijn ogen in 9 maanden tijd tot op de grond afgebroken en verwoest, met mij erbij, en ik weet en besef nog steeds niet goed waarom. Nu bij mij de boosheid is toegeslagen, wil ik geen enkel contact meer met haar, want ik vind dit gewoon niet kunnen! Ik snap dat mensen moeten kunnen scheiden, zeker als je met een partner zit die gewelddadig is, drugs of drank gebruikt of wat dan ook, het huwelijk mag geen gevangenis zijn. Maar alles hebben en krijgen (niet alleen materialistisch) wat je hartje begeert, een leuke vlotte intelligente partner hebben met een goed gevoel voor humor en een goede baan en waar ook verder helemaal niks mis mee is, en dan zomaar de brui er aan geven? Daar mogen wat mij betreft toch ook eens wat echtscheidingswetten voor worden aangenomen. Verplichte therapie en counseling en een jaar verplicht wachten bijvoorbeeld. Want wat een leed en drama veroorzaak je hiermee!

MR M - 11 sep 2019

Als man na 10 jaar afgedankt voor een andere vrouw. 2 kinderen die mij op de been houden. Ik denk dat het herkenbaar is praten tegen je partner en zien en voelen dat er niet eens meer geluisterd wordt. je denkt dat je niks goed meer kan doen. bij alles wat je doet moeten er andere mensen aanwezig zijn, de mening van zelfs kinderen tellen zwaarder dan die van jou. het mentaal en lichaamelijk mishandelen: bv ze is ongelukkig bij jou , snijd zichzelf met een mes , zegt dat ze door jhou zelfmoord wilt plegen en ongelukkig is door mij . wenst je ouders dood. ik heb voor haar (eigen domme schuld) vrienden en familie weggeduwd. als ik 1x in het jaar naar mijn ouders ging had ik hel op aarde. achterdocht door constant in mijn app verkeer en sms verkeer te kijken terwijl ik zelf nooit in die van haar mocht kijken. als ik met een collega samen ga sporten te horen te krijgen dat niemand 2 uur sport en dat ik een relatie met een andere man had. in het kort zoveel meer naturlijk. maar ik voelde mij als een vogel weggestoptr in een kooi. ik heb mijzelf verraden voor haar, en mijn leven weggegooid en op mijn diepste punt wanneer je bijna op bent wordt je afgedankt. tja had ik meer in het huwelijk kunnen betekenen zeker. meer helpen in het huishouden bij de verzorging van de kinderen. geleed te vechten voor je huwelijk maar hoe als je partner bij elke discussie wegloopt al;s een klein kiind. nee ik ben geen lastig persoon met praten ik hoef geen belangstelling en ook geen medelijden. alles wat gebeurd is is gebeurd om erover te blijven zeuren heeft geen zin. iets veranderen heeft geen zin. iemand dwingen bij je te blijven kan ook niet. nu na 3 jaar wel vrouwen die mij leuk vinden en ze zijn ook echt heel aardig. maar ik wil gewoon niet meer die ellende die pijn die fouten. opzich is alleen zijn met 50% kids niet verkeerd. ik heb nog nooit zo een goede band met de kids gehad. moeite om niet slecht te praten als de kinderen beginne dat ik de schuldige ben. ik ben nooit vreemd gegaan ik heb nooit geslagen ik heb nooit mentaal mishandeld. pff leven is inderdaad een grote grap. nu zitten mijn kinderen bij een 2e moeder zoals ze zeggen. met alle respect hier maar dat is een mislukking die mijn kinderen heeft afgepakt omdat ze zelf geen kan krijgen. dat is op zijn best een stiefmoeder. (moet je lachen om je eigen stommiteiten) . ik weet het niet soms het gevoel dat ik gewoon niet in deze wereld pas. dat ik in de verkeerde tijd geboren ben. ik had nooit een gedachte bij homo`s en lesbienes maar nu: mijn kinderen komen in aanraking met mensen die hun gedachtes opdringen. bv transgenders. zelfs op school zit er een kind van 7 die door de ouders als transgender wordt gekweekt. dit blijkt de nieuwe rage. pfff mensen accepteer ik maakt niet uit hoe ze uitzien en hoe ze zich voelen maar met alle respect ik wil niet dat mijn kind dit normaal vindt. maar zeg dit nooit want je gaat voor de bijl. ach ja ik weet dat zeuren erover niet helpot dat je door moet gaan dat je moet dingen ondernemen. maar ik heb mijzelf verloren en het is vies moeilijk om jezelf terug te vinden. het enige wat mij op de beenhoud is mijn kinderen gelukkig te zien. het enige zekere in je leven zijn hun. ik heb nu eundelijk financieel weer wat beter maar dit brengt ook geen geluk. ik denk dat net zoals jullie ervaren sex niet belangrijk is in een huwelijk, maar dat je een partner wilt die je kunt vertrouwen en die graag met je praat en haar leven deeld met je. iemand die het lleuk vindt dingen te ondernemen. gewoon een partner en vriend. maar net zoals velen van jullie denk ik dat in deze maatschappij waare mensen niet praten en vechten voor hun huwelijk. elkaar de schuld geven en bij elke scheet een scheiding aanvragen. nog maar weinig echte goede personen rondlopen. Seks is overal verkrijgbaar, maar een partner wat ik wil lijkt uitgestorven. na toch maar weer eens geklaagd over mijn gedoe. hart luchten helpt altijd en soms moet het. maar veranderen doe je niks. iedereen hier sterkte, doe je ook niet anders voor . iedereen maakt fouten geef deze eerlijk toe en vooral ga jezelf niet in je hoofd beter praten.. en vrouwen stop met elkaar op te zoeken en problemen te bepraten ga eerst naar je man. als iemand niet weet wat hij fout doet kan hij ook niks veranderen. mannen zijn simpeler en kunnen niet ruiken wat iemand wilt. nu aub geen medelijde of wat dan ook. er zijn ergere dingen de vader van een vriend heeft 12x zelfmoord gepleefd en hij heeft alle 12 zijn vader moeten redden. en dan sta ik hier te klagen om deze stront. haha succes

Ingrid - 26 okt 2019

Verbaasd. Ik lees zo veel dingen die me bekend voor komen . Het verdriet de eenzaamheid het ongeloof dat het je overkomt en het onverwachtse. Ik ben naar bijna 34 jarig huwelijk aan de kant gezet ,twee kinderen en drie kleinkinderen hebben we samen. We hebben een hoop meegemaakt met ze tweetjes. Hij zei altijd tegen iedereen dat we nog maar op de helft waren met ons huwelijk. We deden alles voor elkaar en vertrouwde elkaar blindelings. Juni 2018 kreeg ik borstkanker. We waren altijd een sterk team met zijn 2 tweeën. Nu dus ook we gaven voor dat ik aan de chemo begon een feestje . Om optimistisch de behandeling in tegaan. Het ging allemaal voorspoedig ik bleef sporten en het huishouden doen. Mijn man bleef ook zijn ding doen volleybal was en is zijn grote uitlaat klep. Hij speelt zelf en trainer van een damesteam. Van de dames kreeg hij veel steun en ik ook. In Januari 2019 gingen mijn beide borsten eraf en mijn lymfeklieren aan de linkerkant eruit. Naar de operatie ging ik weer positief naar huis want nu kon ik weer een beetje voor uitkijken. Maar helaas ik kwam er achter dat me man een ander had. En smoor verliefd was. En ik er totaal niet meer toe deed. Hij liet me vallen met een klap. Sinds 28 juni zijn we gescheiden. Ik heb nog 2 opratie ondergaan en 16 immunoterapie . Ik heb mijn ziekte overwonnenen. Maar ben mijn man kwijt en onze kinderen hun vader. Want die heeft alleen oog voor zijn jonge dames omzich heen en feesten. Ik kan moeilijk met deze situatie om gaan . Doe erg me best werk alweer 50% .En ben er voor de kinderen en de kleinkinderen net zo als zij er voor mijn zijn. Voel me in de steek gelaten leeg eenzaam en verdrietig. Het is als of ik me leven kwijt ben. Terwijl ik hem heb overwonnenen.

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 28 okt 2019

    ? heel veel sterkte Ingrid.

Bea petit - 12 dec 2019

Vertrouw niemand. Neem een hond, ga een kanker patiente gaan opzoeken, neem een hobby. Ik ben gescheiden en vertrouw niemand meer. Advokaten vragen 200 euro per uur en laten de zaak zolang mogelijk aanslepen. De eenzaamheid is verschrikkelijk maar eens je accepteert dat dit het lot is van bijna iedereen kom je er wel bovenop. Vrouwen zijn niet te vertrouwen (in mijn geval wouden ze elke keer m n vriend inpikken)en mannen zijn niet te vertrouwen. Sprookjes bestaan niet.

Luna - 22 dec 2019

Wat een verdriet bij iedereen 😔 Ook ik ga nu door een donkere periode heen. Mijn man, mijn eens zo liefhebbende man en vader van ons kind..is niet meer de man die hij was. BAM ineens een hele andere persoonlijkheid. Niet meer in staat om liefde naar ons te tonen. Feest vieren met anderen, losgeslagen en alles draait om hem. Wij doen er niet meer toe in zijn ogen. Hoe kan dit Dit is niet de man die hij altijd was. Hij was lief, zorgzaam en stond altijd voor iedereen klaar. Na 30 jaar intens, liefdevol samen te hebben geleefd. Is er niets meer. Hoe kan dit. Ik voel me verloren zonder hem. Ik mis zijn liefde. Ik mis zijn aanraking. Ik mis ons gelach, want we hadden altijd zoveel lol samen. Ik mis ons. Ik heb zo vreselijk veel verdriet. Ook omdat hij ons kind zo links laat liggen. Dit is zo niet zoals hij was. Hoe kan iemand ineens zo veranderen van het ene op het andere moment. Hij is een schim van de mooie lieve man die hij was. Wat een intense pijn ervaar ik op dit moment.

Elrean - 27 dec 2019

Ik ben nu bijna 3 jaar geleden verlaten. Na 21 jaar samen, nooit getrouwd, geen kinderen. Ik kon het niet geloven. Het was de hel. Het gaat nu wel beter. Heb na 1 jaar relatie gekregen via internet. Het gaat goed, vriendschap en wederzijds begrip zijn vooral de basis. Ik ben er blij mee maar het is absoluut geen vervanging van wat ik heb gehad. Dat gemis blijft, ik slaap nogsteeds slecht en voel me nog vaak alleen, kwetsbaar en bang. Deze donkere vrije dagen vind ik ook lastig. Ik kijk hoe de tijd voorbij gaat. Ik wordt nogsteeds geconfronteerd met alle verliezen (schoonfamilie, gezamelijke vrienden, uitgaansgelegenheden) maar ben ook trots. Ik heb de eerste hel overleefd, financieel haal ik het ook en heb geen dag verzuimd op mn werk. Ik geloof wel dat ik minder leuk ben geworden voor mn omgeving. En echt lekker lachen is een zeldzaamheid geworden. Nu, na 3 jaar zeg ik dat zo'n scheiding je tekent voor het leven. Maar het komt goed. Al weet ik niet precies hoe dat er uit zal zien in de toekomst.

Leo - 24 feb 2020

Hallo allemaal, Sinds 2 jaar alleen. 2 kinderen en 21 jaar samen geweest. Ex gaf aan een jaar daarvoor van ik wil niet verder maar kon geen duidelijke reden geven. We zouden het toch nog blijven proberen. Ik nam meer op me zodat ze meer vrijheid had om dingen op een rij te krijgen. Bijna ieder weekend was ze weg en bleef het huis maar ontvluchten als ik er was. Tot ik 2 jaar geleden ik thuis kwam uit mijn werk en ik een leeg huis aantrof met een briefje op tafel..ja ze was weg met de kinderen en zou thuis komen als ik het huis zou verlaten. Scheiding had ze aangevraagd en vetelde me neem jij ook maar een advocaat. 2 maanden later was het al zover ik moest de woning verlaten en kinderen bwerden voorlopig aan moeder toegewezen met als reden...vader werkt in de nacht en kan niet voor kinderen zorgen. Rechter zei nog moet gewoon een knoop doorhakken. Toch voordat we naar de rechter gingen een goed gesprek..we zouden normaal met elkaar om blijven gaan en voor co oudersschap gaan. Ja dat dacht ik ja. Tot we in de rechtbank verschenen en ze alles opeiste. Ik heb aangegeven dat ik met alle wensen akkoord ging. Nu 2 jaar verder zie ik mijn kinderen afentoe maar weet ik wel dat ze nog veel van me houden en ik van hun. Het stomme van alles is dat ik het nog steeds niet begrijp en als ik iets wil weten alles via tussenpersonen moet. Ik loop op eieren, durf niets meer en uit mijn gevoel nooit meer omdat dat gelijk weer word afgestraft. Misschien zit ik wel heel ouderwets in elkaar? Maar mijn drang om voor hun alle drie te blijven zorgen blijft groot! Het enige wat ik kan is financeel ondersteunen in alles. Iedereen verklaart me voor gek! Ja zei wilde toch scheiden...laat het los!. Ik zou wel willen maar dw belofre die ik ooit heb gedaan weegt zwaarder...ik zal er voor ze zijn tot de dood ons scheid. Misschien wel nobel enz... ze is en blijft de vrouw waar ik van blijf houden ondanks haar problemen. Nu kom ik er wel is even als ik bv mijn dochter haal..alles voelt alsof ik daar niet meer hoor en ik gewist ben. Ondertussen ben ik er wel achter hoe ik zelf in elkaar zit. Ik ben emotioneler geworden, kan me beter inleven in een ander, ben minder dominant geworden. Ook heb ik een paar giga valkuilen! Ik ben oneindig loyaal, wil altijd harmonie, ga ruzie uit de weg. Kortom ik heb een masker opgezet..en ben ontzettend afgevlakt. Ja ik herken ook dat ik een depressie heb.....maar gelukkig wel de drive om altijd maar door te gaan. Ja ik ben eenzaam. Ik zal altijd van mijn gezin blijven houden. Zal ze nooit laten stikken.ik weet mijn plek nu. Mijn karma zal zijn dat ik een heel lang leven heb. Ps ik herken heel veel in de verhalen thnx daarvoor. Groet Leo

Danny - 29 feb 2020

Hallo, ook ik voel me verlaten. Inmiddels is mijn scheiding nu 1,5 jaar geleden geweest en ik heb het er nog steeds zo moeilijk mee. Na 11,5 jaar samen geweest te zijn en 2 mooie dochters voel ik me vaak eenzaam. Mijn ex partner heeft alweer geruime tijd een nieuwe partner en ik moet overal om me heen horen hoe geweldig het gaat met haar en hoe gelukkig ze is. Ik hou me vast aan me kids ook het verdriet van elke dag de kids zien naar 2x per week valt zwaar. Ik denk elke week ooit komt het wel weer goed. Ik ben dankbaar voor de mooie periode die ik ruim 11 jaar heb gehad en ik ben dankbaar dat ik 2 mooie dochters heb, ik probeer mezelf weg te cijferen voor iedereen soms geeft me dat een mooi gevoel. Ook als ik de verhalen lees van de mensen hierboven dan heb put ik kracht, mijn kracht heb ik gezocht in het geloof en dat geeft mij vaak een goed gevoel en geeft mij een andere kijk op het leven. Aan het einde van de tunnel is er licht alleen de weg erheen valt zwaar.

Jo - 10 mrt 2020

Aangrijpende verhalen. Mijn vrouw hield het voor bekeken na 45 jaar huwelijk. De vrouw van mijn leven. Het mocht niet baten. Ik kende haar 47 jaar, dacht ik. Hoe is het mogelijk dat iemand waar je zo zielsveel van houdt (en nu nog), je zo in de steek kan laten. Een jarenlang proces van afstoten en negeren was mijn deel. Toegegeven, ik ben jaloers van aard, maar die dingen konden uitgeklaard worden, besproken. Nee, jaren laten aanmodderen en tenslotte een nieuw leven willen. De klap op de vuurpijl kwam toen ze gedongen op rust moest na een reorganisatie in het bedrijf waar ze werkte. Helemaal ondersteboven ben ik er van. Wankele gezondheid, slecht hart en van die dingen. Geen familie meer, die enkele jaren terug allemaal overleden zijn ... wat rest er me nu nog ? Vreselijke tijden. Je zou voor minder er een eind aan maken. Echt.

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 10 mrt 2020

    Beste Jo, ik kan me voorstellen dat het vreselijke tijden voor je zijn! Maar geloof me echt het wordt beter! Misschien is het fijn voor je om lid te worden van ons gratis forum, zodat je in contact kan komen met anderen. Ook vind je op de site mooie blogs over het verwerken van je scheiding. Heel veel sterkte!

Jeroen - 7 apr 2020

Trieste verhalen lees ik hierboven, de een nog erger dan de ander. Toch ben ik ben blij dat ik mijn verhaal hier kan delen. Moeilijke situatie momenteel waarin ik, vader van 2 jongens van 2 en 3, ga scheiden omdat mijn vrouw niet gelukkig is met mij. Zij is heel sociaal met tal van vriendinnen en hobbies...ik lijk wel autistisch daarbij. Altijd moeite gehad met groepen mensen (+3) en verjaardagen. Weinig vrienden. Nauwelijks mensen waarmee ik een echte verbinding heb. Jaloers aangelegd ook nog. Dat maakte het voor haar ondraaglijk. Voor mijn gevoel was ze altijd weg omdat - hoe goed ze ook zorgde en hoe lief ze ook is-, ik altijd verbinding miste. Deels uit angst om alleen te blijven toch getrouwd en 2 mooie jongens gekregen waar ik in het begin stinkjaloers op was. Zoveel woede wekte het op. Maar nu gelukkig een mooie band mee aan het opbouwen ben. Mijn god wat ga ik mij dalijk eenzaam voelen. Ik ben 40 jaar en het enige wat ik wil(de) is gewoon lekker samen zijn. Heerlijk nu dus gedurende de crisis, thuis met het gezin, ookal zijn we eigenlijk al gescheiden. Ik ga een zware tijd tegemoet en hoop (snel) weer een leuke vrouw te ontmoeten waarmee ik echt verbinding heb. Om de moeilijke tijd door te komen ben ik begonnen met gitaarles en met het boek van E. Tolle, " de kracht van het nu" hoop ik de pijn beter te accepteren en door te zetten.

Pablo - 10 apr 2020

Hallo. Ja ik ben ook gescheiden 2.5 jaar geleden. Ik mis de ruzies niet maar wel het fysieke contact. Ik heb nu goed contact met mijn ex vrouw beter dan toen we getrouwd waren. We maakten echt veel ruzie en ik voelde mij erg alleen ook al was ik in 1 huis met vrouw en 2 kinderen. Op emotioneel gebied voelde ik mij erg eenzaam altijd. Ik voelde mij niet verbonden met mijn partner en ook ik was jaloers op de aandacht die mijn kinderen kregen van mijn partner. Woon sinds 7 maanden alleen in een prima woning. Ik hoop dat ik ooit iemand ontmoet waar ik emotioneel mee verbonden voel. Niet alleen fysiek maar ook juist emotioneel. Ik heb behoefte aan een maatje en niet alleen maar mijn vrouw. Echt een maatje waarmee je kan chillen en waarmee je leuke dingen kan doen. God heeft een plan voor iedereen en alles is goed voor iets ook al lijkt het soms uitzichtloos. Gevoel van onmacht radeloosheid enzv dat ken ik ook. Begin nu pas weer op te krabbelen na 2 jaar in de lappenmand.

Fleur - 30 apr 2020

Dag, je voelt je zo alleen met je verdriet en je denkt dat je de enige bent die dit overkomt. Maar dan lees je al de verhalen en zie je dat er zovele zijn die het hetzelfde meemaken en dan nog voel je je zo alleen. Sinds 8 maanden ben ik uit elkaar. En ja het was niet altijd top maar in elke relatie zijn er goede en slechte tijden en ik had dat geaccepteerd. Je hebt samen 4 opgroeiende kinderen, heb het nodige meegemaakt samen, bent in een ander land gaan wonen om samen een toekomst op te bouwen, bedrijf te runnen en zoals het nu is, was niet het plan. Hij, die altijd aan het werk was op ons bedrijf thuis en ik die meehielp, voor de kinderen zorgde en een sociaal leven probeerde op te bouwen, heeft het toch voor mekaar gekregen om verliefd te worden op iemand anders. Dat dat kan gebeuren is een mogelijkheid maar dat dat dan een vriendin van je is, komt twee keer zo hard aan. De mentale pijn die hij mij heeft aangedaan en ook nog proberen goed te praten inde vorm van als het nou niet was gebeurd dan was het wel over een half jaar, komt no steeds keihard binnen. Hij is verbaal zo sterk, daar kan ik vaak niet tegen op en dat kost veel energie. Ondanks alles mis ik mijn maatje naast me, ik mis fysiek iemand naast me. Ik vind het moeilijk om alles nu alleen te doen, beslissingen alleen te nemen, niemand te hebben om te overleggen, te klankborden of gewoon een arm om me heen. En dan kan hij nog wel zeggen, je hebt zoveel vrienden en vriendinnen, je bent niet alleen maar dat probeer ik hem steeds uit te leggen, ik ben fysiek alleen, hij niet. Hij is vanuit huis met mij gaan samenwonen en nu bij een ander in bed gekropen. Hij weet niet wat het is om alleen te zijn. Inmiddels heb ik wel geleerd dat het niet erg is om alleen te zijn en kan ik mezelf goed bezig houden als de kinderen bij hem zijn (waar hij nu opeens wel alle tijd voor wil maken wat zeer doet om te zien) maar ik vergeet mezelf en prop het zo vol om maar niet die stilte te voelen. Vrienden zeggen, het komt goed, je komt er wel, je bent sterk maar ik zie dat allemaal niet, niet nu. Hopelijk wel in de toekomst. Het is nog een lange weg maar ik ga hier uiteindelijk sterker uitkomen maar nu nog even niet.

    Marga Leiker - 4 mei 2020

    Goh fleur, ik zit ook in de put. Ik zat in een relatie met een foute man. Heel erg, je wordt gemanipuleerd en je hebt het niet eens door. Hij wilde niet praten geen knuffel geen zoen en leven als vrienden, ik was helemaal idolaat van die man maar het was nep. Ben weggegaan met veel verdriet en zit er nu middenin. Maar ik zal er uit komen. Ik ben 68 en dacht met deze man oud te worden. Vreselijk is dat. Die rose bril was te rose. Waarschuwingen van buitenaf maar niet willen luisteren. Nu de brokken. Alleen zijn is niet leuk. Zijn ex had al eens gezegd blijf bij die man weg, maar ik was zo verliefd. 2 jaar gelukkig toen ging het masker af, 5 jaar ellende door niet te willen communiceren, kapot ga je, en jog denk je dat het jouw schuld is bah maar ik moet hier weer doorheen

Sander - 4 jun 2020

Anderhalf jaar heb ik 24/7 met de gedachtes gelopen mijn vrouw ja nee ja nee ja nee of degene waarop ik verliefd was geworden ja nee ja nee ja nee. Ik werd er helemaal knetter gek van, alles ging door mijn hoofd, mijn maatje, mijn vrouw, mijn lieve partner, mijn leven als gezin, ons huis, onze gezamenlijke vrienden , mijn alimentatie, mijn mooie vriendin, onze geweldige sex, een nieuw leven met haar enz. Ik was mega verliefd op haar en verlangde naar haar lichamelijk. Iedereen die zei deze verliefdheid gaat over en dan wordt het weer normaal. Iedereen rade me aan voor mijn vrouw en gezin te kiezen. Ik kon niet meer rationeel denken maar nam steeds beslissingen gebaseerd op emoties en mijn behoeftes. Ik ging terug naar mijn vrouw en toen weer terug naar mijn vriendin meerdere malen. Achteraf gezien kun je beter een beslissing maken in het begin goed of slecht maar een beslissing is 10x beter dan geen beslissing. Ik ben er kapot aan gegaan zelf en heb de mensen waarvan ik hield ook helemaal met mijn gedrag kapot gemaakt. Ik kon het laatste stapje naar mijn vriendin uiteindelijk niet nemen. Ik woon nu op mezelf om mezelf weer te vinden en weer langzaam uit deze diepe put te kruipen. Ik schaam me dood voor wat er is gebeurd en hoe ik heb gehandeld en wat ik iedereen aan heb gedaan. De laatste 1.5 jaar heeft mij ook 10 jaar van mijn eigen leven geëist. Ik wist dat dit ging gebeuren alleen kon ik het niet stoppen. Ik praat nu met professionele mensen om dit te verwerken, hoe verder te gaan en hoe mezelf te verbeteren. Ik schaam me rot voor mijn gedrag en hoe ik deze vrouwen heb gemanipuleerd ook al hield ik van ze beide. Ik hoop echt dat zij hier ook weer bovenop zullen komen. We zijn nu allemaal ontzettend eenzaam en verdrietig. Hier zijn geen winnaars alleen maar verliezers.

Profielfoto van Eline

Eline Stap - 5 jun 2020

Wat dapper dat je je verhaal zo deelt, Sander. En goed dat je hulp hebt gezocht. Veel sterkte voor iedereen.

Marc - 14 jun 2020

10-05-2020 16:00u Moederdag Hoi allemaal, Eigenlijk weet ik niet waar ik moet beginnen, ja op die bijzondere dag Moederdag. Op die dag was ik nog op het werk (zondag), ik werk namelijk in diensten en na me werk ging ik naar mijn eigen moeder een schatje dat ze is (84 jaar). Na een kopje koffie bij mijn moeder ben ik naar huis gegaan, ik kwam binnen en gaaf mijn vrouw die bij de computer zat een kus en feliciteerde haar met moederdag. We hebben namelijk samen 4 kinderen leeftijd van 16, 18, 21 en 23 waarvan 3 nog thuis wonen. Maar toen ik mijn huis en autosleutels neerlegde, zij mijn vrouw dat ze een mededeling had voor mij. Ze wilde scheiden en ze was hopeloos verliefd op een andere vent! We waren 30 jaar samen en 24 jaar getrouwd, het huwelijk was niet echt een super huwelijk maar ieder huis is wel eens wat meningsverschil. Ik hou niet van ruzies en legde me meestal erbij neer dat wat ze zij om verder en ergere ruzie te ver komen. We zijn nu bijna 2 maanden verder (zij woont niet meer thuis) en zitten bij een mediator, ik vind dit maar niets. Krijg het hele verhaal te horen hoe en wat er gebeurt en hoe geweldig ze het nu heeft. Ze geeft aan dat nu voor haarzelf kiest en ze genoeg tijd in de kinderen heeft gestoken. Ik heb de kinderen gelukkig bij mij en help ze waar ik kan. Van mijn werkgever moest ik thuisblijven van wege mijn slaapgebrek en dat ik thuis voor mijn kinderen kan zijn, ik slaap nu gemiddeld 3 uurtjes per nacht vanaf 10-05-2020. Iedere ochtend om 05:00u loop ik zo’n 10 km om mijn hoofd leeg te maken van woede. Ik wilde dit even kwijt en ben nog steeds in afwachting van de scheiding het duurt mij en mijn kinderen veel te lang allemaal. Ik hoop dat de pijn en woede weggaan, het is bijna niet uit te houden. Succes allemaal, Groetjes Marc

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 15 jun 2020

    Hoi Marc, Wat zit je in een nare situatie! Heb je je al aangemeld voor ons forum? Daar vind je mensen die in een vergelijkbare situatie zitten of hebben gezeten. Succes!

Mona - 29 jun 2020

Ik weet niet in hoeverre dit forum nog actief is, maar wil toch even men verhaal doen. Ik heb een leven gehad die altijd geleefd werd, slechte invloeden rond mij en keek nooit naar mezelf deed alles voor een ander. Ik heb toen 1,6 jaar iemand leren kennen, ik zat toen ook in een burn-out/depressie van alles rondom mij, nu die iemand heeft me van alles kunnen los trekken en mij ook doen in zien dat ik ook mocht leven. Wij kregen een relatie en ik kon eindelijk dingen doen die ik wou. Begon in te zien dat ik ook goeide mensen rondom mij kon hebben. Wij zijn na kleine 6 maanden gaan samenwonen toe we eigenlijk nog een beetje in de 'honeymoon' fase zaten. Écht daten hebben wij precies overgeslaan. Alles ging goed in het begin begon eindelijk het gevoel van gelukkig en geliefd te zijn te kennen. Door mijn situatie sta ik finacieel heel zwak, hij wist dat. Ook wist hij dat ik school en werk wou combineren. En dat was allemaal geen probleem tot hij opeens zei van ik wil meer financiële ruimte samen en jij moet full time werken (wat wil zeggen stoppen met school). Weer werd er opeens een keuze voor mij gemaakt. Ik werd er niet gelukkig van had ene job na de ander want kon me nergens in vinden. En dat begon hij ook te merken, we vielen ook terwijl uit onze honeymoon fase en da  zaten we daar precies al een oud getrouwd koppel in de sleur van het leven zoals ze zeggen (smijt hier géén steen naar mensen is gwn een zegswijze). Discussies kwamen opgang en we merkte dat we twee verschillende personen waren en onze eigen prioriteiten die ons naast de relatie gelukkig maken hadde  opzij geschoven. Meerdere keren zeide we van, we moeten van nul beginnen. Maar dit lukte niet wegens we 24 op 7 bij elkaar waren en misschien ook nie zo goed wisten waar de problemen lagen. Hij heeft het dan in april gedaan gemaakt, en toen was ik alles kwijt. Eerst men werk (door corona), dan men partner, het appartement waar we samen woonde was te duur voor mij alleen dus moet hier ook weg. En hij is terug naar zen ouders. Ik heb die luxe niet, heb geen geld voor meubels en alles is van hem. Dus echt alles was'k kwijt gespeeld. We hebben elkaar dan tijdje niet gehoord en wegens ik nog tot eind juli in ons appartemenr woon kwam hij regelmatig om dingen te regelen. Maar van het één kwam het ander en we belande samen in bed. Dit voelde wel goed, hadden beide onze vrijheid, hadden samen nog eens sex. Maar opeens kwam er weer meer, we  begonnen alles te doen wat je in de datingsfase zou doen en we zagen en hoorde elkaar opeens weer elke dag. Nu dit weekend zagen we elkaar voor de 4e keer die week en hij stelde zich weer compleet  afgesloten op. Hebben ruzie gehad over vanalles, die nog niet uitgepraat is maar das een ander verhaal. Ik heb in momenten men dip gehad van eenzaamheid maar behield men dagelijkse routine van opstaan, sport, to do's overdag en men avondroutine. (In onze relatie zat ik ook veel alleen wegens zijn werkuren) dus ergens had ik daar ook men routine in. Maar opeens ben ik echt letterlijk in eenzaam gat gevallen. Ik heb in niets meer een routine en moet mezelf uit bed sleuren. In't begin was ik doorheen de dag dan wel gelukkig en voelde me goed. Maar opstaan en gaan slapen alléén elke dag wordt zwaar. En nu na heel onze ruzie merk wel dat ik ergens sterker ben qua ik en hem. Maar de angst van alles (alleen wonen, amper tot geen geld hebben) wordt ook groter. En ik merk gewoon dat ik die eenzaamheid echt ook begin te voelen. Meer in de zin van ja affectie 's avonds, geborgenheid tijdens de nacht, motiverende om optestaan voor en met iemand. Nu heb ik veel dat ik denk waarom moet ik nu opstaan, waarom moet ik sporten, waarom dit en dat doorheen de dag. Het is lang en ingewikkeld verhaal misschien maar om tot een besluit te komen.. ik weet niet door wat ik ga, is het angst, eenzaamheid of toch verdriet van een kapotte realtie. Vroeger zat ik zodaning vast in men leven dat ik er wat emotieloos van geworden ben. En tijdens men relatie leerde ik bepaalde emoties en gevoelens kennen maar nu sinds paar dagen en met momenten is het precies Ik voel weer niets zeg maar. Gwn voel me leeg zeg maar. Ik krijg de sleutel van men nieuw appartement en iedere is blij en ik zeg via bericht jaa ik ook maar zit met een gestreken gezicht en leeg gevoel dat te antwoorden. Zelfde dat ik bij een job op verdere sollicitatie mocht iedereen blij en bij mij weer zelfde als men appartment. En dat waren dingen dien ik vroeger voor men relatie nie had, was blij met zo'n dingen en gaf me goed gevoel, tijdens men relatie al zeker. Maar nu het doet me precies niets. En daar wordt ik ook weemoedig van. Ik heb schrik da weet ik van hoe moet ik het redden in men eentje. Heb dat gevoel nu al maar waar ik nu zit heb ik alles nog zeg maar en kan nog klein beetje terugvallen op men ex. Eenmaal alles hier weg is val ik alleen maar terug op mezelf en ik heb daar schrik voor. Zijn er mensen die tips hebben. Hoe ik mezelf weer goeie energie kan geven, en tips voor mijn moeilijke financiële omstandigheden. En vooral welk gevoel ga ik door?

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 29 jun 2020

    Beste Mona, zoals je hier waarschijnlijk al gelezen hebt, hebben heel erg veel mensen last van gevoelens van eenzaamheid. Wat goed dat je je verhaal hebt gedeeld! Het kan voor jou fijn zijn om je aan te melden voor het afgescheiden, gratis forum. Op dit forum, dat zeker nog actief is. Kan je ook je verhaal delen en kan je, anoniem, met anderen in contact komen met vergelijkbare gevoelens. Ik hoop dat ook de blogs over het verwerken van je scheiding je gaan helpen om hier uit te komen. Heel veel sterkte!

Janus - 2 jul 2020

Hoi Gerard. Mij is helaas exact hetzelfde overkomen. Na een relatie van 32 jaar en 25 jaar huwelijk was ze ineens foetsie. Ik had die zondag een super late dienst. Een gewone dag als normaal. Me dochter was thuis op haar slaapkamer. Totaal niets aan haar opgemerkt. Een gewone gezellige leuke dag. Ik gaf haar een kus en zei tot morgen. Ja schat tot morgen was haar antwoord. Ongeveer anderhalf uur later kreeg ik een telefoontje van mijn zoon. Pa ga even zitten want ik heb slecht nieuws. Mama is weg en heeft ons verlaten. Er ligt een brief op tafel. Op dat moment stortte mijn wereld totaal in elkaar. Mijn dochter was thuis toen zij door twee totaal vreemde mensen werd opgehaald. Arme kind was totaal in paniek en wist niet wat ze moest doen. Ze mocht van haar moeder niet bellen en moest wachten tot ze weg was. Ze had de belangrijkste spullen die ze nodig had meegenomen. Zelfs al mijn beestjes. Drie hondjes en twee katten. Ik bespaar je verder alle ellende die ik de afgelopen 8 maanden nu inmiddels heb moeten doorstaan maar laat ik zeggen dat ik alles maar dan ook alles ben kwijt geraakt wat ik samen met haar heb opgebouwd. Verder is mijn verhaal en ervaring exact een replica van jouw verhaal en ervaring. Ik hou zo zielsveel van haar. En dan die enorme klote eenzaamheid. Het zoeken naar antwoorden, het waarom, het verdriet, de pijn, het ongeloof. Ik proef mijn eten niet meer en ben geheel leeg. Ik ervaar geen geluk en heb een leeg gevoel. Als ik nu een enorme prijs zou winnen kan ik niet eens blij zijn. Tot op heden zijn we op papier nog steeds getrouwd. Mijn vrouw zit in een depressie en burnout. Heeft daar nu medicatie voor en eindelijke behandeling. Lichamelijk is ze ook enorm ziek. Een langzaam slopende longziekte. Mijn dochter is bij haar vriend gaan wonen en ik heb helaas ons huis moeten verkopen. Heb gelukkig een leuke woning op mijn pad gekregen maar de happy feeling is er niet meer terwijl ik echt hier heel blij mee moet zijn met dit huis. Ik begrijp je gevoel dat het leven geen zin meer heeft op deze manier. Dat ervaar ik exact hetzelfde. De klap in mijn gezicht die ik nog steeds moet incasseren is enorm. Alles wat ik voor haar gedaan en gelaten heb, heeft ze op haar manier gewoon overboord gekieperd. Dat is niet te bevatten hoeveel pijn dat doet. Inmiddels is nu ook 1 van mijn hondjes ingeslapen. Ik heb niet de gelegenheid gehad om afscheid van mijn hondje te kunnen nemen. Hoeveel kan een mens incasseren? Binnen vijf jaar mijn vader, moeder, broer, vrouw, hondje en mijn huis verloren. En dan nu ( door de corona) misschien ook nog mijn baan na 27 jaar trouwe dienst. Mocht er een hemel dan zit daarbinnen vast iemand met wie ik een appeltje te schillen heb. Maar Gerard ook ik zat eerst ziek thuis en had zelfs twee psychologen waarvan ook 1 vanuit me werk. Dat hielp helaas niet veel. Kreeg het er alleen veel drukker door en kreeg niet de dingen te horen die ik wilde horen. Op de vraag hoe ik Het beste met mijn partner moest omgaan kon hij en zij niet eens antwoord geven. Wat kan ik het beste kon doen aan de eenzaamheid kreeg ik ook geen oplossing. Dus na 12 sessies volhouden maar niet meer gegaan en ben direct daarna weer volledig gaan werken. Dat heeft me wel geholpen om weer invulling te geven aan mijn leegte. Met collegae in gesprek zijn en mijn gedachten weer op andere dingen kunnen zetten. Uiteraard heeft het maar een klein beetje geholpen maar het begin naar herstel is er. Ietsiepietsie! Dus thuis zitten en me iedere dag zielig voelen was niet de oplossing. Ook ben ik veel buiten met wandelen en fietsen. Momenteel heb ik het idee dat ik als dorpsgek wordt aangezien. Ik lul enorm in mezelf heb ik het idee. Voordeel is dat ik de antwoorden op mijn gestelde vragen dan ook zelf kan invullen. Krijg ik geen ruzie ook 🤪. Ze zeggen dat het na een paar jaar gaat slijten. Ik heb tegen mijn vrouw gezegd dat mijn deur altijd voor haar blijft openstaan. Ik heb er alle hoop op dat ze nog tot andere gedachten komt. Heb haar wel aangegeven dat er ook bij mij een moment zal komen dat er plotseling een knop om zal gaan. Of er dan nog een weg terug is? Helaas ontvang ik van haar geen enkel sprankje positieve boost om het vol te houden. Zal het dan toch allemaal over zijn? Als ik nu zie hoeveel mensen op bijna geheel dezelfde manier in de steek gelaten zijn, ben ik nu toch heel bang dat het toch allemaal afgelopen is. Auw!!!

Gerard - 2 sep 2020

Hoi janus, Dank voor je reactie. Ik herken alles wat je geschreven hebt, ik zit nog steeds heel erg in de put en vraag mij af of ik ooit wel hierover heen kom.Zoveel gesprekken gevoerd maar niks opgeschoten. ik ben nu aan het Re-integreren aan het werk maar ben gewoon kapot daarna. het vergt zoveel energie van me. Ik hoop nog steeds elke dag dat ze tot bezinning komt maar denk niet dat het zal gebeuren. Ik weet gewoon niet wat ik met me zelf aan moet. officieel zijn we nog steeds getrouwd. Wat betreft mijn woning, weet ik nog niet of het verkocht moet worden of dat ik het kan behouden. Corona maakt alles nu extra moeilijk. Ik zit soms nog steeds te denken aan wat voor zin het nog heeft verder te leven. Heel mijn leven naar de bliksem en dan druk ik me nog netjes uit.Vrouw weg, kinderen weg, kleinkinderen die je niet meer ziet, kleinkind die je niet mag kennen, en je leert natuurlijk ook je vrienden en familie kennen. en dan ook nog de gezondheid die me parten speelt zoals COPD, hart en vaat ziekten en ga zo maar door. Dus kort om alles weg, gewoon kapot en we hadden het zo mooi voor elkaar dacht ik 35 jaar lang. dus niet en dat doet zo ontzettend pijn, is gewoon niet te beschrijven.Natuurlijk heb je weleens ruzie maar dat is volgens mij in elk huwelijk. Ik denk dan ook regelmatig om euthanasie aan te vragen. Ik hoop dat het je lukt om uit alle ellende te komen, van mij hoeft het allemaal niet meer. Nogmaals sterkte in de strijd.

    Janus - 13 okt 2020

    Hoi Gerard Ik begrijp dat het heel moeilijk is en dat de zin in het leven weggezogen wordt. Dat gevoel heb ik ook of denk daar zo af en toe over na. Zelf ben ik gelukkig zelf nog gezond maar mijn partner is heel ernstig ziek. Ook zij heeft COPD maar dan de AAD variant. Ze kan nu geen twee meter meer lopen hoorde ik van mijn kinderen. Ze moet eigenlijk getransplanteerd worden maar zij wil dit niet. Mijn dochter is nu 11 weken zwanger van mijn eerste kleinkind. Had gehoopt dat dit voor haar als een magneet zou werken om weer in de buurt te komen wonen maar niets is minder waar. Ik heb zoveel moeilijke momenten. Van de 16 uur dat ik wakker ben denk ik 15 uur aan mijn vrouw. Krankzinnig wordt ik daarvan. Psychologen helpen niet. Die vragen alleen maar wat ik zelf denk of wat ik zelf voel. Ja zo kan ik ook lullen en zeggen dat ik psycholoog ben. Wat mij is aangeboden is om rouwverwerking te gaan doen. Ik denk dat dit beter is dan een psycholoog. Hiermee kom je in contact met anderen die hun rouw niet kunnen verwerken. Dat heb ik dus ook. Misschien ook iets voor jou! Heb door corona nu alleen even telefonisch contact gehad. Even kennis maken. Zit toch te overwegen dit te proberen zodra het corona minder wordt. Hou je goed Gerard. Weet dat je niet de enige bent die in deze enorme shit zit. Had nooit verwacht dat mensen een ander zo de put in kunnen trekken en dan keihard zijn.

Gerard - 24 okt 2020

Hoi Janus, Het lukt inderdaad allemaal maar niet. Tot nu toe heeft geen enkele therapie het gewenste effect. Ik weet niet hoe verder en corona maakt het nog lastiger allemaal. Ik denk constant aan mijn gezin en slaap nog steeds heel slecht. Ik kan het nog steeds niet bevatten allemaal. De scheiding is sinds kort uitgesproken door de rechter en 2 dagen geleden heeft ze al haar spullen opgehaald. de kinderen en kleinkinderen zie ik ook niet. Ben herstellende van mijn Aorta operatie en moet binnenkort weer onder het mes. Dus de scheiding, het niet zien van de kinderen en kleinkinderen, familie waar je niks aan hebt met hun loze beloften, vrienden die geen vrienden blijken te zijn, gezondheid die je parten speelt, corona die er ook nog bij komt kijken en ga zo maar door, maken het niet makkelijker maar juist moeilijker. Vandaar ook de vraag wat is dan nog het nut van leven als de meest belangrijke mensen (namelijk je gezin ) je de rug toekeren. Ik hoop dat het je lukt Janus, mij lukt het nog steeds niet. En wat je zegt ook ik had nooit verwacht dat mijn gezin me dit zou aandoen. Janus ik wens je nogmaals veel sterkte en hoop dat het je lukt

Monique - 25 okt 2020

Wat een herkenbare verhalen. Vorig jaar september besloot mijn (ex) vriend dat hij geen toekomst meer zag in onze relatie. Omdat we niet met ruzie uit elkaar gingen hebben we nog een tijd in hetzelfde huis gewoond. De eerste maanden kon ik alleen maar huilen. Zodra ik wakker werd drong de realiteit weer tot me door en dan moet je dag nog beginnen... Ik ging wel naar werk, maar uiteindelijk kon ik niet anders dan vakantie opnemen en ben ik een paar weken naar het buitenland gegaan om tot rust te komen. Eenmaal terug ging het een tijdje beter, totdat het huis in de verkoop ging en ik mijn nieuwe, tijdelijke huurwoning kon betrekken. Wat een rollercoaster kom je dan in terecht. Het heeft mij wel geholpen om alle gevoelens en die eindeloze tranen maar gewoon te gaan accepteren in plaats van er tegen te blijven vechten. Ik had (ook niet veel behoefte aan sociale activiteiten en koos er echt voor om me eerst door dat verdriet heen te werken. Na een tijdje ben ik langzaam maar zeker weer wat dingetjes gaan doen en afspreken, maar alleen als ik daar zelf ook daadwerkelijk zin in had. Anders werd het voor mijn gevoel toch maar een toneelstukje en daar had ik al helemaal geen behoefte aan. Ik heb wat dat betreft alle goed bedoelde adviezen in de wind geslagen en ben echt naar mezelf gaan luisteren. Wat IK nodig had, niet wat een ander dacht dat ik nodig had. Inmiddels zijn we 13 maanden verder en gaat het echt wel wat beter. Waar ik nog niet aan heb kunnen wennen is de eenzaamheid. Niemand kan je (ex) partner zomaar even vervangen. Ook heb ik nog moeite met de onzekerheid die het allemaal teweeg heeft gebracht. Je weet niet meer hoe je toekomst eruit gaat zien. Ik loop daar echt op vast, zeker omdat de huizenmarkt zo vreselijk is, we leven in Corona tijd dus nieuwe mensen leren kennen en leuke dingen ondernemen zijn ook lastiger. Ik wilde gaan reizen maar dat kan ook niet. Dus ja, ik probeer er het beste van te maken en dat gaat met ups en downs. Ik heb me vaak afgevraagd of dat huilen ooit over gaat, of dat ik daar misschien nooit meer vanaf kom. Soms word ik er uit het niets door overvallen. De eenzaamheid kan me keihard in mijn gezicht slaan, bijvoorbeeld als ik een leuke avond met een vriendin heb gehad en dan in mijn eentje naar huis ga, wetende dat daar niemand meer op me zit te wachten. Of de 'gezellige' verjaardagen waar je je ineens compleet verloren voelt in het gezelschap en je het bijna niet op kan brengen om over koetjes en kalfjes te praten. Nooit gedacht dit mee te zullen maken en ook nooit echt gerealiseerd hoe intens, zwaar en verdrietig het is om uit elkaar te gaan na een jarenlange relatie of huwelijk. Alsof het niet al erg genoeg is om je maatje kwijt te raken, word je ook nog eens op alle andere fronten geraakt. Praktisch, financieel. Werkelijk niks is meer hetzelfde. En dan te bedenken hoeveel mensen hier vroeg of laat mee te maken krijgen of middenin zitten. Heel veel sterkte allemaal, hou vol en wees lief voor jezelf!!

    Profielfoto van Vlora

    Vlora - 2 mrt 2022

    O als ik dit lees Monique, ik zit er nu middenin. Na 40jaar samen nu vechten tegen of vorm geven aan de eenzaamheid. En hoe houdt men contact met ex?Hoe is t jou gelukt? Ik lees veel op dit forum maar ben zo nieuwsgierig eigenlijk hoe het de mensen vergaat na een langere tijd. Dat kom ik helaas niet zo erg tegen. Ook dat heb je juist nodig naast al die intens verdrietige verhalen. Hoe ben jij of anderen er weer een beetje bovenop gekomen?

Eric - 7 nov 2020

Gerard......misschien ben je ook wel een eikel met een mega zelf medelijden, maar besef je het zelf nog niet,.Pak de draad op pannekoek..

    Tessa - 7 nov 2020

    @eric: je woorden kunnen bij anderen harder binnen komen. Ik snap dat je soms vrienden moet wakker schudden, maar met harde woorden hier kan je geen nazorg geven. Lijkt me slim om gewoon aardig tegen elkaar te doen op dit forum.

Profielfoto van Eline

Eline Stap - 9 jan 2021

Spam, @nieuwestap?

    Profielfoto van Eline

    Eline Stap - 11 jan 2021

    Al verwijderd zie ik :)

Niek Emmen - 10 jan 2021

Ik dacht dat ik één van de weinige was, na een lange relatie (32 jaar), waarbij compleet onverwachts ik te horen kreeg dat mijn ex een ander had ontmoet en bij mij weg ging. En ook appjes elke ochtend er vlak voor met de tekst 'goedemorgen lieffie' enz., enz. Dit was in mei 2019. Nog een jaar geprobeerd, alleen maar van mijn kant. Dat heeft niets geholpen. Wat mij wel geholpen heeft is om het uiteindelijk te accepteren en haar te vergeven. Want wrok en woede vreet aan je. Ik heb ook kennis gemaakt met degene waar zij mij vreemd is gegaan en waar zij nu ook mee samen woont. Naar hem had ik nog wel wrok en ik heb ervoor gekozen om niet met negatieve energie rond te blijven lopen. Ik was zo blij dat ik die stap genomen had. Weg negatieve emoties en het is een hartstikke aardige vent. Vervolgens heb ik hard aan mijzelf gewerkt en ben ik een hele goede en betrouwbare vriend rijker geworden, ikzelf dus. Ik ben gewoon bij mijzelf thuisgekomen en merkte dat ik in de relatie heel veel van mijzelf had weggegeven. Ook ben ik er op uit gegaan. Vrijwilligerswerk, groepsvakantie met singles, echt hartstikke leuk allemaal. Wel ben ik erg kritisch geworden naar een eventuele partner, want ik wil dit nooit meer meemaken. Samengevat : accepteer, vergeef, geen zelfmedelijden, ga erop uit, doe dingen die je leuk vind en probeer elke dag, wanneer je je tanden poetst en jezelf in de spiegel aankijkt, te denken dat je er weer een mooie dag van gaat maken. Dit heeft mij allemaal geholpen en wellicht hebben jullie hier ook iets aan. Ik stuur jullie veel licht en warmte toe 😊.

Hans - 22 jan 2021

Ik ben zelf ervaringsdeskundige en (relatie)psycholoog. In mijn praktijk gebruik ik vaak EMDR als behandel methode. Dit wordt vaak gebruikt als behandeling bij trauma´s. Een plotseling relatiebreuk is vaak ook een trauma. Met name omdat het bij een scheiding gaat over elementaire biologische behoeften zoals veiligheid, geborgenheid en liefde. Met EMDR wordt vaak de emotionele heftigheid minder en krijg je meer controle over je leven. Het blijft pijnlijk maar de beleving van de pijn voelt anders.

J - 23 jan 2021

Ik was bewust 14 jaar alleen na een aantal relaties die niet goed gefundeerd waren en dat ik door mijn verlatingsangst en onzekerheid het niet meer durfde. In april j.l ontmoette ik een jongen ( een Russische asielzoeker) Eerst 3 weken chat contact gehad via Instagram dat was leuk maar ook daar zochten we steeds bevestigingen bij elkaar en toch op aanraden van vrienden hem een kans te geven op real ontmoeting. Zo gezegd zo gedaan. Het klikte ook in het echte leven dus. We hebben een foto's gemaakt in de natuur die interesse hadden we allebei gemeen. Aantal dagen later elkaar weer ontmoet en we waren verliefd op elkaar. Maar na een aantal weken begon toch mijn onzekerheid en verlatingsangst parten te spelen. Hij begon te pleasen en steeds werd weer zijn sociale fobie en Bindingsangst baas. Want ik merkte dat hij ook erg onzeker werd over zichzelf en zijn leven als asielzoeker over onze relatie. Hij vroeg vaak 'waarom koos je mij ben maar een asielzoeker? je verdient beter ik ben een last voor je' Hij voelde zich ook vaak ongelijkwaardig omdat ik Nederlander ben. Hij haalde zichzelf vaak naar beneden. Hij piekerde veel en was een binnenvetter voelde zich over alles onzeker terwijl ik juist heel open was hem nooit afwees op z'n leven, z'n verleden etc. Het werd kwaad tot erger en veel UPS en downs een toxische relatie voor beiden. Vooral samen veel aantrekken en afstoten en ieders eigen angst en over z'n asielproces en ik was bang dat hij terug moest. ( wat tot op de dag van vandaag al 2 jaar nog steeds stil ligt). We hadden dus beide weer veel angst Ik kreeg stress nam zijn verdriet over wilde teveel voor hem zorgen waardoor hij afstand nam en zich benauwend ging voelen ik nog angstiger werd en dat ik niet eens normaal mijn eigen vrienden zag of normaal kon functioneren op m'n werk had me helemaal op hem gestort. Ik wilde dit niet meer maar ik durfde zelf de relatie niet te stoppen want ik hield van hem....of was ik bang om alleen te komen staan??....Hij heeft tenslotte de stekker losgetrokken in nov j.l. Hij wilde alleen zijn en vrij zijn. Geen relatie meer aangaan op dit moment en eerst zijn asielproces afwachten of hij hier mag blijven........Nu kwam hij van de week aan dat hij een nieuwe relatie heeft met een andere vluchteling! ( rebound)Waar hij zich nu wel misschien gelijkwaardig voelt? Ik had veel verdriet en nog steeds meer ik kan hem niet loslaten het lijkt een obsessie..voel me zo alleen en er zijn mensen om me heen die me steunen en advies geven...Maar kom er niet uit..kan niet de energie vinden om mijn eigen leven hoog te trekken Ik weet dat het bij mij aan een de onveilige hechting ligt als kind en heb nu ook hulp...Deze relatie was 1 grote levensles

Pat - 12 sep 2021

Hoe gaat het met gerard?

Pat - 12 sep 2021

Zit zelf ook na 23 jaar alleen. Ik ben zelf weggegaan en nu 14 maanden verder. Nog een aantal maanden een andere relatie gehad maar kon het gezin niet loslaten. Dus dat is over gegaan. Mis het gezin zo erg maar het kon gewoon niet verder meer. Niet willen praten geen intimiteit meer echt broer en zus relatie niet eerlijk zijn en zelfs 10 jaar geleden me in de maling genomen met een ander. Ben al 9 maanden niet aan t werk door depr. klachten. Het ergste is dat het niet anders kon dan weggaan maar het doet gewoon zo n pijn nog. Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Maar potverdomme wat duurt dat lang zeg pffff

Profielfoto van Patwiek

Patwiek - 14 sep 2021

Zit zelf ook na 23 jaar alleen. Ik ben zelf weggegaan en nu 14 maanden verder. Nog een aantal maanden een andere relatie gehad maar kon het gezin niet loslaten. Dus dat is over gegaan. Mis het gezin zo erg maar het kon gewoon niet verder meer. Niet willen praten geen intimiteit meer echt broer en zus relatie niet eerlijk zijn en zelfs 10 jaar geleden me in de maling genomen met een ander. Ben al 9 maanden niet aan t werk door depr. klachten. Het ergste is dat het niet anders kon dan weggaan maar het doet gewoon zo n pijn nog. Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Maar potverdomme wat duurt dat lang zeg pffff

George - 22 okt 2021

godver mijn vrouw heeft de echtscheiding in Arizona aangevraagt! ze wil me het huis uit hebben en dat ik terug naar Europa verhuis. Mijn kinderen ga ik niet meekrijgen naar Luxembourg en dat ik zwaar klote. Huwelijk van 24 jaar ineens WEG! ik ben radeloos en heb geen energie om terug te vechten! nou al dat gezeik met die advocaten en hun lul-taal maar ik begin ook vreselijk depressief te worden over nu het verder zal gaan. het worden gedumpt is echt vreselijk, je bent ineens niks meer en als ik eerlijk over mezelf denk dan moet ik ook toe geven een total loser te zijn: al 2 jaar werkloos, weinig respect op een nieuwe baan, elke dag vreselijk vermoeit, GEEN energie. Verdomme ik wil mijn vrouw terug!

nikkie - 22 okt 2021

George mijn advies zou zijn, uithuilen en dan kop onder de kraan, schop onder je kont en uit de slachtofferrol komen. Ja een scheiding is klote maar er is ook een leven na de scheiding. Zorg dat je weer op de been komt voor je kinderen en jezelf.

Jelkos - 4 nov 2021

Ook ik ben gelukkig gescheiden na een naar gruwelijk van 51 jaar en de rest! 70 jaar ben ik nu, en het viel eerst echt niet mee, maar mijn maat was helemaal vol. Alles ging voor het meisje eerst in het begin die strenge ouders, toen zijn werk en dan nu al 20;jaar zijn rothobby ‘s. Thuis was het een hangzak, moe, mat en er kwam hem privé niks uit handen! Niks mocht alles moest! Toen die voor een grenzeloze nieuwe buurvrouw, kaarsjes midden in de nacht aanstak om haar voordeurmat heen. Toen heb ik de kuierlatten genomen, onze zonen waren laaiend niet op hem maar op mij? Gelukkig nu is het goed zo hoor! Hij gaf zo van mij af tegen iedereen die het horen wilde? Ik heb het alleen aan mensen verteld die ik vertrouwde. Het is en was een minkuikelmens, en boontje komt vroeg of laat om zijn ZELF verdiende loontje! Ik ben er lekker van af! Het valt niet mee soms, maar ik heb wel mijn eigen voordeur! Verder probeer ik positief in het leven te staan! Mijn gezondheid was de laatste jaren ook niet zo goed! Na 15 keer een ECV en 2 keer een ablatie zette die me af bij de voordeur en vertrok zelf naar zijn hobby’ s! De eerste keer verbijsterd en geschokt en huilen natuurlijk. Maar, toen de schouders er onder gezet tot dat die dit flikte met die kaarsjes! Gelijk alles in werking gezetT ik kan er nog een heel verhaal van vertellen? Maar ik wil alleen maar zeggen, denk goed om jezelf jongens en meiskes, voelt het niet goed aan, kies voor JEZELF! Als je van Jezelf houdt, dan komt het vast goed!

Els - 10 apr 2022

Ik ben al bijna 9 jaar gescheiden en de laatste jaren vreet de eenzaamheid echt aan mij.Ik heb wel een vriend,maar van samenwonen wil hij niet weten.Ik heb al de gemeenschappelijke vrienden met m''n ex-man van voor onze scheiding verloren.Ik voel me heel ongelukkig daardoor.M'n ex heeft door die scheiding echt niemand verloren,integendeel,hij heeft nu nog veel meer vrienden en familie dan vroeger.Ik mis het leven van 9 jaar geleden heel erg,vooral omdat ik niet het type ben die gemakkelijk nieuwe sociale contacten kan leggen...Wat moet ik doen?

Cindy - 21 sep 2022

Hoi iedereen . Ik maak nu een scheiding door ,na 23 jaar is hij opgestapt . Ben nu 6 maanden alleen en het is een rollercoaster van emoties en ben er nog helemaal niet ,heb een muur rond mij getrokken. De schuldgevoel, zelfvertrouwen, spijt alles is in de war . Hoop dat het natuurlijk beter wordt maar zal nog even duren . Had het anders gezien in de toekomst maar ik geloof erin dat ik hier sterker uit kom .

Fred - 16 nov 2022

Na een paar jaar kom ik weer even kijken hier, en wat een herkenning toch weer! Ondertussen hier gescheiden en alle contact verbroken. Mis haar nog elke dag en snap nog steeds niet hoe of wat... maar heb wel veel gelezen over dit onderwerp... MLC, jawel midlife crisis. Google maar, alle symptomen kloppen, waarschijnlijk iets in hun jeugd gebeurt ook, geen verantwoordelijkheid kunnen nemen, een soort van zeer erge verlate pubertijd, ze moeten dingen ontwikkelen en leren die wij al in onze jeugd hebben aangeleerd. Voor wie behoefte heeft aan lotgenotencontact, stuur dan een mail naar: mlc.groep.2020@gmail.com

Petra - 7 apr 2023

Wat bekend allemaal. Zit nu midden in de scheiding.naar mijn idee heeft mijn man ook een midelifecrisis. Ik heb van alles geprobeerd. mezelf helemaal weggecijferd. Maar hij heeft al een ander. Collega op zijn werk. Jonger .ze heeft 3 kinderen van 2 verschillende vaders. Wat moet je daarmee. Ik ben 48. 2 kinderen tieners. Ik ben kapot. Was al niet dik maar nu heel erg afgevallen. Ben zo verdrietig. Waarom. Maar krijg geen antwoord op die vraag. Heb nog een lange weg te gaan. Het is ook nog zwaar aangezien hij nog thuis woont. Het liefst wil ik dat ie zo snel mogelijk vertrekt. Ben zo boos. Kwaad. Ik doe dit voor de kinderen.

    Robin - 30 apr 2023

    Hoi Petra Herkenbaar, ben ook hier daarom! Ik heb een soort gelijk iets , intens bedrogen en eenzaamheid ! Enorme impact op mijn leven. Gelukkig heb je je kinderen ! Die worden mijn ontnomen en deels heb ik geen andere keus om ook afstand te nemen. De pijn en de innerlijke strijd is te heftig vaak! Maak plan op plan ! Mocht je behoefte hebben in communicatie, altijd fijn praten en afleiding 👍 groet Robin

Martijn - 25 sep 2023

Hallo allemaal! Allereerst wil ik iedereen heen veel sterkte en positieve kracht toewensen in deze (lange) periode van verwerken. Ik las heel veel verhalen van mensen die hun partner hebben zien weg gaan en wil daarom iets vertellen over mijn situatie. Zelf ben ik 15 jaar getrouwd en we hebben samen de mooiste dochter die ik me kon wensen, trotse papa en echtgenoot. Helaas kwam ik de laatste jaren er achter dat ik ondanks de mooie jaren ineens mezelf begon af te vragen of ik echt gelukkig was, met mezelf en het huwelijk waar ik in zat. Zij en haar ouders bepaalden eigenlijk alle grote dingen zonder iets met mij te bespreken. Huis kopen, grote aankopen, niks werd mij verteld totdat het gebeurd was. Ook de laatste jaren spendeerde ze meer tijd aan haar ouders dan aan mij. Ik bleef al die jaren volhouden omdat ik niet wilde dat mijn dochter in een gebroken gezin kwam te staan, zij studeert nu de komende 10 jaar aan de universiteit. Vorig jaar begon ik te werken aan mezelf en merkte dat er al jaren een afstand was tussen ons. Zij was bezig met haar ouders en ik...met werk en alle taken in huis zonder tijd voor dingen die je positieve energie geven. Geen intimiteit, geen lief woord, praten hebben geprobeerd op alle mogelijke manieren maar zij en haar ouders vormden een cirkel waar ik niet door heen kon breken. Sinds vorige maand heb ik besloten om te scheiden, na maanden strugglen en alles te overwegen omdat ik haar en onze dochter niet alleen wil laten. Gedachtes als, wat ze oud is en alleen, wat dan? Zij is straks eenzaam, hoe kan ik er voor haar zijn? Hoe pakt mijn dochter dit op? En zo veel meer dingen die door mijn hoofd spoken. De horror verhalen die ik hier lees, daar pas ik voor. Ik blijf mijn verantwoordelijkheid nemen en heb een plan geschreven en zal dit met haar discussieren. Dit zodat ik naast mijn nieuwe leven er ook voor haar en dochter kan zijn. Zij voelt zich gedumpt en dat begrijp ik. Ik ga er alles aan doen om er voor hen te zijn ondanks dat ik voor mezelf kies. Wellicht neem ik teveel hooi op mijn vork maar ik weiger haar zo alleen te laten. Hopelijk kan ik een goede balans vinden en hopelijk begrijpt ze later mijn beslissing. Ik kwam jaren liefde te kort en ben gelukkig nooit in de verleiding gekomen van een andere vrouw. Ik wil dit op een "goede" manier oplossen ondanks alles. Ik hoop dat ik anderen hiermee inspireer in deze onwijs moeilijke, ook voor mij zeer verdrietige stap.

REAGEER OP DEZE BLOG

Laat ook van je horen!

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


9 − = acht




Veel gelezen blogs

Scheiden en nu? Je scheiding aanvragen, hoe doe je dat? Alles wat je wilt weten over alimentatie na je scheiding Partneralimentatie gaat van twaalf naar vijf jaar Alles over partneralimentatie Alles over kinderalimentatie Kinderalimentatie en de nieuwe partner; hier moet je op letten! Alimentatie berekenen 13 tips voor gescheiden ouders 5 super tips voor het opstellen van het ouderschapsplan Co ouderschap, wat houdt dat precies in? Rechten van vader bij de omgangsregeling Toestemmingsformulier om te reizen met kind na scheiding Echtscheiding en hechting bij baby’s en peuters Verwerking van je scheiding Zo heb ik de eenzaamheid na de scheiding overwonnen Wat is een vechtscheiding nou eigenlijk? Wanneer mag ik weer moeder zijn? Frances blogt over ouderverstoting Narcisme in je relatie: herken de 3 fases Gaslighting en narcisme. Hoe ga je daar het beste mee om? Wat doet een mediator nou eigenlijk? Rechten van het kind (12-18 jaar) bij de scheiding Wat is narcisme?

Vlog

Welke omgangsregeling past bij welke leeftijd? Het is een vraag die vaak opkomt wanneer we de complexe wereld van co-ouderschap en omgangsregelingen betreden. Elke situatie is uniek, en het vinden van de juiste omgangsregeling blijft maatwerk. Toch zijn er handvatten om tot weloverwogen beslissingen te komen, gebaseerd op de specifieke behoeften van verschillende leeftijdsgroepen. In Lees verder >
Hoi, ik ben Annelies Hulsker en ik nodig je uit om lid te worden van onze Community om in contact te komen met andere ervarensdeskundigen.
Hoi, ik ben Elske Damen, wij willen je helpen om de periode tijdens en na je scheiding net wat makkelijker te maken, ik wens je veel plezier op deze site.