Menu

Echtscheiding en hechting bij baby’s en peuters

15 reacties
echtscheiding en hechting bij baby's

Een scheiding leidt eigenlijk altijd tot een crisis, zeker als je kinderen hebt. Je leven staat op z’n kop. Je moet het verlies van je relatie en het gezin verwerken en tegelijkertijd een nieuwe verhouding vinden tot je ex-partner, omdat jullie nou eenmaal samen ouders zijn. Met een baby is de uitdaging nog groter.

Hechting

Als je het over baby’s en scheiding hebt, kom je al gauw uit op het onderwerp ‘hechting’. Wat is hechting nou precies en waarom is dat zo belangrijk? 

In de eerste jaren van een kinderleven hecht een kind zich aan zijn ouders of verzorgers*. Een klein kind is volledig van hen afhankelijk. Hij kan nog niet zeggen wat hij wil of wat eraan scheelt. Een baby kan alleen met non-verbale signalen laten weten dat hij iets nodig heeft; huilen, slecht slapen of slecht eten, weigeren om opgepakt te worden of zich juist vastklampen. Die signalen leer je begrijpen als je voor de baby zorgt. Hoe meer je voor je kindje zorgt, des te beter weet je wat baby nodig heeft.

Als een baby voelt dat er door een stabiel persoon goed op haar behoeften wordt gereageerd, groeit haar vertrouwen en voelt ze zich veilig. Dit is een veilige hechting. Kinderen die veilig gehecht zijn, hebben een grotere kans om zich te ontwikkelen zich tot evenwichtige volwassenen met een positief zelfbeeld.

Echtscheiding

Het proces van hechting verloopt anders bij de vader dan bij de moeder. Een scheiding met een baby kan dat pijnlijk duidelijk maken.

Moeders zijn fysiek verbonden met hun baby’s, door de zwangerschap, het baren en vaak ook borstvoeding. Ze hebben als het ware een voorsprong. De hechting van baby’s aan hun moeder gaat meestal vanzelf, sneller, soepeler. 

Vaders hebben die directe fysieke connectie niet. De hechting aan de vader bouwt zich meer in de eerste levensjaren op. De aanwezigheid en zorg van de vader zorgt ervoor dat een kindje zich aan hem hecht. 

Kwetsbare fases

Wat gebeurt er als je in deze periode uit elkaar gaat? 

Meestal blijft een baby of dreumes bij de moeder wonen. Vaders kunnen daardoor onzeker worden, bang om hun kindje kwijt te raken. Ze voelen dat de moeder een voorsprong heeft, dat hun band sterk is. Als ze dan ook nog ergens anders gaan wonen, gaan ze zich zorgen maken dat zij die band met hun kind niet meer op kunnen bouwen. Meer lezen over vaders

Bij moeders ontstaat stress, als ze in het eerste levensjaar hun baby versneld los moeten laten. Meestal is het helemaal niet de bedoeling om de baby weg te houden van de vader, maar het gaat voor hun allemaal te snel. Moeders zouden willen dat de tijd zonder baby langzaam opgebouwd wordt. Het vertrouwen moet groeien dat baby het aankan en dat de vader de signalen van baby begrijpt en daar adequaat op reageert. Meer lezen over moeders

Voor moeders gaat het te snel, voor vaders gaat het niet snel genoeg. Dit is vaak de kern van het conflict over de omgangsregeling voor een baby.

Gevolgen scheiding voor het jonge kind

Baby’s hebben last van conflict en stress. Ze nemen de energie of de stemming die er in de ruimte of bij een persoon hangt over. Ze voelen het als het ware direct, ongefilterd. Ze kunnen nog niet zeggen wat ze voelen/willen, maar reageren non-verbaal (niet met woorden). Moeders zijn vaak gevoeliger voor de non-verbale signalen. Als die dan niet door vaders opgepikt worden, is dat weer voer voor meningsverschillen. 

Moeders voelen zich schuldig over hun eigen stress. Vaders verwijten moeders dat ze overgevoelig en overbezorgd zijn.

Omgangsregeling baby’s en peuters

Wat kun je doen als je uit elkaar gaat wanneer je een heel klein kindje hebt?

Maak zo snel mogelijk duidelijke afspraken met elkaar. Zo nodig eerst over de voorlopige situatie (als je nog niet weet waar je gaat wonen, bijvoorbeeld). Later, als je je nieuwe leven praktisch hebt ingericht, kun je definitieve afspraken vastleggen. 

Als je te lang wacht, bestaat het gevaar dat je vaste standpunten gaat innemen. Het wordt dan moeilijk om de situatie met een frisse afstand te bekijken en je flexibel op te stellen. De kans op ruzies waarin kwetsende dingen gezegd of dreigementen geuit worden, wordt groter.

En alles wat er niet goed gaat tijdens het scheidingsproces, moet je later weer recht zien te trekken. 

Baby’s ontwikkelen zich heel snel en hun behoeften veranderen dus ook heel snel. Vandaar dat het wijs is om afspraken te maken voor korte periodes in de nabije toekomst waarin de zorg voor de uitwonende ouder wordt opgebouwd. Lees hier over de opbouw

Leg je afspraken vast in een ouderschapsplan. Laat je begeleiden door iemand die verstand heeft van baby’s. Lees hier over het ouderschapsplan

* De opvattingen verschillen over de leeftijd waarin kinderen zich gezond kunnen hechten. Sommigen zeggen de eerste 3 jaar, sommigen de eerste 8 jaar.

Voor advies en begeleiding: 

Marianne Laarakker

www. scheidenmetbaby.nl

REACTIES

ouder in nood - 29 apr 2016

"Het is dan ook van essentieel belang dat ouders goed met elkaar om blijven gaan en op een normale manier kunnen communiceren met elkaar over de kinderen. Het gezamenlijk opstellen van een ouderschapsplan is een belangrijke stap daarin. Behalve de afspraken kunnen ouders ook hun pijn uitspreken bij de coach of mediator die hen begeleidt. En dat is weer belangrijk om het gedeelde ouderschap op een goede manier vorm te geven. Oud zeer blijft altijd opspelen. En als ouders blijven ruziën hebben kinderen daar last van. Meer dan je denkt…" Echt helemaal mee eens! Alleen heb ik een ex-partner die hier absoluut niet aan mee wil werken ondanks vele verzoeken tot gesprek, met en zonder mediation. Het standpunt is echter dat dat uitpraten en oplossen totale onzin en derhalve onnodig is en enkel in mijn (vader) belang is. Vanuit haar gezichtspunt is dat wellicht ook zo, aangezien zij mij echt middeleeuwse omgang 'toestaat.' De oudste (gezamenlijk gezag) de ouderwetse 1x per 2wk maar deze omgang ook regelmatig en zonder legitieme reden frustreert, en de jongste (baby 3mnd, (nog) eenzijdig gezag) zullen we het maar niet over hebben: exact 5x gezien en minder dan 4 uur in totaal. En dat is exclusief geboorte want daar mocht ik ook al niet bij...

Freek over kinderen echtscheiding zoetermeer - 13 dec 2016

Het is verschrikkelijk dat de kinderen het grootste slachtoffer zijn van een scheiding vooral als ze nog jong zijn! Onze kinderen zijn de toekomst en een scheiding kan hun visie op deze wereld vervormen en daardoor kunnen ze anders (negatiever) tegen het leven aan gaan kijken. Gelukkig zijn er kindercoaches die de kinderen hier mee helpen en het zou eigenlijk verplicht moeten worden dat zo coach betrokken wordt bij een echtscheiding.

Anna - 26 mrt 2017

Onmachtig. Pure onmacht..wat ik hier lees..zo voel ik het ook. Onze zoon is bijna 2. Wij zijn een vrouwenstel dus is er al sprake van een donor met afspraken en nu wil mijn vrouw scheiden. Ik bem de biologische moeder en soms voel ik me radeloos...ik wil dat mijn zoon zich veilig hecht! Ik wil hem een fijne en vertrouwde omgeving geven, knus en warm! En ik dacht dat we dat hadden..en nu gaat ze weg? Zonder vechten voor t gezin...ik ben ontsteld..maar heb ontdekt in deze keiharde levensles dat mensen verschillende levensdoelen hebben..de mijne is een knus gezinnetje de hare is zelfontwikkeling (?) hoe zorg ik er in vredesnaam voor om op een natuurlijke manier zonder toneel te spelen staande blijf en mijn zoon de.warmte geeft dan wil ik zelf wel de 4 armen om hem heen zijn...de 2 ouders in 1! Ik ga dus ook absoluut niet co ouderen...niet omdat ik niet wil dat mijn vrouw hem niet regelmatig ziet..maar ik wil niet mijn eigen zoon niet maximaal opvoeden! Heeft er iemand tips? De scheiden moet nog rond..dus t ouderschapsplan moet nog vorm krijgen.

    Aaf - 18 dec 2017

    Ik ben heel benieuwd hoe je de regeling uiteindelijk rondgemaakt hebt. Ik ben ook de biologische moeder en we zijn nu een jaar gescheiden. Een dochter van nu 3,5. We spraken co-ouderschap af. Maar nu naar een jaar geeft dochter nog steeds aan niet zolang naar haar andere moeder te willen. Ze heeft veel verdriet. Was al vanaf het begin dat ik haar van me af moest trekken om naar haar andere moeder te gaan. Vreselijk. Andere moeder staat niet open voor gesprek. Maar wat kan ik doen? Ik voel me machteloos en t doet me zoveel verdriet om haar steeds achter te moeten laten. We hebben wel gezamenlijke gezag en geen bekende donor, dus dat scheelt. Maar wat kan ik doen? Aanvechten? Heeft dat zin?

    Cybthia - 2 jul 2018

    Aaf, Ik zit in dezelfde situatie. Zo verdrietig...Heb je het aangevochten? Ik ben heel benieuwd of dit mogelijk is.

Jan - 19 okt 2018

Verschrikkelijk voor de kinderen inderdaad, maar aan de andere kant goed dat hier uitgebreid over gesproken kan worden, dank daarvoor.

bezorgde oma - 2 dec 2018

Hier een situatie waarbij moeder met haar twee kindjes kort geleden uit huis is gegaan. De jongste van net 1 jaar is een weekend 1 nachtje bij papa gaan slapen. Bij papa in het ouderlijk huis dus. De nacht daarna was het drama om haar in slaap te krijgen bij mama die bij oma logeert. Oma die momenteel heel vaak op de kleine past, haar dan ook verzorgt. Dit doet oma al vanaf haar geboorte tijdens de dagen dat mama werkt. Heel vaak in oma's huis. Dat zou je dus als 'vertrouwd' kunnen beschouwen. Het tweede weekend is de kleine alleen een paar uurtjes bij papa gaan spelen, de nacht daarna bij mama werd ze geheel overstuur 's nachts wakker. Mama denkt nu dat beide kindjes beter in het ouderlijk huis kunnen blijven wonen en dat de ouders wisselend daar aanwezig zijn. Totdat de scheiding uitgesproken is en mama een ander huis gaat betrekken. Wat denken jullie hiervan?

Nellie Timmermans - 3 dec 2018

Ik denk dat dit een goede oplossing is. Hele kleintjes hebben nog geen taal om hun ongenoegen duidelijk te maken, en dat doen ze dan vaak door "lastig gedrag"zoals huilen. Het zou de kleintjes veel rust geven als ze gewoon in hun eigen bedje in hun eigen huis kunnen slapen. Dus een goed idee!!

Emotionele mama - 27 mei 2019

Vorig jaar augustus de keuze gemaakt om na 13 jaar uit elkaar te gaan en na 3 jaar huwelijk te gaan scheiden! Ons meisje is van 31/1/2016 en was op dat moment 2! Vanaf 11/2018 woon ik met mijn dochter in ons eigen huis 20 km verder op. We hebben co-ouderschap. De ene week heb ik haar 3 dagen en dan papa 4 dagen en de andere week is dit andersom. Nu heb ik heel veel problemen met mijn dochter ik was altijd de mindere consequente ouder maar nu loopt ze volledig over me heen en heeft het straffen geen zin. Ze Is 3,5 als ik haar straf geef roept ze om papa ! Ik voel me waardeloos

nikkie - 27 mei 2019

Hoi Emotionele mama, geen reden om je waardeloos te voelen hoor. Zoek in jouw gemeente wie er opvoedhulp ondersteuning aanbied. Dat kan bv het Centrum voor jeugd en gezin zijn of bij een wijkteam. Als je niet precies weet waar je moet zijn maak een afspraak bij jouw huisarts en geef aan dat je wat opvoedondersteuning nodig hebt, zij weten dan de weg in jouw gemeente wel bij wie je moet zijn. Dit is niet een probleem wat niet opgelost kan worden dus wanhoop niet he.

Bezorgde tante - 1 nov 2019

Hallo, Men zus is nu 7 maanden zwanger en uiteen met haar vriend! Nu eist hij vanaf de geboorte al co-ouderschap wat wijzelf absurd vinden! Kan hij dat opeisen want heb al veel opgezocht en meestal lees ik dat baby’s de eerste 2 jaar bij hun moeder blijven en dat de papa wel regelmatig op bezoek komt of wat kunnen we doen?

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 4 nov 2019

    De vriend van je zus is de vader van het kind. Hij heeft dus in principe net zoveel “recht” op het kindje als je zus. Co-ouderschap is dus mogelijk. In het begin is het wellicht ingewikkeld in verband met borstvoeding maar hij is net zo goed de vader als je zus de moeder is. Ze zullen dus (eventueel samen met een mediator) moeten overleggen hoe het praktisch gezien het beste verdeeld kan worden.

    Ervaringsdeskundige - 31 dec 2020

    Dag bezorgde tante, Co-ouderschap met een baby kan niet, in verband met de hechtingsontwikkelig die een baby tot aan kleuter doorgaat. Staat ook hierboven, co-ouderschap is dan niet wenselijk, zoals jullie zelf ook hebben uitgezocht en dit zal ook elke mediator/hulpverlener/advocaat aangeven. Wel is er de mogelijkheid om de vader met grote regelmaat bij de moeder en baby te laten komen, zodat de baby aan de papa kan wennen en andersom, zoals dat in een normale situatie ook zou gebeuren. Bijvoorbeeld dagelijks op een vast moment meehelpen in de verzorging. Jullie zorgen er ongetwijfeld voor, maar help jullie zus/dochter/vriendin veel die laatste zware loodjes die ze nu alleen moet doen, met stress, en vooral ook de kraamtijd en daarna! Sterkte allen en een goed begin samen!

Aadje - 19 okt 2020

Mijn kinderen waren 17 toen ze in een vechtscheiding van 2 jaar belanden. Normaal gesproken maken jong volwassen zich los in de pubertijd . Een kind werd zo depressief, ik was hem bijna kwijt, mijn andere kind kwam in een rollercoaster terecht van schoolkeuzes, emoties, wie ben ik etc. Dat wil je echt niet als moeder/ ouder maar its take two to tango. Nu een paar jaar verder gaat het wel goed met ze. Kinderen kunnen veel vergeven maar vergeten niet. De lidtekens op hun ziel zitten diep😪 dus ben ik van mening dat kinderen van alle leeftijden de dupe zijn van een scheiding.

Profielfoto van vraagteken

vraagteken - 17 sep 2022

Mijn dochter is bijna 2. In mijn zwangerschap mishandelde de vader me. Ik liep dagelijks weg als het uit de hand droeg te lopen. Kampte met een veel te hoge bloeddruk door de stress. Toen ons kindje geboren was kon ik helaas deze momenten het huis niet meer ontvluchten ik ben een aantal x zo heftig gewurgd dat ik weken lang last had van nek en keelklachten. Mijn bevalling was ook erg heftig want toen ik aangaf weeenstorm te hebben deed vader alsof er niets aan de hand was zei tegen de verloskundige dat het niet waar was waardoor ze door de wisseling van de wacht omdat ze er vanuit gingen dat het nog minimaal 6 uur zou duren een uur te laat waren. Ik had toen al ruim half uur persweeën. Uiteindelijk uren lang persweeën gehad en met spoed naar het ziekenhuis waar ze net op tijd kwam met knip omdat de hartslag daalde. Ze had door stress in mijn vruchtwater gepoept. Na d'r geboorte was ze geel bij navraag of ze onder een lamp had gelegen was vader erg fel dat dit zo was. Ik werd gehecht maar had niets gehoord over een lamp ivm geel zijn gaf aan dat ik dacht dat hij gewoon d'r warmtelamp boven het aankleedkussen bedoelde. Ze is tot 6 maanden geel gebleven omdat ze inderdaad niet onder een lamp had gelegen maar na de kraamtijd kon dit niet meer. Baby moest hierdoor regelmatig bloedprikken. Met 3 maanden wilde ik bij hek weg. Hij gaf toen aan misbruikt te zijn en slechte opvoeding gehad. Ik heb aangegeven dst ik voor mijn kind een gezin wil en alles eraan zou doen hem te helpen. Eer dat hij deze stap zette waren we maanden verder samen naar huisarts gegaan om deze stap te zetten omdat het niet langer zo kon. In de tussentijd paste hij mijn werkdagen wel op weekenden avonden ivm onregelmatig werk. Na heel wat dingen die mis gingen gaf hij aan dat hij het eigenlijk niet kon als ik weg was ging zijn masker af vertelde hij 1 jaar later pas. Buiten werk had ik geen privé en alle zorg vn alleen. Hij was of agressief of depressief en lag dsn om 1900 al in bed en sliep uit. Hij werd snachts niet wakker van ons kind en als ik hem wakker maakte was hij een duivel. We sliepen daardoor apart. Als hij kwaad werd hield hij geen rekening dat er een baby in huis was sloeg gewoon deur dicht terwijl zij in deuropening kroop etc. Enige wat ik van m vroeg was even het huis te verlaten tot die rustig was dit deed ik altijd zelf maar wilde mijn kleine niet alleen bij hek achter laten hij was dan namelijk niet voor rede vatbaar. Achteraf bleek dit re kloppen toen hij eenmaal aangemeld was bij ggz heeft hij toen ze 1 a 1.5 was gezegd dat zodra ik de deur uit ging zijn masker van lieve vader af ging hij zorgde dit moment niet meer voor haar en ik had al zoveel meegemaakt dat ik niet eens wilde weten wat dit betekende. Toen ze 1 was was hij eindelijk aangemeld voor ggz ik had hier alles aangedaan. Wilde een gezin zijn. Het was niet dat ik perse kinderen wilde. Hij wilde 3 jaar ervoor al toen was ik er nog niet klaar voor. Ik heb dit pas gedaan toen we samen een huis hadden en het goed voelde etc. Ik wilde dus ook niet zomaar het gezinsleven op zeggen voor mijn kind. Echter later kwamen er heel veel dingen aan het licht. Hij was al 15 jaar depressief. Als er iets was met ons kind werd hij of heel vervelend ruzie maken of hij deed alsof het er niet was en alles top was. Hij rookte wat niet erg is echter had mijn kind heeeel veel benauwde periodes met veel huisartsenpost bezoeken croepaanvallen etc. Hij gaf aan niet met haar te roken. Echter zodra ik de deur uit was gaf hij later aan dat zijn masker af ging. Alle keren huisartsenpost alleen geweest omdat hij dan of niet wakker te krijgen was en er boos van werd. Of deed alsof het er niet was zoals bevalling en het ontkende en ruzie ging maken. Heb hem keren erna niet meer wakker gemaakt en steeds alleen gegaan. Snachts moest ik dan soms 2 uut met haar in draagzak in de buitenlucht lopen naast borstvoeding en soms om 2 uur voeden werken etc. Zijn depressieve periodes waren nog het rustigst want dsn lag hij om 1900 in bed en sliep uit tot die moest werken. Wel deed ik hierdoor alles alleen. Toen ze vlak voor haar eerste verjaardag weer ziek werd had ik savonds een afspraak rn wilde thuis blijven kwam net van d'r huisarts rn die constateerde dat de benauwdheid waarschijnlijk rs virus was. Ze had op dat moment geen koorts kreeg alleen heel weinig lucht. Als ze íets zieker zou worden lichte verhoging of neusvleugelen of suf moesten we dezelfde avond nog naar de huisartsenpost. Ik kwam om 1700 terug van de huisarts hij dwong mij toen naar etentje te gaan omdat ik hem moest vertrouwen. Ik wilde dit helemaal niet masr omdat hij ruzie maakt bij een ziek kind toch gegaan en afgesproken met vriendin dat ik binnen 2 uur weer thuis wilde zijn. Ze hing toen als een dood vogeltje in zijn armen. Dikke winterslaapzak aan reageerde 0.0 op mijn thuiskomst naam zeggen of wat dan ook was aan het neusvleugelen en heel heet. Hij zei heel blij het gaat helemaal super met haar. Om ruzie bij haar te voorkomen gezegd oh fijn maar ik leg haar graag zelf nog even op bed (had ziekte keren ervoor al heel vaak uitgelegd dat baby's warmte niet kwijt kunnen en bij koorts in romper en dun lakentje moeten of alleen zelfs romper. ) slaapzak had ze pas net aan dus daar was d'r warmte to3n niet van had haar getempt 41 graden koorts. (Bij lichte verhoging 38 dus of klein beetje meer benauwd moesten we al terug naar de huisarts ivm rs virus was afspraak met de huisarts). 41 graden koorts reageerde niet neusvleugelde en werd in winterslaapzak weg gelegd. Als ik niet thuis had geslapen was ze er niet meer geweest. Hier ook echt trauma van want ga dagelijks voor het slapen haar nekje voelen nog. Familie van me was er toen omdat dit sport dingen heel vaal gebeurde zonder getuige gevraagd aan haar hoe vind jij dat ze is. Die wilde direct 112 bellen zelfs het was niet overdreven hoe slecht ze er aan toe was. Naar huisartsenpost gegaan en antibiotica en puffer gehad. 1 a 2 dagen later of dag hiervoor had ik groot feest van mijn familie ik wilde absoluut niet gaan ze was nog steeds erg ziek en vertrouwde hem niet. Ze was heel benauwd en was huid op huid met haar op bed gaan liggen ademhaling werd hierdoor rustiger hij kwam toen boos in slaapkamer had tegen familie die hier logeerde gezegd dat ik mee ging en ik haar zou vervoeren hoewel ik al 100x nee had gezegd maar ik was met haar bezig dus wist dit niet dat dit gezegd was. Hij bleef maar boos worden en zeggen dat ik moest gaan. Ging ook door toen ze net wakker werd ging niet in op mijn zeggen dat ze eindelijk goed adem haalde bij mij op de buik en ze rust en liefde nodig had. Weet niet meer hoe ik hem ervanaf gekregen heb hij ging niet zomaar weg. Volgens mij ging die doordat ik die nicht erbij haalde. Die wist overigens niets van zijn buien en agressie af maar doordat zij vroeg wat er was is hij uiteindelijk de deur uit gegaan. Nicht wist het hele verhaal niet omdat ik hem nog in bescherming nam in de hoop dat hij beter zou worden bij ggz. En hierdoor was familie boos op mij dat ik haar niet gereden had prima mijn kinds gezondheid is alles. Ik kreeg emdr therapie op aanraden huisarts voor trauma van bovenstaande en bevalling etc. Tijdens de emdr weer gewurgd psycholoog veilig thuis gebeld en emdr gestopt. Vroeg hem al maande om tijdelijk uit huis te gaan dit deed hij niet hoewel zijn spanning steeds meer opliep. Van de een op de andere dag is hij opeens wel uit huis gegaan dit was kort na contact met veilig thuis. Sinds dat ons kind 11 maanden is tot nu 2 jaar woont hij niet meer met ons. Bij oppasafspraken kwam hij heel vaak niet opdagen waardoor ik me steeds ziek moest melden van werk door alles wat er speelde me volledig ziek moeten melden kreeg koliekaanvallen etc. Half jaar lang van stress. Heb ons aangemeld bij Surplus voor de oppasafspraken. Wekelijks 1.5 uur gesprek daar daar kwam die netjes opdagen maar alles wat hij daar dan aan droeg om te doen hield die zich niet aan vergat oppasafspraken of andere afspraken die we gemaakt hadden constant. Ik heb hem geholpen naar ggz psycholoog voor mezelf. Darmonderzoeken ivm koliekaanvallen, dieet bij ortomoleculairtherapeut bekkenfysio psychofysiotherapie gzverpleegkundige etc. Etc. Om een goede moeder te zijn en van mijn lichamelijke klachten af te zijn. Pas toen hij in kliniek zat voor 10 weken verdwenen alle klachten als sneeuw voor de zon even. Slaaptraining gevolgd etc. Ik lag gewoon wakker van stress door hem en kreeg hier koliekaabvallen door niets hielp eraan behalve rust van hem bleek later. Hij wilde toen vanaf afgelopen januari zijn kind niet meer zien omdat hij met kerst weer zo uitgevallen was. Heeft hierna nog 10 weken intern gezeten. Zij vroeg dagelijks naar hem voor januari wilde hij haar bijna dagelijks zien en van de 1 pp de andere dag was die weg. Hem steeds herinnert aan het feit regelmaat voor haar al ziet die ze maar half uur per week. Dit wilde hij niet. In de kliniek vaak aangeboden met haar langs te komen. Wilde hij niet. Vervolgens afspraak daar gemaakt dat hij ze dan na de kliniek iedere zondag zou zien samen met mij ergens op de koffie hij wilde dan die zondag naar zijn familie. Afspraken al gemaakt voor hem volr de zondagen met familie. Bij ontslaggesprek ggz zei hij het nog lang niet aan te kunnen haar te zien. Dus gemaakte afspraken vervielen. 2 dagen later greep hij me weer bij de keel na relatietherapie bij ggz. Dag later dreigde hij haar mee te nemen want ik hield zijn kind bij hem weg?? Terwijl hij 2 dagen ervoor ineens weer d'r afspraak van d'r zondagen van af week omdat hij het niet aan kon haar te zien. Ik had toen ze 1 was jeugdzorg al proberen in te schakelen die kwam echter pas driekwarjaar later in beeld. Hij had haar toen al 3 maanden niet gezien en jeugdzorg zou na weel of 2 beginnen aangegeven dat ik dan liever had dat we dsn weer nieuwe afspraken maakte en hij onder hun begeleiding haar zou zien. Ineens wilde hij haar torn weer wel zien en had nog aantal weken de tijd om haar weer aan hem te laten wennen voordat jeugdzorg dit zou zien. Ze heeft hem 3 maanden opa genoemd kende t woord papa niet meer en hij gaf aan dat het heel lang duurde voor ze contact zocht met hem was beetje bang afstandelijk. Terwijl ze heel sociaal is en iedereen kust en knuffelt. Gaf in mei aan dat hij maximaal 2 uur per week aan kan haar te zien. Gevraagd hoe die toekomst voor zich ziet dan. Hij kon het niet aan met haar in 1 huis te wonen. Aangegeven dat dat voor mij ook betekend dat de relatie dan stopt. Gaf aan dat die dacht nooit voor haar te kunnen zorgen. Ik gaf toen aan dat ik de relatie niet wilde verbreken omdat ik dan helemaal geen zicht meer heb op hoe het gaat. Veilig thuis had goedkeuring van hem gehad om alles op te vragen bij ggz maar ggz heeft 2 maanden hun telefoontjes genegeerd las ik in rapportage veilig thuis. Ik mocht vanaf dag 1 therapie alles van hem weten zei hij ook tegen ggz echter logen ze gewoon iver zijn toestand zeiden hij heeft geen persoonlijkheidsstoornis en raden hem steeds af mij te betrekken erin. Vervolgens stond er in zijn onderzoek die die gehad had (wat ggz afraadde aan hem om mij te laten lezen maar hij deed dit toch) tot 5 x toe dat hij meervoudige persoonlijkheidstoornissen had. Ggz loog gewoon constant. Enige houvast die ik had om te peilen of het veilig was dat hij zijn dochter alleen ziet was de relatie behouden en zelfs toen kreeg ik bovenstaande nog niet eerlijk te horen van ggz. Hij gaf toen aan dat ik beter verdiende als hem hij wil dst ik een nieuwe relatie krijg en goed gezin voor ons kind etc dat hij waarschijnlijk nooit de zorg aan kon. Had toen door laten schemeren dat die dus voogdij niet wil. Relatie verbroken en zei toen dat die nooit voogdij zou opgeven (ik wilde dit op een goede manier samen vastleggen zodat ons kind hier minste hinder van zou krijgen en ze elkaar gewoon op een veilige manier konde blijven zien en we zouden kunnen zeggen papa houd heel veel van je masr je kan er niet slapen want hij kan niet voor je zorgen bijvoorbeeld). Hij gaf zelf aan dat na 2 uur echt de max is bereikt en dit deed hij met jeugdzorg of zijn moeder erbij. Waarom wil je voogdij niet meer opzeggen ja dat was principe kwestie een gevoelslwestie. Echter krijg ik er heel veel spanning en stress van feit dat hij zo om kan slaan. Heb net een nieuwe baan moeten nemen omdat ik de opvang en oppas niet meer geregeld kreeg krijg drastisch minder salaris én moet een opleiding ervoor volgen terwijl ik net bezig ben met een huis kopen hier ook alles zelf voor moeten regelen want hij krijgt al spanning van in de buurt van het huis rijden. De meeste keren dat hij vervelend werd was in tijden waarin of ik of mijn dochter echt rust nodig hadden. Gezien hij toen in 3 dagen tijd van: ik kan het nog lang niet aan haar te zien naar: je houdt ze bij me weg ik neem ze nu mee gaat. Voelt ook als aanmelding bij aa maar gewoon nog drinken. Ja hij heeft zich aangemeld bij ggz echter crisissignaleringsplan die die vorig jaar juni zou maken omdat de dreiging nog heel hoog was heeft die nog steeds niet gemaakt is 1 a4. Denkt al 15 jaar dagelijks aan de dood. Gaat als een idioot rondjes rijden door NL als hij van slag is etc. Je hoort zo vaak dat mensen die niet meer wille leven hun kind mee nemen. Naast het feit dat hij niet wakker wordt snachts van haar niet reageert op wat ze nodig heeft zoals ziekte pijn etc. Zijn ouders hebben hem ook verwaarloosd zelf voelt hij ook niet aan hoe die moet opvoeden reageren etc. Als ik verhalen zoals die gino lees zou zoiets zelfs nog kunnen. Hij draagt al 15 jaar een masker als hij zijn masker draagt is hij lief zorgzaam behulpzaam en een stille water iedereen vind hem super schattig etc. Hij slaat van 1 op andere moment ij thuissituatie om. Is aan buitenkant totaal niet te peilen. Ik wilde 3 maanden terug toch rechtszaak beginnen. Echter was toen net jeugdzorg ineens wel betrokken en zou starten om toch maar alles geprobeerd te hebben dit aangegaan dit heeft me alleen maar heel veel tijd gekost want alleen bij mij gaat het super met mijn dochter loopt ver voor op ontwikkeling wordt goed verzorgd etc. Zij zouden echter ondersteunen dat we vrijwillig zouden regelen dst ik voogdij krijg ik wil gewoon dat er rust is dat alles geregeld wordt zoals mijn broer en schoonzus ervoor zorgen als ik er niet meer ben bijvoorbeeld wij hadden samen destijds voor hen gekozen. Mijn familie was er altijd voor hem deed alles voor hem had ook hen alleen in testament gezet omdat hij zo blij was met ze bij ons voelde hij dst hij een echte familie had en op onze opvoeding was die trots etc. Echter nu is er jiets geregeld hij kan zo weer dreigen ze mee te nemen terwijl hij het maar 2 uur aan kan ik breng ze netjes 1x per week 2 uur daarheen. Heb de rechtszaak niet gestart tot 2 weken terug geeft jeugdzorg pas aan dat hun niks kunnen betekenen in adviseren voor voogdij omdat zij neutraal moeten zijn dan had ik dus maanden terug al rechtszaak kunnen beginnen lig nachtelijks wakker van. Echter kreeg toen eindelijk een huis op mijn pad en moest kiezen tussen 2 kwade. Nieuwe baan voor rust en regelmaat dochter en verhuizen en studie gaan niet samen met stressvolle rechtszaak. Ga in januari over maar het geeft me zoveel onrust om zo lang te wachten in die tijd kan zoveel gebeuren. En rechtszaak duurt gemiddeld een jaar terwijl ik al 3.5 jaar in die ellende zit. Duurt een rechtszaak echt minimaal een jaar is het zo intensief iemand advies? Moet nu oververhuizen en studie ij 3 maanden tijd voot nieuwe baan behalen ben bang dat ik met rechtszaak starten nu op dit komen geen goede moeder kan zijn. Heb nooit aangifte gedaan tegen hek omdat ik een band wil behouden met schoonfamilie zodat ze die leert kennen. Echter adviesen psychologen psychotherapeut etc is rechtszaak. Hij kan er niet voor zorgen dit is niet mijn schuld ik heb alle riemen ingezet. Echter als ik rechtszaak start ben ik zgn de schuld waardoor die ze niet ziet hoewel voogdij ook gewoon omgang is en ik een goede omgang wil. Durf alleen nu niet eens meer alleen met hem te xijn en wil de overdrachten met iemand erbij. In 1.5 jaar therapie en dat hij nu niet meer bij me woont zijn welzijn alleen maar verslechterd en medicatie erbij. Is nog helemaal geen vooruitgang behalve het ziektebesef

REAGEER OP DEZE BLOG

Laat ook van je horen!

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


negen − 4 =




Veel gelezen blogs

Scheiden en nu? Je scheiding aanvragen, hoe doe je dat? Alles wat je wilt weten over alimentatie na je scheiding Partneralimentatie gaat van twaalf naar vijf jaar Alles over partneralimentatie Alles over kinderalimentatie Kinderalimentatie en de nieuwe partner; hier moet je op letten! Alimentatie berekenen 13 tips voor gescheiden ouders 5 super tips voor het opstellen van het ouderschapsplan Co ouderschap, wat houdt dat precies in? Rechten van vader bij de omgangsregeling Toestemmingsformulier om te reizen met kind na scheiding Echtscheiding en hechting bij baby’s en peuters Verwerking van je scheiding Zo heb ik de eenzaamheid na de scheiding overwonnen Wat is een vechtscheiding nou eigenlijk? Wanneer mag ik weer moeder zijn? Frances blogt over ouderverstoting Narcisme in je relatie: herken de 3 fases Gaslighting en narcisme. Hoe ga je daar het beste mee om? Wat doet een mediator nou eigenlijk? Rechten van het kind (12-18 jaar) bij de scheiding Wat is narcisme?

Vlog

Welke omgangsregeling past bij welke leeftijd? Het is een vraag die vaak opkomt wanneer we de complexe wereld van co-ouderschap en omgangsregelingen betreden. Elke situatie is uniek, en het vinden van de juiste omgangsregeling blijft maatwerk. Toch zijn er handvatten om tot weloverwogen beslissingen te komen, gebaseerd op de specifieke behoeften van verschillende leeftijdsgroepen. In Lees verder >
Hoi, ik ben Annelies Hulsker en ik nodig je uit om lid te worden van onze Community om in contact te komen met andere ervarensdeskundigen.
Hoi, ik ben Elske Damen, wij willen je helpen om de periode tijdens en na je scheiding net wat makkelijker te maken, ik wens je veel plezier op deze site.