Belastingaangifte

Chris (43) is net gescheiden. Ze werkt parttime als psycho-therapeute en heeft drie kinderen: Noa van 12, Eef van 14 en Bas van 17 jaar. In haar eentje probeert Chris haar drukke leven draaiend te houden, maar met drie pubers valt dat niet mee.

Chris opende de deur van haar werkkamer en glimlachte. Normaal gesproken zou nu paniek uitbreken, maar bij de aanblik van het opgeruimde bureau en de nette kasten werd ze nu juist rustig. Het leek wel een showroom! Noa had haar uiteindelijk geholpen met opruimen, die vond het leuk om papieren te sorteren en labels op mappen te maken. Nu waren alle paperassen keurig geordend in kleurige mappen met tabbladen om alles snel terug te kunnen vinden. Bas had als ‘heitje voor een karweitje’ hele stapels oud papier weggebracht en vier vuilniszakken naar de stoep gedragen. In haar nieuwe postrek lag een stapel enveloppen van de Belastingdienst klaar: het was tijd voor de aangifte. Met een zwierig gebaar trok Chris de map met financiën uit de kast. Wat een verschil met vroeger! Dit varkentje zou ze wel even wassen, zonder gestress en verwoed bladeren door stapels rekeningen.

Toen ze inlogde op haar computer, verscheen Noa op de drempel. ‘Mam, je gaat toch niet alles door elkaar gooien, he? Dan kan ik alles weer opnieuw sorteren!’

‘Ben je mal, ik ben hier veel te blij mee!’

‘Ja, maar ik ken jou…’

‘Moet jij niet aan je huiswerk?’ Chris gaf Noa een zacht zetje richting de gang. Noa zuchtte heel overdreven en verdween naar beneden. ‘Als je maar niet denkt dat ik je nog eens help!’

Chris gaf de deur een zet zodat hij dichtviel. Eerst maar eens een DigiD aanvragen. Op welke site moest ze dit doen? Ze tikte ‘DigiD’ in op de zoekmachine en klikte door naar de website. Wat had ze nodig? Burgerservicenummer, mobieltje…waar was haar mobieltje? Binnen drie minuten was het gepiept, dat ging eigenlijk verrassend snel! Alleen moest ze nog vijf dagen wachten totdat ze hem kon activeren.

Daarna surfte ze naar de website van de Belastingdienst. Daar werd ze minder wijs uit. Haar map met loonstroken lag klaar, maar Chris begon te twijfelen. Moest ze de alimentatie ook opgeven? En was dat een bruto of een netto bedrag? Ze had nooit aan Marc gevraagd of hij de door hem betaalde alimentatie in mindering bracht op zijn inkomen en hierdoor minder belasting hoefde te betalen. Wat wilden ze nog meer? Woz-waarde, heffingskortingen, toeslagpartner, wacht even, die had ze toch niet meer? Het begon haar toch te duizelen. Marc had altijd de aangifte gedaan, en toen hij haar hulp aanbood, had ze dat trots van de hand gewezen. Nu wilde ze hem eigenlijk toch wel spreken. Wat had hij ook alweer gezegd over het huis? Hoe moest de hypotheekrente verrekend worden voor wat betreft de belastingen ?? Ze hoorde Noa alweer op de trap stommelen. Heel voorzichtig ging de deur op een kier. Chris zag een plukje haar en daaronder het puntje van Noa’s neus om de hoek steken.

‘Mam…ga je zo koken? Ik heb zo’n honger!’ Haar hele hoofd stak nu om de deur.

‘Zijn Bas en Eef dan ook al thuis?’

‘Duh! Echt allang!’ Chris zuchtte en stond op. Dan eerst maar even eten. Vanavond zou ze wel weer verder gaan.