Over Bart…..
Toen ik zelf ging scheiden stond ik niet stil bij wat er op mij af zou komen. Twee jaar na mijn scheiding weet ik wel beter. Als relatie- en scheidingscoach en als ervaringsdeskundige help ik nu anderen om het oude achter zich te laten en zich te richten op een andere toekomst.
De boodschap
Toen mijn ex-partner en ik besloten uit elkaar te gaan, waren onze kinderen 10 en 12 jaar oud. We wilden een zachte landing voor onze 2 zonen en huurden een klein appartement in het dorp waar we woonden. Elke 3-4 dagen verbleven we apart in het appartement en onze kinderen bleven in het ouderlijk huis wonen. Birdnesting noemen ze dat.
Dit hebben we ruim een jaar volgehouden totdat het niet meer werkbaar was. We zaten constant in elkaars energie en het appartement voelde niet als onze eigen plek.
Voor onze kinderen was de situatie verwarrend. We dachten in het belang van onze kinderen te handelen, maar onze keuze bleek een onveilige situatie voor hen. Ze stonden in de wachtstand. Het enige wat ze wisten was dat mama en papa gingen scheiden, maar er gebeurde niets en we betrokken ze niet bij ons proces. Iets wat we pas later beseften.
Een nieuw appartement
We besloten onze kinderen meer duidelijkheid te geven over de toekomst door ze te vertellen dat ik op zoek ging naar een andere plek waar ik permanent zou kunnen wonen. Ik weet nog heel goed hoe ze reageerden. Onze jongste zoon pakte een dienblad dat op tafel stond en zette het voor zijn hoofd. Mijn oudste zoon liep naar zijn kamer en zei: “ik wist dat dit zou gebeuren”. Hij huilde.
Na lang zoeken vond ik een leuk appartement. Een schot in de roos want er was weinig betaalbaar aanbod in de buurt dat groot genoeg was voor mij en mijn kinderen. Ik nam ze mee naar de bezichtiging met de makelaar. Ze mochten hun slaapkamer kiezen en ze hebben met mij meegedacht hoe we onze nieuwe accommodatie zouden inrichten.
De verhuizing
De eerste weken na mijn verhuizing waren zwaar, vooral voor mijn jongste zoon. Zijn gedrag veranderde. Op school werd hij onhandelbaar. Hij wilde niet meer thuis spelen met vriendjes. Dan kon hij ineens heel lief zijn en zeggen dat hij heel veel van ons hield en kocht hij samen met zijn oudere broer van hun zakgeld een lichtbak met de tekst “we love you”.
De avonden voor de kidswissel, gingen weer gepaard met woede-uitbarstingen en huilbuien. Hij wilde niet naar mij toekomen. Niet omdat hij niet bij zijn vader wilde zijn, maar omdat er geen vrienden waren om mee te spelen. Het bed was te klein en zijn kamer was stom. Bij de wissel klampte hij zich vast aan mijn ex-partner. Hij zei letterlijk: Omdat jullie de keuze hebt gemaakt om te scheiden, heb ik nu een KUT leven!
Uiteindelijk ging niet om mij of het nieuwe appartement maar onderliggend waren er de emoties. Zijn besef dat onze scheiding definitief was. Na mijn verhuizing begon het rouwproces van mijn jongste zoon pas echt.
Met de wetenschap van nu
Achteraf gezien hadden we te lang “ge-birdnest”. We hadden onze kinderen eerder bij onze keuzes moeten betrekken. Gelukkig hebben geleerd om de tijd te nemen om open met ze te praten en naar hen te luisteren. Van ieder van ons mochten ze een kledingstuk, bijvoorbeeld een sjaal of een t-shirt, meenemen om te helpen slapen. Ze hebben een foto van mijn ex-partner of mij van ons in hun slaapkamers in beide huizen.
Ik wens niemand een scheiding toe, vooral kinderen niet. Maar het hoeft niet in alle gevallen schadelijk te zijn als het proces goed wordt begeleid. Juist de conflicten tussen ouders zijn schadelijk voor kinderen.
Bart van Schagen Relatie- en Scheidingscoach
Aangesloten bij Succesvol Scheiden Nederland
Lees ook de andere blogs van Bart.
REAGEER OP DEZE BLOG