Huilen is gezond; rouwverwerking bij je kind (4-12) na de scheiding

Eerste Hulp bij Scheidingstranen van kinderen.

Huilen is gezond. We vinden het alleen zelf vaak lastig hoe er mee te gaan. Je kind verdrietig te zien kan moeilijk zijn. Het kan pijn doen, vooral wanneer je beseft dat jij (onderdeel van) de oorzaak bent.

Daarmee zeg ik niet dat je je kind de scheiding had moeten besparen (ik ga ervan uit dat je alles geprobeerd hebt om dat te voorkomen), maar spreek ik je wel aan op je verantwoordelijkheid als ouder. Je kind heeft je nodig. Niet zozeer op praktisch als wel op emotioneel gebied.

Naast alle financiële en juridische rompslomp en je eigen proces, heb je als ouder ook een belangrijke rol in het rouwproces van je kind.

Rouwverwerking bij kind

Want dat is het. Een scheiding is een verlieservaring. Je kind (en jij) maakt een rouwproces door.

Een rouwproces gaat gepaard met tranen (en andere emoties).

Een aantal feiten over kindertranen bij scheiding op een rijtje;

• Emoties zijn normaal, iedereen heeft ze. Het hoort erbij.
• Huilen is gezond
• Huilen lucht op
• Huilend vermindert stress
• Het stopt. Er komt een einde aan de huilbui. (Al lijkt het soms een eeuwigheid te duren.)
• Rouw is geen eindig proces. (Je kind past zich aan de nieuwe situatie aan, maar rouw zal in mindere/andere mate aanwezig blijven.)

Wat kun je doen?

Zoals het kinderliedje van het Zigeunermeisje dat huilend op een steen zat; ‘Huilend, huilend, helemaal alleen’ al zegt. Bij verdriet is het fijn als je er niet alleen voor staat.

Dus…..

• Luister
• Knuffel
• Aai over zijn bol
• Troost met lieve woorden en aanrakingen (niet met nieuw speelgoed).
• Neem de tijd. (Dan kom je maar een keer te laat voor voetbaltraining. Dit is belangrijk.)
• Wees (emotioneel) beschikbaar. (Leg de telefoon af en toe eens helemaal weg. Even offline voor de buitenwereld en online voor je kind.)
• Durf samen stil te zijn.
• Vertel je kind dat het altijd naar je toe mag komen. (Veel kinderen huilen bijv. ‘s avonds in bed, als de rust komt en de indrukken van de dag verwerkt worden.)
• Vertel je kind dat het áltijd mag huilen
• Normaliseer: tranen en andere emoties horen erbij. Je bent zelf ook wel eens bang, of verdrietig. Het is niets om je voor te schamen.
• Vertel je kind dat tijd dingen verandert, het verdriet zal minder of anders worden.

Kinderen vinden vaak troost in knuffels of kledingstukken (met de geur) van ouders. Zorg dat je kind hierover kan beschikken waar en wanneer het nodig is. Een knuffel mee naar school? Tuurlijk, waarom niet? Licht wel de leerkracht even in hoe belangrijk de knuffel op dit moment voor je kind is, voor extra support.

Woorden geven aan verdriet is voor kinderen vaak nog lastig. Tranen zijn een krachtig communicatiemiddel. Als woorden geven niet lukt, probeer het eens op een andere manier.

Laat je kind een tekening maken of vraag de lievelingsknuffel eens hoe hij zich voelt.

Er zijn ook mooie kinderboeken die helpend kunnen zijn. Waaronder ‘Sloompje Slak, het gebroken huis’. Stilte is ook heel waardevol. Aanwezig zijn, een aanraking of een luisterend oor zegt vaak meer dan duizend woorden. Durf stil te zijn. Weet dat ook samen stil zijn jullie band versterkt en je kind helpt.

Valkuilen voor ouders

Het is goed om je te realiseren dat je eigen coping, de manier waarop je zelf met emoties en moeilijke situaties omgaat, je aanpak richting je kind en de manier waarop je naar je kind kijkt kleurt.

Een aantal valkuilen waar we als ouders nog wel eens intrappen;

“Huil maar niet.”

Soms vinden we het lastig om geconfronteerd de worden met de pijn die ons kind heeft, omdat het ons confronteert met ons eigen aandeel hierin, of met ons eigen verdriet.

“Nee, mama is niet verdrietig.”

Er is niets mis met samen huilen (met mate). Daarmee geef je je kind de boodschap dat huilen oké is.

Je verdriet verbergen hoeft niet, doseren is voldoende. Je kind voelt toch aan of je eerlijk bent als je zegt: “Nee hoor, het gaat goed met mama, ik ben niet verdrietig.” Samen huilen versterkt de band.

“Zo, nu heb je wel genoeg gehuild.”

Het stopt vanzelf, heus…al lijkt het soms een eeuwigheid te duren. Soms duurt het 2 minuten, soms 10 minuten, maar aan iedere huilbui komt een einde. Het kan lastig zijn om gewoon te zitten en het verdriet er te laten zijn. Geen pasklare oplossing te hebben. Dat kan een gevoel van machteloosheid oproepen.  Laat jouw ongemak geen reden zijn om het verdriet te stoppen. Het is waardevol voor je kind om te ervaren dat verdriet er mag zijn en ook weer minder wordt.

“Je zet jezelf voor schut.”

Ben je gevoelig voor het oordeel van anderen? Wees er dan alert op dat je dat niet projecteert op je kind en de ruimte die je hem geeft om te huilen in het openbaar. Iedereen is wel eens verdrietig. Het is niets om je voor te schamen.

“Daar hoef je toch niet om te huilen?”

Ook al begrijp je het niet, je kind voelt zich verdrietig. Neem dat serieus en wimpel zijn gevoel niet af. Ieder rouwproces is uniek, het tempo waarin dat verloopt ook. Het kan dus dat jij al veel verder bent in je verwerkingsproces dan je kind.

“Ik kan niets doen.”

Je kunt als ouder het gevoel hebben dat je niets kunt dóén. Een gevoel van machteloosheid kan je overvallen. Wellicht zit het ‘doen’ nu in een andere hoek. Waar we doorgaans ‘doen’ zien als een concrete oplossing hebben of de pijn weg nemen, is dat in deze situatie vaak anders. We kunnen het verdriet niet wegnemen of de situatie veranderen, maar we kunnen er ‘zijn’. Weet dat je al heel veel ‘doet’ door er gewoonweg te zijn voor je kind. Sámen door het verdriet heen.

Zorg ervoor dat je kind en jij dit proces niet alleen hoeven te dragen. Licht de meester of juf in en vraag voor een beetje extra aandacht. Deel met familie en vrienden. Schroom niet om hulp van een professional in te schakelen.

 

‘Omdat je het niet alleen hoeft te doen’

 

www.tijdvoortranen.nl