Een persoonlijk blog dit keer door Tineke Kool MfN Registermediator en sinds 11 jaar gescheiden, moeder van 3 lieve tieners.
Gescheiden en Vakantie, een ontspannen ‘toestand…’
Stilte in huis, want het is weer vakantietijd. Onze drie kinderen zijn vanmorgen naar het mooie Italië vertrokken met hun papa om daar met elkaar vakantie door te brengen. Dit is het 11e jaar dus je zou zeggen dat wij hier onderhand al aan gewend zouden moeten zijn. Dat is natuurlijk het geval, de tijd zelf werkt in je voordeel na scheiding, in de eerste jaren heelt de tijd je wonden, je verdriet en in de jaren daarna worden de gescheiden vakanties een normaal patroon.
Toch went het nooit helemaal, althans, voor mij niet. Ons huis, onze buurt, onze woonplaats voelt toch wel echt behoorlijk leeg en stil zo zonder die drie kids van ons. Maar ik ben natuurlijk de enige die dit opvalt. Toen de kinderen nog klein waren had ik last van al dat speelgoed in huis, dat stil op hun plek lag, terwijl het gewoon in beweging hoorde te zijn! De eenzame schommel in de tuin, een verlaten trampoline. Dit gevoel heet natuurlijk gewoon ‘gemis’. Het gemis duurt bij ons doorgaans 2,5 tot 3 weken achtereen.
Ik weet nog dat ik mij in de periode van hele kleine kindjes onwijs veel zorgen maakte over zaken als zonnebrand en insmeren, speentjes, voeding en slaapritme. Zorgen in de vorm van heel, heel moeilijk kunnen loslaten. Dit maakte mij echt bemoeizuchtig, achteraf niet erg ontspannen voor mijn ex. Want die deed het allemaal gewoon prima! Misschien een beetje anders, maar echt helemaal prima!
Voor mij zat het lastige van het niet kunnen loslaten in het feit dat ik er als moeder niet bij zou zijn wanneer ze zouden verbranden door de zon, dorst hadden, kapotte knieën vielen, of het allerergste: zonder hun zwembandjes richting waterkant hobbelden.. Voor mijn ex voelde mijn bemoeizuchtige houding, die voortkwam uit bezorgdheid, vast en zeker helemaal niet fijn. Voor hem voelde het misschien wel alsof ik geen enkel vertrouwen in hem had als vader. Het vertrouwen tussen ons als partners was ook al weg. Wat moet hij zich naar gevoeld hebben.. andersom was het misschien ook wel zo, daar heb ik eigenlijk geen idee van.
Maarja… zo kijk ik er nu naar, jaren later, terwijl ik er nog eens over nadenk tijdens het schrijven van dit blog.
Wanneer hij over 2 weken terug komt met de kids zal ik het hem toch eens vragen, of hij daar in die tijd en misschien ook de jaren daarna echt last van heeft gehad. Want ik kan het natuurlijk niet voor hem invullen, dat zal ik echt aan hem moeten navragen. En misschien, als ik toen wist wat ik nu na 11 jaar weet, dan had ik het misschien heel anders gedaan. Dan hadden we onze angsten en zorgen misschien wel met elkaar kunnen bespreken.
REAGEER OP DEZE BLOG