Afgelopen maandag begon dan eindelijk voor mij de langverwachte vervolgopleiding voor relatietherapie. En zoals zo vaak begon de cursus met een voorstelrondje van de 16 deelnemers, 14 vrouwen en 2 mannen.
Langdurige relatie
Ongeveer 80 % van de aanwezigen bleek een zeer langdurige relatie te hebben, tussen de 20 en 30 jaar. Er hoefde niet meteen bij verteld te worden hoe gelukkig die relaties waren, maar ze hadden in elk geval lang stand gehouden. En inderdaad, lengte zegt niet altijd alles over geluk, maar toch verlangen veel mensen naar een langdurige relatie, liefst “tot de dood ons scheidt”, ikzelf incluis. Ik kan me snel een beetje een kneusje voelen in zo’n gezelschap en wat jaloezie kan er ook wel opkomen. In mijn werk, mijn vrijwilligerswerk en ook wel privé, komen er veel ‘scheidingen’ voor en lijkt scheiden soms normaler dan lang bij elkaar blijven. Maar dat is dus maar net in welk gezelschap je verkeert.
Voorbeeldige relatie
Maar zijn die lange relaties ook voorbeeldige relaties. Relaties die anderen tot voorbeeld kunnen zijn. Het woord heeft vaak een wat andere betekenis, een voorbeeldig kind is een schattig kind dat zich keurig gedraagt. Zo zou een voorbeeldige relatie een relatie kunnen zijn die voldoet aan de culturele en maatschappelijke normen van deze tijd, maar mij gaat het om andere maatstaven.
Goede relatie
Ik maakte nog wat beter kennis met mijn buurvrouw -30 jaar getrouwd- door een opdracht die we kregen. ‘Wat is belangrijk in goede relaties’, was de vraag en ‘wat is er dierbaar in jouw eigen relatie.’ De buurvrouw realiseerde zich tijdens ons gesprek dat er in haar relatie misschien wel een groot accent op veiligheid lag. En dat kon je van de dame aflezen, niet bepaald een uitgesproken type, hoewel alleraardigst. Het leek erop dat ze ook wel een beetje jaloers op mij was, omdat ik de mogelijkheid had gekregen los te komen van een partner en mezelf te ontdekken om van daaruit verder te gaan.
Verbinden en autonoom blijven
Na wat heen en weer gepraat koos mijn buurvrouw voor de volgende terugkoppeling naar de groep: ‘Verbinden en ook autonoom blijven’. Of zoals de titel van een boek in mijn boekenkast: ‘Van elkaar houden zonder jezelf te verliezen’. En dat is de kunst.
Een stel onder de deelnemers was ook al 30 jaar samen, maar was bewust nooit samen gaan wonen. Daardoor konden ze hun eigenheid veel makkelijker behouden en dat kon je ook zien. Het is niet zo dat ik denk dat apart wonen de enige en beste oplossing is om autonoom te blijven, maar het kan helpen.
Trouw aan jezelf
Allerbelangrijkst is dat je jezelf steeds de vraag blijft stellen, ‘Ben ik nog trouw aan mezelf, als ik dit voor hem of haar of voor onze relatie doe?’ en daar moet je jezelf heel goed voor kennen, je heel bewust zijn van dat wat er in jezelf omgaat en last but not least jezelf onvoorwaardelijk accepteren. Vaak geven mensen aan dat ze willen dat hun partner hen onvoorwaardelijk accepteert. Dan zeg ik: “Vergeet het maar, dat gaat hij/zij niet doen, de enige die dat moet doen, dat ben jij zelf.”
Mijn overtuiging dat je pas geslaagd bent als je een (langdurige) relatie hebt, begint langzamerhand op te lossen. Ik heb (langdurige) relaties gehad en ben steeds blijer met mezelf. Ik heb een ander niet of steeds minder nodig om allerlei tekorten in mezelf op te vullen. Ik blijf steeds makkelijker trouw aan mezelf in relaties van allerlei soort. Ik heb minder vastomlijnde ideeën over hoe een relatie eruit moet zien om er gelukkig in te kunnen zijn. Geluk begint bij mezelf. In deze TEDx-toespraak vertelt een vrouw daarover een voorbeeldig verhaal:
Wilma Ferwerda
REAGEER OP DEZE BLOG