Scheiden en kinderen: de eerste keer bij een Kindbehartiger

Ze komt binnen, tien jaar oud, en de spanning druipt van haar gezichtje. Ze beweegt onrustig en wiebelig.

Scheiden en kinderen

Voor de eerste keer naar de Kindbehartiger. Zonder enig idee waarom en waarvoor. Natuurlijk, haar ouders hebben haar wel uitgelegd dat ze bij mij mag zeggen wat ze wil. Dat het over de scheiding gaat van papa en mama. Dat zij daarbij heel belangrijk is. En natuurlijk, ze heeft een leuke uitnodigingsbrief gehad van mij. Maar wat dat allemaal inhoudt, beseft ze nog niet. Hallo… ze is tien jaar. Weet zij veel wat er allemaal bij een scheiding komt kijken. Papa en mama wonen nog maar net apart.

Ik begroet haar en zie gelijk dat we allebei een blauwe spijkerbroek aan hebben met witte schoenen. Dat is fijn. Zulke gelijkenissen.

Samen lopen we het gebouw door. Het kantoor waar ik zit is een oud herenhuis en kinderen vinden de trap fantastisch. In de keuken maken we samen wat te drinken en dan laat ik de toiletten zien. Nee, vertel ik, je hoeft bij mij niet je hand op te steken als je naar het toilet moet. Je kunt gewoon gaan.

Ik vraag niet veel, zij vertelt niet veel. Bij mij hoeft dat niet. Een Kindbehartiger weet dat een kind zich eerst veilig moet voelen en dat bewegen helpt om de spanning te verminderen.

Na een kort kennismakingsspelletje waarbij we regels en afspraken maken, de veiligheid en het vertrouwen in elkaar vergroten voelt ze zich duidelijk al wat meer op haar gemak.

Mattenspel

We gaan verder met een spel: Het Mattenspel. Voor mij ideaal, want het biedt mij meteen inzicht in haar sociale netwerk en de gevoelens / emoties die ze bij elke plek waar ze komt heeft. We werken op de grond van de kamer. Met materiaal dat haar de mogelijkheid biedt te bewegen en niets te hoeven vertellen. Ik leg het spel uit en ze gaat aan de slag. Eerst de matten op de grond die plaatsen of plekken voorstellen, waar ze veel komt (papa, mama, ik, school, familie, vriend). Maximaal 6 matten leggen we neer. De huizen en de poppetjes worden neergelegd. En na enige tijd ligt al het materiaal naar haar zin, zoals de wegen (verbindingen), de emoticons en de geluk klavertjes.

Ondertussen is ze duidelijk meer op haar gemak en vertelt ze verhalen bij alles wat ze legt. De namen van vriendinnen, hoe ze het ergens vindt. Ik luister vooral en onthoud waar we de volgende keren op verder kunnen gaan. Ik vraag haar of alles nu helemaal goed ligt. Ze gaat voor het spel op de grond staan en kijkt ernaar.” Jemig”, zegt ze, “nu zie ik pas dat ik bij papa meer klavers heb gelegd en blije gezichtjes dan bij mama. Maar dat is ook zo, hoor. Zo voel ik me ook. Dat is niet fijn, hè? Zal ik bij mama nog maar eentje neerleggen?” Ik zeg niks. Laat het gewoon gebeuren en zie het loyaliteitsprobleem van een kind bij scheiding voor mijn ogen afspelen. Zij bepaalt wat er nog aangepast wordt.

Het uur is omgevlogen. “Wat gaan we de volgende keer doen”, vraagt ze. Ik leg uit dat we de matten dan nog een keertje neerleggen en dan het kaartenspel erbij kunnen gaan spelen, als dat haar leuk lijkt. Ze reageert enthousiast. “Mag ik dan wel zelf de matten weer neerleggen”. En natuurlijk mag dat. We maken nog even foto’s van het spel, zodat we weten hoe we het de volgende keer weer moeten neerleggen. En dan nemen met een high five en een brede grijns afscheid van elkaar. Een bezoek aan de Kindbehartiger. Een fijne plek voor het kind tijdens en na scheiding.

Door Marjolein (M.J.) Bruinenberg | Kindbehartiger – Mfn Mediator – Ontwikkelaar Het Mattenspel

Mei 2018