Mijn zoektocht als nieuwe partner in het geheel….
Bijna 10 jaar geleden stapte ik verliefd en onbevangen in een gezin van een vader met zijn twee (inmiddels puberende) jongens. Het is meestal leuk en het brengt veel gezelligheid in mijn leven, in mijn huis, maar het is echt niet altijd makkelijk.
Toen ik mijn huidige partner tegen kwam, was mijn kinderwens spijtig onvervuld gebleven en hij wilde geen kinderen er bij. Ik stapte toen -toch redelijk naïef- in het gezin waar de contouren al van waren bepaald. Mijn liefde voor de man is zeer groot. Hij is de liefde van mijn leven, maar hij heeft een geschiedenis met een andere vrouw en vanuit die geschiedenis zijn er twee kinderen gekomen en die kreeg ik er ongevraagd bij cadeau.
De weg bleek niet altijd even makkelijk.
Zo had ik er bijvoorbeeld nooit bij stilgestaan dat je dan ook een ex in je leven zou krijgen. Dat die ex haar eigen ideeën had. Haar eigen pijn. Haar eigen teleurstellingen. Ondanks mijn goede bedoelingen en ik denk dat zij dat ook best wel weet, is het contact moeizaam. Ik ben geen reden geweest van hun scheiding. Het gezin is een stukje kapot en er wordt gezocht naar de nieuwe werkelijkheid….. en dan opeens kom ik erbij.
Het is een zoektocht.
Tijdens de zomervakantie had ik een gesprek met een van de kinderen, waarin hij me uitlegde dat bij een keus hij niet voor mij zou kiezen. Hoe begrijpelijk ook vanuit het kind, was dit toch pijnlijk. Tegelijkertijd sta ik wel bij het voetbalveld als er gevoetbald wordt, oefen ik huiswerk met ze en breng ik mijn tijd met ze door. Afgelopen week begon hij opnieuw een gesprek, nu over scheiden en wat als papa en ik ook weer uit elkaar zouden gaan. Zou hij dan contact met mij houden? Hij dacht van wel. Ik hoop dat we nooit uit elkaar gaan.
Als ik dan, zoals vandaag, het bericht lees dat uit onderzoek blijkt dat kinderen hun stiefvader als eigen vader gaan beschouwen, maar de kinderen weinig contact hebben met de stiefmoeder, dan raakt me dat. Voor mijn gevoel sta ik als stiefmoeder telkens een beetje op achterstand. De slechte stiefmoeder? De bonusmoeder? De nieuwe vriendin van de vader? Wie ben ik in dit geheel?
Ook ik heb mijn eigen teleurstellingen, mijn eigen pijn, mijn eigen zoektocht in het geheel.
Ik ben Tessa, sinds bijna 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner die om het weekend ook bij ons wonen. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid, maar het is ook nog steeds wel een beetje een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Vind je deze blog waardevol? Doe ons een plezier en deel hem op social media!
Debbie - 3 dec 2018
Tessa, fijn je eerlijke verhaal te lezen... een vraagje... hoe ga jij om met jouw eigen onvervulde kinderwens...
Cindy - 4 dec 2018
Waar is dat onderzoek dan terug te vinden?
Nieuwe Stap - 4 dec 2018
Dat kunnen we nu even niet terugvinden Cindy, dat bericht heeft Tessa een tijdje geleden in de krant gelezen.
Nieuwe Stap - 5 dec 2018
Bij deze alsnog de links naar het krantenartikel en het onderzoek: https://www.ad.nl/binnenland/kind-ziet-stiefvader-vaak-als-echte-vader~a935cbe6/ en https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2018/42/ruim-4-op-10-volwassenen-zien-hun-stiefvader-als-vader
Floor - 4 dec 2018
Ik was altijd blij met de stiefmoeder van mijn kinderen totdat zij beetje bij beetje het contact tussen mij en mijn ex bleek af te breken. Van een goedlopend co-ouderschap waarbij we elkaars sleutels hadden bij nood, een groep‘s WhatsApp met de kinderen, we samen de verjaardagsfeestje gaven, en incidenteel samen met de kinderen uit eten gingen, bij elkaar op de koffie konden, werd dit stukje bij beetje afgebroken doordat zij dit verbood. Zij en mijn ex verbraken wel 4 keer de relatie na een ruzie over mij, tot dat zelfs een keer haar arm brak tijdens een ruzie om mij (onderwerp: dat ik nog steeds contact onderhield met zijn moeder). Praten, uitnodigingen voor een gesprek, Centrum voor jeugd en gezin, mediation, ik heb alle instrumenten ingezet. En het heeft allemaal niet geholpen doordat zij niet wilde. Mijn kinderen hebben telkens aangegeven dat zij rust wilde en het contact tussen hun vader en mij beelden zijn als acht jaar lang naar de scheiding het geval was. Iets dat ik ook graag wilde. Inmiddels hebben mijn ex en ik geen menselijk contact meer en bouwen de kinderen hun onveilige hechting op. Beide kinderen willen zelf nu gaan praten met een psycholoog, omdat het slecht met ze gaat in termen van veiligheid en thuissituatie. Heel jammer. En ja, ik begrijp dat de rol van stiefmoeder niet makkelijk is. Ik neem mijn ex niet heel veel kwalijk, behalve dat hij dit heeft laten gebeuren. Maar ik ben niet boos op hem, vind hem nog steeds een geweldige vader, geweldig mens en mis hem als vriend. Zonde.
Papa - 6 dec 2018
Floor, ik heb veel respect voor je hoe je omgaat met deze vreselijke situatie .
Arian - 14 feb 2019
Om antwoord te geven op je vraag, je bent de stiefmoeder. Niks meer en niks minder. Je kan zo hard werken als je wilt, maar dat kost alleen maar heel veel tijd en energie. Wat zonde is. Je doet de kinderen er geen plezier mee en jezelf ook niet. Zelf heb ik ontzettend hard mijn best gedaan. Ik heb geen kinderen, maar wilde wel een goede stiefmoeder zijn (kinderen zijn de helft van de tijd bij ons). Ik wilde een stiefmoeder zijn die voor haar kinderen zorgt als waren het haar eigen kinderen. Niet te vaak weg zijn, want je bent stiefmoeder, lang leve het gelukkige gezin. Ik heb mezelf aan de kant gezet, mezelf weggecijferd, alles voor ze gedaan. En wat krijg je te horen tijdens een gesprek. Ze vinden dat je er te veel bij bent. Ze willen graag dingen alleen met papa doen. Ze willen tijd hebben met papa. Stank voor dank. Althans, dat was mijn eerste gedachte. Ik was heel verdrietig. Ik voelde me aan de kant gezet. Ik wilde zo graag alles goed doen en het was niet genoeg. Daar deed ik zo mijn best voor. Maar jeetje, wat ben ik blij dat de kinderen eerlijk zijn geweest en dit gezegd hebben. Het is volkomen logisch dat zij tijd willen hebben met papa. Dat ze mij er niet altijd bij willen hebben. En eerlijk is eerlijk, ik heb er ook niet altijd zin in. Dus in plaats van het krampachtige “er altijd voor de kinderen willen zijn” gevoel doe ik nu lekker mijn eigen dingen. In het begin keek ik heel vaak op tegen de dagen dat de kinderen bij ons zijn. Ik kwam dan niet tot rust. Mijn hele leven werd door hun beïnvloed. Maar omdat zij eerlijk zijn geweest, is dat niet meer aan de orde. Om goed te functioneren hoef je niet alles met zijn allen te doen. Dat doet een “normaal” gezin ook niet. Dus nu zit ik soms heerlijk op de bank als manlief met de kinderen naar het bos is. Drie keer winst. Kinderen spelen lekker buiten, kinderen en papa hebben q-time met elkaar en stiefmoeders komt lekker tot rust. Een andere keer ga ik met de kinderen naar het sporten en slaapt papa uit en weer een andere keer gaan we wel met zijn allen weg. Die “stank voor dank” is een ontzettend grote “dank je wel” geworden. Dank je wel voor het eerlijk zijn, dank je wel voor de tijd die we nu allemaal gekregen hebben. Het is er een stuk leuker door geworden. En tja, sta je als stiefmoeder altijd 1-0 achter? Ik snap je gevoel enigszins. Helemaal omdat je zelf een onvervulde kinderwens hebt. Je ziet een band van kinderen naar hun echte ouders die jij ook graag wilt hebben maar je nooit zult krijgen. Simpelweg omdat je geen kinderen hebt. Het klinkt hard, maar het is zo. En met wie meet je jezelf als je achter staat. Met de moeder? Dat zal je nooit worden. Aan de band en loyaliteit die naar de echte ouders hebben? Die zal je nooit krijgen. Je bent stiefmoeder, bonusmoeder, nieuwe vriendin van papa, maar vooral jezelf. Enige wat je kan doen is je best doen om een goede band op te bouwen met de stiefkinderen zonder jezelf daarbij te verliezen. Daar wordt iedereen gelukkiger van.