Alweer 20 jaar. Ouders verspreid over drie huizen, moeder met twee kinderen van een tweede man, vader met een dochter van een tweede vrouw en een stiefvader, die al 18 jaar in zijn leven is, opnieuw begonnen met een vrouw met twee jonge kinderen. Ze hebben allemaal hun best gedaan voor hem, maar hij voelt zich nergens welkom.
Co-ouderschap, ieder de helft
Pas anderhalf jaar. Zijn vader en moeder gaan uit elkaar. Ze kiezen voor co-ouderschap, ieder de helft. Hij hobbelt op en neer, tussen twee huizen en later tussen twee gezinnen. Krijgt bij moeder eerst een stiefvader, dan ook nog een halfbroer en -zus en later ook bij vader een stiefmoeder en een halfzus. Het is allemaal goed geregeld en iedereen kan met elkaar door één deur. Ze vieren met elkaar verjaardagen en sinterklaas. Een ‘happy extended family’.
Co-ouderschap en 16 jaar
Toch gaat ie zich onprettig voelen bij het op en neer verhuizen en na eerst een aanpassing in de wisselingen, volgt uiteindelijk op zijn 16e het verzoek toch weer op één adres te mogen wonen. Hij kiest voor zijn moeder en stiefvader en heeft grote moeite het aan zijn vader te vertellen. Ook dat verloopt uiteindelijk prima. Voor de moeder voelt het alsof haar nest weer compleet is, een ontspanning van een spanning die eerder niet gevoeld was. Maar dan barst een jaar later ook het huwelijk van zijn moeder en stiefvader, vooral voor de kinderen volkomen onverwacht.
17 jaar
Al en nog maar 17 jaar. Zo op de rand van volwassen worden, het uitspreiden van zijn vleugels, voelt hij zich ernstig benadeeld. Hij moet dit voor de tweede keer meemaken, hij weet niet bij wie hij moet zijn, is boos op iedereen. Nog een verhuizing gaat hem niet in de koude kleren zitten en uiteindelijk op kamers, voelt het alsof ie nooit ergens thuis is. Hij is een burn-out nabij.
20 jaar
Alweer 20 jaar. Een verhaal van een kind, jongen, man bijna, die nooit echt het gevoel had ergens bij te horen en van volwassenen die hun best hebben gedaan om er ondanks verbroken relaties iets van te maken. Is co-ouderschap een kind in tweeën delen of het kind het recht op een vader én moeder geven? Is het gebrek aan offerbereidheid van één partner om je kind alleen bij je ex-partner te laten wonen, of is het beiden de lasten en lusten delen. Is het gedacht vanuit de ouders of is het gedacht vanuit het kind? Is het een kind de mogelijkheid ontzeggen zich ergens echt thuis te voelen, of is het een kind de mogelijkheid geven zich op meer plaatsen thuis te voelen?
Hij is nog steeds voorstander van co-ouderschap, maar de wonden zijn nog niet geheeld.
Wilma Ferwerda
Amsterdam-Brabant - 15 mrt 2017
Wat een aangrijpende blog..... en oh zo herkenbaar..... Weer een voorbeeld van hoe kinderen scheidingen ervaren, ondanks 2 zogenaamd happy nieuwe families , stiefouders, nieuwe halfzusjes, halfbroers etc etc etc... 20 jaar oud en voor de rest van zijn leven getekend. Ipv dat ouders verplicht worden om een half jaar in therapie samen te gaan wordt het ouders wel heel makkelijk gemaakt om te scheiden , en och wat gaan de kinderen er toch goed mee om he... totdat de waarheid eindelijk naar boven komt....
M.E. - 16 feb 2018
Half jaar therapie. Alsof dat wat helpt. Dit is gewoon keiharde pech voor deze jongen. Er is naar hem geluisterd, hij kon wonen waar hij wilde. Er was liefde. Echter dat het tweede huwelijk van zijn moeder knapte is pure pech.
RH - 20 feb 2018
Ik begrijp dat er snel gedacht wordt aan een half jaar therapie. Echter is dat niet altijd de oplossing. Er kunnen structureel dingen niet goed zitten in een relatie, waardoor het er ook voor een kind niet beter op wordt. Iedere situatie is anders en lijkt het mij goed om niet te snel in oplossingen te denken en/of te (ver)oordelen.
JJ - 25 feb 2018
Half jaar therapie gehad. Heeft niets geholpen helaas. Vader scheidt voor de tweede keer. Onze dochter van 4 jaar nu in 2 huizen. Wordt ze gek van. Ik ga voorlopig geen nieuwe relatie aan. En als dat wel gebeurd, dan latten.
Constructief Co-ouderschap - 12 mrt 2020
Wat een heftig blog om te lezen, maar ook mooi om de ervaring vanuit het kind te bekijken.
Iris - 12 mrt 2020
Wat verdrietig. De zin 'hij voelt zich nergens welkom' triggert mij. Wat maakt dat hij dat zo voelt? Het wordt nu een beetje gelinkt aan het hebben van meerdere huizen heb ik het idee, maar ik zou zelf nog iets verder willen kijken om te checken of er niet meer achter zit. Voor mijzelf zat dit bijvoorbeeld niet in het wisselen zelf of opgroeien in 2 huizen, maar doordat ik het idee had dat mijn aanwezigheid 'gedoogd' werd door stiefouders en bijbehorende familie, maar vooral ook wel ingewikkeld was. En mijn ouders lieten dat gebeuren en gaven dat signaal dus ook voor mij af dat het ingewikkeld was dat er kinderen in het spel waren. Scheiding is moeilijk, kinderen hebben maakt een scheiding extra moeilijk. Die signalen pikte ik op van volwassenen (impliciet, maar ook wel expliciet overigens). Dat appel heb ik wel sterk gevoeld en toch wel wat op mezelf betrokken. Dat ze het zo moeilijk vonden omdat wij er zijn, het was gemakkelijker geweest als er geen kinderen waren. Ik hoop dat andere kinderen dit niet doen en dat ouders hun kinderen hierin willen helpen. Ik begrijp dat scheiding verdrietig is en dat het een verlieservaring is, kinderen hebben helaas wel een talent om de moeilijkheden op zichzelf te betrekken of te willen oplossen. Een van de mooiste geschenken aan kinderen vind ik zelf is vrede sluiten met de realiteit van een gebroken gezin en het opbouwen van meerdere 't'huizen, zodra de realiteit eenmaal daar is en het te laat is om nog om te keren, door elke betrokken volwassene. Maar goed, ik snap ook dat dat moeilijk en pijnlijk is.