Wat het weekend zonder de kinderen mij leerde over zelfliefde, Bjelke blogt

Daar zat ik dan. Moederziel alleen. Niemand die iets nodig had, niemand die iets wilde, niemand die om mijn aandacht vroeg. Ze waren nét weg en ik miste ze al ontzettend. Tranen over mijn wangen en pijn in mijn hart. Wat had ik me mijn leven toch anders voorgesteld…

Het klopte

Ik was een trotse moeder van een peuter zoontje en in mijn buik groeide nieuw leven. Ik had een man, een leuke baan, lieve familie en vrienden. Mijn leven was op de rit en de toekomst lachte me toe. Wat keek ik ernaar uit om als gezin met twee kinderen te leven en te genieten van al het moois dat dat zou brengen. 

Tot het moment dat ik heel sterk het gevoel had dat er iets speelde. Dat hij niet eerlijk was. De man waarmee ik al sinds de middelbare school een relatie had. Hij zat continue op zijn telefoon, leek minder betrokken bij wat er thuis gebeurde en had om de haverklap extra avond- en weekenddiensten in het ziekenhuis. 

Signalen

Hoe duidelijk de signalen ook waren, hoe hard mijn intuïtie ook riep, het ging er bij mij niet in. Het kon gewoon niet. Deze man kende ik al mijn halve leven. We hadden samen een kind en ik was zelfs zwanger van de tweede. Er moest een verklaring zijn voor zijn vreemde gedrag. En daar ging ik naar op zoek. 

Als detective in mijn eigen leven kwam ik steeds meer bewijzen tegen. En tot mijn grote verdriet ontkrachtte dit steeds weer mijn hoop. De hoop dat er niets aan de hand was. Dat ik het allemaal verkeerd zag. Het tegenovergestelde was waar. Wat ik allemaal ontdekte, bevestigde alleen maar mijn gevoel. Langzaam werd me duidelijk dat hij een ander had. Ik wilde het niet geloven. 

Alleen

Hij ontkende alles, al waren de bewijzen nog zo duidelijk. Ik hoorde de ene leugen na de andere en kreeg het verwijt dat het aan mij lag, dat ik spoken zag. Wat er speelde heb ik stilgehouden. Niemand uit mijn omgeving wist wat er speelde. Want als iemand het zou weten, zou het waar zijn. Ik deed alsof ik een dolgelukkige zwangere was. Terwijl ik diep van binnen langzaam kapot ging en van mijn zelfvertrouwen en zelfliefde niets over was. 

Op een zomerse dag, een half jaar na de geboorte van onze dochter, bracht mijn moeder de verlossende woorden. Ze had via een bekende iets over hem gehoord en kwam dit thuis bij me checken. Voor de zoveelste keer had hij dat weekend kennelijk gelogen over waar hij was. Toen ik mijn moeder hoorde zeggen dat hij gezien was met een ander, viel er een last van mijn schouders. Mijn gevoel had al die tijd gelijk gehad. Ik was niet gek…

Een zware en emotionele periode volgde. Waarin ik moeite had mezelf overeind te houden en het leven opnieuw vorm moest geven. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor onze kinderen. Co-ouderschap wilden we beiden niet dus de kleintjes waren voornamelijk bij mij. Dit was ontzettend pittig, want ik werkte ook nog fulltime. Om het weekend waren ze bij hun vader, maar dat gaf me alles behalve rust. 

Weekend zonder de kinderen

Tig keren heb ik ze met heel veel pijn in mijn hart bij hem achtergelaten. En hen raakten het ook zichtbaar. In het begin voelde ik me tijdens deze weekenden ontzettend ellendig en huilde ik vrijwel onafgebroken. Omdat ik mijn kinderen zo ongelofelijk miste, maar ook vanwege het gigantische schuldgevoel dat ik had. Want zij hadden hier niet om gevraagd en ik had het niet kunnen voorkomen. 

Af en toe probeerde ik met familie of vrienden af te spreken, maar ik was dan verre van gezellig. Volledig uit mijn ritme, keek ik elke keer weer uit naar de zondagavond. Als ze weer thuis zouden komen. Veilig bij mij, waar ze hoorden te zijn. En hoe zwaar dat ook voor me was als alleenstaande werkende moeder.

De weken en maanden verstreken en hoe moeilijk ik het ook vond, ik nam mezelf voor om dit niet blijvend mijn leven te laten beheersen. Dat kon niet en dat wilde ik niet. De komende achttien jaar zou dit erbij horen en ik moest ermee leren dealen. De ene keer ging me dat makkelijker af dan de andere. Maar heel langzaam begon ik ook de positieve kant ervan te zien. 

Rust

De weekenden bij hun vader, gaven mij even de rust die ik zo hard kon gebruiken. Het gaf me de mogelijkheid om even niet steeds op de klok te hoeven kijken voor hapjes en slaapjes en ook eens later thuis te kunnen komen. Heel voorzichtig durfde ik tegen mezelf te zeggen dat dit mocht. Dat het oké was om leuke dingen te doen. 

Ik miste mijn lieverds wel, maar ik zag ook in hoe belangrijk het was dat ik goed voor mezelf zorgde. Dat ik tussen tranen door ook plezier had en tijd voor mezelf nam. Tijd om te ontspannen, tijd voor zelfliefde. Want als ik me beter voelde, was ik een leuker mens én een leukere mama. En dát was wat mijn kinderen nodig hadden en verdienden. 

Zelfliefde

Toen ik merkte dat dat niet alleen mij goed deed, maar ook een positief effect had op de kinderen, ging de knop om. Ik durfde openlijk intens te genieten van de weekenden zonder kinderen. Natuurlijk miste ik ze, maar op een gezonde manier. Ik ging regelmatig op stap, zette de bloemetjes buiten. Het allerbelangrijkste en fijnste was dat dit me lukte zonder een schuldgevoel te hebben. Wat was dat geweldig om te ervaren. 

En nu, 8 jaar na die bewuste zomerse dag, ben ik een gelukkig getrouwde vrouw en moeder van een gezin met vier kinderen. Mijn leven ziet er compleet anders uit dan toen, maar nog steeds neem ik met regelmaat tijd voor mezelf. In de drukte van ons gezin, is dat af en toe een uitdaging. Maar de weekenden dat de oudste twee naar hun vader zijn, doe ik regelmatig leuke dingen voor mezelf. Die momenten zijn en blijven goud waard.

Ik ben ontzettend dankbaar voor alles wat deze heftige periode me heeft geleerd. Iedereen verdient het namelijk om (weer) te stralen! 

Bjelke: Tijdens het overleven als alleenstaande moeder van een peuter en een baby na een ingrijpende scheiding en een burn-out, hervond ze haar twinkeling, leerde ze weer van zichzelf houden en vond ze de kracht om te vertrouwen op zichzelf en te geloven in liefde. En nu is ze intens gelukkig als getrouwde vrouw en trotse moeder van vier!