Jaren strijd voor goede omgang voor de kinderen was het waard, blog van Cathy

Na de scheiding heb ik hard moeten werken om de relatie tussen de kinderen en hun vader op te bouwen. Kort na de scheiding hoorde ik van de kinderen dat zij zich niet fijn voelden bij hun vader, omdat hij veel mopperde, snel boos was en dan best heftig reageerde. Hij had nauwelijks aandacht voor de kinderen als ze bij hem waren, waardoor ze niet het idee hadden dat het voor hem fijn was als ze er waren.

Ik had het kunnen opgeven

Ik had toen heel makkelijk kunnen zeggen dat een omgangsregeling niet goed was voor de kinderen. Dan hoefde ik niet dat gevecht aan, hoefde ik de kinderen niet huilend bij hun vader te brengen en ze een uur later weer op te halen, maar dan zou ik ook geen dag voor mezelf hebben. Misschien was het egoïstisch van mij om tóch door te gaan, maar uiteindelijk is het wel goed voor de kinderen geweest dat ik dit gevecht ben aangegaan.

Maak een onderscheid tussen je ex en de vader van je kinderen

Allereerst is het extreem belangrijk dat je in de scheiding, maar vooral ook daarna, je volwassen problemen met je ex (geldzaken, boedelverdeling, teleurstelling als partner) loskoppelt van je partner als ouder. Je kinderen hebben recht op een goede omgangsregeling met hun beide ouders. Wanneer de ouder geen gevaar is voor een kind, kan en mag die omgang hebben met het kind. Ook als je het niet eens bent met de manier van omgang en de manier waarop de ander een relatie opbouwt en onderhoudt met de kinderen. En misschien ook niet met de manier waarop hij (of zij) zijn nieuwe eigen leven inricht. Je kunt het gesprek aangaan hierover, maar je ex heeft recht op omgang, tenzij dit een gevaar oplevert voor een kind.

Uit ervaring weet ik dat dit ongelooflijk moeilijk is. Wanneer is het een gevaar voor de ontwikkeling van je kinderen om naar hun vader te gaan? Ik heb me dat zeker wekelijks afgevraagd. Iedere keer als ik mijn kinderen naar hun vader bracht. De kinderen gingen niet graag, wilden ook meteen weer mee en ik kreeg ze soms niet in de auto. Door ze wat ruimte te geven, ze later te brengen, ze op te halen als ze me belden, door ze één voor één te brengen en hun vader te informeren over waarom ze het lastig vonden en wat ze nodig hadden, kwam daar heel langzaam iets op gang. Het was een gevecht van ruim 2 jaar voordat de kinderen een weekeind per 2 weken bij hun vader konden zijn.

Het is goed gekomen

Ik bleef doorgeven wat ze nodig hadden en mijn ex probeerde daar steeds meer mee te doen, begreep uiteindelijk wat ik bedoelde en begreep dat dit belangrijk was. Het was daadwerkelijk bedoeld om hem te helpen en de kinderen te ondersteunen in de opbouw van een omgangsregeling. Dat zag hij eerder niet zo, hij ervaarde het als aanval.

Vier jaar na de scheiding gingen de kinderen ook halve vakanties naar hun vader. Dus het is goed gekomen. We vieren inmiddels, tien jaar na de scheiding, samen verjaardagen, ik ga met mijn ex naar ouderavonden op school, hij past met de kinderen soms op de honden als ik een dag weg moet en we hebben een open en positief contact over de kinderen en de omgangsregeling. We zijn daarin inmiddels flexibel naar elkaar en dat komt de relatie met de kinderen alleen maar ten goede. Zij hebben nu de ruimte om met plezier naar hun vader te gaan en hun vader weet wat de kinderen nodig hebben. Ook accepteert hij tips en adviezen over de kinderen van mij.

Het was het gevecht waard

Het was de moeite waard om het gevecht voor een goede omgangsregeling aan te gaan. Uiteindelijk was het huwelijk voor alle gezinsleden een gruwelijke situatie. De scheiding heeft ons allemaal meer rust gegeven en we zijn er uiteindelijk alle vier gelukkiger van geworden. Mijn man kan op een leuke manier contact hebben met de kinderen, wat hem door overbelasting in het huwelijk niet meer lukte. Ook zijn hij en ik weer goed met elkaar in contact. We komen nooit meer als stel bij elkaar, vriendschap is het hoogst haalbare, omdat we elkaar onbewust en onbedoeld beschadigd hebben.

Ik ben Cathy, 50 jaar. Moeder van een zoon (15) en een dochter (18). Tien jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. In mijn blogs schrijf ik meer over de strijd van de afgelopen jaren, mijn ziekte en onze oplossingen, mijn psychische schade en hoe ik daar mee aan de slag ben. Hoop hiermee taboes te kunnen doorbreken en mensen hoop te kunnen geven die in een uitzichtloze situatie zitten in een huwelijk of scheiding met een partner met autisme.

Lees ook alle andere blogs van Cathy.