We dragen beide schuld aan het stuk lopen van onze relatie, blog van Cathy

In de blogs van 2017 en 2018 lees ik veel reacties van mensen, met en zonder autisme, waarbij de “schuld” van het kapot gelopen huwelijk vaak bij de persoon met autisme wordt gelegd. Ik hoop dat mijn blogs juist aangeven dat dit onjuist is. Daarom ook nu hiervoor nog een keer aandacht.

Het is te makkelijk gezegd dat de ander schuldig is aan het stuk lopen van je huwelijk, ook wanneer bij de ander sprake is van autisme. Dat is niet eerlijk en ook niet waar. Wanneer je elkaar tegen komt en het klikt, bouw je samen een relatie op, dan is er ook al sprake van autisme.

De behoeften van je partner

De last van het autisme ontstaat pas wanneer één of beide partners niet in hun behoeften worden voorzien en daarover niet gesproken kan worden. Met of zonder label, kunnen mensen vergelijkbare behoeften hebben in een relatie. Als je van elkaar houdt wil je goed voor de ander zorgen en in diens behoeften voorzien. Maar als je niet weet welke behoefte de ander heeft, kun je er ook niet in voorzien. Daarom is het zó enorm belangrijk dat je over die behoeften met elkaar kunt praten, open en vrij, zodat de ander de kans krijgt in jouw behoeften te voorzien.

Soms hebben mensen (bijvoorbeeld partners met autisme) meer aanwijzingen nodig over de behoeften van hun partner, om daarin te kunnen voorzien. Maar wanneer ze weten hoe ze in de behoeften van hun partner kunnen voorzien, zullen ze zich daarvoor inzetten.  

Wanneer ik, als partner zonder autisme, mijn behoeften duidelijk had gemaakt, had mijn man er in willen voorzien, als hij dat kon. Wanneer hij dat niet zou kunnen zou ik hem daarmee wel de kans geven er iets mee te doen of er met mij over te praten hoe hij dat concreet zou kunnen doen bijvoorbeeld. Andersom is dat ook zo. Persoonlijke behoeften kun je niet aan de buitenkant zien, je moet die kenbaar maken aan de ander.  

Ik heb het laten gebeuren

Ik kan zeggen dat ik mede schuldig ben aan het stuk lopen van mijn huwelijk, omdat ik het heb laten gebeuren. Ik werd slachtoffer en nam die rol aan, werd keer op keer teleurgesteld, omdat mijn man niet in mijn behoeften voorzag, maar ik gaf dat niet aan.

Het ontbrak ons aan kennis en vaardigheden om dit op een goede manier op te pakken, we liepen tegen elkaar aan. We spraken niet over onze behoeften, maar vooral over waar we tegenaan liepen. Die discussies liepen uit op beschuldigingen, het kwam niet tot oplossingen. We voelden ons vervolgens allebei afgewezen en eenzaam, we weken voor elkaar uit, gingen steeds meer onze eigen weg. Daar hebben we allebei schuld aan en daar is ons huwelijk door gescheurd en uiteindelijk kapot gegaan. Hadden we hierover maar kunnen praten met elkaar. Dat ging er mis in ons huwelijk.

Hij nam mijn noodkreten niet serieus

Uiteindelijk stond ik op en vocht, gaf aan wat ik nodig had. Vanaf dat punt kan ik mijn ex wel “schuld in de schoenen schuiven”, omdat hij niet mee wilde vechten, hoewel ik duidelijk was in het feit dat het mee werken was of scheiden. Ik zat alleen bij de relatietherapie, ik heb alleen alles geregeld rondom de kinderen, probeerde mijn behoeften aan te geven, maar er kwam geen reactie. Mijn ex zag het probleem niet en wilde mij ook niet helpen met mijn probleem. Hij nam mijn noodkreten niet serieus, dacht dat ik toch niet zou gaan scheiden. En daar heb ik mijn grens getrokken, daar heb ik de scheiding aangevraagd. En uiteindelijk is dat goed geweest, voor ons allemaal. In de volgende blogs schrijf ik hier meer over.

Ik ben Cathy, 50 jaar. Moeder van een zoon (15) en een dochter (18). Tien jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. In mijn blogs schrijf ik meer over de strijd van de afgelopen jaren, mijn ziekte en onze oplossingen, mijn psychische schade en hoe ik daar mee aan de slag ben. Hoop hiermee taboes te kunnen doorbreken en mensen hoop te kunnen geven die in een uitzichtloze situatie zitten in een huwelijk of scheiding met een partner met autisme.

Lees ook alle andere blogs van Cathy.