Inhoud blog
Van pril begin naar gezin
Nog voordat onze zoon een jaar oud was, raakte ik zwanger van ons tweede kind. Maar dit keer moest mijn wilskracht toch toegeven aan mijn lichaam. Ik gaf nog zo’n 10 keer per dag borstvoeding en was weer begonnen met werken, poetste dagelijks het dorpshuis, in gezelschap van mijn zoontje. Ik merkte dat ik gewicht verloor in plaats van aan te komen voor de nieuwe baby. En voordat de termijn van 12 weken erop zat, kreeg ik een miskraam.
Miskraam
Het begon bij ons eerste controlebezoek aan het ziekenhuis, waar ik hevig bloedde en de baby geen hartslag meer had. We gingen weer naar huis, tweeënhalf uur van het ziekenhuis verwijderd. Midden in de nacht brak iets in me en ik voelde op de wc iets groots los laten en wegvloeien. Verzwakt door het bloedverlies kostte het me veel moeite Paul wakker te maken. Hij belde de huisarts. Door de lange afstand duurde het ruim een uur eer de arts bij ons was, maar er was niets meer te doen. Mijn lichaam had haar grenzen aangegeven.
Ziekenhuis was te ver
Gelukkig ging het vier maanden later wel goed en twee jaar na onze zoon kregen we een prachtige dochter. Toen bleek ook dat Paul en ik verschillende bloedgroepen hadden en daardoor had onze dochter een moeilijke start. Ze bracht haar eerste dagen op de Intensive Care door. Ik wilde niets meer dan haar bij me hebben, maar dat kon niet. Daarnaast was ik nu voor het eerst in twee jaar gescheiden van mijn zoon en ik wilde zo graag terug naar hem. Maar niet zonder mijn dochter. Het ziekenhuis was te ver voor Paul om ons te bezoeken dus uiteindelijk was ik een week alleen.
Opa en Oma
De komst van de twee kinderen had de band met mijn ouders versterkt – ze kwamen rond de geboortes met hun camper naar Schotland, zodat ze het begin van de twee nieuwe levens konden meemaken en mij zo veel mogelijk konden helpen. Doordat ze in hun camper ‘woonden’, konden ze langere tijd bij ons zijn. Vanaf de geboorte van ons eerste kind totdat Covid uitbrak, kwamen ze trouw ieder jaar, meestal in de zomer en bleven zes tot acht weken. De kinderen leerden opa en oma echt kennen. En ze hoorden ook zo nu en dan Nederlands!
Tweetalig lukte niet
Ik had hen graag tweetalig opgevoed en in het begin sprak ik vaak Nederlands met de baby’s, maar Paul maakte bezwaar. Hij voelde zich buitengesloten als ik Nederlands met onze kinderen sprak. Toen de kinderen ouder werden, antwoordden zij steevast in het Engels en omdat niemand anders Nederlands sprak, vergat ik het meestal weer snel.
Omdat er in het dorp niets was voor kleine kinderen organiseerde ik op woensdagochtend een babygroep, waar lokale ouders en bezoekende gezinnen welkom waren. Woensdagochtend was de drukke ochtend in het dorpshuis; dan hield de dokter spreekuur en was de kleine bibliotheek open. Zo kwamen we, nu en dan, andere moeders en kleine kinderen tegen. Maar hier stuitte ik weer op een cultuurverschil, waaruit bleek dat mijn aanpassing verre van compleet was.
Nederlandse georganiseerdheid
Voor mij was de ontwikkeling van mijn kinderen een prioriteit en samenkomen met andere kinderen was belangrijk, dus de babygroep stond vast in mijn agenda. Dat was wat we deden op woensdagmorgen. Maar Schotse gezinnen leven niet vanuit een agenda. Zij leven uit de losse pols en zien wel wat die dag op hun pad komt. Ik kon er dus niet op rekenen dat de drie andere moeders op kwamen dagen. En iedere keer als ze toevallig langs kwamen, waren ze verbaasd dat ik er zat. Oh ja, helemaal vergeten. Ik dacht dat ik een losser leven had gezocht, maar mijn Nederlandse georganiseerdheid ging heel diep. Het zat niet in mijn aard om los te leven.
Geen hele nachten
Was het eerste jaar met mijn zoon idyllisch en relaxt, met de komst van onze dochter begon het echte aanpakken. Ik had nog steeds de bewerkelijke huishouding onder handen, evenals de complete administratie van Paul’s bedrijf, het gezin en de croft. Ik had de zorg voor een zuigeling en een peuter, ik probeerde part time te werken in hun gezelschap. Daar kwam bij dat mijn dochter de eerste zes jaar van haar leven nooit doorsliep. Niet één nacht. Dat betekende dat ik nooit meer dan drie of vier uur aan een stuk sliep en me vaak voelde alsof ik me door een modderstroom van uitputting werkte.
Toen mijn zoon drie werd, mocht hij naar de kleuterschool in het dorp, maar… hij was de enige leerling. Dit leek mij niet goed voor zijn sociale ontwikkeling dus ik nam hem twee dagdelen per week mee naar de kleuterschool in het grotere dorp, een uur verderop. Natuurlijk ging mijn dochter met ons mee en wij deden samen ondertussen boodschappen of gingen naar de speeltuin. Een prachtig gelegen speeltuin, omringd door bomen en park en met uitzicht op de heuvels om ons heen. Zo’n mooie locatie, maar nooit waren er andere kinderen. Of andere moeders. We hadden de prachtige speeltuin voor ons alleen.
Foto’s van de kinderen
Van de vroege jaren van mijn twee kinderen heb ik veel foto’s. Heel veel schitterende foto’s. Mijn kinderen op het mooiste strand van Europa. Mijn kinderen wandelend en spelend in de heuvels, bij de rivier, aan het loch. Mijn kinderen thuis waar ze met Lego bouwden. Mijn kinderen met een houten fornuisje of met grote graafmachines in de tuin. En mijn kinderen omringd door boeken waaruit ik voorlas. Altijd mijn kinderen, en ik, die de foto’s nam.
Gesplitst gezin
Vanaf het begin leek ons gezin gesplitst in twee delen. Voor mijn man was met de komst van de kinderen weinig veranderd. Hij zette zijn leven door zoals het was, hij had hetzelfde werk, hij bezocht dezelfde vrienden. Alleen was er wat meer herrie als hij thuis kwam en achter zijn krant of de tv verdween in zijn eigen gedachten. Mijn oude leven was als door een tsunami weggevaagd en daarvoor in de plaats was er nu een nieuw leven, met twee fascinerende, maar wel vermoeiende nieuwe mensjes en een nooit-eindigende hoeveelheid werk. Drie mensen aan een kant, een man aan de andere.
Als ik terugblik op die foto’s voel ik heel veel vreugde en trots over wat ik van dat leven maakte en hoe ik met zo veel optimisme en hoop het traditionele gezinsleven bouwde, voor mijn kinderen. Ik wilde hen een veilig en warm thuis bieden. Maar tegen welke prijs? En hoe lang kon ik die prijs betalen?
Frankie: geboren in Breda in 1970, gestudeerd aan de universiteit in Tilburg, waaronder 1 jaar in Glasgow. Toen is mijn liefde voor Schotland ontstaan. Gewerkt in Nederland tot en met 2005, toen geëmigreerd naar Schotland. Vriend opgedaan, 2 kinderen gekregen, daarna getrouwd. Twee culturen in 1 relatie. Vijftien jaar samen, 10 jaar getrouwd en toen geleidelijk uit elkaar gegaan. Woon nu samen met 2 pubers, we improviseren rondom de scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG