En nu, ruim twee jaar na de officiële scheiding, de verhuizing, oppakken van mijn nieuwe leven. Ik heb mezelf terug gevonden. Ik kan weer genieten van het leven en blij zijn. Ik zing weer in de douche en neurie tijdens de afwas. Ik geniet van mijn kinderen en durf ook tijd voor mezelf vrij te maken en te genieten, uit te rusten.
Kan ik nu verder en me op de toekomst richten? Kan ik het verleden los laten?
Schrijven over autisme en scheiding
Tijdens het schrijven van deze blogs kreeg ik er genoeg van. Ik wilde niet meer in het verleden, maar naar de toekomst kijken. Ik wil er los van en door gaan. Ik wil het er niet meer over hebben. Ik heb een goed leven nu, met mijn kinderen. Een partner zou leuk zijn, mits het geen gedoe oplevert en het leven leuker maakt. Zo niet, dan ook prima, ik ben gelukkig nu. Dus hiermee wil ik ook deze reeks blogs afsluiten. Hoop dat ik er iemand mee heb kunnen helpen. Toen ik het nodig had om van anderen te lezen, te beseffen dat wat ik voelde, echt was, vond ik bijna niks. Daarom heb ik deze blogs geschreven. In ieder geval heeft het schrijven mij opnieuw verder geholpen. Ik ben weer mijzelf.
Sterker
Wel mezelf met littekens, ervaringen rijker, maar zeker ook sterker.
Wat mij het allermeest geholpen heeft was het opschrijven van al mijn gedachten en die steeds verder te analyseren en dat weer op te schrijven. Praten met mensen die je begrijpen. Ze hebben aan een half woord genoeg en kunnen rake op werkingen maken die je weer aan het denken zetten.
Ik heb de puzzel daarmee gelegd van alle stukjes in mijn hoofd. Als je in een relatie zit die niet lekker loopt verzamel je die stukjes en ervaringen. Je bergt ze op in je herinneringen. Echter het geheel overzien lukt alleen als alle stukjes van de puzzel op zijn plaats liggen. Ze vormen dan het beeld van de relatie, wat goed ging en waarom sommige dingen echt nooit goed zijn gegaan. Je hebt dan een keus. Werk aan verbetering, los dingen op of laat het los.
Los laten
Ik ga het nu los laten. Ik heb deze blogs geschreven vanuit alles wat ik heb opgeschreven in al mijn schriften. Er is nog veel meer dan ik hier heb kunnen opschrijven. Misschien schrijf ik het ooit nog wel eens op in een boek.
Voor nu in ieder geval bedankt voor het lezen van mijn blog(s). Ik hoop dat je er wat aan had, dat ik in ieder geval één iemand heb kunnen helpen. Iemand die net als ik op zoek was naar informatie en (h)erkenning. En voor iedereen die nu middenin een moeilijk situatie zit van een scheiding: hou vol en veel sterkte.
Cathy
Cindy - 7 sep 2018
Pfffff, zo ongelooflijk herkenbaar. ik ben nu twee jaar alleen, 1 jaar gescheiden en sinds juni 2018 mijn eigen huisje. Nu pas komt alles tot rust in mijn gezin en in mijn hoofd. Ex man en dochter hebben ass en andere dochter ADHD. Ex heeft al 5 jaar een andere relatie. Liegen en bedriegen en de empathie van een baksteen. Zelfreflectie 0, nix. Ik was zo eenzaam binnen mijn huwelijk en nu niet meer. Ik tel elke dag mijn zegeningen, ik heb mijn dochters altijd bij me, ik heb ontzettende lieve familie en vrienden. Zij hebben mij altijd met alles geholpen en staan soms net zo verbaasd als ik bij al die gekkigheid wat mijn ex nu doet. Ik heb geleerd dat ik niks moet verwachten en alleen maar moet verwonderen. En dat ik ontzettend sterk ben. Dank je wel Cathy voor je blogs. Je hebt veel van mijn gevoelens en ervaringen in woorden kunnen vangen. Het gaat je goed! Liefs Cindy
Cathy - 24 okt 2018
Cindy, je hebt ook al een lange taaie tijd achter de rug. Fijn dat je nu rust hebt gevonden! En fijn dat ik met mijn blogs wat heb kunnen helpen, in ieder geval is de herkenning en erkenning fijn, daar heb ik toen zo naar gezocht. Ik ben blij dat ik dat heb kunnen doen. Heel veel geluk en liefde in de toekomst. Gr. Cathy.
D - 27 jan 2019
Hallo Cathy, kan ik in contact met jou komen?
Nieuwe Stap - 28 jan 2019
Wij hebben je vraag doorgestuurd.
Veerle - 14 apr 2019
Dag Cathy. Gisteren pas voor het eerst jouw blogs beginnen lezen. Zelf ben ik nu 6 maand geleden bij mijn bijna-ex weggegaan na 25 jaar huwelijk, waarvan de laatste 7 jaar een ware hel voor me waren. De afgelopen jaren heb ik welgeteld 10 keer op het punt gestaan om de stap te zetten, maar me telkens weer laten overtuigen om het nog maar eens terug te proberen samen. Maar uiteindelijk ben je uitgeprobeerd en nu voel ik pas wat het is om zelf te mogen kiezen wat ik doe, wanneer en hoe ik de dingen doe, dat is zo'n verademing! Maar tegelijk heb ik het ook heel moeilijk om hem los te laten. De therapeut waar ik langs ga zegt dat ik aan het afkicken ben van de zorg om hem en dat is exact wat ik voel... Voor de kinderen kwam de scheiding ook niet als een donderslag bij heldere hemel, de oudste (23j) zei dat ze hier zeker al 2 jaar op zat te wachten, de jongste (17j.), dat we beiden gelukkiger zouden zijn alleen, maar de middelste (21j.) had en heeft het er heel moeilijk mee... Ons gezin is ook uit elkaar getrokken, de oudste is altijd bij mij, de 2 jongsten bij hun vader, die momenteel nog in het ouderlijke huis woont. Het feit dat er zo'n polarisering is in ons gezin, daar heb ik het dan weer moeilijk mee... Veerle
I - 11 sep 2019
Zo herkenbaar! Ik heb een relatie van 28 jaar en 6 maanden geleden ingestort op mijn werk. Ik kon niet meer. Uitgeput. In al die jaren heb ik er met niemand over gesproken, alles voor mezelf gehouden tot ik ben geknakt. Mijn sociale contacten zijn ook beperkt door hem. Ik probeer het opnieuw op te pakken. Mijn psychologe vermoedt dat mijn partner autistisch is. Ik kon het in de eerste instantie niet geloven en ik ben op zoek gegaan naar info. Met hem praten lukt niet. Scheiden wil ik maar ik durf nog niet. Niet alleen voor mezelf maar ik ben ook bezorgd over hem want in weet dat hij zichzelf op administratief gebied niet kan beredderen.
Anja van de Wetering - 26 aug 2020
Na een relatie van 43 jaar met een autistische partner heb ik definitief de knoop doorgehakt, vrijdag krijg ik de sleutel van mijn nieuwe huisje. Vrienden heb ik niet, de jongens (3) zijn de deur uit, ik ga alleen weg. Ik neem de honden mee, door hen moet ik een vaste structuur vasthouden. Maar wat ben ik bang en verdrietig en eenzaam. Toch is dit de enige manier om eindelijk te kunnen leven op een manier die goed voor mij is. Niet meer altijd rekening houden met, niet meer altijd alles alleen doen, niet meer alles moeten uitzoeken en regelen. Ik hoop over twee jaar ook eindelijk tevreden te zijn en weer te kunnen lachen.
Anna - 23 okt 2022
Hoi Anja ,wat dapper...Ik begrijp het volkomen...Ik ben ook bezig om weg te gaan bij mijn partner...In emotie nu nog...Maar ben zo bang om de stap te zetten.Mijn man heeft ook sterk autistische trekjes...En voel be zo eenzaam en onbegrepen.Heel veel sterkte
Cathy - 28 feb 2024
Ik hoop dat jullie inmiddels de stap hebben durven zetten en dat jullie er net zo goed uit gekomen zijn als ik. Het kostte veel energie en moeite, maar na 10 jaar scheiding kan ik oprecht zeggen dat de scheiding ons allemaal goed heeft gedaan. Ik ga hierover verder bloggen! Binnenkort dus het vervolg.