Het gevoel over mijn huwelijk was zo dubbel. Het maakte mij kapot, maar als ik weg zou gaan, maakte het mijn kinderen kapot. En wat had een scheiding tot gevolg voor mijn man? Als hij er echt niks aan kan doen, hoe zou hij reageren? Ik bleef uiteindelijk voor de kinderen, dit sudderde daarom jaren zo door.
Ik zocht op internet naar informatie, las boeken over relaties met autisme, maar dat was theorie. Die theorie klopte wel. Maar ik had het gevoel dat ik gek werd, dat het toch aan mij lag. Tot ik 1 artikel vond van een vrouw die schreef over haar huwelijk met een man met autisme. Haar verhaal herkende ik helemaal. Ze voelde dezelfde ellende als ik, ze worstelde met dezelfde dingen. Een erkenning dat ik niet echt gek werd, al wist ik dat met mijn verstand wel, mijn gevoel was één grote chaos toen. Dat ik toen niets kon vinden en me zo vast hield aan één verhaal van een lotgenoot, heeft er toe geleid dat ik nu mijn verhaal in deze blogs zet. Hoop dat ik er ook iemand mee kan helpen. Het feit dat ik niets vond maakte mijn onzekerheid erger. Daardoor nam ik geen besluit.
Mijn leven richtte zich op de kinderen en mijn werk. Wat was ik blij dat ik naar mijn werk kon, daar werd ik gewaardeerd. Daar vonden ze mijn aanwezigheid waardevol.
We groeiden uit elkaar, leefden naast elkaar. Geen intimiteit meer. Steeds als ik van plan was fysiek naderbij te komen werd ik uitgescholden of vernederd, op den duur deed ik dat niet meer. Als ik het nu zo op schrijf en er wat objectiever naar kan kijken, heb ik het lang volgehouden en het steeds nog willen proberen. Ik kan voor mezelf wel terug kijken en zeggen dat ik er alles aan gedaan heb, dat ik echt gevochten heb. Maar vraag me zo af waarom hij dat helemaal niet deed, niet wilde en misschien ook niet zag dat het zo slecht ging. Ik denk dat hij vind dat ik zijn leven zwaar maakte.
Maar goed, ik richtte mijn leven op de kinderen. Het opvoeden deed ik alleen, mijn man was alleen nog oppas. Hij werkte soms in het weekeind en was door de week vrij. Op die dagen werkte ik heel lang, wilde niet naar huis. Mijn partner voedde niet meer mee op. Als de kinderen gecorrigeerd moesten worden moest ik uit de keuken de woonkamer in lopen, waar hij dan gewoon zat toe te kijken. Met de kinderen naar de dokter, in het weekeind naar het bos of het strand, vakanties, ik ging alleen met de kinderen. Hij had andere activiteiten, alleen en met zijn motorvrienden. En als hij een enkele keer wel mee ging, verpestte zijn slechte humeur en zijn onwil mee te denken in oplossingen de dag al voordat we vertrokken.
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze is erg eenzaam in haar huwelijk met een autistische man.
REAGEER OP DEZE BLOG