Een echtscheiding haalt het slechtste in je naar boven, blog Vera

Ik merk dat ik eigenlijk helemaal niet zo boos ben vanwege die nieuwe vriendin. Ik ben wel boos omdat hij blijft liegen, omdat ik dus helemaal nergens meer van op aan kan. Alle afspraken die we maken, daar heb ik helemaal niks aan want hij komt er toch weer op terug.

Bah, die verliefdheid ook!

Dat ik niks meer voor hem beteken kan ik prima handelen. Mijn gevoel voor hem is ook al heel lang stuk. Wat ik moeilijk vind is dat de kinderen ook niet heel belangrijk lijken voor hem. De afspraken die we maken over wanneer hij de kinderen ziet zegt hij af als het toch niet zo goed uitkomt. Zij lijkt belangrijker voor hem dan zijn kinderen. Bah die verliefdheid toch ook altijd. Normaal gesproken zijn verliefde mensen al niet om aan te zien net na een relatiebreuk, maar dit maakt het zoveel erger.

Ik ben ook bang voor wat dit met de kinderen zal doen. Voor kinderen is wennen aan dat papa en mama gescheiden zijn al moeilijk genoeg. Meteen geconfronteerd worden met papa zijn nieuwe vriendin lijkt me niet goed. Daarover zijn experts het met me eens maar hij wil het niet geloven. Volgens hem is het goed voor de kinderen om te zien dat papa met een ander wel gelukkig kan zijn. Volgens hem ben ik gewoon een vervelende jaloerse ex die zich overal mee bemoeit. 

Heel lastig om los te laten

En misschien is dat laatste ook wel zo. Misschien bemoei ik me met teveel. Ik vind dat moeilijk om het onderscheid te maken, waar kan ik me wel mee bemoeien en waarmee niet. En datzelfde geldt voor zijn nieuwe vriendin. Er zijn dingen waar wij het als ouders samen over moeten hebben en daar moet zij zich buiten houden en er zijn dingen waar ik me niet mee moet bemoeien. En daarin gaan we allebei wel eens de fout in en dat is ontzettend frustrerend en zorgt ervoor dat het ontzettend escaleert.

Ik vind het ook gewoon heel lastig om het los te laten. Lastig om te vertrouwen dat het goed gaat. Ik ben helemaal niet zo’n ontzettende controlfreak, maar dit valt me zo zwaar. Ik heb altijd vrijwel alleen voor de kinderen gezorgd. Hij was altijd druk met werken en hobbies en nu moet hij ineens voor de kinderen zorgen. Als hij die zorg normaal gesproken even op zich nam dan kwam hij alles bij mij vragen en nu mag ik ineens niks meer zeggen, nu vraagt hij het aan zijn vriendin.

Ze zijn nog zo klein

Maar het zijn mijn kinderen. Zij kent ze helemaal niet. Ze zijn nog zo klein. Een driejarige en een baby. Ik hoor van haar ex dat zij met mijn baby op de arm staat als hij huilt. Mijn baby in de armen van een vreemde omdat zijn vader geen idee heeft hoe hij hem moet troosten. Het voelt vreselijk hoe zij vadertje en moedertje spelen met mijn kinderen. Met mijn baby. Als hij thuiskomt ruikt hij naar haar. En het ergste is dat ik zoveel nare dingen over haar hoor.

Ik hoor van verschillende kanten dat zij niet spoort. Dat haar ex littekens heeft laten zien die zij heeft toegebracht, dat hij zegt dat zij hem gehersenspoeld heeft en dat de hele buurt weet dat zij altijd schreeuwt tegen de kinderen en wie weet wat nog meer. Het maakt me bang. Wie weet wat ze hen aan doet. Het zijn tenslotte mijn kinderen, kinderen van die vervelende jaloerse ex die haar zwartmaakt.

Bang voor wat hij misschien doet

Ik ben ook bang voor wat hij misschien gaat doen. Ik heb dingen gezien en gehoord die ik liever niet had gezien en gehoord. Hoe hij dacht het huis achter mijn rug om te kunnen verkopen. Hoe ze tegen elkaar zeggen dat ze hopen dat ik helemaal doordraai. Dat ze op Facebook in de openbaarheid zeggen dat ik mijn pilletjes zeker ben vergeten. Hij zegt tegen iedereen die het wil horen dat ik degene ben die vreemd is gegaan. En daar zit wel een kern van waarheid in, want ik ben ooit verliefd geworden op een ander en heb daarmee gezoend, maar dat is jaren geleden, nog voordat we kinderen kregen en dat hebben we jaren geleden achter ons gelaten. 

Hij zegt dat hij me uit huis wil zetten en de kinderen van me af wil pakken, maar wil hij ze überhaupt wel of wil hij mij alleen maar pijn doen? Net als toen hij zei dat hij met mij zo ongelukkig was dat hij zichzelf had opgehangen als we nog langer samen waren gebleven. Dat zei hij vast alleen maar om me pijn te doen, want toen ik zei dat ik depressief was en vroeg of hij dat misschien niet ook was, zei hij dat alleen ik een probleem had, met hem was alles prima. 

Hij is niet de enige

Natuurlijk is hij niet de enige die lelijke dingen heeft gezegd. Toen hij het over zijn suïcidale gedachten had, heb ik hem gezegd dat het jammer was dat hij dat niet had gedaan, omdat de kinderen dan tenminste konden begrijpen waarom papa er niet voor hen was.

Ik heb boze mail na boze mail gestuurd, zijn vriendin een naar bericht gestuurd, ruzie gemaakt waar de kinderen bij waren. Dat wil ik niet, maar ik word zo boos hiervan. Ik spreek dingen af en dan worden die afspraken niet nagekomen. Hij reageert vaak niet op de berichten die ik stuur en neemt niet op als ik bel, dus zijn de overdrachtsmomenten de enige momenten dat ik kan communiceren.

Ik hoor van mijn driejarige dat hij en zijn babybroertje bij die nieuwe vriendin zijn geweest en dat hij dat niet aan mama had mogen vertellen. Dit loopt uit de hand en ik heb geen idee hoe ik dit kan stoppen. 

Ik ben zo ontzettend boos geworden dat er dingen gesneuveld zijn hier in huis. Dingen die niet bij de inboedel horen maar bij het onroerend goed. Het huis waar ik zo van hou en haat tegelijk. Het huis dat we nog moeten zien te verkopen. Het huis wat soms een grote bende is omdat ik zo vastloop in al deze ellende dat ik niet meer weet wat ik moet. De reden dat hij vindt dat hij de kinderen van mij af moet pakken omdat ze niet in een bende mogen leven volgens hem. 

Ik heb hem een narcist genoemd, lekker cliché

In echtscheidingen noemen bijna alle vrouwen hun ex narcisten en bijna alle mannen hun ex borderliners. Dat is niet gek denk ik want waar verliefdheid het beste in je naar boven haalt, haalt een echtscheiding het slechtste in je naar boven. Ik denk dat iedereen ruzie maakt in een echtscheiding. Het probleem is dat je het nog zelden goedmaakt tussendoor, wat je in een relatie meestal wel doet. Uiteindelijk weet je niet meer wat iemand meent en wat niet en wat iemands intenties zijn.

Ik weet alleen wat mijn intenties zijn. Ik wil het zo goed mogelijk doen voor de kinderen. Ik wil voorkomen dat de kinderen problemen krijgen doordat ze niet genoeg tijd krijgen om te wennen aan de scheiding, dat de nieuwe vriendin te snel geïntroduceerd wordt aan de kinderen, waardoor het onnodig verwarrend voor hen wordt of dat ze het daardoor moeilijk gaan vinden om papa te zien.

Ik heb angst

Ik wil dat ze hun papa zien en ik wil dat hun papa hen ziet, tijd voor hen heeft en niet de hele tijd afgeleid is door zijn verliefdheid en zijn nieuwe vriendin. Ik voorzie dat dit problemen gaat geven en die wil ik voorkomen, maar als ik erover begin dan komt het verkeerd over. Dat komt denk ik ook doordat er ook een stukje angst bij zit. En door die angst ga ik heel erg aandringen, of opdringen. Ik heb angst voor haar en of zij wel goed zal zijn voor mijn kinderen. Ik zal er op moeten vertrouwen dat hij daar als vader voor zal zorgen. Dat hij zal zorgen dat hen niks zal overkomen als ze bij hen zijn en dat vind ik gewoon echt heel erg moeilijk. 

Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding. 

Lees ook de andere blogs van Vera.