
Het blijft een beetje trekken aan een dood paard. Wel eentje die steeds nog even beweegt op moment dat je denkt dat je hem kunt begraven, dus je blijft er mee aanmodderen. De jongens hebben moeite met contact opbouwen.
Er is vooruitgang
Hij heeft hier laatst aan de keukentafel koffie gedronken en heeft tijdens zijn bezoek interesse getoond in het leven dat de kinderen hier hebben. Hij belt hen ook elke week, dus er is wel vooruitgang.
Het heeft even tijd nodig denk ik, maar ik wil komende tijd vooral duidelijkheid over wat ik (en de kinderen) wel en niet van hem kunnen verwachten. We hebben duidelijk een ander beeld van hoe het eruit zou moeten zien om vader te zijn.
Hij komt steeds vaker afspraken niet na zonder zich af te melden en verschuilt zich achter dat hij en zijn vrouw druk zijn met werken.
Hij geeft niet eens meer antwoord op de vraag wanneer de jongens kunnen komen. De andere vragen beantwoordt hij wel, maar die vraag negeert hij gewoon.
Wat is haar rol?
Ik denk eigenlijk dat als het te goed lijkt te gaan zij het als bedreigend ervaart en aan hem gaat trekken. Of misschien zit zij op zijn telefoon alle berichten te verwijderen en reageert hij daarom niet. Misschien een beetje ver gezocht, maar ik snap er anders niks van. Ik weet eigenlijk wel dat ik niet meer moet proberen het te snappen, maar dat is best moeilijk.
Laatst moest ik hardop lachen tijdens een gesprek met de hulpverlener toen hij zei dat hij het gevoel had dat híj́ aan een dood paard stond te trekken. Ik heb dat gevoel al jaren maar hij heeft dat blijkbaar ook. Geen idee waarom want wij zijn niet zo weigerachtig als zij.
Kinderen hebben moeite met contact opbouwen
Natuurlijk snap ik dat het niet leuk voelt als je kinderen het moeilijk vinden om het contact op te bouwen, maar ik snap niet waarom hij niet kan zien dat hij daar dus een taak heeft om dat makkelijker voor hen te maken. In plaats daarvan moeten de kinderen het voor hem makkelijker maken krijg ik het idee. Wie is hier nu de volwassene?
Ik lachte wel, maar het is natuurlijk helemaal niet grappig. Ik zie dit zo weer fout gaan en ik kan er niks aan doen. Blijkbaar moet het eerst fout gaan voordat de hulpverlener kan ingrijpen. Ze heeft beloofd er bovenop te zitten en op tijd in te grijpen. Ik vind het doodeng.
Ik ben Vera. Ik vorm met mijn man en onze 4 kinderen een samengesteld gezin. Ik kan je uit ervaring vertellen dat dit een stuk ingewikkelder is dan een kerngezin. Je hebt de lusten van 1 en de lasten van 5. Je hebt niet alleen te maken met je partner, maar ook met beide ex partners en diens nieuwe partners. Ik schrijf over mijn ervaringen en overpeinzingen in de hoop dat iemand er iets aan heeft. Vandaag schrijf ik over de rust voor stiefzoon
Lees ook de andere blogs van Vera
REAGEER OP DEZE BLOG