Eenzame pubers

Deze blog ontvingen wij van pubercoach Alexandra van Hal  en willen wij graag met jullie delen.

In mijn praktijk als pubercoach loop ik regelmatig tegen de eenzaamheid van pubers aan. Met name kinderen van gescheiden ouders. Hoe goed ouders ook de omgangsregeling hebben vastgelegd, het gevoel van geborgenheid komt soms toch op de tocht te staan.

Pubers laten dit vooral blijken door te benoemen dat ouders alleen maar tijd hebben voor andere kinderen, met name kinderen van de nieuwe partner of dat ouders niets alleen doen met hen.

Hoe onredelijk dit de desbetreffende ouder ook in de oren klinkt, het is een signaal dat zij het gevoel hebben er alleen voor te staan en dat zij niet genoeg betekenen voor de ouders. Ouders zijn tijdens en na de scheiding met veel zaken tegelijk bezig en kinderen kunnen daardoor in het gedrang komen.

Als ouder is het van belang in te zien dat dit gebeurt, word er niet boos om maar ga erover in gesprek met je kind. Wat zijn zijn/haar verwachtingen, wat zijn jouw (on)mogelijkheden, betrek het nieuwe gezin hier ook in maar laat het ook even rusten als je merkt dat het nog teveel stress veroorzaakt. Het hoeft niet allemaal tegelijk. Hou er rekening mee dat de rust in de gezinnen na een scheiding pas na 5 jaar weer terug is….velen hebben dus nog even voor de boeg.

Wanhoop niet, je doet het vaak niet zo slecht. Blijf erover praten en als je het gevoel hebt vast te lopen….trek dan aan de bel bij een professional.

Loyaliteit bij pubers.

Elke ouder in een echtscheidingssituatie heeft ermee te maken: wat doet een echtscheiding met mijn kinderen en hoe loods ik ze hier zo goed mogelijk doorheen?

Naast alle ellende, frustratie, boosheid en verdriet van jezelf als (ex-)partner moet je ook zorgen dat je kinderen voldoende aan bod komen en dat zij ruimte krijgen om de scheiding een plek te geven.

Wanneer ouders een nieuwe partner krijgen, begint het proces weer opnieuw. Gelukkig niet altijd en meestal zullen kinderen de nieuwe partner accepteren.

Toch kom ik het geregeld tegen in mijn praktijk dat pubers niet goed overweg kunnen met hun stiefouder. En dat terwijl ouders allang geleden gescheiden zijn, de stiefouder al langere tijd deel uitmaakt van het gezin en het tot die tijd goed is verlopen. Ik stond versteld van dit gedrag en werd nieuwsgierig naar de reden van de omslag in hun gedrag en beleving.

Na het lezen van het boek ‘Kind en Echtscheiding’van Karin Singendonk werd het me ineens duidelijk. Als kinderen tijdens de basisschool een stiefouder leren kennen, staan ze hier vaak open en eerlijk tegenover. Zij accepteren deze persoon zoals ze zijn en vinden het vaak alleen maar fijn dat de ouder zich niet meer eenzaam hoeft te voelen.

Wanneer deze kinderen in de puberteit komen, kan het voorkomen dat (schijnbaar van de een op de andere dag) pubers hun stiefouder niet meer accepteren, ruzie zoeken en niets leuks meer kunnen vinden in deze persoon. Wat is er aan de hand?!?!?

Loyaliteit

Even wat theorie:

De verklaring hiervoor komt uit de contextuele systeemtheorie van de Hongaarse psychiater I.van Boszormenyi – Nagyen en heet intergenerationele loyaliteit. Tussen de generaties, tussen ouders en kinderen bestaat een existentiële band; omdat het kind door zijn ouders ontstaat moet het loyaal zijn aan hen.

Pubers worden zich bewuster van relaties om zich heen, wie is belangrijk, aan wie wil ik me spiegelen, wie ben IK? Zij kijken daardoor ook anders naar relaties die zich al jaren afspelen: bijvoorbeeld naar de stiefouder. Voor een puber kan het als verraad naar de eigen ouder voelen wanneer hij/zij een goede relatie heeft met zijn/haar stiefouder. Zeker wanneer de eigen ouder zich nadelig uitspreekt over de stiefouder en diens relatie met de ex-partner niet erkent. Het kind voelt dat het de eigen ouder verraadt en gaat zich daardoor afzetten tegen de stiefouder. Op deze manier kan het zijn/ haar eigen ouder tonen dat het loyaal is.

Goedkeuring

Alleen als het kind ‘goedkeuring’ krijgt van de eigen ouder om een goede band op te bouwen met de stiefouder, zal het kind de rust en ruimte krijgen om hierin eigen beslissingen te nemen en de stiefouder te accepteren.

Voor de stiefouder is het van belang op de achtergrond te blijven en het kind te steunen zover als dat mogelijk is. Het afdwingen of boos worden zal averechts werken en zorgt ervoor dat het kind alleen maar meer in verwarring wordt gebracht.