De tropenjaren met jonge kinderen struikelden, strompelden en stormden voorbij. Sommige dagen leek het een uur te duren om de kinderen alleen maar in hun winterjas te krijgen, maar sommige jaren leken maar een dag te duren. Hoe kon er alweer een verjaardag of alweer een Kerst zijn?
Volle dagen
Mijn dagen waren zo vol: kindjes uit bed vissen, helpen aankleden, samen ontbijten. Naar de kleutergroep, aan het werk met een of twee kinderen bij me, naar huis. Vuur aanmaken. Soms even samen spelen, soms zette ik Cbeebies aan op tv om mezelf een moment rust te gunnen. Lunch maken, opruimen, kinderen van school halen. Proberen wat administratie te doen, eten koken, opruimen, afwassen. De kinderen klaar stomen voor bed, verhaaltje voorlezen. Nog één verhaaltje mum, nog eentje. Nog een liedje zingen, en nog één. Nu ga ik echt naar beneden… Krijg ik nog een glaasje water, oh, mag ik toch nog een keer naar de wc? Meestal ging ik daarna nog werk doen dat concentratie vergde. Paul werkte als ZZPer en daarvoor was ook altijd het nodige werk te verzetten. En als ik laat op de avond naar bed ging, wist ik vooraf: over een paar uur moet ik weer op, om mijn dochter te troosten en hopelijk weer in slaap te krijgen…
Het was uitputtend, maar ook liefdevol. Het was een voorrecht de kinderen zo nabij mee te maken, meegenomen te worden in hun wereld. We hadden ons eigen gezin gecreëerd en dat was bevredigend. Paul luisterde naar mijn belevenissen met de kinderen en samen praatten we soms over wat we met de croft konden doen. Ik had ideeën genoeg, maar geen tijd of energie om er werk van te maken. Hoewel Paul mijn ideeën wel deelde, kwam er door de jaren heen weinig van de grond.
Paul zag het
Paul zag hoe hard ik werkte, hoe ik eigenlijk ieder uur van de dag bezig was. Soms zei hij: “Ga toch even zitten”, maar er was altijd nog een was te doen, altijd nog een rekening te schrijven. Op de zeldzame momenten dat we echt praatten over hoe het met ons ging, zei hij dat hij mijn aandacht miste, maar dat hij begreep dat de kinderen voor gingen. Het klopte: iedere dag bracht een waslijst van taken en taakjes en hij stond onderaan op die lijst. Ikzelf kwam niet op de lijst voor. Ik begreep niet waarom Paul de vele taken niet met mij deelde, zodat we allebei op dezelfde tijd konden ontspannen. Waarom zat hij op de bank achter de krant zodra hij thuiskwam, maar was het normaal dat ik tot 10 uur ’s avonds aan het werk was? Ik miste solidariteit in al het werk dat gedaan moest worden. Af en toe bood hij aan de afwas te doen, maar deed dat dan zo slecht, dat ik het daarna nog een keer moest doen. Als ik een enkele keer ’s avonds boven uit ging rusten en hem vroeg de kinderen een uurtje bij me vandaan te houden, bleek dat onmogelijk. Binnen een half uur stond er een kleintje bij me met een dringende vraag. Pap was in slaap gevallen, of had hen naar mij gestuurd, of wist ook niet waar het favoriete speelgoed lag.
Ik brak
Na vier jaar brak iets in me. Een Nederlandse vriendin had bij ons gelogeerd en na een week bracht ik haar, met de kinderen, naar het vliegveld. Vanaf het moment dat we afscheid namen, kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik ging met de kinderen lunchen en ik huilde. Ik reed ons tweeënhalf uur naar huis en ik huilde. De verjaardag van mijn zoon stond voor de deur, normaal maakte ik daar veel werk van. Slingers, cadeaus, kaart, verjaarstaart, feestje. Maar ik kon het niet. Ik kon alleen nog maar huilen. Ik voelde me zo schuldig, want zo tekortschieten naar mijn kinderen. Ik schaamde me dat ik huilde in hun aanwezigheid, maar ik kon het niet meer uitzetten. En mezelf niet meer aanzetten.
Frankie: geboren in Breda in 1970, gestudeerd aan de universiteit in Tilburg, waaronder 1 jaar in Glasgow. Toen is mijn liefde voor Schotland ontstaan. Gewerkt in Nederland tot en met 2005, toen geëmigreerd naar Schotland. Vriend opgedaan, 2 kinderen gekregen, daarna getrouwd. Twee culturen in 1 relatie. Vijftien jaar samen, 10 jaar getrouwd en toen geleidelijk uit elkaar gegaan. Woon nu samen met 2 pubers, we improviseren rondom de scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG