“Tinder is een geosociale datingapp die gebruikers toelaat andere gebruikers te beoordelen op basis van hun profielgegevens door naar links (geen interesse) of rechts (interesse) te swipen (vegen). Hebben twee gebruikers elkaar naar rechts geswiped, ontstaat er een match en kan er gechat worden om een fysieke ontmoeting af te spreken”. Wikipedia
Mijn eerste verblijf op Tinder was van korte duur, ik was één maand alleen en wilde mijn vrijgezellenstatus flink uitdragen. Ik had de term swipen nog nooit van mijn leven gehoord.
Het leek mij reuze interessant dit te gaan ontdekken. Binnen een dag had ik een online match. Hoera!
Ik vertelde ex over Tinder. Hij was enorm verbaasd dat ik al aan daten toe was en het leek hem zelfs te raken. Hij gaf aan dat hij er totáál nog niet klaar voor was om vrouwen te ontmoeten.
Als een volleerd tinderaar
Een dag later lag ik s’ avonds op mijn bank te swipen als een volleerd Tinderaar.
Tot mijn grote verbazing kwam ik ex tegen. Leuke man hoor en leuke profielfoto . Ik zou hem hebben geliked als ik niet beter zou weten. De foto was trouwens door mij gemaakt. Hij had ons zoontje eraf geknipt.
Kort daarna ontmoette ik de man met wie ik matchte volgens Tinder. Een aardige, gescheiden man die in een burn-out zat. Hij vond mij vermakelijk, ik vond hem saai. Geen real match dus. Daarna hield ik Tinder voor gezien.
Toch verliefd
Een paar maanden later vierden mijn ex en ik de verjaardagen van onze kinderen. Ik voelde me trots. Wij konden dit samen! Hij en ik in hetzelfde huis, met dezelfde visite als altijd.
De cadeaus had ik net zoals vanouds geregeld, ze waren de avond ervoor bij mij thuis gebracht door de marktplaatsman. Wat was ik verliefd op deze man.
Ik zweefde door de dag heen, voor mijn gevoel. Het leek alsof ik nooit was weggeweest. Hapje hier, wijntje daar, ook het gastvrouw spelen ging me nog goed af.
De kinderen waren blij met hun cadeaus en met de situatie. Het straalde van ze af. Er leek geen vuiltje aan de lucht.
S’ avonds ruimden we samen op, deden de kinderen in bed en zwaaiden de visite uit. Het voelde vertrouwd. Ik had twee wijntjes gedronken en had een erg openhartige bui. Omdat ik mijn buik zelf vol met vlinders had, vroeg ik ex ook maar naar zijn liefdesleven.
De grond zakte onder mijn voeten weg
Ik had alleen niet op zijn antwoord gerekend.
Waar nog geen uur geleden alles perfect leek, voelde het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.
Hij had een vriendin, en volgens ex was ze niet zomaar een bevlieging.
Hij had haar leren kennen op Tinder, twee maanden nadat ik uit huis was gegaan. Blijkbaar was hij er dus toch iets meer aan toe geweest dan dat hij toen zei. Misschien had ik het kunnen verwachten, deze tegenstrijdigheid. Het paste bij hem.
Oei! Terwijl ik had gedacht dat hij me nergens meer mee zou kunnen raken sloeg het in als een bom. Ik waardeerde zijn eerlijkheid maar ik vond eigenlijk dat ik de enige was die recht had op een verliefdheid. Vooral na alles dat gebeurd was.
Ik nam de fles met overgebleven wijn mee en vertrok naar mijn eigen stille woning.
Ik geloof niet dat ik ooit eerder had gevoeld hoe het was om je echt alleen te voelen. Tot aan dat moment.
Het moment van thuiskomen in een huis waar geen blije kinderen rondliepen en niet het vertrouwde gevoel van samenzijn aanwezig was.
Ik miste mijn gezin.
Weg zelfvertrouwen
Ik besloot de fles wijn leeg te drinken. Het idee dat ik blijkbaar binnen twee maanden vervangbaar was, vertroebelde mijn beoordelingsvermogen. En mijn zelfvertrouwen was inmiddels tot onder het nulpunt gezakt.
Ik pakte mijn telefoon en zocht contact met de marktplaatsman.
Hij was heel erg bereikbaar en het klikte enorm.
Misschien omdat zijn eenzaamheid nog wel groter was dan die van mij.
We appten, flirtten en grapten erop los tot in de late uurtjes.
Daarna opende ik voor de tweede keer Tinder op mijn telefoon en ik maakte een profiel aan. Ik zou weleens even laten zien wie hier goed in de markt lag. Het hielp niets, natuurlijk niet.
Ik huilde de hele nacht.
Het genezend vermogen van een datingsite
“The morning after” was de wijn uitgewerkt en had ik het gevoel van een dubbele kater. Ik kon mijn zakelijkheid weer vinden in het contact met de man die mij zoveel vlinders bezorgde. Ik stuurde hem een zorgvuldig gekozen bericht waarin stond dat we ermee moesten stoppen. Ook al ging dit volledig tegen mijn gevoel in.
Mijn broertje belde om te vragen hoe het met me ging en niet veel later stond hij aan de deur met een grote gele zak M &M’s. Hij ging naast mij zitten op de bank. Ik had mijn pyjama nog aan en had een knalrood hoofd van het huilen. Het had een filmshot kunnen zijn van een look-a-like Bridget Jones met liefdesverdriet. Inclusief verfomfaaid uiterlijk en uiteraard in dramatische toestand.
Broertje stelde voor om samen eens flink te lachen om de – soms nogal eigenaardige – profielen op Tinder.
Dus zaten we samen op mijn fantastische bank (je weet wel, van die twee verliefde mannen van Marktplaats) ons te verkneukelen over wat we voorbij zagen komen.
Het genezende vermogen van een datingsite voor een gebroken hart is natuurlijk enigszins discutabel.
Maar toch werd op dat moment met iedere online match – en een heleboel broederliefde – mijn zelfvertrouwen een heel klein beetje opgevijzeld.
Ik ben Lotte, 42, moeder van 2 prachtige, energieke en gevoelige kinderen en gezegend met lieve vrienden en familie en werk waar ik trots op ben.
In juli 2019 zijn mijn man en ik uit elkaar gegaan, we waren 15 jaar samen. Daarna ben ik verhuisd naar een huurwoning niet ver van de koopwoning waar we samen zijn gestart, maar die inmiddels zijn eigendom is. Tot nu toe verloopt het contact soepel in co-ouderschap en blijven we het belang van de kinderen beide voorop stellen. Al verschillen de meningen over welke keuzes daarbij passen wel eens. Maar hey, heb je dat niet ook als je nog gewoon samen bent.
Over het leven na lang samenzijn, zijn boeken te lezen, te schrijven en uren vol te praten. Vaak verzorg ik in de vriendinnengroep een bijna avondvullend programma. Want het is wat en je maakt wat mee. Met open hart wil ik het leven nu ontdekken. Daarbij val, struikel, lach en huil ik, maar ik voel vooral dat ik leef.
Lees ook de andere blogs van Lotte.
REAGEER OP DEZE BLOG