Ik ben zo blij dat ik verlaten ben

Verlaten

Ik zag onlangs de documentaire van Hetty Nietsch ‘Verlaten. Er wordt in die documentaire een aantal mensen geïnterviewd dat ermee te maken heeft gehad, verlating. Ze gaan er heel verschillend mee om en het wordt pijnlijk duidelijk hoe heftig verlating is. De verlaten huisarts blijkt aan het eind van de documentaire zelfs overleden te zijn en gezien zijn diepe depressie laat de doodsoorzaak zich raden. Als het geen zelfdoding was, dan was dat in elk geval diep liefdesverdriet. Hoewel uit zijn antwoorden op de gestelde vragen blijkt dat de goede man niet goed wist wat houden van precies is en hoe je dat uit. Dat hij vooral een gevoel van heimwee had, zodra hij uit de buurt van zijn vrouw was. Zou dat liefde zijn?

Verlost

Ik ben er voorbij, de pijn van de verlating. Ik kan nu zelfs zeggen dat ik blij ben dat ik verlaten ben. Toen was dat wel anders. Eind 2009 kwam ons krakende huwelijk toch vrij abrupt tot stilstand. Ik had het gevoel dat ik eruit geslingerd werd en hulpeloos krijsend op de grond lag. Alle soorten van emoties raasden door mij heen. Bij vlagen had ik er iets over te zeggen. Bij vlagen wist ik dat het over zou gaan. Ik herinner me een moment dat ik wist dat de hel die door me heen bewoog me twee jaar zou ‘kosten’. Ook was er af en toe het besef dat ik hem later dankbaar zou zijn, maar dat ik nu eerst dit moest doen, het aan moest gaan, alles door me heen moest laten razen. Als het woeden van een storm, die na verloop van tijd vanzelf weer gaat liggen. Vanzelf ging het niet helemaal, maar het had wel iets van een kookpotje, waar al die emoties in lagen te pruttelen en waar ik gewoon bij moest blijven, net zo lang tot het opgekookt was.

Een ander mens geworden

Als ik nu voel dat ik blij ben dat ik verlaten ben, dan gaat het over dat proces. Dat ik de mogelijkheid heb gekregen om te transformeren, om oude pijn te helen, om een ander mens te worden, vrijer en heler. Als ik de zin bij wijze van oefening persoonlijker maak, ‘dat ik blij ben dat híj mij verlaten heeft voor een ander’, dan komt er nog lichte irritatie op. “De eikel”, denk ik dan en tegelijkertijd voel ik dat het niet waar is. Dat ik niet weet wat beter was geweest. Dat ik met mijn boosheid de geschiedenis niet kan herschrijven. Het voelt alsof het een ander stuk van mezelf is, dat dat doet, de irritatie produceren. Ik kan van mijn egodeel opschuiven naar het egoloze deel en vice versa. Van kleingeestigheid naar de Grote Geest.  En ik voel hoe ik daar veel liever ben, in de Grote Geest. Als ik vanuit die plek naar het leven kijk,  dan ben ik blij en dankbaar voor mijn leven en voor alles wat het leven me tot nu toe gebracht heeft, inclusief de pijn.

Ontdekkingsreis

Ik ben doordrongen geraakt van het besef dat anderen mij niet kúnnen en hoéven begrijpen en dat ik dat niet kan voor anderen. Het is niet een besef dat mij verdrietig maakt, het voelt als acceptatie, het is zacht. Ik kan alleen maar mijn best doen om zo dicht mogelijk bij de ander te komen en de ander zo dicht mogelijk bij mij te laten komen. Daarvoor moet ik mezelf aan de ander laten zien en dat kan pas als ik bereid ben alles in mijzelf te zien. Open te staan voor alles wat er in mij is. Nieuwsgierig te zijn naar alles wat zich in mij ontvouwt. En als ik zo open en nieuwsgierig ben, dan komt er geen einde aan de ont-dekkings-reis, die het leven voor mij is geworden. Met en zonder aardse reisgenoot.

Wilma Ferwerda Echt-Verbinden