Ze wil bij haar vader gaan wonen en het enige wat ik deed, toen ze dit zei, was gillen….
Inhoud blog
Ik wil bij papa gaan wonen
Tamara had het gevoel alsof haar hart eruit gerukt werd, alsof er een ledemaat geamputeerd werd toen haar dochter aangaf bij haar vader te willen gaan wonen.
Toen dit een aantal jaar geleden gebeurde, dochter Iris was toen 11 jaar, zei Tamara gewoon “NEE, dat gebeurt niet. Je blijft hier”. Ze wist wel dat ze dat eigenlijk niet kon zeggen maar de gedachte alleen al dat ze haar dochter niet meer dagelijks om haar heen zou hebben deed teveel pijn…
Scheiding zonder gedoe
De scheiding was zonder al te veel gedoe verlopen. De koek was op, dat vonden ze alle twee. Ze bleven beiden in dezelfde plaats wonen, fijn voor de 2 dochters.
Na een jaar kreeg vader een relatie met een vrouw die in een andere provincie woonde, zo’n 75 km. verderop. Weer een jaar later trok hij bij haar in.
En toen begonnen de problemen
Er kwam een bezoekregeling van om het weekend terwijl daarvoor de meiden hun vader doordeweeks regelmatig zagen. Iris die een echt vaderskindje was miste haar vader vreselijk en deed bij haar moeder de uitspraak dat ze bij haar vader wilde wonen.
Tamara voelde zich persoonlijk afgewezen, iets vanuit haar jeugd, en zei dat dit niet ging gebeuren. Tamara nam het haar ex-man kwalijk dat hij verhuisd was. Dat hij koos voor zijn nieuwe vriendin en niet voor hun dochters. Ze zag het gemis bij de kinderen.
Tamara probeerde mee te denken hoe Iris en haar oudere zus hun vader meer konden zien. Ze leverde 1 weekend in de maand in zodat de meiden 3 weekenden per maand naar hun vader konden. In de vakanties gingen ze langer.
Hoewel er nooit meer over gesproken werd was Tamara de vraag van Iris niet vergeten. Ze vroeg zich af of Iris nog steeds bij haar vader wilde wonen.
Verwijt en schaamte
Omdat de omgang tussen Tamara en haar ex-man moeizamer verliep dan in het begin en Tamara hier last van had nam ze een scheidingscoach in de arm. De problemen tussen Tamara en haar ex-man bleken veroorzaakt te worden doordat Tamara hem verweet verhuisd te zijn. Ze had het gevoel overal alleen voor te staan.
Tijdens een sessie vertelde ze, met heel veel schaamte, hoe ze ooit gereageerd had op de vraag van Iris. Ze gaf aan dat ze wilde weten hoe Iris er nu over dacht. Tegen Iris wilde ze zeggen dat ze bij haar vader mocht wonen als ze die wens nog had.
Open gesprek met dochter
In een open gesprek heeft Tamara het aan Iris gevraagd. De ondertussen 14 jarige Iris wilde er over nadenken.
Tamara vond dit heel zwaar. Ze voelde het naderende antwoord als een zwaard van Damocles boven zich hangen. Wekenlang kwam Iris er niet op terug. Tamara vond een briefje op de kamer van Iris waarop ze voor- en nadelen had geschreven van wonen bij papa of bij mama. Tamara ging er bijna aan onderdoor.
En op een dag kwam het antwoord van Iris. Ze miste haar vader zo erg dat ze besloten had om bij hem te gaan wonen.
Tamara vond het ontzettend moeilijk. Haar kind om het weekend zien. Niet meer op de hoogte zijn van alles rondom school en vriendinnetjes. Alles wat vaders heel vaak hebben….
Belang van het kind boven eigen belang
Kinderen zijn niet op de wereld gekomen voor jou als ouder. We zetten ze op de wereld, mogen ze een tijdje begeleiden en dan gaan ze hun eigen pad.
Ik was trots op Tamara. Dat ze boven zichzelf uitgestegen was. Het belang van haar dochter boven haar eigen belang gesteld had. Al zag ze dat zelf nog niet.
En hoe knap is het dat een meisje van 14 jaar voor zichzelf durft te kiezen? En wat laat ze haar moeder hier zien? Tamara die nooit voor zichzelf kiest en anderen altijd belangrijker vindt…
Carolien Roobol
Scheidingscoach bij Succesvol Scheiden Rijnmond
Anoniem - 23 mrt 2020
Wow dit komt binnen, ik heb laatst mijn dochter van 11 zelf de vraag gesteld of ze bij haar vader wilt wonen. Ook hij is verhuisd naar een andere provincie en ik snap je verwijt naar hem toe, dat heb ik ook. Min dochter mist haar vader erg, maar gaf nu nog aan bij mij te willen blijven. Toch ben ik bang voor de toekomst. Ik wens je veel sterkte
Carolien Roobol - 24 mrt 2020
Goed van je dat je aan je dochter hebt gevraagd of ze bij haar vader wil wonen! Het lastige is dat een kind altijd een ouder mist. Als ze bij haar vader is mist ze jou en andersom. Veel liefs, Carolien
Anoniem - 26 mrt 2020
Dat is zeker waar en dat maakt het leven met gescheiden ouders ook zo moeilijk voor een kind.
Tessa - 25 mrt 2020
Als ik het zo lees, is je dochter een lieve meid, weet ze goed wat ze wil en is ze stabiel. Echt dat komt doordat jij haar die veiligheid hebt gegeven, dat geloof ik echt. Als je haar dit laat onderzoeken, zal het inderdaad niet meer hetzelfde blijven, maar blijf je wel een liefdevolle dochter houden. Koester dat ook en blijf genieten van de momenten. Sterkte!
Ineke - 2 aug 2021
Tja, ik vind dit stukje van deze scheidingscoach wat dubbel, met name de laatste zin: Wat laat deze dochter haar moeder zien...de moeder die nooit voor zichzelf kiest......Deze moeder kiest in dit geval dus ook weer niet voor zichzelf. Zo hoort het wellicht, je mag je dochter niet belemmeren in deze, maar de uitspraak...wat laat de dochter haar moeder zien, vind ik wat te eenzijdig. Ook moeder is geen robot, en zal ms concluderen: hee, en wederom kies ik niet voor mezelf. Zou dat altijd goed voelen?
anoniem - 29 nov 2021
hoi ik ben een meisje van 14 jaar ik haat me vader heel erg hij heeft een nieuwe vrouw [kind mee gekregen] en zij heeft zelf ook al 3 kinderen hij is ook in een andere provincie gaan wonen en hij wil niet dat ik bij me moeder ga wonen wat moet ik doen?
Nieuwe Stap - 30 nov 2021
Antwoord van interpunctie Lieve 14-jarige …. Ik snap dat je boos kunt zijn op je vader en daar heel veel goede redenen voor kunt hebben. En het is absoluut niet leuk voor jou dat hij een nieuwe vriendin heeft, die ook nog eens kinderen heeft en nu nog een nieuw kindje erbij.En die verhuizing naar een andere provincie is ook niet gemakkelijk voor jou. Ik hoop dat je wel een goed contact hebt met je moeder. Ik denk wel dat het belangrijk is om hierin steun en hulp te vragen. Misschien ken je je huisarts nog niet zo goed, en vind je dat lastig, maar dan zou ik toch in elk geval met een lieve lerares op school gaan praten. En uitleggen wat er aan de hand is. Ik kan natuurlijk niet inschatten hoe jouw situatie er verder uitziet, of het wel MOGELLIJK is om bij je moeder te gaan wonen. Soms kan dat echt niet. Maar je mag hier niet in je eentje mee blijven worstelen, dit is ECHT veel te moeilijk voor jou. Het is belangrijk dat iemand, samen met jou een goede hulpverlener zoekt, bv. iemand van het maatschappelijk werk. Soms hebben scholen ook een goede schooolmaatschappelijk werker. Dat zou ook een goede start kunnen zijn. Ik kan je maar een ding ECHT adviseren: ZOEK HULP en wacht niet tot je radeloos wordt. Er moet echt een oplossing zijn, die zijn er eigenlijk altijd. Maar DIT kun je niet alleen. Ik duim dat je snel iemand vindt die jou kan helpen.
miep - 6 sep 2022
ik lees dit verhaal nadat ik op google had ingetoetst mijn zoon wil bij zijn vader wonen en nu!! afgelopen zondag kwam mijn zoon na een weekend bij zijn vader geweest te zijn dat hij daar wilde gaan wonen, ik stond perplex zijn vader was mee gekomen om hem te ondersteunen.... lang verhaal kort te maken: hij is dezelfde avond nog mee gegaan met zijn vader niet dat ik het leuk vind en heb er enorm veel verdriet van maar ik zie geen andere optie mijn zoon is altijd al een papas kindje geweest, ik heb hem heel duidelijk gemaakt dat zijn geluk voorop staat dat ik het echt niet leuk vind en het ook niet helemaal begrijp maar als dat zijn gevoel is en hij er goed over na heeft gedacht dat ik hem laat gaan met pijn in mn hart nu natuurlijk alles regelen wat er bij komt kijken en hopelijk zie ik mijn zoon snel weer hij gaf aan dat die 4 tot 6 week nodig had om bij zijn vader alles een plekje te geven en dta hij dan graag weer wilde komen ik hoop het meer kAN ik niet doen want als je er tegen in gaat en zegt dat je het niet er mee eens bent dan komt die straks helemaal niet weer en dat wil ik je als ouder natuuurlijk ook niet
Jennifer - 17 okt 2023
Hellup, na vele verschillende verhalen bij uiteenlopende kantoren dan eindelijk wat ik zocht. Een verhaal die op de mijne lijkt. Inmiddels 8jaar gescheiden, een zoon van 18 en een dochter van 14jaar. Sinds de zomervakantie, toen er een huis gevonden werd en gekocht door papa om met zijn nieuwe vriendin een nieuwe toekomst op te gaan bouwen. Ik wist wel dat ze op zoek waren naar iets ruimers, vrijstaand, maar dacht in omliggende gemeentes hier op Voorne aan Zee. Nee, het was Middelharnis Sommelsdijk, volgens ex een aangrenzende gemeente. Groot huis met 10 kamers, een zwembad en als alles goed gaat komen er in de toekomst ook paarden. Tuurlijk is dat super interessant voor mijn paardenmeisje dochter. In combinatie met puberen en afzetten tegen mamma, is het in de vakantie een beetje snel uit elkaar gegroeid. Normaal verdelen we de 6 weken vakantie 3 om 3, maar omdat we beide niet weg gingen lieten we de kinderen weten dat ze niet 3 weken om en om hoefden, want we zijn toch beide thuis. Maar uiteraard wel even in overleg. Dit was al lastig, want pubers zijn niet goed in communiceren en werd al lastig gevonden als ze uit school eerst nog met vriendinnen naar het winkelcentrum ging en mij niet op de hoogte bracht waardoor ik mij afvroeg na 2 uur waarom ze nog niet thuis was. "Ja, je hoeft toch niet constant te weten waar ik ben?" Euh,, nee, maar af en toe en überhaupt een antwoord als ik je een vraag app zou wel fijn zijn!!! Anyhow, ik was het er niet mee eens hoe het eraan toeging als ze daar was.... om 23u de hond nog uitlaten bijvoorbeeld. Vind ik door een 14jarig meisje niet verantwoord, maar dat moet ik loslaten, valt onder hun toezicht (Ja snap ik, maar blijft mijn meisje als er 1 of andere gek haar aanvalt of erger) Daarnaast begreep ik dat ze ging logeren bij vriendin Lilly, dus terwijl ik dat terugkoppel naar haar vader zegt hij doodleuk "Oh gaat ze naar Lilly, ja ik wist wel dat ze naar een vriendin ging, maar wist niet wie" dat vind ik dus bizar en niet kunnen. Nu begrijp ik inmiddels wel dat ik enorm heb moeten werken aan meer loslaten en niet alleen als ze naar de andere ouder gaat, maar ook idd in het haar loslaten en zelf dingen laten ondernemen en fouten maken. Dat heb ik afgelopen weken bijna gedwongen en met spoed moeten leren ;-( Ik heb besloten dat ik het los moet laten... iedereen zegt dat ze dan wel weer terugkomt. Ze heeft nu namelijk naar vader uitgesproken dat het niet goed voelt om bij mij ingeschreven te staan en ze bij papa ingeschreven wilt staan (ik denk omdat ze straks na verhuizing dan ook officieel daar staat ingeschreven) maar wat voor nadelen heeft dat voor mij als ze niet meer bij mij staat ingeschreven en het is een aangrenzende gemeente, maar niet dezelfde. Haar vader is voor zijn werk ruim de helft van het jaar nieteens in Nederland, dus dan zit ze nog liever bij haar "stiefmoeder" leuke, lieve vrouw die ik vertrouw hoor, maar het is niet haar moeder, dat ben ik. Ze heeft haar broer, maar die is 4 jaar ouder en haar 'stiefbroer' is van dezelfde leeftijd en daar kan ze ook erg goed mee opschieten. Ik zie wrs weer veel te veel beren, want ze moet nog zeker 2,5jaar voordat ze examen doet van voortgezet, dus moet ze heen en weer met de bus.... dat lijkt haar nu nog erg leuk. Ook wil ze daar gaan werken. Afin, het doet pijn om naar mijn gevoel afgewezen te worden, na 14jaar altijd klaarstaan en alles laten vallen zodra ze iets nodig hebben.... maar ik moet het ermee doen. Het voelt enorm teleurstellend dat ik niet doorhad dat ze het ergens zo moeilijk mee had, maar nu wil ze er nieteens over praten dus kan ik het ook niet veranderen of proberen aan te passen. Volgens mijn zoon kan ik namelijk nogal eens met harde stem boos worden omdat er weer eens iets niet (goed) gedaan werd. Zoals hij het zei botste dat met hem ook weleens, maar hij kwam altijd terug en ik kwam er altijd op terug dat ik mijn excuses aanbood... is nog steeds niet goed en geen excuus, maar het is ook weer niet extreem erg of zo.... gewoon mijn 'slechte' manier van uiten en opvoeden. Nouja, ik ben mijn verhaal even kwijt en hoop mss met coaching iets verder te komen....benieuwd of er met mij contact op wordt genomen of ik dat zelf moet doen. Groetjes en 'bedankt voor het luisteren'
Gina - 10 sep 2024
Ik vind dit pure horror. Mijn dochter van 12 wil nu week om week wonen. Is vanaf deze week ingegaan. Daarvoor woonde ze 5 nachten bij mij en 2 bij hem. Ik voel me vreselijk verdrietig en mis haar enorm. Wil heel graag dat zij doet wat goed is en wat ze wil, maar het gaat totaal tegen mijn moedergevoel in. Maar ik wil haar daar noet mee belasten.