Op het moment dat mijn zoon zegt dat hij bij zijn vader wil gaan wonen, zakt acuut de moed me in de schoenen. We zitten met z’n vieren om de eetkamertafel. Vader, moeder, zoon en dochter. Alleen niet meer als het gezin dat was. Het gaat niet alleen over verdelen van spullen, huis en geld. Nee, het gaat ineens over het verdelen van je kinderen. Wie woont waar en voor hoeveel tijd in de week.
Mijn zoon is behoorlijk boos, ook verdrietig en geraakt. Dat maakt dat hij een keus maakt. Niet tussen beide ouders, maar door daar te wonen, waar hij de meeste rust krijgt. Hun vader werkt 60 uur per week, dus die keus is snel gemaakt. Hij is op dat moment 18 jaar, midden in zijn HAVO-examen en sowieso is het plan er, om een half jaar naar het buitenland te gaan, als hij slaagt. Hij is van zichzelf behoorlijk extrovert en meestal weet je aardig goed waar je met hem aan toe bent.
Niet het moment om te lobbyen
Voor mezelf weet ik dat dit geen moment is om te lobbyen. Later kunnen we er nog over praten. Niet om hem te overtuigen, maar om te begrijpen wat zijn beslissing bepaalt en of hij daarachter blijft staan. Of zijn gevoel klopt en hij van daaruit reageert of vanuit zijn frustratie. Wat ook heel begrijpelijk is.
Bij mij echter gieren de emoties in het rond. Hoe zo bij zijn vader? En ik dan?
Scheiden is een periode
Helaas is scheiden geen moment maar een periode. Een tijd waarin je je herhaaldelijk afvraagt wat je je allemaal op de hals hebt gehaald. Of dit het waard was? Is dit wel de goede beslissing?
En hoe kom je hier in vredesnaam goed doorheen… Met alle boosheden, frustraties en verdriet…
De één laat alle emoties gelijk zien.
Maar hoe zit het met degene die heel stil is, die je nauwelijks hoort en zo lief en begripvol is? Die thee voor je zet, of bij je komt zitten als je er even helemaal doorheen zit? Waar je, voordat je er erg in hebt, een beetje op gaat steunen?
Kinderen reageren heel verschillend in stressvolle periodes. Want stressvol kan je een scheiding wel noemen. Ook de leeftijd is bepalend. Een kleuter zal anders reageren, dan een kind in groep 6 of een puber.
Emoties kunnen snel hoog oplopen, en die van jezelf niet in het minst.
Wat kun je doen?
In ieder geval het goede voorbeeld geven. Met elkaar in gesprek blijven, en als het te hoog op loopt, even een time-out instellen. Ook, en misschien wel juist, aandacht hebben voor de stille, wat teruggetrokken kinderen. Zij hebben vaak veel moeite om zich te uiten. Ga er ook niet aan trekken, maar geef ze ruimte, organiseer wat 1 op 1 momentjes.
Als je nagaat dat een groot deel van de gescheiden partners na 6 jaar nog erg boos is op de ander en de situatie, dan ligt er nog veel te halen in het kunnen omgaan met je eigen emoties.
Wil je meer weten over hoe je je kinderen zo goed mogelijk kunt helpen en er voor ze kunt zijn? Dat het gaat om hun belang? Je kunt daar zowel voor jezelf als voor hun een bepalende rol in spelen. Neem dan contact op voor een intake-gesprek, dan kijken we samen naar wat bij jullie situatie het beste past.
Joyce van Dam
aangesloten bij
REAGEER OP DEZE BLOG