Elke zondag hebben we eigenlijk twee overdrachten. Het meest belangrijke is natuurlijk de overdracht van de kinderen. Hoe was hun week, waren er bijzonderheden, zijn er de komende week belangrijke zaken die we moeten weten?
We eten elke zondagavond samen, nadat aan het eind van de middag rugzakzoon thuis komt van de zorgboerderij. Na het eten gaan de kinderen douchen en dan een voor een naar bed. Rugzakzoon gaat al vrij vroeg, eerder dan zijn jongere broer maar hij is dan ook echt kapot. Jongere broer gaat zo’n drie kwartier later en dan zitten we nog een uurtje met dochter lekker tussen ons in op de bank TV te kijken. Vroudin en ik hebben vaak nog onze eigen gesprekken; we hebben elkaar altijd nog genoeg te vertellen.
Degene die vertrekt blijft altijd nog even als laatste knuffelen met de kinderen die naar bed gaan. Maar dan is het toch echt tijd. We pakken de laatste spullen bij elkaar en gaan dan.
Naast de kinderen dragen we ook onze huizen aan elkaar over. In het kinderhuis – feitelijk mijn huis – gaat dat vaak om simpele dingetjes. De post, de was, de katten, boodschappen die gedaan moeten worden, dat soort dingen. Verder verandert er niet zoveel. De kinderen zijn er en blijven er dus ook veel spullen blijven liggen waar ze liggen. Hun leven kent geen week-op-week-af zoals vroudin en ik dat hebben. Niet dat wij nu heel veel spullen heen en weer sjouwen, overigens, alleen de voor de komende week noodzakelijke zaken.
In de flat – het huis van vroudin – vindt ook een overdracht plaats. Een soort stille overdracht. Je draait een was, haalt de stofzuiger door de kamers heen, leegt de prullenbak, doet de afwas . We vouwen ook nog altijd even de was op die de ander de week ervoor heeft gedaan en leggen die klaar om opgeruimd te worden.
De flat voelt in de week dat ik er ben ook als mijn plekje. Op zondagavond voelt het alsof ik de flat in beheer neem. Gedurende een week doe ik daar mijn dingetjes. Lange dagen op het werk maar ook ontspannen in de uren daarna. Ik leg mijn spullen daar neer waar ik het handig vind en leef er. Pas als ik op zondagmiddag de laatste huishoudelijke klusjes heb gedaan, voelt het niet meer als mijn plekje en draag ik in stilte het weer over aan vroudin.
Na bijna 20 jaar samen, waarvan 17 jaar huwelijk, en drie kinderen werd ik verrast door de mededeling dat de gevoelens van mijn vrouw voor mij veranderd waren. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, in zeer goede harmonie. Ik noem mijn ex-vrouw mijn ‘vroudin’ maar we doorlopen natuurlijk ook alle stadia van het rouwproces. In mijn blogs schrijf ik daarover.
REAGEER OP DEZE BLOG