De verjaardag van onze dochter, begin januari, markeerde ook het feit dat we exact een jaar verder zijn. Vorig jaar ging vroudin na die dag voor het eerst naar haar eigen flat.
Ik noem dit wel eens het jaar van de eerste keren. De eerste keer na de scheiding alleen in de flat zijn, niet de kinderen naar bed brengen, weer alleen voor jezelf koken, geen Valentijnsdag, volgens de regeling de feestdagen doorbrengen, als enige aanwezige ouder een kind feliciteren met de verjaardag, kleren kopen zonder het toeziend oog van de ander, de trouwdag mogen vergeten maar dat natuurlijk niet kunnen, niet beide namen op Kerstkaarten schrijven… De lijst van eerste keren is eindeloos… En het zit ‘m zo vaak in de kleine, alledaagse dingen.
Maar gelukkig nog steeds goede harmonie, goed overleg, nog steeds interesse in elkaar. Ja, het is aftasten, soms even pas op de plaats maken, wat gas terug nemen, grenzen aangeven, elkaar de ruimte gunnen. En natuurlijk is het niet meer hetzelfde na de scheiding, is overal de glans een beetje van af en vraag ik me regelmatig af of het ooit weer echt leuk wordt. Het leven is nu eenmaal voor eens en voor altijd ingrijpend veranderd.
De laatste weken van het jaar vond ik erg moeilijk. Het was de laatste fase van het eerste jaar. We hebben nu alle gelegenheden een keer meegemaakt. Maar zoals ik in de Nieuwjaarsnacht aan vroudin appte: ‘We hebben het goed gedaan in 2018’.
We hebben de dialoog open gehouden, konden gelukkig nog altijd praten. We hebben apart maar op bepaalde vlakken ook nog samen stappen gezet om de toekomst opnieuw in te richten, om weer te ontdekken wie we waren ‘vóór ons’, gemerkt dat het leven doorgaat na de scheiding, dat we weer onze eigen wegen daarin bewandelen maar dat we er ook altijd zijn voor onze kinderen, en tot op zekere hoogte ook nog voor elkaar.
Het laatste openstaande onderwerp van 2018 was Oud en Nieuw. Vroudin had al een invulling voor haar en de kinderen bedacht en in dat plaatje was geen ruimte voor mij. Maar een week later kwam ze met een elegante oplossing. De jaarwisseling zien we ook als een dubbele feestdag, en Nieuwjaarsdag brengen we als gezin door. Met dat vooruitzicht heb ik er voor gekozen het oude jaar alleen uit te zitten, voor het eerst in mijn leven. Confronterend maar louterend. Het eerste jaar is achter de rug…
Na bijna 20 jaar samen, waarvan 17 jaar huwelijk, en drie kinderen werd ik verrast door de mededeling dat de gevoelens van mijn vrouw voor mij veranderd waren. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, in zeer goede harmonie. Ik noem mijn ex-vrouw mijn ‘vroudin’ maar we doorlopen natuurlijk ook alle stadia van het rouwproces. In mijn blogs schrijf ik daarover.
Vind je deze blog waardevol? Wij vinden het fijn als je hem deelt op social media!
REAGEER OP DEZE BLOG