Op steeds meer plekken is gelukkig te lezen en te horen dat het niet goed is voor kinderen wanneer na een scheiding de ene ouder kwaad spreekt over de andere ouder. In een recente blog op Nieuwe Stap staat zelfs dat kinderen niet hoeven te horen hoe goed of slecht de andere ouder is. Op zich klinkt dat logisch: door na een scheiding de andere ouder de hemel in te prijzen kunnen kinderen in verwarring raken en zich afvragen waarom hun ouders dan uit elkaar gegaan zijn. Wellicht wakkert het de hoop aan dat het uiteindelijk toch weer goed zal komen. Een kind te laten horen wat de ene ouder slecht vindt aan de andere ouder is evenmin goed. Een kind kan er zelfs zelf onder gebukt gaan, zeker als regelmatig gezegd wordt dat er grote gelijkenis is met die andere ouder.
Scheiden en kinderen
Een scheiding is het laatste wat iemand voor ogen heeft bij het aangaan van een relatie. Of je nu wel of geen kinderen krijgt. Als ouders hun partnerrelatie beëindigen hebben kinderen daar last van, de mate waarin is verschillend en hangt van diverse factoren af. Een hele belangrijke is de omgang met elkaar en de communicatie naar de kinderen toe. Of er een schuldvraag is over de scheiding en bij wie die schuld dan ligt, is voor de kinderen niet relevant. Het belangrijkste is voor hen de schade te beperken. Naarmate kinderen ouder worden, merken ze zelf plus- en minpunten op bij beide ouders en daar kunnen zij dan hun eigen interpretatie aan geven. Als ze dat willen tenminste en dan nog kan het zonder dit te linken aan de eventuele achtergrond van een scheiding. Dat is al ingewikkeld genoeg voor een opgroeiend kind.
Doodzwijgen
Hoe moeilijk is het echter als de andere ouder wordt doodgezwegen tegenover de kinderen? Als een ouder nooit verwijst naar de andere ouder, niet wil praten met die ander en nog erger misschien, niet eens wil ingaan op iets dat een kind vertelt over een leuk voorval met die andere ouder. Niet alleen die ouder wordt dan doodgezwegen, in feite geldt dat ook voor het kind zelf. Het geeft niet enkel het signaal dat ‘die andere ouder niet meer bestaat’, tegelijkertijd erken je de helft van het bestaansrecht van het kind en daarmee het kind zelf niet meer. Als je het als gescheiden ouder moeilijk hebt met de scheiding, de hele situatie, jezelf of wat dan ook, mag dat niet als resultaat hebben dat er niet meer over de andere ouder gesproken kan worden. Beide ouders maken deel uit van het verleden, het heden en hopelijk ook de toekomst van hun kinderen. Door delen daarvan te negeren of dood te zwijgen, wordt het een kind enkel moeilijker gemaakt de eigen identiteit te bepalen.
REAGEER OP DEZE BLOG