Op een blog van Frances over ouderverstoting kregen we een hele waardevolle reactie binnen van Nicole. Nicole heeft als kind te maken gehad met ouderverstoting en geeft ouders een hele goede tip!
Beste Frances, Als kind ben ik zelf ook ontvoerd en weg gehouden bij de andere ouder. Ik spreek dus uit ervaring, al staat elke ervaring ook weer op zichzelf. Toen ik weer in contact kwam met mijn afwezige ouder (na 16 jaar, als jongvolwassene), wilde mijn ouder koste wat kost die kant van het verhaal vertellen. Dit heeft het opbouwen van een (vernieuwde) relatie enorm in de weg gezeten, want ik wilde helemaal geen onderdeel worden van de strijd van mijn ouders, waar ik toch zeker niet voor gekozen had.
Relatie
Na nog eens 16(!) jaar kwam bij mijn ouder pas aan dat als het doel was een relatie met mij te hebben, dat het verleden dan echt het verleden moest zijn. Dit is nu twee jaar geleden en onze relatie is in die tijd meer ontwikkeld en gegroeid dan in al die jaren daarvoor. Het is nog altijd ‘work in progress’, maar voor het eerst is een stuk spanning die wij beiden voelden in onze interactie weg gevallen.
Heb interesse in je kinderen
Wat ik dus wil zeggen, is het volgende. Als je ooit de kans weer krijgt om in contact te treden met je kinderen, richt je dan op hun: heb interesse in wie ze zijn geworden, wat ze fijn en leuk vinden, wat hun passies en talenten zijn. Laat het verleden voor wat het is en zoek een andere uitlaatklep om met je eigen verdriet en woede en gevoel van onrecht te dealen. Uiteraard kun je vragen van je kinderen beantwoorden, maar hou ook daar rekening met hun loyaliteit richting vader : hou je keuzes bij jezelf en maak hoe dan ook duidelijk dat je kinderen geen enkele blaam treffen. Het is niet hun taak jou te ‘helen’ of troosten. Ze hebben ook geen verplichting zich te interesseren in jouw kant van het verhaal. Blijf je bewust wie de volwassene in jullie relatie is. Keep your eye on the prize! Ik denk ook dat dat bedoeld wordt met loslaten / de strijd niet in stand houden. En dat betekent absoluut je ego en je eigen verdriet en trauma opzij zetten, in elk geval in de relatie met je kinderen. Het kan daarbij helpen om professionele psychische ondersteuning voor jezelf te regelen, want het is niet niks om hiermee te dealen, het kan je werkelijk opvreten.
Onvermogen van mijn ouder
Nu ik zelf een kind heb, kan ik me steeds meer inleven in mijn ouder en het onvermogen dat meegespeeld heeft in de reactie nadat we elkaar terug zagen. Mijn ouder bleef steken in de woede richting de andere ouder en daardoor was er geen ruimte voor het opbouwen van een nieuwe band. Wie weet heb je iets aan deze reactie. Veel sterkte en succes! Nicole
Wat een reactie uit het hart!
Wij wilden jullie deze reactie zeker niet onthouden, want het geeft een heel goed inzicht in de visie van een vrouw die als kind te maken heeft gehad met ouderverstoting.
Edwin Dielessen - 17 sep 2018
Idd een mooie tip, echter vind ik wel dat het ook weer wel iets te makkelijk is om maar te zeggen "laat het maar rusten" Als kind ben je belogen en bedrogen. Je bent bestolen van je andere ouder door je ene ouder maar daar wil je niks van weten? Ik vind het n tweede klap in het gezicht van die verstoten ouder. Ik heb ook het idee dat het een vooral egoïstische tip is, het is goed voor de relatie van het verstotende kind, maar is dat dan een gezonde relatie tussen een ouder en kind? Ik denk het niet. Die verstoten ouder gaat er maar in mee, moet er maar in mee want anders krijgt hij wederom een schop onder zijn kont. Erkenning van het kind en door het kind dat het idd gemanipuleerd en misbruikt is door die andere ouder scheelt al zoveel. Want best kind, weet ook dat jij een volstrekte vreemde voor die ene ouder bent. DNA- technisch ben je dan wel zijn kind maar meer ook niet. Hij heeft je niet opgevoed, hij heeft je niet kunnen vormen. Je bent het product geworden van n persoon die zacht gezegd "niet leuk" was en jij hebt daar eigenschappen van overgenomen, niet leuk dus.. En als zo'n verstoten ouder daarom dus wat terughoudend is, hij wilt niet nog eens op zijn bek gaan dan word door jullie al heel snel geconcludeerd "hij wilt niet" en da's wederom een mooi bericht voor die ander ouder.
Dora - 4 okt 2018
ben het met je eens. Is je leven al kapot gemaakt ( net zo vervormd als dat van je kind), moet je weer je mond houden. Ik voel wel erg mee met het ontvoerde kind en ik kan me voorstellen dat ze geen behoefte heeft aan wat ze zelf al verwerkt denkt te hebben. Ik kan me voorstellen dat de verstoten ouder toch wel één keer zijn of haar verhaal mag doen. Zelf heb ik als verstoten grootouder niet meer die behoefte. De tijd is voorbij en komt niet terug.Ik wil hun moeder ook niet zwart maken, helaas is ze de enige moeder die ze hebben en ik wil geen wig drijven. Wat ik zou willen is de liefde van mijn kleinkinderen.
Nicole - 18 sep 2018
Beste Edwin, Je maakt een raak punt. Natuurlijk hoeft niet alles weg gepoetst te worden, maar er is als je het mij vraagt een stuk meer ruimte voor een goed gesprek over het verleden nadat er gewerkt is aan een relatie. Het is in mijn ervaring dus vooral een kwestie van je prioriteiten en volgorde kiezen. Maar goed, ik begon mijn bericht ook met te zeggen dat elke situatie op zich staat, dus het zal vast niet in elk geval relevant zijn. Hartelijke groeten, Nicole
Kaatje - 28 sep 2018
Mijn kind verstoot mij, tuurlijk heb ik niet altijd de juiste keuze gemaakt zowel voor als na de scheiding. Maar wel altijd in het belang van mijn kinderen gedacht. Ze heeft zovaak moeten aanhoren ( vader+familie) dat ze ook echt denk dat mij alle blaam treft en vader niet. Ik heb dit allang achter mij gelaten en wat mij betreft hoeven we het er nooit meer over te hebben. Echter blijft ze met vragen achter, maar het antwoordt wilt ze niet horen. Want als ik mijn kant vertel van de vragen die ze heeft en daar vanuit mijn eigen perceptie op antwoordt dan loopt ze boos weg omdat ik dan volgens haar lieg. Ze was toen bijna 17 jaar. Ze wil nu dan ook niet van mij weten, reageert niet op simpele vragen bv hoe gaat, hoe gaat het op school. Ik ben er dus maar mee gestopt. Ze is 18 en misschien komt ze weer en misschien ook niet.
Dora - 4 okt 2018
Mijn kind heeft mij ook verstoten. Ik kwam erachter dat ze ontzettend loog. Daar heb ik dan bijna veertig jaar over gedaan en meteen was de kous af en deugde ik niet meer. Heb mijn kleinkinderen al lang niet gezien en zeker mijn kleinzoon trapt in de verzinsels van zijn moeder. Ik zal best mijn fouten hebben, maar levenslang opdraaien voor de verzinsels van mijn kind vind ik nogal heftig. Kan het nu trouwens gewon vertellen, maar het heeft mij 8 jaar therapie en een afkeuring gekost. Bovendien is het leven gewoon niet leuk meer.
Miriam - 31 jan 2022
Ik ben het helemaal eens met de reactie van Edwin. Het kind mag best erkennen dat er ouderverstoting/oudervervreemding heeft plaats gevonden. Dat scheelt zeker al heel veel voor de verstoten ouder, anders lijkt het alsof die ouderverstoting/oudervervreemding nooit heeft plaats gevonden en dat is heel pijnlijk voor de verstoten ouder. Het gaat dan puur om die erkenning. Wat er verder tussen de ouders is gebeurd hoeft verder niet uitgediept te worden. Maar het kind mag best ook begrip tonen voor de verstoten ouder, anders zal de band tussen kind en de verstoten ouder heel geforceerd zijn. Zoals Edwin al schrijft, de verstoten ouder gaat er maar in mee met het kind, omdat deze ouder anders weer de deksel op zijn/haar neus krijgt.
Ines Van Obbergen - 5 mei 2022
Ik vind dat je inderdaad erkenning moet geven aan de ouder die verstoten werd Het kind wordt toch ook een volwassene? Die kan mijne inziens met de hulp van een familiaal bemiddelaar.