Vanaf het moment dat ik de scheiding had aangekondigd tot het moment dat ik écht weg kon, zat ongeveer een half jaar. Al die tijd nog samen het bed delen en gezellig samen zijn kon ik niet. Daarbij kwam dat mijn ex toen nog dacht dat t nog niet te laat was en zocht fysiek contact. Voor de duidelijkheid en voor mijn eigen rust heb ik toen een eenpersoonsbed op zolder gezet en ben daar gaan bivakkeren. Zodra de kinderen op bed lagen ging ik daar naar toe. Ik keek televisie via mijn iPad en las boeken, zorgde dat mijn administratie op orde was en zocht op internet naar de meubels voor mijn nieuwe huis. Na enkele maanden had ik een koophuisje gevonden. Dat kon ik officieel pas kopen als de scheiding formeel was geregeld met de boedelscheiding. Het was spannend en het waren zeker niet de leukste paar maanden. Maar ben wel blij dat ik het zo gedaan heb.
Waar moet ik wonen na scheiding?
Het gaf duidelijkheid voor mijn ex, rust om aan het idee te wennen voor de kinderen. Iedere ochtend liepen de kinderen de kamer van mijn ex voorbij en kropen bij mij in bed. En het ging ook nog. Met z’n drieën in een eenpersoonsbed. Het waren kostbare momenten, belangrijk voor de kinderen.
In de maanden die volgden pakte ik op mijn gemak spullen in die ik mee wilde nemen. Kocht alvast spulletjes en pakte ze in. De verhuisdozen vormden steeds hogere muren rond mijn bed. Een burcht waar ik me ’s avonds veilig terug kon trekken.
Overdag waren we allemaal beneden. We aten nog als gezin, keken nog samen televisie, gingen om beurten om boodschappen. Maar er heerste spanning tussen mij en mijn ex. Dat voelde naar en maakte deze periode zwaar. We lieten niks escaleren en bleven over de kinderen praten. Dat was fijn. We hebben zelfs nog een verjaardag gevierd van ons zoontje, waar bijna de hele familie kwam. Voor de kinderen deed iedereen z’n best, gelukkig.
Verhuizen na de scheiding
Het scheiden op zich verliep formeel heel soepel. Alle papieren werden door mijn ex getekend. Na drie maanden was alles rond en na vier maanden officieel gescheiden! Alle papieren waren klaar, de uitspraak was er. Nu wachten tot de scheiding officieel was ingeschreven, zodat het geld ook geregeld kon worden en ik het huisje kon regelen. Allemaal nog nét op tijd was het geregeld. Het verlossende bericht: de scheiding is ingeschreven!! Wat een opluchting, een last van mijn schouders. Nog twee maanden en dan kon ik écht verhuizen. Precies aan het begin van de zomervakantie, dus alle tijd om te schilderen en te verhuizen. Ideaal.
Hoe ik die twee maanden door ben gekomen, ik weet het niet meer. Ik leefde in een soort automatische modus. Overdag mama in een gezin, ’s avonds in mijn burcht van verhuisdozen op zolder. Maar alles kwam op het juiste moment steeds voor elkaar. Deze ervaringen hebben me in ieder geval geleerd niet meer zoveel in paniek te raken. Situaties ontwikkelen en tegen de tijd dat t nodig is komt er een antwoord of een vervolg.
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze vraag zich af: waar moet ik wonen na de scheiding?
Brenda - 4 dec 2017
Heel herkenbaar dit. Ik heb tijdens en na mijn scheiding het huis nog 1,5 jaar moeten delen met m’n ex. Ons huis moest eerst verkocht worden. En dat in de meest miserabele tijd qua huizenmarkt. Ook ik heb op zolder gebivakkeerd, wat mij uitermate goed beviel. Wij hebben in die tijd het ouderschapsplan al ingevoerd zodat duidelijk was wie voor de kinderen thuis moest zijn en wie er ook moest koken. Dit werkte goed voor dat moment. Ook wij aten nog steeds (bijna) dagelijks samen. Hoe langer deze situatie duurde, hie korter het eetmoment ook werd. Spanningen liepen steeds hoger op, vooral omdat mijn ex niet echt meewerkte aan de verkoop van het huis. Ik was dan ook dolblij toen het uiteindelijk verkocht werd en ik mijn intrek kon nemen in mijn nieuwe (huur)huisje waar ik al een tijdje daarvoor mijn oog op had laten vallen. Eindelijk viel alles op zijn plek. En alhoewel iedereen zei dat nu het verwerken kon beginnen, kon ik eindelijk aan mijn nieuwe leven beginnen. Doordat alles zo lang had geduurd had ik alles al een plekje kunnen geven.....