“Je staat er weer!” complimenteerden vrienden me, jaren na mijn scheiding. Ze hadden gezien hoe ik ineenkromp als ik naast mijn ex-partner stond. Dat deed ik niet meer. Ik had er zelf geen idee van dat ik dat deed, maar het voelde zeker goed dat te horen.
Juist doorgeslagen
Ik voelde me inderdaad krachtiger dan ik me ooit had gevoeld. Ik was kleiner dan klein uit mijn relatie gekomen. Als een schaduw van mezelf. Toch kon ik me niet helemaal vinden in het compliment. Ik stond er wel, maar was juist doorgeslagen naar de andere kant. Waar ik mezelf eerst wegcijferde, gedroeg ik me nu tegenovergesteld. Ik gaf aan niets en niemand meer toe. Mijn hart zat op slot. Ik zou het me niet nog een keer laten gebeuren.
Ik was door de scheiding kapot van verdriet, van boosheid. Niet dat ik dat voelde, nee, ik stopte het weg. Net als mijn schuldgevoel dat het me niet gelukt was het gezin bij elkaar te houden. Ik ging harder werken, nog meer uit. Dat, en de zorg voor mijn kinderen, hield me op de been.
Nog een schepje er boven op
De reacties van vrienden als ‘Ben je nou nog niet over hem heen?’ of ‘Waarom praat je toch altijd over hem?’ maakte dat ik me ook nog eens schaamde. Het gaf me het gevoel niet normaal te zijn. Ook dat wilde ik niet voelen. Mijn lichaam voelde al die gevoelens wel, en liet mij dat weer voelen. Ik kreeg chronische lichaamsklachten. Eigenlijk moet ik zeggen, nog meer, want ze waren er al tijdens de relatie.
Jaren ben ik op zoek geweest naar manieren om weer gezond te worden. Ik heb heel wat (alternatieve) artsen bezocht, heel wat pillen geslikt en diëten gevolgd. Ben een paar keer onder het mes geweest. Maar niets hielp echt. Ik weet nu dat ik veel beter naar mezelf had kunnen zoeken, naar manieren om te voelen, te verwerken, te helen.
Mijn redding, dacht ik
Naast mijn zoektocht dacht ik in een paar blauwe ogen en woorden vol liefde de redding te hebben gevonden. Maar in plaats van me beter te gaan voelen, werd het alleen maar erger. Ik kwam van de regen in de drup. Het was niet zijn schuld, want ik had het al, zei hij. Alles was mijn schuld of van iets of iemand anders. Wat voelde het als een bevrijding toen ik deze relatie beëindigde.
Pas jaren later, toen ik over narcisme hoorde, kwam het begrip. Begrip over wat ik had meegemaakt en wat het met me had gedaan. Begrip waarom mijn herstel zo traag ging. Dat de relatie helemaal geen wondermiddel was. Die had me alleen nog maar verder van mezelf gebracht.
Terug naar mezelf
Ik wist eindelijk wat ik te doen had: mezelf opbouwen, mijn gevoelens omarmen, alsnog te rouwen, ook om de relatie ervoor. Alleen ik kon dat doen. Het is mijn verantwoordelijkheid, van niemand anders. Daar heb ik hulp bij gezocht. Nu, dankzij mijn herstel- en groeiproces, kan ik pas écht zeggen: Ik sta er weer! Daar ben ik trots op en heel blij mee.
Denk jij ook met een narcist te maken te hebben (gehad)? Herstellen start met jezelf te informeren over narcisme. Dit geeft herkenning, erkenning en het bewustzijn om keuzes te kunnen maken. Lees over narcisme in mijn gratis e-books. Vraag ze hier aan.
REAGEER OP DEZE BLOG