Bijna een jaar geleden nu. Na een paar heftige maanden met een laatste opleving, veel ruzie en spanningen “de knoop doorgehakt”. Bijna 21 jaar getrouwd, 25 jaar samen en toen uit elkaar.
Wat me altijd zal bij blijven is het beeld van mijn dochter, toen 9 jaar. In de deuropening met papa, terwijl ik met mijn moeder naar de auto liep, met een weekendtas en wat persoonlijke spulletjes.
Ze was erg verdrietig en wist niet wat te denken, had –net als wij- geen enkel idee van “hoe gaat het nu verder”.
En ik liet haar achter, bij haar papa die boos en in de war was. Een van de moeilijkste dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan, ook al zou ik haar 2 dagen later weer ophalen. Nog steeds rollen de tranen over mijn wangen als ik daar aan terugdenk.
Toen ik in 1993 trouwde, koos ik ervoor de achternaam van B (mijn ex) aan te nemen. Die achternaam heb ik bijna 20 jaar gebruikt. Nadat ik ben weggegaan bij B heb ik direct mijn meisjesnaam aangenomen, dat voelde voor mij bijzonder goed. Zonder me te realiseren wat dit voor mijn omgeving zou betekenen.
Voor mijn dochter was het moeilijk, want we delen nu niet meer dezelfde achternaam. Mijn collega’s vergissen zich nog steeds wel eens, en voelen zich dan heel ongemakkelijk. Maar ik vergis me ook nog wel eens, dat is gewoon logisch na zoveel jaar.
Voor de wat vage kennissen en zakelijke relaties levert het ongemakkelijke situaties op. O, een andere achternaam? Uhhh, ben je dan pas getrouwd of? Mijn reactie: nee, ik ben gescheiden, stilte… en het was mijn keuze… En dan was er opluchting aan de andere kant. Dat blijft me altijd verbazen. Omdat het mijn keuze is, zal het wel niet zo erg zijn.
Het mag dan mijn beslissing zijn geweest, ik zal er altijd verdrietig om zijn. In de allereerste plaats voor onze dochter. Ze ‘doet het goed’, in ieder geval zo lijkt het. Maar hoe weet je echt wat er in zo’n meisje om gaat? Af en toe komt het verdriet bij haar naar boven, en dan huilen we samen. Ze moet nog zo wennen aan het hebben van 2 (t)huizen, en het steeds maar afscheid nemen van of papa of mama.
Ook ik ben verdrietig omdat ik afscheid heb moeten nemen van de goede dingen er waren. En dan vooral van wat we als gezinnetje deelden. Ook al was de relatie tussen mij en B al lang niet meer wat het moest zijn, als gezin hadden we het fijn. Ons thuis, dingen samen doen. En samen met B genieten van T. Dat is er niet meer, en dat mis ik, zal ik ook altijd heimwee naar hebben.
Ik ben Antje, 44 jaar. Bijna 25 jaar getrouwd geweest met B. Ik werk fulltime in de Retail (communicatie). Ik heb een geweldige dochter van 9 jaar (T), en een heerlijke nieuwe relatie met K (39 jaar). Een nieuw leven en een nieuwe relatie opbouwen na een scheiding is hard werken, met mooie en moeilijke dingen. Ook al was het mijn keuze.
REAGEER OP DEZE BLOG