Het is des mensen. Over je successen en over je overwinningen praat je graag, veel, en uitgebreid. Over je mislukkingen en nederlagen ben je doorgaans net dat tikkeltje discreter. Vermoedelijk ben ik geen uitzondering op die regel.
Tijd om daar iets aan te doen? Jazeker. Wat zijn de voornaamste en meest gênante mislukkingen? De lijst is lang, beste lezer. Maar met stip bovenaan is het feit dat de relatie met de moeder van mijn twee kinderen op een bepaald moment is stuk gelopen. Dat beschouw ik als een grote ontgoocheling en een faliekante mislukking, in mijn voor de rest comfortabele, gelukkige en eerder rimpelloze leventje.
Heel merkwaardig, de reacties van anderen hierop waren destijds, en zijn dat nu nog steeds, zeer uiteenlopend. Van begripvol en medelevend, tot een gevoel van herkenning (daar ben ik ook door gegaan), tot een bizar amalgaan van vreemde en soms dubbelzinnige reacties. Een kleine greep uit die grabbelton wil ik u niet onthouden.
Nieuwsgierige reacties. Oh, vertel? Daarmee wordt o.a. soms bedoeld: had u dan een spannende, stomende, maar verboden affaire? Neen, maar toch bedankt voor de interesse.
Of de ernstige, gefronste blik, en de stilzwijgende bevraging: hebt u er dan wel écht alles aan gedaan om de meubelen te redden, of hebt u gewoon voor de gemakkelijkheidsoplossing gekozen? Neen, maar toch bedankt voor de kritische ingesteldheid.
Of de treurige blik. Wat erg voor de kinderen! Lees: je moet toch écht een monster zijn om je kinderen zoiets aan te doen.
En nog 1001 andere reacties. Enfin, je hoort mij niet klagen. Eerst en vooral, omdat ik niet graag klaag. Maar ook: er staan best nog wat landen op de kaart waar een relatiebreuk volstrekt illegaal is, en niet tot de enkelband leidt maar tot publieke steniging, bij wijze van niet-virtuele brood & spelen.
In alle eerlijkheid: het is een lastige periode geweest in mijn leven. Met veel schuldgevoelens, met veel verdriet, met veel (ongewenste) veranderingen, met veel onzekerheid, en met weinig houvast. Met veel turbulentie. Je voelt de grond onder je voeten wegzakken. Ik heb daar nooit veel over gepraat. Omdat ik daar geen zin in had.
Omdat ik er alleen mee wilde zijn. Omdat ik het niet gemakkelijk vind, om goed uit te leggen. Het is een ideale periode in je leven om uit te vissen wie iets voor je betekent (en vice versa), en wie niet.
Ik las er recent een mooi artikel over: How My Divorce Surprisingly Made Me A Much Stronger Person. Dat was erg herkenbaar, het geeft goed weer hoe ik een en ander zelf heb ervaren: een moeilijke periode, maar wel een waar je sterker kan uitkomen. Dat wordt als volgt, mooi verwoord:
“When I got divorced, I thought it was the end of my life. I thought I would lose the connection with my kids. I thought no one would ever date me because I was a “failure” having “lost” my family. But what should – according to the popular script – have been my mid-life crisis, turned out to be my mid-life awakening.
What I thought was an exposure of my most powerless self for all the world to see turned out to be the springboard of my happiest and most powerful decade ever. I became stronger as a man – I had to – in fact, I had the privilege to – take stock of who I was, free of the habits of being in relationships. I got to choose how I wanted to spend my evenings, my weekends. How I wanted to eat. What I wanted to read.”
Zo heb ik dat ook ervaren. Plots moet je diep gaan nadenken. Wat je belangrijk vindt, en wat niet. Hoe je verder wil in, en met het leven. Hoe je naar relaties kijkt, wat je daar van verwacht, en wat niet.
Ook een heel herkenbaar gevoel, in dit artikel:
When we are married, we fall into habit and can potentially stop taking responsibility for forging our own destinies. We may go with the flow rather than carve new and exciting channels into our futures outside of our comfort zones.
Het moeilijke en het gevaarlijke is dat – als je niet goed oppast – je jezelf gaat definiëren als “iemand die gescheiden is”. En dat heeft (te) sterk de notie in zich van het achteruit kijken, iets wat in het verleden is gebeurd en nu bepaalt wat je doet en wie je bent. En dat is niet OK.
Vandaar :
I soon began to reframe everything. I stopped saying “when I got divorced” and started saying “when I got single” – because I didn’t want to identify with being a “divorced man” but rather a man who was single and was looking forward, not backward.
Maar als ik dan een heel aantal minder fijne episodes, bochten, worstelingen, Echternach-stappen vooruit, Echternach-stappen achteruit, … bij elkaar optel, dan ervaar ik het alsnog als een periode in mijn leven waar ik (nadien, weliswaar) goed & sterk(er) ben uit geraakt. Wondermooie dingen zijn me overkomen, nadien.
En dus, iets mooier geformuleerd :
At the end of my post-divorce decade I told my sons, while we were sitting on the beach after a day of kiteboarding lessons: “Hey, if I died today, please don’t mourn me. I’ve had the most amazing life. Celebrate that I was here.”
Fijne dag, iedereen !
Peter
Peter De Groof (1974) werkt overdag voor Kom op tegen Kanker als directeur interne zaken. ‘s Avonds is hij een fervent sporter, weer of geen weer. Hij is geboeid door alles wat mensen aan het bewegen en aan het sporten kan krijgen. Hij leeft zich uit in het hardlopen en tracht naar beste vermogen zijn grenzen te verleggen in marathons. Peter gelooft er rotsvast in: lopen werkt verbindend en kan bijdragen tot een mooiere wereld.
Simone - 9 jun 2016
Prachtig beschreven en omschreven ! Dank je wel ! Heel herkenbaar ook. Zit zelf nog op n stormachtige zee zeg maar. Het leven in een andere contex gaan zien voelt met tijden onzeker, alleen weet inmiddels ook met zekerheid dat het persoonlijke groei proces wat ermee gepaard gaat heel goed is ! Nogmaals dank je wel !
Hilde Van den Broeck - 15 jun 2016
Dag Peter, Dank om je verhaal te delen, dat vergt veel moed. Ik merk in de praktijk dat de meeste mensen worstelen met hun scheiding. Het doet deugd om te lezen dat je er na een aantal jaren sterker bent uitgekomen. Ik wens je nog het allerbeste toe in je verdere leven ! Groet. Hilde