Misschien helpt het me, een blog over mijn twijfels over scheiden of blijven? Of zit ik met mijn 50 jaar in een midlife crises en ligt het allemaal aan mij of hou ik niet meer (voldoende) van mijn lief? Ja, zo noem
ik hem nog steeds, een lieverd, dat is en blijft hij, maar wil ik nog 30 jaar met hem op de bank zitten?
Morgen zijn we 13 jaar getrouwd, we gaan dit weekend weer praten, gaan we op onze trouwdag besluiten om te scheiden? Hoe gaan we het regelen en hoe vertellen we het aan onze dochter en aan zijn kinderen? Of moeten we er nog voor gaan? Waarom wordt ik misselijk als ik lees over hoe je je huwelijk kan redden?
Er knaagt nogal wat
Vijftien jaar geleden woonde ik, na twee eerdere lange relaties voor het eerst van mijn leven echt op mezelf. Ik had veel nieuwe vrienden, want met mijn oude moest ik drie weken van te voren afspreken, omdat ze allemaal zo’n (burgerlijk) druk leven met man en kinderen hadden. Ik had een leuke partime baan, ik werkte immers om te leven. Als een project was afgelopen of ik de kriebels kreeg, pakte ik mijn rugzak en zag het allemaal wel weer als ik terug kwam. Ik droomde alvast van mijn volgende reis, wordt het eind 2004 Namibië of Myanmar? Maar die kerst zat ik hoogzwanger met man en twee stiefkinderen in een huisje in de Ardennen. Ik was zielsgelukkig, dat wel, en ben ook nog steeds heel blij met de liefste, mooiste, knapste en stoerste dochter van de wereld heb, maar toch, er knaagt nogal wat.
Schat, ga jij vanmiddag na je werk maar lekker borrelen, zei hij vanmorgen, ik ben er voor Sara. Maar bij het idee dat als vrienden vragen hoe het met hem is, ik zal liegen dat hij zo lekker aan het klussen is, haak ik in gedachten af. Ik ga ook niet omdat Sara bij thuiskomst zal vragen waarom ik zo vaak weg ben (hoezo, ik doe bijna nooit meer iets leuks voor mezelf, en van wie heeft ze dat?). Stiekem kijk ik uit naar de tijd dat ik om de week op vrijdag na mijn werk gewoon kan bedenken of ik zin in die borrel heb en misschien van de zomer samen met Sara op zoek naar olifanten in Afrika?
Ik heb geen last van de menopauze
Mijn naam is Leontine, ik ben 50 jaar en heb een leuke parttime baan als onderzoeker. Ik zou mijzelf kunnen beschrijven als een typisch gevalletje van “met mij is niets aan de hand, ik heb geen last van de menopauze”, maar daar denken mijn man en (beginnende) puberdochter dus anders over. Een afgrijselijke combi. Ik las laatst dat steeds meer vrouwen op latere leeftijd nog kinderen krijgen, met als gevolg dat die twee hormoonbommetjes het elkaar regelmatig behoorlijk lastig maken.
Ik wil geen kinderen… of toch wel?
Tot mijn 36e wist ik zeker dat hoewel ik gek op kinderen was, ik veel gelukkiger was met een leven zonder, zeker toen ik vriendinnen na een paar jaar werk en gezin gecombineerd te hebben, thuis zag gaan zitten. Echt niks voor mij, ik zou nooit afhankelijk willen zijn van wie dan ook!
En toen leerde ik Ronald kennen, een voorbeeldvader, met een prettig lopend co ouderschap en een parttime baan. Ik genoot van hem en zijn kinderen, ik had wel de lusten, en niet de lasten, beter kon toch niet? Ronald wilde graag ook nog een kind van ons samen en ik had inmiddels bedacht dat het met zo’n vader ook voor mij wel iets zou kunnen zijn. Inmiddels is onze dochter Sara 11 en nog steeds het mooiste wat mij is overkomen (ze pubert nog maar een heel klein beetje).
Midlife crisis?
Laatst vroegen een vriendin en ik ons af “zitten wij in een midlifecrisis crisis?” Enfin, ik ben onderzoeker dus ik zoek de symptomen er gelijk even bij: ik noem er hier voor het gemak even drie: heimwee naar vroeger, de plotselinge behoefte om een verre reis te maken en meer van huis willen zijn, dit alles kan leiden tot een heftige relatiecrisis of -breuk (in mijn eerste blog kun je lezen dat ik ook hier helemaal geen last van heb 😉
Om het lijstje compleet te maken; als onderzoeker weet ik dat tweede huwelijken meer dan 50% kans van slagen hebben, en dat deze kans bij ons nog hoger is omdat het vormen van een samengesteld gezin ook nog eens een risicofactor is. Ik hou mij maar vast aan het feit dat mijn man en zijn ex het altijd zonder conflicten hebben kunnen regelen met hun kinderen en mochten wij zover komen, weet ik zeker dat wij geen ruzie zullen gaan maken over omgang, financiën of zorg.
Tinie - 11 nov 2016
Ik ben van mening geen menopauze maar het is wel een leeftijd dat je je leven gaan overzien en je afvraagt wat wil ik met het 3e deel. Ik was zelf ook 50, 23 jaar en kwam tot de conclusie dat ik niet gelukkig was en wilde ik nog geluk ervaren dat het anders moest. Moeilijk besluit 23 jaar getrouwd, 3 kinderen, een egoïstisch besluit want je gaat voor je eigen geluk maar doet n ander pijn. Maar het is voor mij het beste besluit geweest heb mezelf weer terug gevonden, ben opgeruimder blijer opener nu en dat wordt door velen gezien ook mijn kinderen. De band met mijn ex is nog goed zijn goed uit elkaar gegaan. Het heeft mij persoonlijk geluk en persoonlijke vrijheid gegeven. Ik wens je veel wijsheid want het is moeilijk maar blij dicht bij jezelf.
Martine - 26 okt 2017
Volgens mij is er maar één vraag: zie je jezelf met hem op een bankje op de boulevard zitten als je 75 bent.....
Xz - 26 okt 2017
Een onderzoeker onderzoekt Een statisticus gelooft in statistiek Statistiek is het verleden extrapoleren naar de toekomst De statistiek leert dat : Wie leeft in het verleden heeft een Grote kans op depressief worden Wie in een midlifecrisis terecht komt heeft een identiteitscrisis Ja dan is er een hang naar het verleden Geen moeten meer maar vrijheid willen Geen verantwoordelijkheden willen Het eigen ego dat zich afzet Maar ook de sterfelijkheid onder ogen zien Terug kijken naar wat je wilde bereiken en kijken of je tevreden bent met wat je hebt Wat nu ...wat wil ik nog met het leven Vergeten dat je kinderen hebt Of...verscheurd worden door de interne strijd in jezelf Weggaan of blijven Vrienden of lust Plezier maken of verantwoordelijkheid Uit de band willen springen vs rust Eigen beslissingen willen nemen vs het uitgestippelde leven met rekening houden met de ander Spanning vs ingedutheid Broer zus vs passie en ondeugendheid Dat is midlife... gaat de ene partner erin ...dan trekt hij of zij de ander er in mee... Het kind ....de kinderen zitten er tussen... Wat ik lees is dat je direct denkt aan scheiden ... Er is echter zoveel meer mogelijk in goed overleg Alles begint met uitspreken waar je verlangens liggen Wat je gevoelens zijn Wat je wilt bereiken Alleen op vakantie ? Even naar het café als je er zin in hebt ? Van mijn part met een ander naar bed Of je partner als oppas zien Een nieuwe cursus Of juist helemaal niets Je zult versteld staan wat je kunt bereiken door het te bespreken en naar elkaar te luisteren inclusief Elkaar weer te ontdekken En terug te gaan naar waar het begon Zelfs als je wilt dat hij veranderd ...en je de hoop al op hebt gegeven ... Kun je ...mits je duidelijk bent ...nog veel bereiken en kan dit het begin zijn van een herboren relatie Maar... zeg wat je denkt vindt en voelt ...niet slechts hier...of tegen familie en vrienden maar deel het vooral met je partner... desnoods met een derde erbij ... Probeer je ook te verdiepen in gelijk of geluk... het leven in het nu en lees bijv eens : Marshall Rosenberg...geweldloze communicatie Hoe dan ook : Heel veel geluk gewenst en wijsheid
Mxm - 10 jul 2020
Wat een fijn en leerzaam bericht is dit! Dank je wel
José - 5 jan 2023
Heel mooi bericht als je nog met elkaar kunt communiceren en je qua e.q op de zelfde hoogte zit.