Herken je dat, dat je sommige dagen of gevoelens nooit meer vergeet?
Ik weet het nog goed, het was herfst en toch mooi stralend weer. De afgelopen tijd waren we druk geweest dus hoog tijd voor elkaar. Lekker naar het strand met de kids. Het was een fijne dag tenminste dat dacht ik. Heerlijk wandelen, de kids spelen en rennen in het zand.
S’avonds vertelde mijn man dat hij wilde scheiden. Perplex was ik, hoe dan?
Vanaf mijn 16de waren we samen, al 19 jaar. De reden, hij kon niet meer. Was dit echt de reden, zomaar ineens.
Natuurlijk waren er dingen maar in welke relatie is dat niet? Maar dan ga je toch niet scheiden, zonder eerst voor elkaar gevochten te hebben?
Van alles schoot er door mijn hoofd, de kinderen, het huis, valt er niet over te praten? Wilde hij even rust misschien, alles overdenken voordat je zoveel levens stuk maakt?
Een LAT relatie misschien? Nee het stond vast, hij wilde echt scheiden… Was er misschien een ander? Nee dat was er ook niet, maar toch vertelde mijn gevoel anders. Je geeft het toch niet zomaar op toch, of heb ik echt wat gemist?
Ik was kapot, ik weet nog goed die avond toen ik naar bed moest. Ja ik mocht nog wel bij hem liggen in ons bed, want tsja, hij vond mij nog steeds aantrekkelijk.
Ik kon het niet, hij wilde scheiden, mijn hoofd vol terwijl ik naast hem lag en hem gewoon wilde knuffelen, aanraken, de werkelijkheid dat dit nooit meer kon, zomaar ineens.
Nooit meer ons samen. Nee ik kon niet in ons bed gaan liggen, dat voelde niet goed. Dus ging ik in een andere kamer liggen, met een matras op de grond.
De nacht was een nacht vol tranen, stiekem gekeken hoe hij lag te slapen, wetend dat het over was maar nog zo onrealistisch.
Ik moest door, ook voor de kinderen maar hoe dan? Hij ging aan het werk en ik, ik zat in de regel modus. Mediator of een advocaat? Ik wilde het goed doen i.v.m. de kids maar wat was goed? Ondertussen ook mijn emoties zoals verdriet, pijn en onzekerheid. Was er echt geen ander?
De dagen erna leefde ik in een roes, werken ging niet.
Op visite bij een kennis, want haar dochter was 1 geworden, daar zitten huilen.
Ik kon niet geloven dat het zomaar over was dus ik stelde hem elke keer de vraag is er echt geen ander? Nee, nee die was er echt niet.
De derde dag kwam hij niet thuis slapen, voor de rust zei hij. Ik vertrouwde het niet. Ik ging naar die kennis waar ik eerder die week was geweest, was zij het soms? Nee riep ze hard, hoe kon ik dat nu beweren! Oké dan niet, maar mijn gevoel zei zoveel anders…
Die nacht werd 1 van de kinderen ziek, een paar keer vroeg hij om zijn vader maar deze was er niet. Wat moest ik vertellen? Hij was onbereikbaar. Die nacht lag ik weer wakker en werd ik steeds verdrietiger, ik was kapot.
Om 7 uur in de ochtend kwam mijn ex thuis, alsof er niks aan de hand was. Ik was er helemaal klaar mee. Na zoveel jaar huwelijk eiste ik van hem dat hij in ieder geval eerlijk werd want dat was wel het minste. Het hoge woord kwam eruit, hij had een ander en wel die kennis waar ik hierboven over sprak.
Diezelfde ochtend kreeg ik ook een mail van deze kennis, hoe fijn ze het wel niet hadden gehad en o ja dat ze mij niet wilde kwetsen….. uhm oke?
Het meeste wat mij raakte was zijn vastbeslotenheid om niet meer te willen vechten voor ons, was de 18 jaar dan niks waard geweest en de leugens. De waarheid doet wel pijn maar daar kon ik beter mee omgaan dan met leugens.
Yep, de scheiding is doorgezet maar het gras aan de overkant bleek toch niet zo groen te zijn…
Ik ben Leontien, 38 jaar, moeder van 2 kinderen en werkzaam in de gezondheidszorg. Ik wil d.m.v. van mijn woorden wellicht anderen helpen of steunen. Inmiddels 3 jaar gescheiden. Na 14 jaar huwelijk en 18 jaar samen zijn. De afgelopen 3 jaar is er veel gebeurd, de man waarmee ik getrouwd dacht te zijn is weg. Van ruzie tot kinderbescherming aan toe. Gelukkig is dat nu allemaal achter de rug.
Fien - 21 nov 2019
Heel veel sterkte, Leontien. Wat zul jij je besodemieteren voelen. De zon gaat weer gloren voor jou. Uit al het slechts komt ook iets goed.
Barbara - 21 nov 2019
Zo herkenbaar, zo pijnlijk. Na 24 jaar huwelijk, 28 jaar samen. Nu bijna 5 jaar gescheiden. Voor mij donderslag bij heldere hemel, voor hem een uitgemaakte zaak want al jaren ongelukkig met mij? Hij biechtte wel meteen op dat hij een ander had want als je huwelijk niet meer goed was dan kon dat gewoon, zei hij. En er scheiden er zoveel, heel normaal eigenlijk, zei hij ook. Nooit een normaal gesprek meer kunnen voeren. Er niet voor kunnen vechten. Het is mijn bizarre werkelijkheid. En na 5 jaar merk ik dat ik af en toe best gelukkig ben maar de glans is er wel wat af
Marieke - 23 nov 2019
Barbara, wat verwoord jij het goed. Exact hetzelfde meegemaakt Ooit hoop ik ook weer blij en gelukkig te worden. Fijn dat jij he af en toe alweer voelt! ????
Marieke - 21 nov 2019
Dit is mijn verhaal.... En ook na 18 jaar, pats boem.... weg, over en uit Verder met de moeder van een vriendje van onze zoon die zich aan mij opdrong als vriendin Nu een jaar verder en nog een lange weg te gaan Maar we gaan het fixen ??
Lk - 21 nov 2019
Herkenbaar. Na bijna 30 jaar, waarvan 26 jaar getrouwd. Hij bleek een vriendin te hebben. Gaf aan al langer niet gelukkig te zijn, maar heeft er nooit iets over gezegd. Hij kende haar één maand (!!!), toen hij aangaf met haar verder te willen. Was nog nooit zo verliefd geweest. Had z’n soulmate gevonden. Dat was in oktober 2 jaar geleden. Voor hem stond het vast. Ik was totaal overdonderd. Sinds maart vorig jaar zijn we gescheiden. Tijdens de scheiding en de maanden tot aan zijn vertrek, heb ik een kant van hem gezien, die ik niet kende. Wie was deze man? Wat heb ik me verraden gevoeld! Ze zijn overigens vrij snel van hun roze wolk gevallen. Na amper een jaar samen te hebben gewoond, woont hij sinds eind juli weer alleen en staat hun liefdesnestje weer te koop.
M - 22 nov 2019
Je verhaal komt overeen met mlc. Al eens gekeken op de site midlifecrisisweb of getreal? Staat vol met mannen die ineens pleite waren met alle gevolgen van dien.
Marieke - 23 nov 2019
Bij mij dus ook.... Al deze verhalen lijken op elkaar Heb het boek gelezen, Mannen in midlifecrisis, van deze website. Zou elke vrouw verplicht moeten lezen rond haar 45e!!
A - 25 nov 2019
heel herkenbaar. en juist dat je die fase niet op een fatsoenlijke manier kunt afsluiten betekent verschrikkelijk hard werken om alles in balans te houden en heel hard rouwen.