Ik moest voor mijn kinderen zorgen en dus scheiden, Cathy blogt

Al jaren in een negatieve spiraal groeiden we dus uit elkaar. In de loop van de tijd merkte ik ook nog dat mijn partner vaak tegen me loog. Hij verbloemde daarmee zijn aandeel in een negatieve situatie of bagatelliseerde de problemen. Hij was niet eerlijk over waar hij was geweest en hoe hij met de kinderen om ging. Ik wist zeker dat hij loog, omdat ik het van anderen terug hoorde zoals ik het had bedacht.

Ook de kinderen vertelde me dat papa niet eerlijk was. Het was niet bespreekbaar met hem. Een gevoel van hevige teleurstelling en verraad kwam er nog bij. Ik vroeg me ook af of ik de kinderen nog wel veilig bij hem achter kon laten. Uit frustratie sloeg hij onze dochter en rende boos achter haar aan, wat haar extra bang van hem maakte. Ze zat dan uren alleen op haar kamer tot ik weer thuis kwam.

Onze dochter, waarbij inmiddels duidelijk was dat ze autisme had, naast een groeistoornis en hypersensitiviteit op prikkels, bleek ook hoogbegaafd te zijn. Ze snapte alles met haar 9 jaar. Ze had me meer dan nodig. Ze uitte zich suïcidaal, kon niet om gaan met de situatie thuis en de drukte van school. Maar ook daar stond ik alleen. Alleen mijn ouders stonden naast me en hielpen mij. Mijn man liet me het allemaal alleen oplossen. En dat kon ik natuurlijk niet. Probeerde hem er steeds bij te betrekken, hem mee te nemen naar de therapie van onze dochter, maar hij weigerde.

Ook onze zoon, toen 5 jaar oud, ging steeds moeilijker gedrag laten zien. Gedrag waar ik me geen raad mee wist, niets hielp. Hij had ook een vader nodig en die was er meestal niet.

Toen dacht ik dat ik, met mijn ouders, de enige was die vond dat mijn partner zich vreemd gedroeg. De enige die vermoedde dat er sprake was van een vorm van autisme. Het voelde alsof niemand mij serieus nam of ze hadden teveel eigen problemen om zich te bekommeren om een zus of vriendin.

Mijn christelijke opvoeding gaf me troost, houvast en gaf richting. “Tot de dood ons scheid” had ik immers beloofd. Maar dat was wel een veel te zware opdracht. Zo zal God het vast niet bedoeld hebben, dat ik met een ongelovige man getrouwd moest blijven terwijl het me kapot maakte. We waren ook niet in de kerk getrouwd!

Toch vocht ik door tot de relatie tussen mijn man en onze dochter zo verslechterde, dat zij niet meer bij hem wilde zijn, ze continu conflicten hadden en mijn man het mij en haar verweet dat wij zijn leven onmogelijk maakten. Toen realiseerde ik mij dat het blijven de kinderen juist zou schaden; een vader met onverwachtse bizarre reacties, nauwelijks beschikbaar als opvoeder en een instabiele moeder.

Dochter suïcidaal, zoontje zeer moeilijk hanteerbaar gedrag. Hoeveel aanwijzingen heb je als moeder nog nodig? Dit is het moment waarop ik voor mijn kinderen moest zorgen en moest scheiden. Ik gaf mijn man nog één laatste kans, maar die heeft hij direct van tafel geveegd. Dus moest ik doorzetten en meldde dat ik wilde scheiden.

Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze is erg eenzaam in haar huwelijk met een autistische man.