Cathy: autisme en scheiding, gelukkig heb ik vrienden!

Achteraf terugkijkend heeft het “autisme” van mijn ex veel met mij persoonlijk gedaan.

Autisme in het huwelijk

Het autisme regelde hoe we met elkaar om gingen, hoe we met elkaar communiceerden, beïnvloedde eigenlijk alles. Vooral hoe ik me voelde. Ik ben daarbij zeker niet alleen slachtoffer, ik heb de situatie ook zo laten ontstaan. Vooral ook omdat ik het niet wist. Het autisme had een grotere negatieve invloed, omdat mijn ex niet naar zichzelf kon en wilde kijken en niet wilde vechten voor ons huwelijk, voor de kinderen.

Ik begon met mijzelf af te vragen of ik “gek” was. Ik deed mijn best, maar mijn ex vond van niet. Ik had echt t idee het goed te doen met de kinderen, maar de kinderen wilde niet naar hun vader. Het huis was altijd op orde, maar vanaf dat moment niet altijd meer spik en span. Ik twijfelde steeds meer aan mijzelf. Zag ik het wel goed of liet mijn intuïtie me in de steek? Mijn ex gaf dagelijks aan dat ik de oorzaak was van alles wat mis ging. En in zijn ogen was dat ook echt zo, dat voelde ik goed. Daardoor ging ik t op den duur ook zelf geloven. Ik werd onzeker, voelde mezelf waardeloos. Durfde geen beslissingen meer te nemen, want ik voelde t blijkbaar allemaal niet zo goed aan.

Vrienden en scheiding

Toen ik echt diep in de put zat en het niet meer wist, kwam ik iemand tegen die me weer licht gaf in de duisternis. Marije woonde al een tijdje achter ons, maar had haar nog nooit gezien. We kwamen elkaar tegen in het speeltuintje achter ons huis en raakten aan de praat. Het klikte en we raakten bevriend. Zij gaf me mijn geloof in God terug als houvast. Ik ben christelijk opgevoed en had altijd een positief gevoel bij het geloof. Dat gevoel was weer terug. Ik had iets om me aan vast te houden en iets dat me een richting gaf. Marije bad voor mij en we hadden gesprekken tot diep in de nacht. We raakte dik bevriend en ook dat was fijn, omdat in de loop der jaren al mijn vriendinnen waren vertrokken, niemand wilde meer bij ons thuis komen, niemand had zin in die negatieve sfeer, niemand wilde nog naar mijn verhaal luisteren denk ik, ook al was ik voorzichtig met het vertellen.

Het geloof zei me eerst “tot de dood ons scheidt!”, dus hield ik vol, ging er voor en vocht. Ik heb dit moeten doen om nog dieper te raken en echt te beseffen dat dit nooit de bedoeling moet zijn geweest. Ik had het lang genoeg geprobeerd en gevochten. Nu mocht ik t los laten.

Niet veel later kwam ik nog iemand tegen met wie ik heel goed bevriend raakte. Nog een goed huwelijk, maar wel zwaar geweest. Ook een kind met autisme, dus ze herkende mijn verhaal. We hadden houvast aan elkaar en hadden aan een half woord genoeg. Ze woont net om de hoek bij mijn nieuwe huisje. Wat kostbaar zo’n vriendschap. Door haar leerde ik relativeren en begrijpen wat er gebeurde. Ze was atheïst en nuchter. Dat hielp me weer een stap verder.

Al met al kwam ik steeds op het juiste moment de juiste persoon tegen die me verder kon helpen. En of t nu door God is of gewoon door het lot, ik weet het niet. Inmiddels weet ik wel dat dit steeds gebeurt als je het nodig hebt. Soms moet je dieper in de put raken dan anders. Maar er komt voor alles een oplossing of iemand die je helpt.

Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze was erg eenzaam in haar huwelijk met een autistische man.