Gescheiden ouders komen moeilijk aan een huis. Maximaal een jaar een betaalbaar huis delen, een idee van dominee Rob Visser, vindt navolging. Arjan Anderiesen en Sandra Calzada: ‘We mogen elkaar, maar willen ook privacy.’
Tot zes maanden geleden kenden ze elkaar niet. Nu delen Arjan Anderiesen en Sandra Calzada samen een ruime woning in Amsterdam. Hun kinderen zijn er vaak ook, en binnenkort komt er een nieuwe bewoonster bij met kind.
“Gek eigenlijk he, dat je hier dan zo samen zit”, zegt Anderiesen (58) in de eenvoudig maar gezellig ingerichte woonkamer, met een kerstboom in de hoek. “We mogen elkaar, maar we willen ook privacy”, zegt Calzada. Ze koken in dezelfde keuken. Maar ze eten niet samen, het ene gezin eet boven en het andere aan de eettafel. Zo zijn ze even samen met hun eigen kinderen, beiden hebben ze er twee.
De 58-jarige Amsterdammer Anderiesen en de van oorsprong Colombiaanse Calzada (41) konden beiden na hun scheiding geen betaalbare woonruimte vinden. Via via hoorden ze van het Parents House: een onderkomen van maximaal een jaar voor mensen die na hun scheiding geen betaalbaar huis kunnen vinden dicht bij hun kinderen. Ze delen de keuken en de woonkamer, en hebben ieder twee eigen kamers. De huur is zo’n 550 euro, dat is te doen met hun uitkering.
Veel behoefte van gescheiden ouders
Er zijn nu acht van dit soort huizen, in Amsterdam en daarbuiten, meldt initiatiefnemer dominee Rob Visser. Hij begon in 2013 in de Amsterdamse nieuwbouwwijk IJburg met een Parents House. De behoefte eraan is ook buiten de hoofdstad enorm, merkt hij. Hij is in Rotterdam geweest, in Brielle, in Stadskanaal, net heeft hij nog een mail uit Deventer gekregen.
Allemaal willen ze weten hoe dat moet, zo’n Parents House opzetten. Hoe kom je aan een woning? Hoe regel je juridisch dat mensen er na een jaar weer uitgaan? Hoe leg je de Belastingdienst uit dat mensen wel samen in een huis wonen maar geen huishouden delen? Om de kennis en ervaring te delen is gisteren de Stichting Parent House opgericht. “De ‘s’ van parents is eraf, want er zit altijd maar één ouder in het huis”, verklaart Visser de naam van de stichting. Hij is vicevoorzitter, het wordt een van zijn activiteiten nu hij 10 december met emeritaat gaat.
De opvanghuizen zijn opgezet met steun van de PKN, de Protestantse Kerk in Nederland. Dominee Visser kreeg de gelegenheid dat in werktijd te doen. Voor de inrichting kreeg hij 10.000 euro. De landelijke stichting staat los van de PKN. “Maar het is diaconaal”, zegt Visser. “De kerk maakt God zichtbaar in liefde, zorg voor mensen, in oplossingen.”
Meer privacy
Sandra Calzada wist niet eens dat ze haar tijdelijke onderkomen te danken heeft aan de PKN, Anderiesen heeft geen binding met een kerk. Geen enkel probleem, zegt Visser. Sterker: “Ik zak nog liever door de grond dan dat de huizen alleen voor PKN’ers zouden zijn. Ik geloof onvoorwaardelijk in een God die van alle mensen houdt.”
De twee gescheiden ouders hebben er grote waardering voor. “Veel humaner dan dit kom je het niet tegen”, zegt Anderiesen, die het onbegrijpelijk vindt dat betaalbare woonruimte zo moeilijk is te krijgen. “Ik voel me gezegend”, zegt Calzada. De twee hebben nog geen idee hoe ze aan een nieuw huis moeten komen. Ze redden het wel, maar ze kijken wel uit naar een eigen plek. Het gebrek aan privacy, dat vinden ze het lastigst. Liever hadden ze daarom aparte units gehad, in plaats van één huis dat ze moeten delen.
Zou dat kunnen? “Natuurlijk, graag, maar kom daar maar eens om in Amsterdam!”, reageert dominee Visser. “De huizen zijn prachtig, maar ik geef toe dat het nog mooier kan.”
Bron: Trouw.nl zaterdag 2 december
Maaike van Houten
REAGEER OP DEZE BLOG