Nieuwe blogster Saskia: Mijn scheiding van een verslaafde

Kinderhoofdjes

Drie woorden… een korte zin. Ze waren er uit. “Ik wil scheiden” Alsof het niks is.

Bijna 12 Jaar na onze trouwdag. Nee, ik had mijn besluit niet zomaar genomen. Jaren heb ik er over gedaan. Je hoort wel eens dat men vindt dat er tegenwoordig te snel gescheiden wordt. Misschien heb ik wel te lang “gewacht”. Dat kan namelijk ook. Écht.

Kort gezegd was ons huwelijk een drama. En ja, wanneer ik had geluisterd naar mijn intuïtieve stem dan was ik niet met hem getrouwd. Laat staan twee kinderen gekregen met hem. Nu moet ik zeggen: “gelukkig heb ik dat wel gedaan”, want ik hou ontzettend veel van mijn jongens. Is dat genoeg voor de kinderen? Als moeder zie ik de sporen van dit huwelijk bij ze.

Zij zijn kinderen van de rekening. En dat begon al voor de scheiding. ’s Avonds bij het naar bed brengen vroeg de een: “mama, gaan jullie alsjeblieft scheiden?”. En de ander vroeg: “mama, gaan jullie alsjeblieft niet scheiden?”. Twee verschillende werelden in twee kinderhoofdjes van dezelfde ouders. Dat kenmerkte zich door de verschillende in de ouder-kindrelatie. De een werd op een voetstuk geplaatst. Hij liep op zijn teentjes, was nooit zichzelf uit angst voor een extreem boze reactie. De ander kon het nooit goed doen. Beiden zijn daardoor beschadigd.

Verslaafd en ziek

In ons huwelijk hebben we samen drie trajecten doorlopen bij de regionale instelling voor verslavingszorg. Ik zeg samen. Want hoewel ik niet verslaafd was, is toch het hele gezin een soort van medeverslaafd. Het gedrag wat grensoverschrijdend was, was dat een gevolg van de verslaving? Of van de onderliggende persoonlijkheidsproblematiek welk tijdens het derde traject benoemd werd. En waarvoor hij zich niet wilde laten behandelen. Zeg het maar.

Van de instanties kreeg ik te horen dat mijn man ziek was. Kon hij er dan niets aan doen? Jaren ben ik in een huwelijk gebleven wat “slechts” nog gebaseerd was op medelijden en angst. Door het toenemende geweld was ik voornamelijk bezig met overleven. Hoe kwam ik de dag door? Als ik hier al de kracht niet voor had, hoe moest ik het dan alleen gaan doen?

Nieuw begin na de scheiding

Nu besef ik me dat ik het al die tijd alleen had gedaan. Met nog extra bagage. Het was een enorme stap de scheiding. Of nee, heel veel stappen. Inmiddels ben ik 4 jaar verder, maar nog steeds wekelijks bezig met de afronding van mijn huwelijk. We zijn gescheiden, maar er is nog nooit een financiële afronding geweest.

Mijn ex heeft ervoor gekozen om “van de aardbodem te verdwijnen”. Dat maakt het er echter niet altijd gemakkelijker op. Alles stond op zijn naam. Probeer dit maar eens aangepast te krijgen wanneer iemand er niet en toch nog wel is.

Het problematische huwelijk van Saskia is in 2014 geëindigd in een vluchtscheiding. Sindsdien zorgt ze 24/7 voor haar kinderen die beschadigd zijn door de vele spanningen in het huwelijk. Haar partner Jeroen heeft ook kinderen. Ze gaan zorgvuldig om met de nieuw ontstane situatie.