“Loop naar de pomp”
Daar zit je dan, met al je goede bedoelingen..
Briesend staat ze op van de eettafel: als een stoplicht zo rood! Haar ogen schieten vuur, wow; zelden heb ik haar tijdens ons huwelijk zo boos gezien! Zelden? Nee, eigenlijk nog nooit!! Eerlijk gezegd raak ik bij het zien van deze furie van slag.. en weet me voor het eerst in m’n leven geen houding te geven. Weg bravoure, weg stoerheid, weg mannelijk ego…
Ontzet sta ik op, heeft ze nu een appel in haar hand? Nee, Ho ! dat gaat ze me toch niet flikken?
Ik schrik wakker en weet even niet waar ik ben. Bezweet en een tikkie gestrest kijk ik om me heen; gelukkig, ik lig in bed. Eenmaal wakker kan ik de slaap niet meer vatten. Nog een beetje onder de indruk van deze droom sta ik maar op. Half zes in de ochtend, een beetje vroeg voor deze zondagmorgen. Ik stap onder de douche, een koude dat dan weer wel. Zachtjes loop ik daarna naar de kinderkamer, daar liggen ze heerlijk knus in één bed; mijn oogappeltjes, onze tweeling van drie jaar jong, Bram en Fien. Wat hebben ze de laatste maanden veel meegemaakt. Dingen die ik zo had gehoopt ze te kunnen besparen; een scheiding van papa en mama. Dit weekend zijn ze bij mij. Gelukkig weet ik me inmiddels goed te redden met deze twee handenbindertjes. Alleen haren invlechten gaat me nog niet zo goed af…
Mijn gedachtes keren weer terug naar de nachtmerrie: al die boosheid van mijn ex. En waarom? Ik begrijp het niet, de scheiding is toch netjes gegaan? Alles in goed overleg verdeeld. Gezamenlijk ouderschap. Onze kindjes op nummer 1. Zo hoort het toch te gaan? Of… toch niet helemaal? Ik loop de keuken binnen en maak een bakkie koffie.
Ik denk terug aan de laatste ruzie tussen mij en mijn ex en wat de aanleiding daarvan was. Langzaam drink ik mijn koffie. Was het echt wel zo handig van mij om mijn nieuwe vriendin niet eerst voor te stellen aan mijn ex? We hadden toch anders afgesproken. Het staat duidelijk in het ouderschapsplan: eerst Anne, mijn ex, inlichten over mijn nieuwe vriendin Brenda. Dan samen overleggen hoe we Brenda langzaam in het leven van de tweeling gaan introduceren. Het kwartje valt langzaam maar zeker. Toch niet vreemd dat Anne haar zelfbeheersing verloor toen zij, notabene door een familielid, erachter kwam dat ik, mijn nieuwe vriendin en onze tweeling samen gezellig naar de speeltuin waren geweest. Met een lekker ijsje toe. Voor de tweede keer wordt ik wakker; ik zie nu eensklaps mijn eigen aandeel in die laatste, felle ruzie. Ik zie weer de gekwetste, in-verdrietige Anne, ik voel haar verdriet en pijn over de aanleiding van onze scheiding: mijn vreemdgaan!
Niet met Brenda. Nee. Erger. Met een hartsvriendin van Anne. Hoe kan ik het niet gezien hebben: onder al die boosheid van Anne schuilen nog veel onverwerkte emoties. Verdriet om mijn bedrog, de leugens, vooral die leugens! Hoe kan ik voorbij zijn gegaan aan al deze gevoelens die nog steeds aanwezig zijn bij Anne? En mijn botte gedrag daaropvolgend.
Ik zie het totale gebrek aan respect voor Anne, moeder van onze kinderen. Anne is een toegewijde, liefdevolle moeder voor onze tweeling, altijd al geweest. En ik bedenk; wat betekent het woordje respect nu eigenlijk?: Respect betekent voor mij dat het niet nodig is dezelfde mening te hebben, het is wel nodig dat we elkaar respecteren. Respect is een houding van eerbied voor jezelf en de ander. Je doet je best verschillen tussen elkaar te aanvaarden en te begrijpen. Respect helpt me verschillen te begrijpen. Te accepteren. Ik neem me voor om naar Anne toe voortaan eerlijk te zijn. Geen leugentjes meer, niks meer verzwijgen. Gewoon openheid geven over mijn doen en laten in mijn vaderrol. En.. erkenning geven aan Anne. Aan datgene wat ze heeft moeten doorstaan. Ik besef nu; openheid is beter omdat liegen en verzwijgen altijd meer schade aanricht, deze wijsheid heb ik inmiddels ervaren.
Anne en ik willen als ouders toch het allerbeste voor onze kinderen? Zij hebben niet om het uiteengaan van hun ouders gevraagd.
Waar een nachtmerrie al niet goed voor kan zijn.
En als het soms even moeilijk loopt tussen ons, dan weet ik een succesvolle scheidingscoach!
Diny Braak
B - 11 jul 2018
Mooi...soms wacht ik er nog steeds op maar weet ook dat het nooit gaat komen. Alleen het woord sorry zou voor mij al genoeg zijn...Het heeft zoveel als het niet alles is, kapot gemaakt. Ik snap het nog steeds niet.
M - 13 jul 2018
Was hij maar altijd eerlijk geweest iv boos worden op mij als ik er naar vroeg... Respect is het enige dat ik vraag maar ken deze man niet meer die zoveel leugens heeft verzonnen en iedereen afstoot. En zn kids vergeet op 1te zetten...