Samen alleen, Monique blogt over haar ex met autisme

In een relatie of huwelijk met iemand met autisme voel je je heel vaak alleen en eenzaam.
Vooral de beginjaren kenden vreselijke momenten omdat ik toen nog niet wist wat er aan de hand was.

Ons kindje

Tijdens mijn zwangerschappen en de eerste jaren met de kinderen heb ik me erg alleen gevoeld en vele tranen in stilte gehuild van de eenzaamheid, ik had het me zo anders voorgesteld samen een kindje krijgen. Nooit was daar die hand op mijn buik of een liefdevolle aanraking. Achteraf begrijp ik dat het allemaal erg abstract was voor iemand met autisme en hij zich totaal geen voorstelling kon maken van wat ik nodig had en alleen een vrouw zag die hij soms ook niet herkende door haar hormonale buien. ik was van voorspelbaar ineens onvoorspelbaar geworden voor hem.

De ochtend dat hij ons na de bevalling mocht ophalen uit het ziekenhuis  zat ik fris gewassen als nieuwbakken moeder met maxi cosi op schoot te wachten op de trotse vader die in mijn beleving stond te poppelen om ons op te halen, maar nee hij had zich verslapen.

Alle zorg kwam op mij neer. Bij een eerste kindje is voor alle ouders alles nieuw en best spannend. Het huilen daar kon hij niet tegen. Dus lag ik alleen beneden op de bank met kind en hij boven in bed omdat hij zijn nachtrust nodig had en ik er beter tegen kon volgens hem. Ik wilde genieten van ons kind maar mijn gedachten en gevoelens werden in beslag genomen door mijn man. Waarom doet hij zo? Wat is dit? Heb ik me dan zo vergist? Is dit mijn nieuwe leven vanaf nu? Ik voelde me zo verloren.

Diagnose

Toen de diagnose kwam was ik vastbesloten er met elkaar wat van te maken.  En zo stortte ik me vol overgave op boeken, cursussen en trainingen over autisme. Als ik het maar zou begrijpen dan kwamen we er wel.

Tot op zekere hoogte was dat ook zo, ik kon daardoor beter begrijpen waarom hij reageerde zoals hij deed. En leerde dat veel van zijn reacties niet persoonlijk tegen mij bedoeld waren maar eerder voorkwamen uit zijn onvermogen. Was hij kortaf, dan was er vast iets gebeurd die dag wat tot overprikkeling had geleid en wat hij probeerde recht te krijgen in zijn hoofd.  Na een verjaardag wist ik dat hij moest bijkomen om weer op te laden en dat hij het dan nodig had zich af te sluiten en terug te trekken. Het liefst wil je even napraten en delen hoe je een feestje of gebeurtenis beleefd hebt, maar dat verlangen kon veelal niet vervuld worden op de momenten dat ik daar de behoefte aan had. Dus tegen de tijd dat hij weer bereikbaar was had ik het al met mezelf gedeeld en was ik alweer met andere dingen bezig. Juist het delen van je gevoel en ervaringen maakt dat er verbinding is tussen twee mensen.

Ex met autisme

Regelmatig voelde ik me gefrustreerd, onmachtig en verdrietig altijd maar rekening te moeten houden met hem en zijn autisme en vergat daarbij mezelf, want als ik dat voelde dan voelde ik me schuldig want hij kon er ook niets aan doen. En zo ontkende ik heel lang mijn gevoel en drukte ik het weg. Want ik hield zo intens veel van deze bijzondere man met zijn onbegrijpelijke gedrag, het moest slagen.

Monique is 44 jaar en moeder van twee pubers, een zoon 16 en een dochter van 13 waarvan haar zoon asperger heeft.
Bijna twee jaar gescheiden van een man die asperger heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft.