Ze laat de scheiding achter zich
De zomer is officieel ten einde, de kinderen hebben inmiddels weer hun draai gevonden op school en regelmaat en ritme heeft ook weer zijn intrede gedaan.
De zomer van 3 jaar geleden was de zomer dat we besloten ermee te stoppen. Volgende maand is het drie jaar geleden dat ik met de kinderen ons huis verliet en naar een andere plek verhuisde.
Wat een achtbaan kwam er daarna, niet te overzien en maar goed ook. Ben inmiddels niet meer dezelfde en meer mezelf dan ik ooit ben geweest. Dat is de winst.
“Het” in de afgelopen drie jaar
Er is de afgelopen drie jaar geen dag geweest dat ”het” er niet was, op welke wijze dan ook. Bij het boeken van vakantie, betalen van de ouderbijdrage voor school, kerstboodschappen en afspraken, verjaardagen, anwb op andere naam zetten etc.
“Het” is voor mij het cluster scheiding en alles wat daarbij hoort, de pijn, verlies, verdriet, bevrijding, ruimte, alleen doen, niet kunnen delen, zelf kiezen, bang, en nog zoveel meer. Elke keer kwam er weer wat nieuws bij om te verteren, te verwerken of een plek te geven. Soms was “het” wat minder op de voorgrond om de dag erna weer volop alle aandacht op te eisen.
Zoveel jaren deel van elkaar zijn en dan in een keer op jezelf staan doet wat met een mens. Dat kost tijd en heling. Altijd is er het leven vóór de scheiding en het leven ná de scheiding. Een “ik” van toen en een “ik” van nu. Ik ben niet meer dezelfde en ik ben heel blij met de versie die ik nu ben, dat maakt dat “het” het allemaal waard is geweest.
17 jaar liefde
17 jaar liefde gaat niet zomaar uit je systeem. Vorige week was je even hier en waren we met z’n viertjes heel vertrouwd, op zo’n moment voel je dan toch weer even als “mijn man” terwijl ik nooit meer terug zou willen en kunnen zijn met jou maar zo werkt de natuur blijkbaar.
Een onnatuurlijke scheiding zo voelt het soms omdat veel tussen ons zo oké was, geen ruzie of strijd. Alleen konden we elkaar niet geven wat we echt nodig hadden en staan we beiden zo anders in het leven. Ik gun je alles, jij mij, de kinderen gaan inmiddels goed en ik heb je nog steeds lief, alleen op andere wijze.
Blijvend litteken
Het voelt en lijkt soms of het pas echt weer helemaal 1 leven zal worden voor mij als jij er niet meer zal zijn. Hoe vreselijk dit misschien ook klinkt. Altijd zal je er zijn en zal ik met je te maken hebben.
Hoe minder ik je zie of spreek hoe beter en fijner en rustiger het voor me is. Over en rondom de kinderen is er gelukkig goed contact. Maar toch kan het zomaar opeens onverwacht ook nog een confrontatie zijn met dat ik het zo graag anders had gezien en het verlies van het gezin, die pijn lijkt te blijven. Niet meer constant gelukkig maar met vlagen. En misschien zal dat altijd wel zo blijven, de pijn van het verlies. Het verlies en het einde van ons gezin als een blijvend litteken.
Ik hoop dat met de tijd “het” nog meer neutraal gaat worden totdat er aanvaarding en berusting overblijft.
Afscheid
Dit is dan ook mijn laatste blog, ik wil de scheidingsfase achter me laten en verder. Bedankt Nieuwestap voor de mogelijkheid die jullie me gegeven hebben, bedankt lezers en iedereen voor jullie reacties. Het was een fijne uitlaadklep en heeft me enorm geholpen bij de verwerking.
Autisme blijft een feit en de pijn van de onmogelijkheid daarin, het is beter zo voor beide. ik voel me vrij en alle ruimte voor mij… met open hart en open armen voorwaarts!
Monique is 44 jaar en moeder van twee pubers, een zoon 16 en een dochter van 14 waarvan haar zoon asperger heeft. Bijna twee jaar gescheiden van een man die asperger heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, ex met autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft.
Lees meer blogs van Monique.
Lientje - 2 okt 2019
Monique, Ik ben een beetje 'jaloers' op de manier waarop jouw scheiding van 2 kanten kwam, en dat het nog 'soort vertrouwd' voelt als je als gezin bij elkaar bent. In mijn geval was mijn scheiding eenzijdig, na ,wat achteraf bleek, jarenlange bedrog en leugens en verdriet. Het wam als een mokerslag, en deed mijn hele wereld op zijn grondvesten schudden.. Het deed mijn eigenwaarde geen goed, zomaar na zo'n heel leven (zowel privé als zakelijk) ingeruild te worden.... Dat maakt het verwerken een stuk moeilijker, en ook ik heb mijn ex (en zeker de andere partij) heel vaak 'doodgewenst' om maar niet geconfronteerd te hoeven worden met zijn 'nieuwe gezin' en de snelle, grote stappen die hij (al voor de scheiding rond was) daarmee maakte. Voor mij is contact met hem, nu 1 jaar later, niet meer mogelijk. Het vergt teveel van mij om te zien wat voor man hij geworden is (of misschien 37 jaar voor mij verborgen heeft weten te houden). Gelukkig heb ik, in tegenstelling tot die nieuwe relatie, geen kleine kinderen meer. Maar tegelijkertijd is er ook heel veel onbegrip van mensen die denken dat het dan minder erg voor jou of je kinderen en kleinkinderen is. Soms denk ik dat het juist erger is, omdat je hele beeld van 'gezinsleven' en alles wat je in de jaren meegemaakt en opgebouwd hebt, niets meer voor lijkt te stellen, in andermans ogen....het lijkt of je verleden 1 grote leugen was.. Voor mij is het nog steeds 'werk in uitvoering ', elke dag een klein stapje, soms zelfs een stapje achteruit.... maar ik heb groeiende hoop dat ik ook ooit erin kan berusten en accepteren, vergeven is teveel gevraagd...
Marie - 3 okt 2019
Lientje, Wat herken ik veel van wat je schrijft. Het gevoel van was dit het, leefde ik in een illusie, wie is die man waarmee ik samen was en kinderen heb. Mijn ex heeft geen nieuwe partner (ook niet die ander) en toch het steekt dat gevoel van waarom, weggegooide toekomst en geen glans meer bij de herinneringen. Ik wens je sterkte en gun je net als mezelf dat die groeiende hoop ooit realiteit wordt.
Mar - 3 okt 2019
Toch fijn te horen dat ik niet de enige ben waarbij na bijna 3 jaar nog dagelijks ‘het’ aanwezig is. ‘Het’ is soms ongeloof, soms woede, soms verdriet, soms nog paniek. Soms van alles door elkaar. Maar ‘het’ is er. En ik wil er vanaf. Maar word keer en keer geconfronteerd met de waarheid; ik ben ingeruild. Hij gaat vrolijk verder in een nieuwe samenstelling. Door ons kind is contact onvermijdelijk. Lastig!
Eline Stap - 5 okt 2019
Hai Mar, voor velen is je verhaal herkenbaar. Het is soms ook erg moeilijk om in je eentje te verwerken. Heb je er al eens aan gedacht om hier hulp bij te zoeken? Bijvoorbeeld via de huisarts, een doorverwijzing naar een psycholoog of de praktijkondersteuner van de HA. Het kan je zoveel helpen, weet ik uit ervaring. Vooral als je jaren na de scheiding nog met gevoelens als ongeloof en woede rondloopt, doe je jezelf tekort als je daar niet mee aan de slag gaat. Zou het niet fijn zijn om de scheiding achter je te kunnen laten, een plekje te geven en zelf ook door te kunnen met je leven?