Hieperdepiep Hoera.
Vandaag is zo’n dag van opluchting, een dag waarin ik me bevrijd voel. Blij om vrij te zijn van jou en alles wat daarbij hoorde.
Jouw wereld, jouw wetten en regels en jouw beïnvloeding die mij vaak klemzette en beroofde van mijn eigen heelheid doordat ik telkens werd weggetrokken van mezelf.
De wereld word langzaam wit buiten, de eerste en misschien wel enige sneeuw van dit jaar. De witte deken die een rust uitstraalt weerspiegeld hoe ik me nu van binnen voel.
Veilig en geborgen in mezelf, vol vertrouwen in wat komen gaat, hoe het is en berusting in hoe het was.
Vorige week weer stukje kern mogen zien van jouw onvermogen, was blij het bij jou te kunnen laten en niet de behoefte in mezelf te voelen je te moeten helpen. Jij hebt de keuze gemaakt mijn hulp daarin niet langer nodig te hebben en te willen en besloten het op jouw manier te doen. Je goed recht, maar ook de consequenties nu en op lange termijn daarin zijn voor jou.
Heb me ergens altijd verantwoordelijk gevoeld richting de kinderen voor jou als vader en mezelf en jou daarin geholpen door je te helpen herinneren aan verjaardagen en andere belangrijke dingen in het leven van de kinderen, op mijn manier ondersteunde ik je in je vaderrol. Omdat ik wist en zag dat dat niet vanzelfsprekend voor je is door autisme, je aanvaarde dat en deed dat. Ook al koste het je moeite en was je automatisch meer bezig en gericht op je eigen dingen, maar je nam het van me aan omdat je vertrouwen en respect had voor mij als moeder. Nu we los zijn van elkaar accepteer en wil je dat niet meer en ik ook niet. Het voelt niet meer als mijn taak. Jij bent verantwoordelijk voor jezelf en al je rollen daarin.
Vorige week dus, de verjaardag van onze dochter, 14 jaar….eind van de middag stopt er een busje voor de deur, de bel gaat. De mevrouw die voor de deur staat overhandigt haar een gigantisch grote ballonnentros. Beduusd zet ze ze in de kamer neer die meteen gevuld is tot aan het plafond door de enorme omvang. Je bent weer duidelijk aanwezig juist door afwezig te zijn.
Jij die denkt goed te doen door te laten zien dat je aan haar verjaardag denkt en haar blij te maken. Waarschijnlijk omdat je je te ongemakkelijk voelt om langs te komen ofwel omdat je bezig was met iets wat belangrijker is in jouw ogen. Dat terwijl we bij de scheiding, jij althans, aangaf dat het voor de kinderen beter was alle verjaardagen, feestdagen en vakanties bij mij te laten plaatsvinden “die delen we niet want ik heb er niks mee en ben er niet goed in dat soort dingen, is beter bij jou”. En jij zou dan op een verjaardag hier even uurtje een taartje komen eten en weer gaan. Beste oplossing voor iedereen. En ik ging er in mee, nam die verantwoordelijkheid van je over, …. twee jaar geleden vergat je haar verjaardag zelfs, tot ik je toch maar belde.
Je lijkt niet te willen of kunnen begrijpen en daar voor open te staan hoe dat voelt voor een kind. Na het in ontvangst nemen van de ballonnen zegt ze treurig: “ik had liever gehad dat hij zelf even kwam”.
Ze komt er wel onze dochter. Inmiddels therapie om er mee om te leren gaan en hopelijk daardoor haar hart open te houden voor jou haar vader. Als ze dat gaat afwijzen wijst ze een deel van zichzelf af met alle gevolgen van dien. Zal haar er altijd op blijven wijzen dat je van haar houdt en dat uit op jou manier. Dat ze op zoek gaat naar dat stukje in jou, voorbij je voor haar soms onbegrijpelijke gedrag, wat ze kan liefhebben als haar vader. Dat is mijn enige taak nu. Zonder oordeel over jou er te zijn voor haar. Jouw gedrag daar kan ik me niet altijd in vinden en achter staan, maar jou als vader van onze kinderen respecteer, eer ik en heb ik innig lief, als de enige juiste vader. Daarmee neem ik mijn verantwoordelijkheid en zeg ik ja tegen jou en alles wat was.
“Mam het is toch eigenlijk best wel triest dat ik therapie heb vanwege mijn eigen vader? Dat zou niet zo moeten zijn”. Nee lieverd dat klopt, dat zou niet zo moeten zijn maar het is zo.
Monique is 44 jaar en moeder van twee pubers, een zoon 16 en een dochter van 14 waarvan haar zoon asperger heeft. Bijna twee jaar gescheiden van een man die asperger heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, ex met autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft.
Ivo - 14 feb 2019
Ik vind dat je hard over hem oordeelt. Jammer want vaders met ass hebben zeker weten ook hele mooie en bijzondere kanten die zij kunnen en willen delen met hun kinderen. Zie je die ook?
Monique - 14 feb 2019
Hallo Ivo, Ja en of ik die zie. mensen met ASS hebben vele kwaliteiten die ik zeer waardeer en waar we als neurotypische mensen veel van kunnen leren. Zoals zij de wereld waarnemen en beleven daar heb ik erg van geleerd en genoten. Daar doel ik ook op in het laatste stuk waarin ik hoop voor mijn dochter dat ze juist die dingen in hem mag gaan zien. Groet, Monique
Mirjam - 14 feb 2019
Monique, Wat mooi beschreven en wat knap van je. Begrijp ik het goed dat je ex-man weet dat hij ass heeft en dit erkent? Tevens zou ik als je dat wilt delen graag willen weten welke hulp je dochter krijgt. Soort therapie en de opleiding/ beroep van de therapeut
Monique - 15 feb 2019
Hallo Mirjam, Klopt, hij weet en erkent het... tot op zekere hoogte weliswaar. Dochter krijgt hulp van psycholoog en systeemtherapeut met kennnis van ASS. Dmv individuele gesprekken afgewisseld met gesprekken samen met haar vader. Om tot wederzijds begrip, (waar mogelijk) ,betere communicatie en verwerking en acceptatie te komen. Van zowel het hoe en waarom van de scheiding als ook het omgaan met de beperkingen die er zijn door ASS. Groet, Monique
Papa - 16 feb 2019
Wees maar blij dat je maar 1 dochter hebt gekregen met je ASS ex, stel je voor dat je 3 dochters had die alle 3 in therapie zouden moeten :(
Eline - 18 feb 2019
Herkenbare zaken, maar ik vind je inderdaad ook wat hard overkomen. Hier inmiddels twee kinderen in de knel doordat hun vader met ASS niet weet hoe hij met ze om moet gaan. Ik blijf volhouden: hij bedoelt het goed, hij weet alleen niet hoe hij het moet uiten. De kinderen begrijpen het, maar aan hun begrip komt ook een keer een eind. Papa, ik vind het een heel vervelende uitspraak van je: wees blij dat je maar 1 dochter hebt gekregen met je ASS-ex. Ik heb drie kinderen met mijn ex gekregen, mijn oudste zoon heeft Asperger. Hij is een geweldige volwassene geworden, die zijn grenzen goed kent, heeft een fulltime baan en maakt de juiste keuzes. Mijn twee jongsten hebben er moeite mee, juist doordat zij geen ASS hebben. Ik ben ontzettend blij met alle drie. En ik ben blij dat ze een heel fijne vader hadden toen ze klein waren, die met ze ging voetballen, met hen stoeide, hen op de nek nam. Ja, het is jammer dat het niet meer ging toen ze groter werden. Doordat communiceren met hem heel erg ingewikkeld is, is er veel mis gegaan door de jaren heen. We hebben allemaal moeten leren hoe we dat het beste kunnen doen. Hij kan zich niet aanpassen, wij zullen zich aan zijn beperking aan moeten passen. En soms is dat heel pijnlijk en moeilijk te verteren. En toch kan ik niet zeggen dat ik spijt heb van mijn huwelijk. We hebben heel veel mooie jaren gehad. Ik kijk er met dankbaarheid op terug. En de problemen nu... daar komen we wel doorheen. Linksom of rechtsom. Geen idee of mijn ex ooit echt betrokken zal raken bij het leven van mijn kinderen. Ik denk het eigenlijk niet, en dat vind ik ontzettend sneu voor allemaal, ook voor mijn ex. Hij mist zoveel, zonder dat hij er iets aan kan veranderen. Want geloof me, ik heb door de jaren heen de blaren op mijn tong gepraat, zonder dat er iets veranderde. Maar goed, dit wordt een veel langer verhaal dan eigenlijk de bedoeling was :) Het leven na een scheiding valt niet mee als een van de ex-partners ASS heeft. Er valt mee te leven, maar de keuzes die je moet maken, zijn soms heel pijnlijk.
anoniem - 2 okt 2020
Kan er niet op deze site vermeldt worden dat iedereen met ASS anders is. Ken genoeg mensen op het spectrum die juist heel warm en lief zijn. Die juist mensen willen helpen en juist veel praten over hun gevoelens. In uw blogs wordt uw ex man neer gezet als iemand die niet goed kon communiceren, die afspraken vergeet, die er niet is voor zijn kinderen. Dit is behoorlijk stigmatiserend voor heel veel mensen op het spectrum. Dit zijn eigenschappen van uw ex-man. Dit soort blogs doet heel veel kwaad bij mensen op het spectrum die wel communicatief zijn. Over het algemeen zijn mensen op het spectrum juist heel goed in afspraken na komen. Dat zou u wellicht wat meer mogen benadrukken. Door dit soort blogs durven juist heel veel mensen die op het spectrum zitten juist niet in 'uit de kast te komen'. U beschrijft het op een manier alsof iedereen op het spectrum zo is. Dat is absoluut niet het geval en u schets een zeer eenzijdig beeld. Hopelijk staat u daar een beetje stil. Het betreft uw ex-man, niet 'de autist', die bestaat namelijk niet. Met vriendelijke groet, een hoog sensitief persoon op het spectrum.
Nieuwe Stap - 2 okt 2020
Beste Anoniem, Deze blog is geschreven vanuit 1 persoon die haar ervaringen deelt op ons platform. Zoals je in de andere reacties kan lezen is het zeker bekend dat mensen met ASS vele kwaliteiten hebben die zeer gewaardeerd worden. Deze blog is puur vanuit het perspectief en de ervaringen van de schrijfster.