Afgelopen weekend waren de jongens bij ons. Zoals dat gaat met kinderen, loopt altijd alles anders dan gepland. Bij mijn man liep het werken uit en ik haalde de kinderen op. Dit was fijn. Even tijd met de kinderen alleen, even contact maken zonder dat ze mij echt kunnen negeren. De ex doet open. Normaal is ze niet thuis, maar dit weekend was voor haar al vroeg begonnen. Dat ik de kinderen kom halen, wordt niet aangekondigd, zo is de verstandhouding kennelijk en ik bemoei me hier niet (meer) mee. We gaan weer door. Wie mag er voor in zitten, welk huiswerk moet mee, hebben we alles, is papa wel thuis als we aankomen, hoe laat dan wel.
Heftig gesprek
In de auto komt het gesprek al snel op de ouders van de ex. Het gaat niet zo goed en de artsen hebben een van de twee opgegeven. Oef. Okay. Heftig gesprek over oude mensen en doodgaan, maar ik ben van mening dat je altijd over zware dingen met kinderen moet praten als ze dat willen, ze de ruimte geven en er vervolgens met liefde en aandacht op hun niveau een volwassen kijk op te geven. Oude mensen gaan dood. Dat hoort erbij, maar wat zal dit kind ze gaan missen, want er is uiteraard maar een grootouder zoals deze. Heb ik nog snoep mee? Kinderen blijven niet hangen, maar er is altijd weer aanleiding om het gesprek volledig om te gooien. Prima.
Heerlijk
Het weekend kabbelt. Het is heerlijk. De goede start van het weekend bleef hangen, de vibe was goed, ze bleven aardig en in contact. Wat een heerlijkheid. Eindelijk gewoon gezellig, leuk en niets bijzonders. We doen leuke dingen. Ze gaan mee naar de verjaardag van mijn familie. De meeste tijd hangen ze op bed, kijken ze filmpjes en we hebben geen kind aan ze. Het weekend vliegt voorbij.
Condoleren?
Dan gedurende de week komt het bericht dat een van de grootouders is overleden. Sneller dan verwacht. En ik twijfel in alles. Hoe snel condoleer ik de kinderen? Moet ik dat meteen doen of even wachten? Condoleer ik de ex? Ja? Nee? De eerste dag? Even wachten? Het is gewoon shit. Door al het gedoe kan ik niet meer normaal denken. Bij alles is eerst de rem en dan pas weer door. De kinderen meteen condoleren, via een berichtje. De ex ook? Een dag wachten? Twijfelen. Zit ze op mij te wachten? Ja, toch maar wel. Ik stuur de ex een bericht om te condoleren. Natuurlijk doe ik dit, zo ben ik en zo wil ik zijn. Niemand wil een ouder verliezen en haar kinderen hebben verdriet. Binnen een minuut een berichtje terug om me te bedanken.
We doen gewoon lief.
Ik ben Tessa, sinds bijna 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner die om het weekend ook bij ons wonen. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid, maar het is ook nog steeds wel een beetje een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
Miranda - 26 sep 2019
Ik blijf het maar bijzonder vinden dat jij jezelf 'stiefmoeder noemt in een 'om het weekend omgangsregeling) waarbij moeder de grootste zorgtaak heeft. Die twee weekenden per maand en gedeelde vakanties noem jij jezelf al stiefmoeder? Nee, jij bent gewoon de partner van, geen stiefmoeder.
Pien - 11 okt 2019
Nee hoor ze is echt stiefmoeder en nog een lieve ook. Ze zorgt voor de kinderen. Dat biologische moeders dat niet altijd fijn vinden is wat anders
Ingrid - 30 okt 2019
waarom maak je je druk om hoe iemand zich noemt . Dat bepaalt ieder zelf Bonus moeder of stiefmoeder . Wij hebben jet al zo moeilijk als stiefmoeder we doen ons best en krijgen vaak niet eens waardering en dat komt omdat de exen aan het klote is. En de kinderen uithoort en tegen haar ex man zet of tegen de stiefmoeder. Ik hoor weinig verhalen waar het goed gaat . Overal gezeik met exen . LAAT ELKAAR MET RUST JOH!!!! wees positief en blij dat je weer verder met je leven kan blijf niet hangen in die negatieve shit Nee wat doen die exen blijven elkaar moeilijk maken . pffffff
Miranda - 26 sep 2019
Ook ken je de kinderen van partner al meer dan 10 jaar. Die twee weekenden per maand en gedeelde vakanties met de kinderen, maakt jou nog geen 'stief mama'. Je bent gewoon de partner van vader. Betekent niet dat het voor jouw als partner van vader telkens maar afwegen is waar je goed aan doet.
William - 26 sep 2019
Misschien niet diplomatisch geformuleerd, maar Miranda heeft wel een punt. Zelf zie ik de kinderen van mijn vriendin méér dan 4 dagen per maand en we gaan elk jaar samen op reis, maar enkele maanden geleden zegden ze mij tijdens een etentje op restaurant dat - hoe onze relatieplannen verder ook mogen evolueren - ze mij altijd zullen beschouwen als de vriend van hun moeder, niet meer, niet minder. Ik moest even slikken, want ik had met hen liever een hechtere band opgebouwd, maar het is hun keuze, en daar gedraag ik mij dan ook naar.
nikkie - 26 sep 2019
Fijn dat er ook eens een ontspannen weekend was. Alleen jammer dat jij bij iedere gebeurtenis bij de moeder van de kinderen jezelf er tussen wurmt en jezelf zo op de borst slaat met wat jij vind en hoe goed jij wel niet bent. In dit geval 3 in 1 blog. 1 Dat vader verhindert is vind je fijn omdat de kinderen jouw dan niet kunnen negeren. 2 Over het overlijden vind jij wel iets hoe je daar met kinderen mee om hoort te gaan. 3. Jouw condoleance berichtje naar de moeder met jouw zo ben ik zo wil ik zijn. Het leest meer als een obsessie dan " doe's lief".
Amber - 30 sep 2019
Wat ik zo bijzonder vind zijn de nare reacties die Tessa blijft krijgen op haar blogs. Het lijkt niet uit te maken hoe ze verwoordt waar ze mee worstelt, in the end komt het erop neer dat ze vooral met zichtzelf bezig is en zichzelf zo goed viindt. Het is maar net hoe (negatief) je een tekst wil interpreteren natuurlijk. Ik vind het erg dapper dat je hier blijft bloggen Tessa! Ik hoop dat je vooral meer waarde gaat hechten aan je eigen mening en aan je eigen gevoel. En het kunt loslaten om energie te steken in (de goedkeuring van) de bio-moeder. Als je weet dat je er je best voor hebt gedaan en de relatie blijft moeizaam, dan houdt het ergens op toch?
Kim - 7 okt 2019
Wat fijn dat jij en de kids een heerlijk weekend hebben gehad en ook dat het appje naar moeder gewaardeerd werd en beantwoord. De periodes waar rust en vreedzaamheid is zijn er echt om even te genieten. Sterkte aan jouw stiefkids!
Arian - 10 okt 2019
Tessa, ik vind het ook bewonderingswaardig dat je hier blijft bloggen terwijl je altijd shit over je heen krijgt. Nu ook, een positief bericht, wordt negatief gemaakt. Wat maakt het in vredesnaam uit hoe Tessa zich noemt. Soms is het gewoon fijn dat papa eens niet in de buurt is zodat je andere gesprekken krijgt met de kinderen. En de kinderen zijn hartstikke eerlijk en vertrouwd, ze wachten niet op papa om hun hart te luchten. Ik lees vertrouwen. Tessa doet haar best om zware onderwerpen te bespreken waarom zou ze zich daar afzijdig van houden. En het condoleren? Ik kan me heel goed voorstellen dat er twijfel is. Op welk moment doe je het. Maar het maakt niet uit, je doet het vanuit een gevoel en de bio-moeder bedankt. Ik lees deze blog eens als een ontspannen blog en het is zonde dat Tessa nu zulk onnodig gezeur over zich heen krijgt. Ze kan nooit iets goed doen. @Tessa, ik hoop dat je meer van deze ontspannen weekenden krijgt.
Iris - 11 okt 2019
Dat je er zo over nadenkt geeft voor mij al een signaal dat je een heel fijne stiefmoeder bent die het graag goed wil hebben met de kinderen. Wat ik lees in de reacties is aandacht voor het verdriet van de biologische moeder. Dat snap ik heel goed dat dat pijn doet, en tegelijkertijd denk ik dat het wel belangrijk is door die pijn te kijken en de noodzaak te zien voor kinderen om een veilige band met stiefouders op te bouwen om zo emotioneel gezond mogelijk op te groeien (niet in de laatste plaats omdat de stiefouder een verlengstuk is van de relatie met je biologische ouders. Een slechte relatie met je stiefouder schaadt de relatie met je biologische ouder die de stiefouder heeft uitgezocht). Hoe je die pijn als biologische moeder communiceert met de kinderen maakt best wel veel uit in hoe kinderen naar hun stiefmoeder kijken. Moedig je ze aan om een band op te bouwen en leer je ze hierin hoe ze open kunnen staan (hoe moeilijk je dat ook voor jezelf vindt) of leer je ze (onbewust?) hoe ze met argusogen naar de stiefouder kunnen kijken en hoe ze gedrag en intenties van de stiefouder negatief kunnen interpreteren? Als kind van gescheiden ouders zeg ik: stiefouders zijn belangrijk, ook al zien we je niet zo vaak. En als we van jou er mogen zijn en we door onze biologische ouders worden aangemoedigd door het mandaat te geven een band op te bouwen (ook 'onderhuids' :), dat voelen we echt wel of je dat echt doet), heeft dat een super goede invloed op onze ontwikkeling. En dat spijt me oprecht voor de druk naast die pijn die al bestaat, maar de biologische ouder heeft echt een belangrijke invloed op hoe we naar onze stiefouders kijken. Het is niet gemakkelijk, maar wel bevrijdend hoop ik als het lukt :).
Pien - 11 okt 2019
Petje af voor je en ik vind echt wel een stief moeder. Je bent lief voor de kinderen en zorgt voor ze. Ik hoop dat je partner je wel de waardering geeft die je verdient want ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is en hoe je op eieren loopt om maar niemand voor het hoofd te stoten.
nikkie - 11 okt 2019
Valt het jullie ook op dat alleen William ( als man) in deze reacties openlijk is over zijn eigen teleurstelling dat de kinderen van zijn vriendin hem gezegd hebben dat ze hem zullen blijven zien als vriend van hun moeder, dat dat hun keuze is en hij zich daar dan ook naar zal gedragen. En dat William hoopte om een hechtere band met hen te kunnen opbouwen. Het woord stiefvader heeft dus wel een eigen emotionele waarde gekoppeld aan betere band met kinderen. De stiefmoeders daarintegen die bij deze blog reageren blijven het woord stiefmoeder fel verdedigen door maar weer te wijzen naar bio moeder en haar pijn enzo maar niet de eigen emotionele waarde te noemen die zij zelf gekoppeld hebben aan het woord stiefmoeder en vinden alles top wat Tessa schrijft. Stiefmoeders houden zo de hand boven elkaars hoofd zonder eigenlijk goed te lezen wat er geschreven word.
Tessa - 11 okt 2019
@nikkie: ik verdedig het woord niet fel! Het is de titel die de wet mij geeft. Met juridische consequenties. Zo noem ik me dus ook in de blogs die ik voor deze site schrijf. De kinderen van mijn man noemen mij ‘vrouw van hun vader’. Ze hoeven mij niet anders te noemen, ze hoeven mij niet anders te zien.
Iris - 12 okt 2019
Ik gebruik stiefmoeder omdat ik dat woord gewend ben, niet vanwege emotionele waarde.
Tessa - 12 okt 2019
En dank voor de positieve reacties hierboven. Van Amber, Iris, Arian, Pien, Kim!
nikkie - 12 okt 2019
Tessa in mijn reactie schreef ik "de stiefmoeders die reageren op jouw blog". Mijn reactie was niet direct naar jou bedoelt. Nu is de term stiefmoeder of stiefvader een algemeen gebruikte term die men ook kiest om te dragen als men samenwoont. Het is een eigen keuze van mensen om deze term te gebruiken en een ieder heeft daar zijn eigen motivatie voor. De term hoeft niet persee gebruikt te worden maar kan gebruikt worden. Wat jij zegt dat jij de titel wettelijk heb gekregen vraag ik me bij jullie situatie wel af want de kinderen moeten wel tot dat betreffende gezin behoren. In jullie geval wonen de kinderen bij moeder en is er een omgangsregeling van om het weekend bij vader. Zoals ik het wettelijke stuk dan begrijp zou als de moeder zou gaan trouwen ( of een geregistreed partnerschap aangaan ) die man/vrouw wel wettelijk stiefouder worden omdat de kinderen tot dat gezin behoren, maar jij geen wettelijke stiefouder omdat de kinderen bij moeder wonen en niet bij jullie.
Tessa - 12 okt 2019
@nikkie: mogelijk heb je gelijk. Ik heb het altijd zo geïnterpreteerd. Ik ben geen expert. ...
Arian - 13 okt 2019
@Nikki het is aan iemand zelf welke emotionele waarde iemand aan het woord stiefouder geeft. Ik, kind van gescheiden ouders en zelf n"nieuwe partner van", gebruik het gewoon voor het gemak. Het woord geeft voor mij in 1x heel duidelijk de positie van iemand aan in een bepaalde situatie. Mijn ouders zijn pas gescheiden toen ik 17 was, de "nieuwe" vrouw van mijn vader (ondertussen ook al 12 jaar) zie ik niet als stiefmoeder, gewoon omdat ze geen deel uitgemaakt heeft van mijn jeugd/ opvoeding, maar als ik het over haar heb gebruik ik het woord wel. Helemaal als ik het over haar kinderen heb (de zoon van de vrouw van mijn vader vs stiefbroer). Het is gewoon gemak. Hetzelfde geldt aan mijn moeders kant. Wel heb ik met beide personen een ontzettend goede band en horen ze echt bij mijn familie. Zelfde geldt voor mijn eigen rol als stiefmoefer. Voor de kinderen van mijn vriend ben ik gewoon Arian of de vriendin van papa en zij de kinderen van mijn vriend. Stiefmoeder, -kinderen gebruiken zij of ik heel soms voor het gemak. Onze band hangt niet af van 1 woord. Persoonlijk vind ik het heel erg zonde dat William dat wel zo voelt.
Arian - 13 okt 2019
Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat er geen verschil is tussen ouders en hun kinderen of stiefouders met hun stiefkinderen. De ban die ouder en kind hebben zullen stiefouders nooit evenaren. Je kunt echter wel een hele hechte band hebben.
Pien - 13 okt 2019
Mijn stiefkind woont bij mij,ik hou van haar en zij van mij. Soms noemt ze mij mam. Omdat ze vindt dat ik die titel verdien. Daar ben ik gruwelijk trots op